Τσιπρισμός, επικοινωνιακή διαπραγμάτευση και ένα κόμμα και μια κυβέρνηση στα σκουπίδια

Γιάννης Νικολόπουλος

Η κατεπείγουσα στροφή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στα θέματα της καθημερινότητας υπαγορεύτηκε από δύο λόγους

Το Σύ­νταγ­μα, όπως ισχύ­ει, ορί­ζει στο πρώτο άρθρο και στην πα­ρά­γρα­φο 3, ότι όλες οι εξου­σί­ες πη­γά­ζουν από τον λαό, υπάρ­χουν υπέρ αυτού (και του έθνους) και ασκού­νται όπως ορί­ζει το ίδιο το Σύ­νταγ­μα.

 

Η κα­τε­πεί­γου­σα στρο­φή της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛ στα θέ­μα­τα της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας υπα­γο­ρεύ­τη­κε από δύο λό­γους: 1ον, από τις με­γά­ά­ά­ά­ά­λες ξανά επι­τυ­χί­ες στους ευ­ρω­παϊ­κούς στί­βους μάχης, όπου οι μεν (εταί­ροι) και οι δε(κυ­βερ­νη­τι­κά κλι­μά­κια)μπαί­νουν δήθεν σφαγ­μέ­νοι εξαρ­χής και εντέ­λει φι­λιώ­νουν πάνω από την αέναη θυσία της κοι­νω­νι­κής Ιφι­γέ­νειας και 2ον, από την πάγια και διαρ­κή ανά­γκη, το σύ­χρο­νο κρά­τος να απο­τε­λεί τον χει­ρό­τε­ρο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο ερ­γο­δό­τη στη χώρα, προ­σαρ­μο­ζό­με­νο τα­χύ­τε­ρα και από τους ιδιώ­τες στις επι­τα­γές της Συ­ναί­νε­σης της Ουά­σιγ­κτον και των Βρυ­ξελ­λών.

 

Ση­μείο δια­σταύ­ρω­σης των πα­ρα­πά­νω, ήταν η πρό­σκλη­ση του πρω­θυ­πουρ­γι­κού γρα­φεί­ου στους συν­δι­κα­λι­στές της ΠΟΕ-ΟΤΑ, προ­κει­μέ­νου δήθεν αφε­νός να βρε­θεί λύση για τη μελ­λο­ντι­κή, ερ­γα­σια­κή κα­τά­στα­ση των συμ­βα­σιού­χων και αφε­τέ­ρου να λήξει η απερ­γία, ώστε να μα­ζευ­τούν τα σκου­πί­δια από τους δρό­μους.

 

Προ­τού όμως συμ­βεί το δεύ­τε­ρο, ο πρω­θυ­πουρ­γός, Αλέ­ξης Τσί­πρας είχε τα δικά του απορ­ρίμ­μα­τα να ρίξει στους κά­δους-και εν προ­κει­μέ­νω, πε­ριτ­τά, άχρη­στα και αχρεί­α­στα είναι ένα κόμμα και μια κυ­βέρ­νη­ση, με την εξαί­ρε­ση, τριών υπουρ­γών, για δια­φο­ρε­τι­κούς, όσο και προ­φα­νείς λό­γους: Του Νίκου Παππά, του Νίκου Κο­τζιά και του Πάνου Καμ­μέ­νου. Όλοι οι άλλοι είναι ανα­λώ­σι­μοι και προ­σω­ρι­νοί-εκτός αν πα­ρέμ­βουν τρί­τες, ισχυ­ρές δυ­νά­μεις (υπο)στή­ρι­ξης.

 

Η συ­νά­ντη­ση με την ΠΟΕ-ΟΤΑ επι­δί­ω­κε την τό­νω­ση του τραυ­μα­τι­σμέ­νου πρω­θυ­πουρ­γι­κού προ­φίλ, προ­κει­μέ­νου να απο­δει­χθεί ότι σε αντί­θε­ση και με όσα ο συ­νταγ­μα­τι­κός πρό­λο­γος προσ­διο­ρί­ζει, η πραγ­μα­τι­κή εξου­σία στην Ελ­λά­δα πη­γά­ζει μόνο από τον Τσί­πρα, υπάρ­χει υπέρ αυτού και ασκεί­ται όπως ορί­ζει ο ίδιος ο Τσί­πρας-ένας επι­κοι­νω­νια­κός πα­ρο­ξυ­σμός του πρω­θυ­πουρ­γι­κού μο­ντέ­λου.

 

Έπει­τα και από τις νέες, με­γά­ά­ά­ά­ά­λες επι­τυ­χί­ες στα ευ­ρω­παϊ­κά φόρα, προ­βλή­μα­τα της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας που θα μπο­ρού­σαν να συ­ζη­τη­θούν και να λυ­θούν (και όχι απα­ραί­τη­τα να λυ­θούν με τον ερ­γα­τι­κά εν­δε­δειγ­μέ­νο τρόπο) σε επί­πε­δο το πολύ, υπουρ­γεί­ου, θα κα­τα­λή­γουν υπο­χρε­ω­τι­κά στο Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου. Οι πο­λι­τι­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις στας Ευ­ρώ­πας φέρ­νουν τα απο­τε­λέ­σμα­τα που φέρ­νουν, με ασθμαί­νο­ντα επι­τε­λεία και γρα­φεία Τύπου να προ­σπα­θούν να κά­νουν το μαύρο, άσπρο, οπότε δεν υπάρ­χουν πε­ρι­θώ­ρια απω­λειών στο εγ­χώ­ριο μέ­τω­πο, ει­δι­κά όταν εμ­φα­νί­ζε­ται μια τέ­τοια χρυσή ευ­και­ρία επι­κοι­νω­νια­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης.

 

Το πρό­βλη­μα (και) με τα σκου­πί­δια, θα το λύσει («λύσει») ο Τσί­πρας. Όπως νω­ρί­τε­ρα, είχε λύσει πχ το πρό­βλη­μα με τα Θρη­σκευ­τι­κά ή ετοι­μά­ζε­ται να λύσει το θέμα την προ­σέλ­κυ­ση επι­δρο­μι­κών επεν­δύ­σε­ων. Δεν υπάρ­χουν συλ­λο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες ή απο­φά­σεις, δεν υπάρ­χει εν­διά­με­ση διοί­κη­ση, δεν υφί­στα­ται καμιά άλλη κυ­βερ­νη­τι­κή και κρα­τι­κή δο­μή-μό­νο το πρω­θυ­πουρ­γι­κό γρα­φείο και ο ίδιος ο πρω­θυ­πουρ­γός. Το ομο­λο­γού­σε ανοι­κτά και ο κα­θ’ύ­λην αρ­μό­διος υπουρ­γός, Πάνος Σκουρ­λέ­της, το βράδυ της Δευ­τέ­ρας στην ΕΡΤ. Ότι ο πρω­θυ­πουρ­γός θα έκρι­νε και θα έδινε «το κάτι πα­ρα­πά­νω» στην αντι­προ­σω­πεία της ΠΟΕ-ΟΤΑ – το… ίδιο «κάτι πα­ρα­πά­νω» που δήθεν αρ­νιό­ταν ή απέ­τυ­χε να δώσει ο υπουρ­γός.

 

Γι­’αυ­τό και όσοι σχο­λιο­γρά­φοι εξε­τά­ζουν με εμ­βρί­θεια τις δη­μο­σκο­πή­σεις (ή,«δη­μο­σκο­πή­σεις») και διά­κει­νται θε­τι­κά στο πρό­σω­πο και όχι απα­ραί­τη­τα το κόμμα, την κυ­βέρ­νη­ση ή τις συ­νερ­γα­σί­ες του πρω­θυ­πουρ­γού, χτυ­πούν υπε­ρω­ρί­ες στα πλη­κτρο­λό­για και τα τη­λε­πα­ρά­θυ­ρα απευ­θυ­νό­με­νοι στο πό­πο­λο και επι­μέ­νο­ντας ότι μο­να­δι­κό «άκαυ­το» χαρτί μιας αυ­το­α­να­φλε­γό­με­νης κυ­βέρ­νη­σης είναι ο πρω­θυ­πουρ­γός.

 

Όταν το απορ­ριμ­μα­το­φό­ρο πε­ρά­σει ξανά από την Ηρώ­δου Ατ­τι­κού, η οποία, βέ­βαια, δεν αντι­με­τω­πί­ζει πρό­βλη­μα συσ­σώ­ρευ­σης σκου­πι­διών, θα χρεια­στεί να μα­ζέ­ψει και να με­τα­φέ­ρει ένα κόμμα και μια κυ­βέρ­νη­ση στην πο­λι­τι­κή χω­μα­τε­ρή-μέ­νει να απο­δει­χθεί αν στο ίδιο δρο­μο­λό­γιο ή το επό­με­νο θα βρί­σκε­ται και ο ένοι­κος του Με­γά­ρου Μα­ξί­μου.

rproject.gr