Τα ανθρωπάκια της Δημοκρατικής Συμπαράταξης

Γιάννης Νικολόπουλος

Ποταμοί ιδρώτα χύθηκαν πάνω σε πυρακτωμένα από τον καύσωνα και την προσωπική αγωνία αρθρογράφων και σχολιαστών πληκτρολόγια για το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης που είναι τόσο δημοκρατική όσο και συμπαράταξη.

Πο­τα­μοί ιδρώ­τα για να πο­τί­σουν το προ πολ­λού μα­ρα­μέ­νο και σα­πι­σμέ­νο και νεκρό δέν­δρο (κά­πο­τε το έλε­γαν και…Ελιά) της ελ­λη­νι­κής Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς. «Επι­στρέ­ψα­με», θριαμ­βο­λό­γη­σε η κυρία πρό­ε­δρος-για­τί, πότε φύ­γα­τε, θα μπο­ρού­σε να είναι η απά­ντη­ση και η εύ­λο­γη απο­ρία. Με πολ­λα­πλές,οβι­δια­κές με­τα­μορ­φώ­σεις το ίδιο μα­ρα­μέ­νο και σα­πι­σμέ­νο και νεκρό δέν­δρο συ­νε­χί­ζει να θρέ­φει και να γεννά πε­ρισ­σό­τε­ρα «λου­λού­δια» της εγ­χώ­ριας πο­λι­τι­κής σκη­νής, από όσα αντέ­χει ακόμη και η συ­γκυ­ρια­κή με­τα­ξύ τους συ­γκόλ­λη­ση τους. Αρ­κε­τά, βρή­καν νέο θερ­μο­κή­πιο και λί­πα­σμα στον κυ­βερ­νη­τι­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ «της ευ­θύ­νης». Άλλα λο­ξο­κοι­τούν ανυ­πό­μο­να προς την Πει­ραιώς και το γρα­φείο του Μη­τσο­τά­κη, πε­ρι­μέ­νο­ντα ένα νεύμα συ­μπά­θειας και κα­ρέ­κλας «της συ­νευ­θύ­νης». Κά­ποια άλλα, έγι­ναν ωρο­λο­γο­ποιοί, αλλά τις ελ­βε­τι­κές πα­τέ­ντες δεν μπό­ρε­σαν να τις αντι­γρά­ψουν και έτσι οι ώρες των απο­φά­σε­ων «της ευ­θύ­νης», έγι­ναν χα­λα­σμέ­να ρο­λό­για που μόνο δύο φορές την ημέρα δεί­χνουν τη σωστή ώρα-όταν ένα νεύμα, μια πρό­σκλη­ση, ένα σφιγ­μέ­νο χα­μό­γε­λο αφή­νει ανοι­κτή την πόρτα «της συ­νυ­πευ­θυ­νό­τη­τας» στη θε­σι­θη­ρία, πα­λαιό άθλη­μα με αξιο­ση­μεί­ω­τες επι­δό­σεις στα χρε­ο­κο­πη­μέ­να και απο­νο­μι­μο­ποι­η­μέ­να στη κοι­νω­νι­κή συ­νεί­δη­ση κόμ­μα­τα εξου­σί­ας.

Το μόνο πραγ­μα­τι­κά αξιο­ση­μεί­ω­το στοι­χείο ενός τρι­η­μέ­ρου φλυα­ρί­ας και φι­λαυ­τί­ας ήταν η στε­γνή, έμ­με­ση ομο­λο­γία ότι αυτό το όπως τέλος πά­ντων θα λέ­γε­ται σχήμα της Δη­μο­κρα­τι­κής Συ­μπα­ρά­τα­ξης, θα έχει έμ­βλη­μα εξαι­ρε­τι­κά δη­λω­τι­κό των προ­θέ­σε­ων και των στε­λε­χών του. Εμπνευ­σμέ­να από τον Γιάν­νη Γαΐτη,εμ­φα­νί­στη­καν πέντε πρό­σω­πα, δια­φό­ρων χρω­μά­των, ομοιό­μορ­φα και δια­δο­χι­κά, σχε­δόν κολ­λη­μέ­να με­τα­ξύ τους. Η… έμπνευ­ση από τον έλ­λη­να ει­κα­στι­κό, προ­φα­νώς δεν είχε λάβει υπόψη της, το τι πραγ­μα­τι­κά ήθελε να πει ο Γα­ΐ­της με τα δικά του πρό­σω­πα, και ακρι­βέ­στε­ρα με τα δικά του αν­θρω­πά­κια. Ηταν μια ει­ρω­νι­κή όσο και πικρή κοι­νω­νι­κή κρι­τι­κή στη μα­ζο­ποί­η­ση, την υιο­θέ­τη­ση κα­τα­να­λω­τι­κών και αγε­λαί­ων προ­τύ­πων και κυ­ρί­ως στην αλ­λο­τρί­ω­ση του αν­θρώ­που, που θα θε­ω­ρού­σε μετά τα μέσα της δε­κα­ε­τί­ας του ‘60 ότι είναι ξε­χω­ρι­στός μόνο μέσα στο πα­νο­μοιό­τυ­πο πλή­θος.

Ακόμη λοι­πόν και αν η Κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά «επέ­στρε­ψε» το έκανε με τον κα­τά­δι­κό της τρόπο: Αγνο­ώ­ντας σύμ­βο­λα και συμ­βο­λι­σμούς, ιδέες και πο­λι­τι­στι­κή κλη­ρο­νο­μι­κά, πήρε κάτι που της φά­νη­κε ται­ρια­στό στην πε­ρί­στα­ση και προ­σπά­θη­σε να το φέρει στα μέτρα «της ευ­θύ­νης» της. Της ευ­θύ­νης να είναι δια­θέ­σι­μη για κάθε μελ­λο­ντι­κό, συ­να­σπι­σμό δια­κυ­βέρ­νη­σης και επι­βο­λής της λι­τό­τη­τας, αρκεί να υφαρ­πά­ξει ικανό αριθ­μό θέ­σε­ων εξου­σί­ας στα πα­ζά­ρια, τους δια­κα­νο­νι­σμούς και τους δια­γκω­νι­σμούς μω­ρο­φι­λό­δο­ξων, ανί­κα­νων και επι­κίν­δυ­νων. Ομοιό­μορ­φα, κυ­νι­κά, πα­νο­μοιό­τυ­πα, αμο­ρα­λι­στι­κά.

Με απλά λόγια, όντως επέ­στρε­ψαν αν έφυ­γαν ποτέ, τα αν­θρω­πά­κια. Ασή­μα­ντοι, μι­κροί, τυ­πο­ποι­η­μέ­νοι και τι­πο­τέ­νιοι.

rproject.gr