Να ξεπεράσουμε τα κατεστημένα σύνδρομα κυβερνητισμού, εκλογικισμού, υποκειμενισμού

Με βάση όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις της κοινής γνώμης, που παρόλο τον μεροληπτικό τους χαρακτήρα, απεικονίζουν σε έναν ορισμένο βαθμό την διάταξη των πολιτικών δυνάμεων, εξάγονται συμπεράσματα αναγκαία για τον προσανατολισμό και τις πρακτικές του ελληνικού αριστερού και λαϊκού κινήματος και συγκεκριμένα :

Ανέστης Ταρπάγκος

Η συ­ντη­ρη­τι­κή πα­ρά­τα­ξη  κα­τα­γρά­φε­ται μεν ως πρώτη εκλο­γι­κή επι­λο­γή, εντού­τοις όμως δεν εμ­φα­νί­ζει καμιά απο­λύ­τως αυ­ξη­τι­κή πο­ρεία σε σχέση με τις εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις του 2015. Αυτό ση­μαί­νει ότι η ΝΔ με την ση­με­ρι­νή πο­λι­τι­κή της ακραί­ας νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης εξαλ­λο­σύ­νης αδυ­να­τεί να συ­σπει­ρώ­σει ευ­ρύ­τε­ρα λαϊκά στρώ­μα­τα, και πα­ρα­μέ­νει με την ισχύ της εκ­προ­σώ­πη­σης της πα­ρα­δο­σια­κής της συμ­μα­χί­ας αστι­κής τάξης και του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους των μι­κρο­α­στι­κών τά­ξε­ων.

Ο κυ­βερ­νη­τι­κός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ακο­λου­θεί βέ­βαια κατά πόδας την δεξιά, εντού­τοις βλέ­πει την εκλο­γι­κή του επιρ­ροή να έχει απο­ψι­λω­θεί σχε­δόν στο μισό επί­πε­δο από εκεί­νο των εκλο­γών του Ια­νουα­ρί­ου και Σε­πτεμ­βρί­ου του 2015. Το μισό εκλο­γι­κό του σώμα, μετά την κα­τα­κό­ρυ­φη μνη­μο­νια­κή του με­τάλ­λα­ξή έχει άρει την εμπι­στο­σύ­νη του στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, χωρίς όμως να στρέ­φε­ται με ενερ­γό τρόπο ούτε προς τα δεξιά, ούτε προς τα αρι­στε­ρά, επι­λέ­γο­ντας για την ώρα την στάση της απο­χής, του άκυ­ρου και του λευ­κού.

Τα υπό­λοι­πα αστι­κά πο­λι­τι­κά σχή­μα­τα (ΔΗ.ΣΥ, Ένωση Κε­ντρώ­ων, Πο­τά­μι, ΑΝΕΛΛ) κι­νού­νται ου­σια­στι­κά σε επί­πε­δα στα­σι­μό­τη­τας, που σε ορι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις δεν δια­σφα­λί­ζουν ούτε την εί­σο­δό τους στο κοι­νο­βού­λιο, και στην κα­λύ­τε­ρη των πε­ρι­πτώ­σε­ων πλα­σά­ρο­νται ως οι δυ­νη­τι­κοί σύμ­μα­χοι μιας κυ­βερ­νη­τι­κής σύ­μπρα­ξης με τη ΝΔ. Αντί­στοι­χα οι δυ­νά­μεις της ΧΑ συ­νε­χί­ζουν, πα­ρό­λα όσα έχουν με­σο­λα­βή­σει (εγκλη­μα­τι­κές νε­ο­να­ζι­στι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες), να δια­τη­ρούν το επί­πε­δο των εκλο­γι­κών εκ­προ­σω­πή­σε­ων που έχουν κα­τα­γρά­ψει στις τε­λευ­ταί­ες εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις.

Τέλος, οι πο­λι­τι­κοί σχη­μα­τι­σμοί της Αρι­στε­ράς (ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ), πα­ρό­λη τη χρε­ο­κο­πία της δια­κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αδυ­να­τούν να αξιο­ποι­ή­σουν την πα­ρα­φθο­ρά του, και έτσι φαί­νο­νται να απο­σπούν αθροι­στι­κά μόνον το ιστο­ρι­κό πλα­φόν του 10% πε­ρί­που της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς. Η ήττα του λαϊ­κού ρι­ζο­σπα­στι­σμού που είχε εκ­φρα­στεί στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ  με­τα­ξύ 2009 – 2012, μέσα από την με­τα­στρο­φή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, την εγκα­τά­λει­ψη της επι­δί­ω­ξης ακύ­ρω­σης των μνη­μο­νί­ων και της ψή­φι­σης και­νού­ριων, η απο­ποί­η­ση και αυτού τού­του του στοι­χειώ­δους σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού του προ­γράμ­μα­τος, συ­μπα­ρα­σύ­ρει στη στα­σι­μό­τη­τα και την υπό­λοι­πη Αρι­στε­ρά.

Αν η συμ­μα­χία αστι­κής τάξης και μι­κρο­με­σαί­ων στρω­μά­των είναι δε­δο­μέ­νη και ισχυ­ρή και εκ­φρά­ζε­ται αθροι­στι­κά και  από τη ΝΔ και τις υπό­λοι­πες μι­κρό­τε­ρες αστι­κές δυ­νά­μεις (το μπλοκ του «ναι» στο δη­μο­ψή­φι­σμα της 5ης Ιου­λί­ου 2015), δεν συμ­βαί­νει προ­φα­νώς το ίδιο με την εκ­προ­σώ­πη­ση των λαϊ­κών ερ­γα­ζο­μέ­νων δυ­νά­με­ων, εφό­σον ένα τμήμα τους πα­ρα­μέ­νει εγκλω­βι­σμέ­νο στις εκλο­γι­κές εκ­προ­σω­πή­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (είτε λόγω της «ψευ­δούς συ­νεί­δη­σης» που συ­στη­μα­τι­κά καλ­λιερ­γεί­ται, είτε εξ αι­τί­ας του απο­τρο­πια­σμού απέ­να­ντι στην έξαλ­λη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη λαί­λα­πα που εκ­προ­σω­πεί η ΝΔ), ενώ το άλλο μισό έχει πάρει τις απο­στά­σεις του, χωρίς να προ­σχω­ρεί στην υπό­λοι­πη αντι­μνη­μο­νια­κή  Αρι­στε­ρά. Έτσι το κλει­δί της ση­με­ρι­νής συ­γκυ­ρί­ας βρί­σκε­ται στην απά­ντη­ση του ερω­τή­μα­τος : Είναι δυ­να­τό και κάτω από ποιους όρους, το υπαρ­κτό αρι­στε­ρό κί­νη­μα να κα­τα­στεί εκ­φρα­στής του τμή­μα­τος του εκλο­γι­κού ακρο­α­τη­ρί­ου που εγκα­τέ­λει­ψε τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και ακόμα να διεμ­βο­λή­σει το υπό­λοι­πο τμήμα που πα­ρα­μέ­νει στο πεδίο της εκλο­γι­κής του υπο­στή­ρι­ξης, με σα­φέ­στα­τα πα­θη­τι­κούς, και ου­δό­λως ενερ­γη­τι­κούς όρους ; Αυτός είναι ο γόρ­διος δε­σμός που έχου­με να επι­λύ­σου­με στην ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία.

 

Η αξιο­πρέ­πεια στην ήττα μετά από μια μάχη, το όνει­δος

μετά από μια οι­κειο­θε­λή πα­ρά­δο­ση στους αντι­πά­λους

 

Στην με­τα­πο­λε­μι­κή ιστο­ρι­κή πο­ρεία της νε­ο­ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας, όπως αντί­στοι­χα και στις ευ­ρω­παϊ­κές, ήταν η δεύ­τε­ρη φορά που η Αρι­στε­ρά, στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση με την μορφή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που κα­τόρ­θω­σε με δη­μο­κρα­τι­κούς κοι­νο­βου­λευ­τι­κούς όρους να κα­τα­λά­βει την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία. Αντί­στοι­χη πε­ρί­πτω­ση, με εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κούς βέ­βαια όρους, είχε εκ­δη­λω­θεί στα μέσα της δε­κα­ε­τί­ας του 1940, όπου και πάλι η Αρι­στε­ρά είχε υπο­χω­ρή­σει απέ­να­ντι στο δέος προς την αστι­κή εξου­σία, και απο­ποι­ή­θη­κε το ρόλο της απο­τύ­πω­σης της πλειο­ψη­φι­κής λαϊ­κής της εξου­σί­ας. Ό,τι ακρι­βώς συ­νέ­βη με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ο οποί­ος στην πο­ρεία προ­σέγ­γι­σης με την δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας απαλ­λά­χθη­κε από το βάρος του λαϊ­κού ρι­ζο­σπα­στι­σμού και απο­τύ­πω­σε την κυ­ριαρ­χία του μι­κρο­α­στι­κού τε­χνο­κρα­τι­κού εκ­συγ­χρο­νι­σμού, δια­δρα­μα­τί­ζο­ντας τον ρόλο του διεκ­πε­ραιω­τή των υπα­γο­ρεύ­σε­ων της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης και του ευ­ρω­παϊ­κού κα­πι­τα­λι­στι­κού κα­τε­στη­μέ­νου.

Εντού­τοις στις δύο αυτές ιστο­ρι­κές πε­ρι­πτώ­σεις προ­σέγ­γι­σης ή ανό­δου της Αρι­στε­ράς στην δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας, κα­τα­γρά­φε­ται μια εξαι­ρε­τι­κά ση­μα­ντι­κή δια­φο­ρά η οποία και έχει πολύ βα­ριές συ­νέ­πειες : Στην πρώτη πε­ρί­πτω­ση, και πα­ρό­λη την υπο­χώ­ρη­ση του κοι­νω­νι­κά πλειο­ψη­φι­κού ΕΑΜ, ανα­δεί­χθη­κε την έσχα­τη στιγ­μή η ένο­πλη αντί­στα­ση του ΔΣΕ, που πέρα από οποιεσ­δή­πο­τε στρε­βλώ­σεις και εν­στά­σεις, ση­μα­το­δό­τη­σε την ένο­πλη λαϊκή πάλη απέ­να­ντι στην τρο­μο­κρα­τι­κή αστι­κή κα­τα­στο­λή και βρε­τα­νι­κή – αμε­ρι­κα­νι­κή στρα­τιω­τι­κή επι­βο­λή. Έτσι κα­τα­γρά­φη­κε μια ήττα στον εμ­φύ­λιο πό­λε­μο, αφού όμως δό­θη­κε μια ηρω­ι­κή μάχη, πα­ρό­λες τις αντι­ξο­ό­τη­τες, δυ­σχέ­ρειες, πα­ρα­μορ­φώ­σεις, γε­γο­νός που κρά­τη­σε το αρι­στε­ρό λαϊκό φρό­νη­μα σε υψηλά επί­πε­δα, γε­γο­νός που συ­νέ­βα­λε τα μέ­γι­στα στην τα­χύ­τα­τη ανα­συ­γκρό­τη­ση του αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος και στην ανά­δει­ξη της ΕΔΑ σε αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση, μια μόλις δε­κα­ε­τία μετά τον μοι­ραίο Αύ­γου­στο 1949, και ενά­ντια στις απη­νείς διώ­ξεις του κρά­τους της εθνι­κο­φρο­σύ­νης και των μη­χα­νι­σμών του. Συ­νε­πώς, όταν δοθεί μια μάχη, ακόμη και αν το κί­νη­μα ητ­τη­θεί, εξ αι­τί­ας των υπέρ­τε­ρων αντί­πα­λων δυ­νά­με­ων, το αρι­στε­ρό φρό­νη­μα δεν κα­τα­βάλ­λε­ται, και βρί­σκει τους δρό­μους της εκ νέου ανά­δει­ξής του στο προ­σκή­νιο.

Από την άλλη πλευ­ρά το εντε­λώς αντί­στρο­φο συ­νέ­βη με την πρό­σφα­τη εμπει­ρία της μνη­μο­νια­κής με­τάλ­λα­ξης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Πα­ρό­λο το 36% του Ια­νουα­ρί­ου 2015, πα­ρό­λο το 62% του Ιου­λί­ου 2015, η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όχι μόνον δεν έδωσε καμία μάχη, αλλά πα­ρα­δό­θη­κε αμα­χη­τί, προ­σχώ­ρη­σε στην πο­λι­τι­κή του αντί­πα­λου αστι­κού στρα­το­πέ­δου (ελ­λη­νι­κού και ευ­ρω­παϊ­κού), κι’ αυτό ακρι­βώς είναι που έχει κα­ταρ­ρα­κώ­σει το αρι­στε­ρό λαϊκό φρό­νη­μα που είχε επεν­δυ­θεί στην αντι­μνη­μο­νια­κή και ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή. Η υπό­κλι­ση της με­γά­λης πλειο­νό­τη­τας της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς στις υπα­γο­ρεύ­σεις του ελ­λη­νι­κού κε­φα­λαί­ου και των ορ­γά­νων της ευ­ρω­παϊ­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής διε­θνο­ποί­η­σης, αυτή η με­λα­νή κη­λί­δα στην ιστο­ρία του ελ­λη­νι­κού λαϊ­κού κι­νή­μα­τος, είναι που βα­ραί­νει τα μέ­γι­στα στην ση­με­ρι­νή πε­ρί­ο­δο. Δεν ήταν η Αρι­στε­ρά που έδινε τη μάχη και αντι­με­τώ­πι­ζε με αξιο­πρέ­πεια την ήττα από υπέρ­τε­ρες εχθρι­κές δυ­νά­μεις  (με­γα­λειώ­δης αντί­στα­ση στις εξο­ρί­ες και στις φυ­λα­κές), αλλά ήταν η Αρι­στε­ρά που πα­ρέ­δι­δε τις λαϊ­κές της εκ­προ­σω­πή­σεις βορρά στις δυ­νά­μεις της αστι­κής τα­ξι­κής κυ­ριαρ­χί­ας. Γι’ αυτό και αυτό το στίγ­μα (που προ­έρ­χε­ται από την ηγε­μο­νι­κή κυ­ριαρ­χία του μι­κρο­α­στι­σμού στο αρι­στε­ρό λαϊκό κί­νη­μα) δεν είναι κα­θό­λου εύ­κο­λο να εξα­φα­νι­στεί, παρά με ισχυ­ρούς επα­να­προσ­διο­ρι­σμούς σε όλα τα επί­πε­δα. Είναι με­γά­λο το όνει­δος για την Αρι­στε­ρά, βαρύ και δύ­σκο­λα αναι­ρέ­σι­μο. Από εδώ έτσι η ση­με­ρι­νή στα­σι­μό­τη­τα του αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος, η σχε­δόν ολο­σχε­ρής απο­ψί­λω­ση του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος στην κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­ρα­γω­γή, η υπο­χώ­ρη­ση κάθε μορ­φής ρι­ζο­σπα­στι­κής ηγε­μο­νί­ας στα λαϊκά στρώ­μα­τα.

Με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ συμ­βαί­νει αυτό που  κατ’ ανα­λο­γία συ­νέ­βαι­νε με τα κα­θε­στώ­τα του «υπαρ­κτού σο­σια­λι­σμού» : Η κρα­τι­κή και διοι­κη­τι­κή εξου­σία των ανα­το­λι­κών κοι­νω­νιών ενώ επι­κα­λού­νταν τον «σο­σια­λι­σμό» και την υπη­ρέ­τη­ση των συμ­φε­ρό­ντων της ερ­γα­τι­κής τάξης, ταυ­τό­χρο­να ασκού­σε μια δε­σπο­τι­κή κυ­ριαρ­χία στην κοι­νω­νία, λει­τουρ­γού­σε με όρους από­σπα­σης και ιδιο­ποί­η­σης υπε­ρα­ξί­ας από την μι­σθω­τή ερ­γα­σία της εκτε­λε­στι­κής πα­ρα­γω­γής, κα­ταρ­γού­σε τα συν­δι­κα­λι­στι­κά δι­καιώ­μα­τα και τις πο­λι­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες. Η μα­κρό­χρο­νη άσκη­ση μιας τέ­τοιας δια­κυ­βέρ­νη­σης κα­τέ­λη­ξε, με την κα­τάρ­ρευ­ση αυτών των κα­θε­στώ­των εν μέσω γε­νι­κής αδια­φο­ρί­ας της ερ­γα­τι­κής τάξης, στην δια­μόρ­φω­ση στά­σε­ων απέ­χθειας στις λαϊ­κές συ­νει­δή­σεις για τον «κομ­μου­νι­σμό», πράγ­μα που επέ­δρα­σε και στη διάρ­κεια των επό­με­νων δε­κα­ε­τιών που ακο­λού­θη­σαν την κα­τάρ­ρευ­ση. Αντί­στοι­χα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στο όνομα της υπε­ρά­σπι­σης των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων, της αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής, της κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης κλπ., εφαρ­μό­ζει μια σκλη­ρή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή που συ­νε­χί­ζει την υλο­ποί­η­ση των μνη­μο­νί­ων, εξυ­μνεί και υπο­στη­ρί­ζει την επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα του κε­φα­λαί­ου (αρκεί να είναι «υγιής» = κερ­δο­φό­ρα) κλπ. Το απο­τέ­λε­σμα είναι ότι μ’ αυτό τον τρόπο πα­ρα­φθεί­ρει και κα­κο­ποιεί έν­νοιες και αξίες (αρι­στε­ρά, συλ­λο­γι­κό­τη­τα, κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση, κοι­νω­νι­κή και δί­καιη ανά­πτυ­ξη κ.ά.), με συ­νέ­πεια να προ­κα­λεί­ται εξί­σου απέ­χθεια προς αυτές τις ίδιες τις αξίες της Αρι­στε­ράς, μια και χρη­σι­μο­ποιού­νται για να επι­κα­λύ­ψουν μια στυ­γνή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή.

Είναι γε­γο­νός ότι οι τρεις πο­λι­τι­κοί σχη­μα­τι­σμοί της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς κι­νού­νται σε μια πα­ράλ­λη­λη αντι­πο­λι­τευ­τι­κή τρο­χιά, εκ­φρά­ζο­ντας την αντί­θε­σή τους στη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή, στην απο­ψί­λω­ση των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων, στην ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση των όσων δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων έχουν απο­μεί­νει, στην υπέρ-φο­ρο­λό­γη­ση των λαϊ­κών στρω­μά­των κλπ. Τα καί­ρια αυτά, με­τα­ξύ άλλων, ζη­τή­μα­τα θα μπο­ρού­σαν να απο­τε­λέ­σουν την βάση ενός κοι­νού διεκ­δι­κη­τι­κού πλαι­σί­ου στο επί­πε­δο του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος, με την άμεση και ενερ­γό στή­ρι­ξη του ΚΚΕ, της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Αυτό θα ήταν μια γό­νι­μη αφε­τη­ρία προ­κει­μέ­νου να διευ­ρυν­θούν τα όρια επιρ­ρο­ής της Αρι­στε­ράς, στην προ­ο­πτι­κή ανά­δει­ξής της στο κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό, συ­νε­πι­φέ­ρο­ντας την υπο­νό­μευ­ση του ση­με­ρι­νού αστι­κού δι­πο­λι­σμού (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΝΔ).

Εντού­τοις αυτό δεν συμ­βαί­νει ούτε σε πε­ρι­πτώ­σεις ευ­ρύ­τε­ρων κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, ούτε στα πλαί­σια του ερ­γα­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, ή του οι­κο­λο­γι­κού κι­νή­μα­τος κλπ. όσο και αν από πρώτη ματιά θα μπο­ρού­σε να θε­ω­ρη­θεί αυ­το­νό­η­το. Η αιτία αυτής της δια­χω­ρι­στι­κής στά­σης ανά­γε­ται συ­νε­πώς στο γε­γο­νός ότι η πα­ρέμ­βα­ση των αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων στη συ­γκυ­ρία και στο επί­πε­δο της τα­κτι­κής, επι­κα­θο­ρί­ζε­ται από ευ­ρύ­τε­ρες πα­ρα­μέ­τρους των επι­μέ­ρους πο­λι­τι­κών στρα­τη­γι­κών οι οποί­ες και δι­ί­στα­νται κατά έναν ση­μα­ντι­κό τρόπο, πράγ­μα που εμπο­δί­ζει ακόμη και την στοι­χεια­κή συ­μπα­ρά­τα­ξη σε αμυ­ντι­κά ζη­τή­μα­τα της τρέ­χου­σας επι­και­ρό­τη­τας. Άρα είτε το θέλει είτε όχι κα­νείς είναι υπο­χρε­ω­μέ­νος να εξε­τά­σει αυτό το ζή­τη­μα στις τρεις υπαρ­κτές εκ­δο­χές του προ­κει­μέ­νου να διε­ρευ­νή­σει τους όρους της στα­σι­μό­τη­τας της επιρ­ρο­ής του ση­με­ρι­νού αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος και της αδυ­να­μί­ας του να διεμ­βο­λή­σει το εκλο­γι­κό ακρο­α­τή­ριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του 2015.

 

Ρι­ζο­σπα­στι­κό λαϊκό πρό­γραμ­μα πάλης στο ιστο­ρι­κό παρόν

 

Στο με­γα­λύ­τε­ρο μέρος της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς επι­κρα­τεί ένας ιδιό­τυ­πος «κυ­βερ­νη­τι­σμός», τη στιγ­μή που αυτό το χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό στά­θη­κε μία από τις αι­τί­ες της με­τάλ­λα­ξης του ίδιου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το ΚΚΕ ανα­φέ­ρε­ται σε μια προ­ο­πτι­κή λαϊ­κής  εξου­σί­ας που το­πο­θε­τεί­ται στο απροσ­διό­ρι­στο μέλ­λον, θε­ω­ρώ­ντας ότι τα καί­ρια λαϊκά κοι­νω­νι­κά ζη­τή­μα­τα δεν μπο­ρούν να βρουν απα­ντή­σεις στο ιστο­ρι­κό παρόν, δεν μπο­ρούν να επι­λυ­θούν παρά αφού επέλ­θει η κα­τάρ­γη­ση των μο­νο­πω­λί­ων και η κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των μέσων πα­ρα­γω­γής. Το απο­τέ­λε­σμα είναι ότι στο εν­διά­με­σο διά­στη­μα ο λαϊ­κός κό­σμος δεν κα­λεί­ται να ορ­γα­νώ­σει την κι­νη­το­ποί­η­ση απέ­να­ντι στα μνη­μο­νια­κά πλήγ­μα­τα, αλλά εγκα­λεί­ται στην στή­ρι­ξη και ενί­σχυ­ση του υπο­κει­με­νι­κού πα­ρά­γο­ντα, του πε­ρί­κλει­στου φρου­ρί­ου του ΚΚΕ. Έτσι όλα υπο­τάσ­σο­νται στην προ­ο­πτι­κή ενός μελ­λο­ντι­κού κυ­βερ­νη­τι­κού προ­γράμ­μα­τος μιας ερ­γα­τι­κής εξου­σί­ας, που θα προ­έλ­θει από μια φα­ντα­σια­κή πλειο­ψη­φι­κή λαϊκή με­τα­στρο­φή που θα προ­κλη­θεί «εξ ου­ρα­νού».

Κατ’ αντί­στοι­χο τρόπο η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ προ­τάσ­σει σε οποια­δή­πο­τε με­τα­βα­τι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή πα­ρέμ­βα­ση τους όρους της αφε­τη­ρια­κής απο­χώ­ρη­σης από την Ευ­ρω­ζώ­νη και την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση, που χωρίς αυτήν δεν είναι δυ­να­τή η τρο­πο­ποί­η­ση του τα­ξι­κού συ­σχε­τι­σμού των δυ­νά­με­ων. Προ­τάσ­σε­ται δη­λα­δή ένας μέ­γι­στος στρα­τη­γι­κός στό­χος αντί ενός άμε­σου προ­γράμ­μα­τος πάλης του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος που αντι­πα­ρα­τί­θε­ται με τις υπα­γο­ρεύ­σεις της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης και των ευ­ρω­παϊ­κών θε­σμι­κών ορ­γά­νων, και ανα­μέ­νε­ται η «ως εκ θαύ­μα­τος» πραγ­μα­το­ποί­η­ση αυτών των όρων (ρήξη με την ευ­ρω­παϊ­κή ολο­κλή­ρω­ση), που απαι­τεί μια ευ­ρεία λαϊκή πλειο­ψη­φία η οποία και απελ­πι­στι­κά απου­σιά­ζει από το πεδίο επιρ­ρο­ής αυτού του πο­λι­τι­κού σχη­μα­τι­σμού.

Τέλος, δεν αφί­στα­ται πολύ η κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή γραμ­μή της ΛΑΕ, η οποία έχει ανα­δεί­ξει σε πρω­ταρ­χι­κή και κυ­ρί­αρ­χη προ­γραμ­μα­τι­κή της θέση την προ­οι­μια­κή απο­χώ­ρη­ση από την Ευ­ρω­ζώ­νη (και προ­ο­πτι­κά από την ευ­ρω­παϊ­κή ολο­κλή­ρω­ση συ­νο­λι­κά), και την υιο­θέ­τη­ση του εθνι­κού νο­μί­σμα­τος, συ­νο­δευό­με­νη από οι­κο­νο­μι­κά μέτρα μιας κλα­σι­κής αστι­κής οι­κο­νο­μι­κής ανά­πτυ­ξης (στή­ρι­ξη των μι­κρών και με­σαί­ων κε­φα­λαιο­κρα­τι­κών επι­χει­ρή­σε­ων, ρευ­στό­τη­τα για τις με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις, πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση που ήδη πραγ­μα­τώ­νει η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ). Και αυτή η δέσμη μέ­τρων, πα­ρό­λη την απου­σία ερ­γα­τι­κών αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών, συ­γκρο­τεί ένα κυ­βερ­νη­τι­κό πρό­γραμ­μα με το οποίο πο­λι­τεύ­ε­ται η ΛΑΕ, τη στιγ­μή που βρί­σκε­ται εξαι­ρε­τι­κά μα­κριά από την δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας, ενώ απου­σιά­ζει απελ­πι­στι­κά ένα ρι­ζο­σπα­στι­κό με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα στο ιστο­ρι­κό παρόν.

Μ’ άλλες λέ­ξεις οι λαϊ­κές δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας, προ­κει­μέ­νου να ανα­συ­γκρο­τη­θούν κοι­νω­νι­κά και να πα­ρέμ­βουν κι­νη­μα­τι­κά, χρειά­ζε­ται, με βάση αυτές τις οπτι­κές, να έχουν απο­δε­χτεί εκ των προ­τέ­ρων την απο­χώ­ρη­ση από τη Ζώνη του Ευρώ ή ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο από την συ­νο­λι­κή ευ­ρω­παϊ­κή διε­θνο­ποί­η­ση, ή να έχουν απο­δε­χθεί τη θε­ώ­ρη­ση του ΚΚΕ για την επαγ­γε­λία του μέλ­λο­ντος στο υπερ­πέ­ραν. Μ’ αυτά τα δε­δο­μέ­να είναι φυ­σι­κό να πα­ρα­μέ­νουν κα­θη­λω­μέ­να τα όρια της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς στο ιστο­ρι­κά χα­μη­λό του 10% πε­ρί­που της πο­λι­τι­κής επιρ­ρο­ής στο εκλο­γι­κό σώμα της χώρας, εφό­σον τα κί­νη­τρα κι­νη­το­ποί­η­σης των λαϊ­κών τά­ξε­ων δεν απο­δέ­χο­νται αυτές τις αφε­τη­ρια­κές συν­θή­κες που θέτει η Αρι­στε­ρά, αλλά μπο­ρούν να κι­νη­θούν δυ­νη­τι­κά στην τρο­χιά προ­ά­σπι­σης των ζω­τι­κών ερ­γα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων (μι­σθών, συ­ντά­ξε­ων, ασφά­λι­σης, επι­δο­μά­των ανερ­γί­ας, απαλ­λα­γής από το βρόγ­χο της υπέρ­με­τρης φο­ρο­λό­γη­σης, κοι­νω­νι­κών δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών), εντός των υλι­κών υπαρ­κτών πλαι­σί­ων της αστι­κής κυ­ριαρ­χί­ας των μνη­μο­νί­ων, ελ­λη­νι­κής και ευ­ρω­παϊ­κής.

Η αμ­φι­σβή­τη­ση του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού ή των θε­σμι­κών μορ­φών της ευ­ρω­παϊ­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής διε­θνο­ποί­η­σης δεν είναι παρά το ορ­γα­νι­κό απο­τέ­λε­σμα της ανά­πτυ­ξης ενός ευ­ρύ­τα­του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος των ζω­τι­κών κοι­νω­νι­κών ανα­γκών, με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά κα­θο­λι­κό­τη­τας. Ο ρόλος της Αρι­στε­ράς είναι πρω­το­γε­νώς να υπη­ρε­τή­σει την ανά­δει­ξη και στή­ρι­ξη ενός τέ­τοιου κι­νή­μα­τος, και η προ­ο­πτι­κή επι­ζή­τη­ση της ιδε­ο­λο­γι­κής ηγε­μο­νί­ας σ’ αυτό με δη­μο­κρα­τι­κούς όρους και πο­λι­τι­κής αυ­το­τέ­λειας.

Το κύριο πο­λι­τι­κό ερ­γα­λείο που έχου­με να χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με ως αρι­στε­ρό κί­νη­μα είναι ένα άμεσο με­τα­βα­τι­κό ρι­ζο­σπα­στι­κό πρό­γραμ­μα πάλης στο ιστο­ρι­κό παρόν (υπε­ρο­χή της συ­ντη­ρη­τι­κής πα­ρά­τα­ξης, πα­ρα­φθο­ρά της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση της Αρι­στε­ράς), και εντός του υπαρ­κτού αντι­κει­με­νι­κού πλαι­σί­ου της ευ­ρω­παϊ­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής διε­θνο­ποί­η­σης. Ενός προ­γράμ­μα­τος πάλης που αγκα­λιά­ζει τις ζω­τι­κές λαϊ­κές ανά­γκες (απο­κα­τά­στα­ση και αύ­ξη­ση μι­σθών, επα­να­φο­ρά των συ­ντά­ξε­ων, αξιο­πρε­πή επι­δό­μα­τα ανερ­γί­ας για το σύ­νο­λο των ανέρ­γων, κα­τάρ­γη­ση ΕΝΦΙΑ και υψη­λών ΦΠΑ, κοι­νω­φε­λείς δη­μό­σιες υπη­ρε­σί­ες κ.ά.), απευ­θύ­νε­ται στις λαϊ­κές τά­ξεις στο σύ­νο­λό τους και όχι μο­νο­διά­στα­τα και εξαι­ρε­τι­κά μειο­ψη­φι­κά στη «Ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά», και επι­χει­ρεί να θέσει σε κι­νη­μα­τι­κή τρο­χιά την ερ­γα­τι­κή τάξη, τη νε­ο­λαία, τους συ­ντα­ξιού­χους και τους ανέρ­γους. Μιας κί­νη­σης που επι­διώ­κει να τρο­πο­ποι­ή­σει τους κα­τα­θλι­πτι­κούς τα­ξι­κούς συ­σχε­τι­σμούς των δυ­νά­με­ων, να ανα­δεί­ξει το αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό (και ου­δό­λως «ανα­πτυ­ξιο­λα­γνι­κό») πε­ριε­χό­με­νο των λαϊ­κών ανα­γκών και επι­διώ­ξε­ων, να δια­μορ­φώ­σει πα­νευ­ρω­παϊ­κούς ερ­γα­τι­κούς διε­θνι­στι­κούς δε­σμούς και συ­ντο­νι­σμό απέ­να­ντι στις υπα­γο­ρεύ­σεις της ευ­ρω­παϊ­κής Ιερής Συμ­μα­χί­ας. Έτσι λει­τουρ­γώ­ντας η ελ­λη­νι­κή Αρι­στε­ρά είναι σε θέση, με «και­νού­ρια ρούχα», που όλοι μπο­ρούν να αντι­λη­φθούν ότι είναι η εν­δυ­μα­σία της γε­νι­κευ­μέ­νης λαϊ­κής χει­ρα­φέ­τη­σης, να ει­σέλ­θει εκ νέου (μετά την χρε­ο­κο­πία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του μι­κρο­α­στι­κού εκ­συγ­χρο­νι­σμού) στο κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό, να συ­γκρο­τή­σει το αντί­πα­λο δέος, να διεκ­δι­κή­σει με εντε­λώς νέους όρους την κυ­βερ­νη­τι­κή πραγ­μά­τω­ση των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων.

rproject.gr