Μετά το Οσκαρ για τον ρόλο της στο «La La Land» πέρσι, η 29χρονη Εμα Στόουν στάθηκε στο πλάτωμα των αστέρων του Χόλιγουντ. Ομως δεν ξέχασε τον αγώνα της ώσπου να φτάσει εκεί, τους τολμηρούς ρόλους της που άλλοτε στέφονταν με επιτυχία και άλλοτε όχι.
«Αντιμετωπίζω την ήττα καλύτερα από τη νίκη» είπε, έχοντας μάθει από παιδί ότι στην παλαίστρα του Χόλιγουντ όσο πιο πολλά υφίστασαι τόσο μεγαλώνει το πείσμα. Κι αυτό το πείσμα είναι που της έδωσε τη δύναμη και την αντοχή που τη χαρακτηρίζει ως άνθρωπο και ηθοποιό.
Επιλέχθηκε από τους σκηνοθέτες Τζόναθαν Ντέιτον και Βάλερι Φάρις να υποδυθεί τη φεμινίστρια τενίστρια Μπίλι Τζιν Κινγκ και η επιλογή ήταν εύστοχη γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο: η Στόουν εύκολα θα κατανοούσε και θα ταυτιζόταν με μια γυναίκα που στη ζωή τίποτα δεν της ήρθε εύκολα αλλά, μέσα από τη σκληρή προσπάθεια, όχι μόνο κατάφερε να νικήσει προσωπικά, αλλά και να ραγίσει το σοβινιστικό κατεστημένο που επικρατούσε τότε (δεκαετία ’70) στον αθλητισμό και πιο πέρα, σε ολόκληρη την αμερικανική κοινωνία.
Η ταινία «Η μάχη των φύλων» (προβάλλεται τώρα και στην Ελλάδα) δραματοποιεί το φημισμένο ματς μεταξύ της πρωταθλήτριας του τένις Μπίλι Τζιν Κινγκ και του πρώην πρωταθλητή Μπόμπι Ριγκς το 1973, έπειτα από πρόκληση του τελευταίου ο οποίος θέλησε να προσελκύσει δημοσιότητα με την ιδέα ότι μια γυναίκα -ακόμη και μια πρωταθλήτρια- δεν μπορεί να συναγωνιστεί την ανδρική υπεροχή.
Παρόλο που ο ίδιος ο Ριγκς δεν ήταν στην πραγματικότητα αντιφεμινιστής, εκπροσώπησε ωστόσο τη σοβινιστική στάση που αντιστεκόταν στο κύμα του τότε φεμινισμού και σεξουαλικής απελευθέρωσης. Στην Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ πολλές από τις κατακτήσεις των κοινωνικών αγώνων του ’60 και ’70 φαίνεται να κινδυνεύουν να υποβαθμιστούν.
Ετσι, ενώ τα άγνωστα πλήθη της ενδοχώρας, πλέοντας σε πελάγη άγνοιας και χρόνιας ανέχειας, καταφεύγουν σε θρησκευτικές συνταγές βιβλικού φονταμενταλισμού, στο μίσος για τους πρόσφυγες, στον ρατσισμό και τον νεοναζισμό, οι Δημοκρατικοί, που θέλουν να πιστεύουν στη συνέχεια της μεσαίας τάξης, το Χόλιγουντ και οι δυναμικές μειονότητες της Ανατολικής και Δυτικής Ακτής αντιστέκονται, προσφεύγοντας στα δικαστήρια, σε δημόσιες διαμαρτυρίες, αλλά και ανακαλώντας ιστορίες σαν αυτήν.
Oταν ήμουν μικρή είχα μια τρέλα για τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο, είχα τη φωτογραφία του από τον «Τιτανικό» στο δωμάτιό μου, καδραρισμένη… Μπορείτε να φανταστείτε πώς αισθάνθηκα όταν αυτός, που ήταν το παν για μένα, μου έδωσε το Οσκαρ!
• Επειτα από τέσσερις δεκαετίες φαίνεται ότι ακόμα βρισκόμαστε στην ίδια συζήτηση για την ισότητα των φύλων σε πολλές κοινωνικές πτυχές, όχι μόνο του αθλητισμού, αναγκαζόμενοι να ανακτήσουμε δικαιώματα που νομίσαμε πως είχαν πια αποκρυσταλλωθεί. Συμφωνείτε;
Από τη μια είναι πολύ ωραίο που συμμετέχω σε μια ταινία η οποία, όπως ξέρετε, είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα και στο πρόσωπο της Μπίλι Τζιν, ένα ίνδαλμα του αγώνα για την ισότητα των φύλων και τα δικαιώματα της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ αφού κατάφερε να φέρει τόσες μεγάλες αλλαγές στον κόσμο (σ.σ. η τενίστρια Μπίλι Τζιν Κινγκ αποδέχθηκε την ομοφυλοφιλία της τη δεκαετία του ’80 και έπειτα πάλεψε για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων).
Από την άλλη, το γεγονός ότι πολλά από τα προβλήματα που θίγει η ταινία ισχύουν ακόμα είναι αποθαρρυντικό. Δηλαδή, για να πούμε την αλήθεια, κάποια καλά πράγματα έχουν καθιερωθεί πια, όπως ότι οι γυναίκες μπορούν να έχουν πιστωτικές κάρτες χωρίς να πρέπει να εγγυηθεί γι’ αυτές κάποιος άνδρας, οι γυναίκες μπορούν να παίρνουν αθλητικές υποτροφίες, στα σχολεία το 50% των μαθητών είναι κορίτσια. Δυστυχώς όμως υπάρχει ακόμα η ανισότητα, κυρίως στον εργασιακό χώρο.
• Εχετε νιώσει τον σοβινισμό στη δουλειά σας;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια γυναίκα που θα έλεγε «ω, όχι, ποτέ δεν έχω βιώσει κάτι τέτοιο».
• Συχνά πια βλέπουμε τον αθλητισμό και τη διασκέδαση να γίνονται πλατφόρμες κοινωνικών μηνυμάτων. Πώς σας φαίνεται αυτό;
Για την Μπίλι Τζιν το τένις ήταν η κατάλληλη διέξοδος για να πετύχει τις αλλαγές που ονειρευόταν από μικρή. Δεν βλέπω κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιείται ο αθλητισμός σαν πλατφόρμα όταν κάποιος θέλει να φέρει την αλλαγή. Ισα-ίσα το βρίσκω ωραίο.
Και κάτι ακόμα που μ’ αρέσει στην εποχή μας, παρόλο που μπορεί να τεθεί εκτός ελέγχου, είναι ότι όλοι μας πια μπορούμε να έχουμε τις προσωπικές μας πλατφόρμες έκφρασης μέσω του Διαδικτύου.
• Σας αρέσει ο συναγωνισμός;
Δεν θα ’λεγα ότι είμαι ιδιαίτερα συναγωνιστικός τύπος, ούτε ήμουν ποτέ αθλήτρια. Σίγουρα υπάρχουν στιγμές που μπαίνω όμως στο πνεύμα του συναγωνισμού.
• Οπως όταν κερδίσατε το Οσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου;
Α, ήταν μια σουρεαλιστική στιγμή! Δεν αισθανόμουν ότι συνέβαινε πραγματικά. Μάλιστα όταν ήμουν μικρή είχα μια τρέλα για τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο, είχα τη φωτογραφία του από τον «Τιτανικό» στο δωμάτιό μου, καδραρισμένη… Μπορείτε να φανταστείτε πώς αισθάνθηκα όταν αυτός, που ήταν το παν για μένα, μου έδωσε το Οσκαρ!
• Αλλαξε τίποτα για σας μετά το Οσκαρ;
Οχι, δεν νομίζω. Την επόμενη μέρα επέστρεψα στο γύρισμα του Γιώργου Λάνθιμου για την ταινία «The Favourite». Για μένα αυτό ήταν το μεγαλύτερο δώρο: να επιστρέψω αμέσως στη δουλειά που αγαπώ. Ηταν όμως μια ωραία βραδιά και μια μεγάλη τιμή.
• Το ότι κρατάτε σταθερό χαρακτήρα μπροστά σε τόσες μεγάλες αλλαγές στη ζωή σας είναι απόδειξη εσωτερικής δύναμης…
Σας ευχαριστώ. Νιώθω αγωνία πολλές φορές, αλλά γενικά αισθάνομαι ότι αυτό που θέλω και αυτό που κάνω ταυτίζονται… Ευγνωμονώ τη μητέρα μου, δεν υπάρχει υποκατάστατο για τη στήριξη που μου δίνει. Ολα αυτά τα χρόνια αισθάνομαι ότι μπορώ να της πω τα πάντα.
Το ίδιο και με τους παλιούς μου φίλους… Η δουλειά μου απαιτεί να διατηρώ λεπτή την… επιδερμίδα μου, δηλαδή τον συναισθηματικό μου κόσμο, ώστε να μπορώ να εκφράζω τις ιστορίες που παίζω. Οι κοντινοί μου άνθρωποι μου έχουν δώσει τη δυνατότητα να μοιράζομαι τον φόβο και τη θλίψη, πάντα όμως μέσα σε μια ατμόσφαιρα ασφάλειας.
• Πώς αντιμετωπίζετε τα φώτα της δημοσιότητας όταν γίνονται πολύ έντονα και επεμβαίνουν στην προσωπική σας ζωή;
Με τον ίδιο τρόπο. Μιλώ με τη μητέρα μου και τους φίλους μου, αυτούς που μένουν πάντα ίδιοι άσχετα με το τι συμβαίνει στη δουλειά, που στο κάτω κάτω πάντα περνάει φάσεις άμπωτης και παλίρροιας, περιόδους όπου όλα πηγαίνουν θαυμάσια και άλλες όχι τόσο καλές.
• Παρ’ όλα αυτά, όπως συμβαίνει και στην ταινία με τον χαρακτήρα της Μπίλι Τζιν Κινγκ, η δουλειά σας απαιτεί σίγουρα τρομερή συγκέντρωση που ίσως σημαίνει και θυσίες στην ιδιωτική ζωή σας. Υπήρξε ταύτιση σε αυτό το σημείο με τον ρόλο σας;
Ναι, το επάγγελμά μας είναι παράξενο – λείπεις για μήνες και βρίσκεσαι σε έναν μικρόκοσμο που γίνεται η νέα σου οικογένεια. Οι ώρες εργασίας είναι ατελείωτες, πράγμα που κάνει την επικοινωνία μας με φίλους πολύ δύσκολη.
Με την ωριμότητα όμως έρχεται και ισορροπία. Συνειδητοποιώ ότι οι σχέσεις είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου, όπως και η διατήρησή τους. Ωστόσο μου είναι πολύ δύσκολο να μη δίνομαι εντελώς σε αυτό που κάνω, αλλά να βρίσκομαι σε πολλές μεριές ταυτόχρονα. Αυτό άλλωστε είναι και το πρόβλημα του 21ου αιώνα – πώς να εξισορροπείς ζωή και εργασία.
• Νιώθετε την ανάγκη να προστατευτείτε από τη λατρεία των οπαδών σας;
Κατά κάποιον τρόπο. Εχω ένα νέο κανόνα που μου απαγορεύει να κάνω καινούργιους φίλους… Αστεία το λέω! Αγαπώ όλους τους φίλους μου, αλλά αναφέρομαι σε αυτούς που δεν νοιάζονται για τις ικανότητές μου ή για την ιδέα που έχουν οι άλλοι για μένα.
Ενα άλλο μέτρο για μένα είναι το όνομά μου. Το πραγματικό μου όνομα είναι Εμιλι. Οταν κάποιος με φωνάξει Εμιλι, ξέρω τη διαφορά. Φυσικά υπάρχουν μέρες που με πειράζει η έλλειψη της ανωνυμίας. Νομίζω ότι αυτό είναι το δυσκολότερο στοιχείο της δουλειάς μου. Τέλος πάντων, αγαπώ πολύ το επάγγελμά μου και δεν πρέπει να παραπονιέμαι.
• Μιλήστε μας για την εμπειρία σας με τον Λάνθιμο.
Ηταν μια ξεχωριστή εμπειρία. Ελπίζω να θελήσει να δουλέψει μαζί μου πάλι. Είναι απίθανος σκηνοθέτης. Αλλά και οι ηθοποιοί! Ηταν υπέροχα!
• Χρειάστηκε να εφαρμόσετε μια διαφορετική τεχνική υποκριτικής;
Υπήρξε κάποιο στιλ που αρέσει στον Γιώργο αλλά μετά από τρεις εβδομάδες πρόβες είχαμε τη δυνατότητα να αισθανθούμε πολύ κοντά μεταξύ μας, ώστε τίποτα δεν μας φαινόταν πιεστικό.
• Ώς τώρα φαίνεται να έχετε διαλέξει τους ρόλους σας σοφά. Τι περιμένετε από το μέλλον;
Είναι δύσκολο να απαντήσω, γιατί οι επιλογές μου εξαρτώνται από τον σκηνοθέτη και το υλικό, που δεν μπορώ ποτέ να προβλέψω. Φυσικά θα μ’ ενδιέφερε η ανάπτυξη σεναρίου, να ανακαλύπτω και να δημιουργώ τις ιστορίες, αλλά ακόμα δεν έχει βρεθεί η ευκαιρία.
