Συντάκτης:
Ρία Καλφακάκου*
Πρόσφατα έγινε ακόμα ένα συμμάζεμα από όλα τα εναπομείναντα ορφανά της Κεντροαριστεράς στη μεγάλη αγκαλιά της Δημοκρατικής Συμπαράταξης -λέγε με Φώφη. Ακόμη μια προσπάθεια να διασωθεί ένας χώρος που από το 48% του 1981 παραπαίει στο 5%-6% τελευταία.
Ο συλλογισμός, απλός. Μαζεύουμε όλους όσοι κατά δήλωσή τους είναι κεντροαριστεροί, όλους τους κατά καιρούς επώνυμους του ΠΑΣΟΚ, και έτσι θα ιδρυθεί ένα νέο (sic) κόμμα της Κεντροαριστεράς, το ποσοστό θα αυξηθεί, θα είναι τρίτο κόμμα και κρίσιμος παράγοντας στις πολιτικές εξελίξεις.
Μόνο που στην πολιτική 4% συν 1,5% συν 2% συν 0,5% δεν κάνει 8%. Ενίοτε κάνει 18% και άλλες φορές 5%. Και ακόμα πιο σημαντικό, το ανακάτεμα κοινωνικού ΠΑΣΟΚ, εκσυγχρονισμού, θαυμαστών του Μπλερ και του Μητσοτάκη, με ολίγη παλιά δόξα και μια τζούρα νοσταλγία για το κόμμα που έληξε επίσημα τον Εμφύλιο, δεν μπορεί να συγκινήσει κανέναν πια. Οι σοσιαλιστές νιώθουν προδομένοι, οι εκσυγχρονιστές δεν ταιριάζουν στο σκηνικό, οι ένδοξοι καρεκλοκένταυροι δεν χωράνε στις καρέκλες.
Και άντε, στην απελπισία όλοι ενώνονται και κάποιος κόσμος εθελοτυφλεί και μπαίνει στο 5% χωρίς να ξέρει γιατί ακριβώς. Αλλά ένα κόμμα χωρίς πρόγραμμα, χωρίς έναν κεντρικό ιδεολογικό κορμό, που δεν ξέρει αν ακόμα θαυμάζει τον Μπλερ ή είναι κοντά στον Κόρμπιν (ή έστω στον Σουλτς), ένα κόμμα που το παίζει διμέτωπος με κανέναν, ίσως με όλους ή με τον νικητή, πώς θα εμπνεύσει τον κόσμο, τι του υπόσχεται, τι αποκηρύσσει από το παρελθόν και τι επαναφέρει ως αντίβαρο στην απάνθρωπη ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού;
Τι έχει να πει ο Σημίτης του χρηματιστηρίου, ο Βενιζέλος της αγαστής συγκυβέρνησης με την Πολιτική Ανοιξη, ο Ραγκούσης που εγκατέλειψε την τριάδα γιατί το 5% είναι καλύτερο από το 0,2%, η κόρη του Γεννηματά, η Καϊλή και όλα τα απολιτίκ αστέρια μιας 10ετίας χωρίς στίγμα κοινωνικό και πολιτικό, που όλα λειτουργούσαν με τη δύναμη της συνήθειας, με τον λαό που στήριζε το κόμμα τής πάλαι ποτέ αλλαγής;
Γιατί το 1981 αυτό σήμαινε κάτι, κοινωνικό κράτος, ΕΣΥ, κατάργηση της έδρας, ισότητα των φύλων και, το κυριότερο, ήταν το κόμμα που είχε ξαναδώσει την αξιοπρέπεια στους αριστερούς και στους δημοκράτες των πολύχρονων φυλακίσεων, της εξορίας, του Μπελογιάννη και της Εθνικής Αντίστασης.
Αν ήθελα να δώσω μια συμβουλή στους ανθρώπους που πραγματικά νιώθουν σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, οπαδοί του Κέντρου, όπως κι αν το εξηγούν αυτό, και στους ηγέτες της εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης Κεντροαριστεράς, θα ήταν αυτή: Ηρθε η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.
* Πανεπιστημιακός ΑΠΘ, επικεφαλής δημοτικής παράταξης «Θεσσαλονίκη Ανοιχτή Πόλη»
efsyn.g
