Συντάκτης:
Γιώργος Σταματόπουλος
Ενα έντονο πορτοκαλί χρώμα στις κορυφές των βουνών μάς τράβηξε την προσοχή. Το είδαμε να ξεπροβάλλει σιγά σιγά σίγουρο για την επικράτειά του.
Δεν άργησε να φανεί ολόφωτο, μεγάλο και όμορφο, ζωντανό και χαμογελαστό θαρρείς -ένα ουράνιο ποίημα μας έκανε παρέα κι εμείς οι θνητοί δεν χορταίναμε να το κοιτάμε, να το ρουφάμε και να θαμπωνόμαστε από την απόκοσμη κομψότητά του.
Ο ουρανός έγινε σε λίγο κόκκινος· μέσα απ’ αυτό το βαθύ πορφυρό απελευθερώθηκε το γεμάτο και φωτεινό, κατακίτρινο πια, φεγγάρι και ήρθε στο τραπέζι μας.
Το καλωσορίσαμε και παραγγείλαμε ακόμη ένα ποτό. Ολο το βράδυ ήταν στην παρέα μας, απλώς μας ανάγκαζε να αλλάζουμε θέσεις λόγω της πορείας του πάνω από το χωριό μας.
Καθαρή, ζεστή, ιουλιανή βραδιά· δροσερή με το πέρασμα της ώρας -ιαματική μπορείς να πεις, επικαλύπτουσα τον πόνο και τα βάσανα του μικρού μας κόσμου.
Αντε πάλι, όμως· μες στην ησυχία και μες στο φως της σελήνης να πούμε για το πού έχουν οδηγηθεί οι ελπίδες και οι τύχες της χώρας.
Πίσω, πάντως, δεν πάμε, έλεγαν οι πιο σταθεροί στην πορεία της κυβέρνησης, τα μάθαμε καλά τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, αυτοί κατέστρεψαν τη χώρα και λοιπά.
Οπότε θα την υποστηρίξουμε τούτη την κυβέρνηση παρά τα τεράστια ψεύδη της, παρά τη διάψευση τόσων και τόσων ελπίδων.
Αλλος έλεγε ότι πρέπει να στηρίξουμε μικρά κόμματα αυτή τη φορά, που μακάρι να ομονοούσαν και να κατέρχονταν όλα μαζί στις εκλογές (αριστερά κόμματα εννοείται… αντιμνημονιακά, πώς το λένε, κάπως έτσι…).
Κάποιος άλλος επέμενε ότι δεν υπάρχει σήμερα πολιτικό υποκείμενο ικανό να αντισταθεί στις εντολές που μας δίνουν οι εταίροι -τίποτα, έλεγε, δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα στην αποικία.
Αυτά που λέτε όλοι είναι ανοησίες, πετάχτηκε ο πιο μικρός, δεν καταλαβαίνετε ότι έχουμε να κάνουμε με πόλεμο;
Αυτοί που νομίζουν ότι κυβερνάνε την Ελλάδα είναι τα σκυλιά του πολέμου που έχουν εξαπολύσει τα αφεντικά του πλανήτη.
Μόνο με λαϊκή εξέγερση γίνεται «δουλειά»· όχι ότι θα αλλάξει η ανθρωπότητα, θα κουνηθούν όμως τα αίματα, θα ανακατευτεί λίγο η τράπουλα και άντε ξανά μανά τα ίδια και τα ίδια.
Ωραία νεανική θρασύτης, με τόσα ψήγματα αλήθειας.
Το καλό είναι σ’ αυτές τις περιπτώσεις να μην πέσεις σε φανατικούς -να λέει ο καθένας ό,τι γουστάρει έστω και χωρίς να μπορεί να το θεμελιώνει καλά, να γίνεται, όμως, κάποια ζύμωση.
Αυτά βέβαια απαιτούν αυτοσαρκασμό και παραίτηση από τη διάθεση να επιβληθούν οι ιδέες σου σε κάποιον άλλο ή σε όλη την ομήγυρη· εάν υπάρχει και χιούμορ τόσο το καλύτερο, η βραδιά κυλάει ανώδυνα και δεν αποκολλάσαι και από τη μαγεία του «φωτεινού άστρου».
Το φεγγάρι φαίνεται μπήκε για τα καλά μέσα μας και δεν μας επέτρεψε η γοητεία του να παρεκτραπούμε..
