Η ΛΑΕ σε σταυροδρόμι

Οι επαναπροσδιορισμοί που είναι αναγκαίοι

Η ΛΑΕ μπαί­νει στην τε­λι­κή ευ­θεία μιας ανα­μέ­τρη­σης –και μιας δο­κι­μα­σί­ας που άρ­χι­σε με το αρ­νη­τι­κό απο­τέ­λε­σμα των εκλο­γών στις 20/9/2015– έχο­ντας κρα­τή­σει το ρόλο της ως ένα ση­μα­ντι­κό πο­λι­τι­κά και ορ­γα­νω­τι­κά «κέ­ντρο» στη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά.

Μαρία Μπόλαρη

Για να μπο­ρέ­σει όμως να αντι­με­τω­πί­σει με επι­τυ­χία την ανα­μέ­τρη­ση που έρ­χε­ται οφεί­λει –με αφε­τη­ρία τη σύ­γκλι­ση του ΠΣ στις 15/10– να προ­ω­θή­σει τολ­μη­ρά ορι­σμέ­νες απο­σα­φη­νί­σεις στην πο­λι­τι­κή γραμ­μή της και ορι­σμέ­νους επα­να­προσ­διο­ρι­σμούς στη σχέση των ορ­γα­νώ­σε­ών της με το κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα και τον ευ­ρύ­τε­ρο κόσμο της Αρι­στε­ράς.

Οι πο­λι­τι­κές απο­σα­φη­νί­σεις προ­κύ­πτουν, νο­μί­ζου­με, αβί­α­στα από τα γε­γο­νό­τα των μηνών που πέ­ρα­σαν, από τα μα­θή­μα­τα της πεί­ρας στη συ­γκυ­ρία στο εσω­τε­ρι­κό και διε­θνώς:

α) Η κα­τεύ­θυν­ση του Brexit υπό την ηγε­μο­νία της Τε­ρέ­ζα Μέι και του κόμ­μα­τος των Συ­ντη­ρη­τι­κών, η δύ­να­μη της Μαρίν Λεπέν και η γραμ­μή της ακρο­δε­ξιάς απέ­να­ντι στην ΕΕ και, κυ­ρί­ως, η πο­λι­τι­κή του Τραμπ με τις πο­λε­μι­κές απει­λές, το ρα­τσι­στι­κό πα­ρο­ξυ­σμό και την με­γά­λη αύ­ξη­ση των εξο­πλι­σμών στις ΗΠΑ, υπο­χρε­ώ­νουν σε επα­να­το­πο­θέ­τη­ση όσους είχαν αυ­τα­πά­τες για έναν κά­ποιο τάχα εξ αντι­κει­μέ­νου προ­ο­δευ­τι­κό ρόλο των «αντι­πα­γκο­σμιο­ποι­η­τι­κών ρευ­μά­των» του αστι­κού στρα­το­πέ­δου, δη­λα­δή των ρευ­μά­των της επι­στρο­φής στην προ­στα­τευ­τι­σμό και στον εθνι­κι­στι­κό αντα­γω­νι­σμό με­τα­ξύ χωρών του κέ­ντρου του πα­γκό­σμιου συ­στή­μα­τος. Η ενί­σχυ­ση αυτών των ρευ­μά­των, η επι­στρο­φή των αστι­κών τά­ξε­ων στον αντα­γω­νι­σμό μέσω των κρα­τών και των πο­λε­μι­κών μη­χα­νών τους, είναι αφε­νός απο­τέ­λε­σμα της κρί­σης και ταυ­τό­χρο­να κλι­μά­κω­ση της κρί­σης με φα­νε­ρές πλέον κα­τα­στρο­φι­κές απει­λές, όπως οι πό­λε­μοι στο εξω­τε­ρι­κό και το κρά­τος «έκτα­κτης ανά­γκης» στο εσω­τε­ρι­κό των με­γά­λων δυ­νά­με­ων. Η γραμ­μή της Αρι­στε­ράς διε­θνώς και εδώ, χωρίς καμιά υπο­χώ­ρη­ση απέ­να­ντι στους φι­λε­λεύ­θε­ρους της Δε­ξιάς, του ακραί­ου Κέ­ντρου και της Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς που επι­μέ­νουν στον πα­ρα­δο­σια­κό νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και την έμ­φα­ση στην πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση κυ­ρί­ως μέσω των «αγο­ρών», οφεί­λει να αντι­με­τω­πί­σει ως θα­νά­σι­μο αντί­πα­λο αυτήν την νέα τάση που συν­δυά­ζει το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό με τον εθνι­κι­σμό και το ρα­τσι­σμό.

Ως Κόκ­κι­νο Δί­κτυο εί­μα­στε αρ­κε­τά ικα­νο­ποι­η­μέ­νοι για τις προει­δο­ποι­ή­σεις που εί­χα­με έγκαι­ρα εγεί­ρει στο ση­μείο αυτό.

β) Με το τα­ξί­δι του Τσί­πρα στις ΗΠΑ, τη γραμ­μή του Κο­τζιά στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για την Κύπρο, τη γραμ­μή Κα­μέ­νου (με την υπο­στή­ρι­ξη όλης της κυ­βέρ­νη­σης) στο ζή­τη­μα της ανα­νέ­ω­σης και επέ­κτα­σης των αμε­ρι­κα­νι­κών βά­σε­ων αλλά και των νέων εξο­πλι­σμών, απο­δει­κνύ­ε­ται λάθος η εκτί­μη­ση ότι η αστι­κή τάξη είναι ψο­φο­δε­ής και υπο­χω­ρη­τι­κή λόγω της κρί­σης, έτοι­μη να δε­χθεί με­γά­λες υπο­βαθ­μί­σεις στο ρόλο της στην πε­ριο­χή ως ση­μα­ντι­κή υπο-ιμπε­ρια­λι­στι­κή δύ­να­μη κυ­ρί­ως σε σύ­γκρι­ση με την Τουρ­κία.

Συ­σφίγ­γο­ντας τις σχέ­σεις με τις ΗΠΑ σε πρω­το­φα­νή για τα δε­δο­μέ­να μετά το 1974 επί­πε­δα, συ­σφίγ­γο­ντας τον άξονα με το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ και τη δι­κτα­το­ρία της Αι­γύ­πτου, η ντό­πια κυ­ρί­αρ­χη τάξη προ­σπα­θεί να επω­φε­λη­θεί από την κρίση στο τουρ­κι­κό κα­θε­στώς, από τις ρωγ­μές που δη­μιουρ­γούν οι στρο­φές του Ερ­ντο­γάν πέρα από τον έλεγ­χο της Δύσης, και παί­ζει το χαρτί της εθνι­κι­στι­κής ανα­θε­ώ­ρη­σης του συ­σχε­τι­σμού στην πε­ριο­χή, με πρω­το­φα­νείς κιν­δύ­νους πο­λε­μι­κών πε­ρι­πε­τειών.

Η υπε­ρά­σπι­ση της ει­ρή­νης, στην οποία ανα­φέ­ρε­ται η ΛΑΕ, δεν αφορά μόνο την από­κρου­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών σχε­δί­ων αλλά και εσω­τε­ρι­κούς σχε­δια­σμούς σχε­τι­κά με το Αι­γαίο, την Κύπρο, τις ΑΟΖ και την ενέρ­γεια στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο.

Στα ζη­τή­μα­τα αυτά είναι ανα­γκαία με­γα­λύ­τε­ρη σα­φή­νεια.

γ) Οι τε­λευ­ταί­ες εξε­λί­ξεις απο­δει­κνύ­ουν τον επι­κίν­δυ­νο ρα­τσι­σμό της ΧΑ (με τις δο­λο­φο­νι­κές επι­θέ­σεις στον Ασπρό­πυρ­γο), αλλά και τον εξί­σου επι­κίν­δυ­νο ρα­τσι­σμό του κρά­τους και της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής (π.χ., με τον τρα­γι­κό θά­να­το του 5χρο­νου παι­διού στο κά­τερ­γο της Μό­ριας).

Ταυ­τό­χρο­να, όλες οι τε­λευ­ταί­ες αντι­ρα­τσι­στι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις είχαν με­γά­λη και κυ­ρί­ως νε­ο­λαι­ί­στι­κη συμ­με­το­χή, απο­δει­κνύ­ο­ντας ότι ο αντι­ρα­τσι­σμός είναι ανα­πό­σπα­στο και ορ­γα­νι­κό τμήμα κάθε «σχε­δί­ου» ανα­σύ­ντα­ξης μιας μα­ζι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Διεκ­δι­κού­με να ανα­δει­χθεί αυτό το συ­μπέ­ρα­σμα και να γίνει δεκτή η συ­στη­μα­τι­κή αντι­ρα­τσι­στι­κή πάλη στη θε­μα­το­λο­γία της ΛΑΕ σε όλα τα επί­πε­δα.

δ) Όλα τα πα­ρα­πά­νω έχουν συ­νέ­πειες στην πο­λι­τι­κή των συμ­μα­χιών.

Γνω­ρί­ζο­ντας ότι χτυ­πά­με ανοι­χτές πόρ­τες, επα­να­φέ­ρου­με το θέμα του ΕΠΑΜ, μιας και εξα­κο­λου­θεί να είναι αναρ­τη­μέ­νο σε ιστο­σε­λί­δες του χώρου μας άρθρο με την ανα­ρώ­τη­ση: Χω­ρά­ει το ΕΠΑΜ στο μέ­τω­πο;

Εμείς απα­ντά­με ευ­θέ­ως: Όχι. Γιατί υπο­στη­ρί­ζει ανοι­χτά μια φι­λο­πό­λε­μη-φι­λοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κή νέα εκ­δο­χή της Με­γά­λης Ιδέας (βλ. το άρθρο του Δ. Κα­ζά­κη με τον εμπνευ­σμέ­νο τίτλο «Τρία αυγά Τουρ­κί­ας»). Γιατί θε­ω­ρεί τους πρό­σφυ­γες απει­λή, γιατί καλεί σε κι­νη­το­ποι­ή­σεις αντι-αλ­λη­λεγ­γύ­ης, ανοί­γο­ντας το δρόμο στα πραγ­μα­τι­κά Τάγ­μα­τα Εφό­δου. Αλλά και γιατί μια σχολή σκέ­ψης και ρη­το­ρεί­ας που ανα­πα­ρά­γει έναν απί­στευ­το ανορ­θο­λο­γι­σμό και μια ανεκ­δι­ή­γη­τη προ­σω­πο­λα­τρία, είναι στοι­χεία προ­σβλη­τι­κά και ασύμ­βα­τα με κάθε αρι­στε­ρό εγ­χεί­ρη­μα.

 

Όμως το ΕΠΑΜ είναι η κο­ρυ­φή του πα­γό­βου­νου. Αρ­νη­τι­κή πρέ­πει να είναι η θέση μας και στις σχέ­σεις με έναν «αστε­ρι­σμό» πα­σο­κο­γε­νών στε­λε­χών, κυ­ρί­ως του «πα­τριω­τι­κού» χώρου, που έχο­ντας μεί­νει ανέ­στιοι λόγω της πο­λι­τι­κής κρί­σης, αλ­λη­θω­ρί­ζουν κατά και­ρούς προς την αντι­μνη­μο­νια­κή Αρι­στε­ρά. Με ανά­λο­γα φθαρ­μέ­να υλικά δεν μπο­ρεί να στη­ρι­χθεί νέο ξε­κί­νη­μα.

Οι πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες της ΛΑΕ πρέ­πει να ορί­ζο­νται από τη διεκ­δί­κη­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς: αφο­ρούν κυ­ρί­ως την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και τις δυ­νά­μεις που απο­σπά­στη­καν από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το κα­λο­καί­ρι του 2015, ενώ πάγια θα πρέ­πει να είναι ανοι­χτή η πόρτα των σχέ­σε­ων με το ΚΚΕ (αν και όποτε αυτό το θε­λή­σει). Αυτή η επι­λο­γή δεν απο­κλεί­ει, αλλά αντί­θε­τα επι­βάλ­λει, την κρι­τι­κή προς όλες αυτές τις δυ­νά­μεις ει­δι­κά σχε­τι­κά με την πο­λι­τι­κή των συμ­μα­χιών.

ε) Έπει­τα από μια πε­ρί­ο­δο σχε­τι­κά απο­μο­νω­μέ­νης μάχης από τη ΛΑΕ για την υπο­στή­ρι­ξη της ανα­γκαιό­τη­τας εξό­δου από το ευρώ και σύ­γκρου­σης με την ΕΕ, είναι η ώρα για μια τα­κτι­κή ανα­προ­σαρ­μο­γή. Η έξο­δος από το ευρώ είναι ασφα­λώς ένα ανα­γκαίο ερ­γα­λείο για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, αλλά όχι αυ­το­σκο­πός. Με αυτήν την έν­νοια το σύν­θη­μα της εξό­δου από το ευρώ (που έχει ήδη κα­τα­γρα­φεί σαν «ταυ­το­τι­κό» της ΛΑΕ) θα πρέ­πει να εντα­χθεί ομαλά μέσα σε μια συ­νο­λι­κό­τε­ρη γραμ­μή πα­ρέμ­βα­σης στα κοι­νω­νι­κά μέ­τω­πα και πρω­το­βου­λιών για το μέ­τω­πο της αντι­μνη­μο­νια­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Η δια­φο­ρά φαί­νε­ται ανά­γλυ­φα στο κρί­σι­μο ζή­τη­μα του προ­γραμ­μα­τι­σμού των Πο­λι­τι­κών Επι­τρο­πών της ΛΑΕ. Θα είναι λάθος να ζη­τή­σου­με από τους συ­ντρό­φους και τις συ­ντρό­φισ­σες να συ­νε­χί­σουν απλώς να ορ­γα­νώ­νουν εκ­δη­λώ­σεις όπου κε­ντρι­κά στε­λέ­χη ανα­λύ­ουν την «εναλ­λα­κτι­κή λύση». Αντί­θε­τα θα πρέ­πει να ανα­πτύ­ξουν ένα πρό­γραμ­μα δικών τους πα­ρεμ­βά­σε­ων στα κοι­νω­νι­κά μέ­τω­πα του χώρου ευ­θύ­νης τους, συ­νε­χί­ζο­ντας μέσα σε αυτήν τη δράση να υπο­στη­ρί­ζουν με­τα­ξύ άλλων (ανα­τρο­πή του μνη­μο­νί­ου, σο­σια­λι­σμός στον 21ο αιώνα κ.ο.κ.) την έξοδο από το ευρώ και τη σύ­γκρου­ση με την ΕΕ ως ανα­ντι­κα­τά­στα­τες προ­ϋ­πο­θέ­σεις.

στ) Η ΛΑΕ βρί­σκε­ται σε κομ­βι­κό ση­μείο, σε σταυ­ρο­δρό­μι όπου πρέ­πει να επι­λέ­ξει: Είτε να υπο­χω­ρή­σει σε μια χα­λα­ρό­τε­ρη πο­λι­τι­κή συμ­μα­χία με κοινό εκλο­γι­κό ορί­ζο­ντα (όπου κάθε τάση θα κάνει κυ­ρί­ως τα δικά της και το «σήμα» ΛΑΕ θα πρέ­πει να χρη­σι­μο­ποιεί­ται μόνο στους «κοι­νούς τό­πους», στις ομό­φω­νες επι­λο­γές). Είτε να επι­μεί­νει σε μια πιο σφι­χτή κοινή πο­λι­τι­κή και ορ­γα­νω­τι­κή με­τω­πι­κή λει­τουρ­γία, όπου όμως είναι ανα­γκαί­οι κά­ποιοι σα­φείς επα­να­προσ­διο­ρι­σμοί.

Αυτοί αφο­ρούν την κοινή δέ­σμευ­ση σε έναν κε­ντρι­κό προ­γραμ­μα­τι­σμό (ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, ερ­γα­τι­κά, αντι­ρα­τσι­σμός, πλει­στη­ρια­σμοί, το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση, νε­ο­λαία κ.ο.κ.) αλλά και ανά­λο­γους προ­γραμ­μα­τι­σμούς δρά­σης των ΠΕ. Μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή συμ­φω­νία χρειά­ζε­ται για  να στη­ρί­ξει την ορ­γα­νω­τι­κή δέ­σμευ­ση για μια τα­χύ­τε­ρη επα­νε­ξόρ­μη­ση. Μαζί με μια εξί­σου ανα­γκαία στρο­φή σε πιο πλου­ρα­λι­στι­κή λει­τουρ­γία και την υπο­στή­ρι­ξη μιας στε­λε­χι­κής ανα­νέ­ω­σης.

/rproject.gr