Μία όμορφη μέρα γεννήθηκες. Ήρθες στον κόσμο και έκτοτε άρχισες να μαθαίνεις αυτό που λέγεται οικογένεια. Άρχισες να γνωρίζεις μια γυναίκα. Την αναγνώριζες από την μυρωδιά της και μεγαλώνοντας έγινε ένα τεράστιο κομμάτι του εαυτού σου. Η μητέρα σου. Γνώρισες και έναν άντρα επίσης και νωρίς νωρίς έμαθες να τον φωνάζεις μπαμπά. Όταν ήσουν μικρός λάτρευες τους γονείς σου. Τους έκανες ζωγραφιές με σπιτάκια και λουλούδια και καρδούλες και έγραφες ‘Σ’αγαπώ’.
Της Ανθής Κατερίνη.
Ήταν εκείνοι που σε εφοδίαζαν με αγάπη , φαγητό, κάθε λογής φροντίδα. Ήσουν γλυκά εξαρτημένος. Στην εφηβεία άρχισες να κρίνεις. Τον εαυτό σου,τους άλλους και φυσικά τους ανθρώπους που ζούσες στο ίδιο σπίτι. Ήσουν ικανός να διακρίνεις ένα σωρό ελαττώματα. Είχες απορροφήσει τόσες απόψεις τους και τώρα άρχισες την επανάσταση σου. Έπρεπε να βρεις τις δικές σου. Οι γονείς σου είχαν κάνει λάθη. Οι γονείς σου δεν ήταν τέλειοι και απογοητεύτηκες. Θύμωσες. Δεν ήξερες καν αν θα τους το συγχωρέσεις. Δεν έκαναν πάντα τις σωστές επιλογές μαζί σου όσο και μεταξύ τους.
Οι γονείς σου δεν ήταν θεοί, ούτε ήταν έμπειροι διδάσκαλοι ανατροφής παιδιών και σου ήταν πολύ δύσκολο να το αποδεχτείς. Τους ήσουν θυμωμένος. Κράτησες μια απόσταση. Και ισως δεν καταλάβαινες καν γιατί. Ήταν κατα κάποιον τρόπο η θηλυκή και αρσενική πλευρά του εαυτού σου και πάλευες να συμφιλιωθείς μαζί τους.
Μεγαλώνοντας ακόμη περισσοτερο αρχίζεις να τους καταλαβαίνεις. Αρχίζεις να τους ‘συγχωρείς’ και να τους αγαπάς πιο πολύ από ποτε γνωρίζοντας τους πραγματικά, με τα λάθη τους και τα ελαττώματα τους. Δεν περιμένεις πια να είναι τέλειοι. Καταλαβαίνεις πως είναι σαν και σένα. Και τι νόμιζες πως είναι οι γονείς άλλωστε; Δειλά παιδιά που πολλές φορές φοβούνται να σε πλησιάσουν, να σου εκφράσουν την αγάπη τους, να σου αρνηθούν κάτι ή να το δεχτούν.
Η ευθύνη που νιώθουν στις πλάτες τους είναι μεγάλη. Γιατί ανάλογα με τις πράξεις τους θα διαμορφωθούν διάφορες τάσεις στο παιδί. Μα όσο δεν υπάρχει τέλειος γονιός δεν θα υπάρχει και τέλειος άνθρωπος. Όσα βιβλία και να απορροφήσει κανείς, όση παιδική ψυχολογία και να διαβάσει πάντα κάποια στιγμή θα κάνει κάποιο λάθος. Γιατί είναι άνθρωποι οι γονείς. Όχι κούκλες δίχως αισθήματα. Γιατί έχουν και μια ζωή πέρα από εσένα. Μια επαγγελματική, ερωτική, κοινωνική. Και έχουν προσπαθήσει ήδη αρκετά να μην σου φορτώσουν τις ανησυχίες τους για την κάθε μέρα τους.
Γιατί όταν γίνεσαι γονιός δεν υπάρχει κάποιο μαγικό φίλτρο που σου φτιάχνει συνεχώς την διάθεση και σε κάνει ακούραστο. Μπορεί να θελήσεις να κλάψεις στο πάτωμα της κουζίνας, να έχεις προβλήματα με το σύντροφο, να υπάρχουν μέρες που να μην έχεις καν την δύναμη να πας στην δουλειά. Αλλά σκέφτεσαι πως είσαι γονιός και το παιδί δεν πρέπει να βλέπει το προσωπικό σου μαρτύριο. Και προσπαθείς. Κάθε μέρα προσπαθείς. Είσαι ένα διστακτικό παιδί που δεν ξέρει πάντα πως να φερθεί, αλλά υπομονετικό.
Δέχεσαι όλο τον θυμό που σου εξαπολύει το παιδί σου, ακόμα και αν δεν ευθύνεσαι για αυτόν. Δεν σταματάς να το αγαπάς και να είσαι δίπλα του. Μην ανησυχείς λοιπόν γονιέ που δεν είσαι τέλειος. Όταν το παιδί σου έχει πλέον μεγαλώσει, δεν θα σε χρειάζεται πια, αλλά παρόλα αυτά θα σε θέλει. Και αν σε θέλει κοντά του πίστεψε με έχεις κάνει καλή δουλειά.
anapnoes.gr
