Η αιχμή του δόρατος της αστικής πολιτικής

Προς ένα νέο κοινωνικό συνασπισμό εξουσίας

Ανέστης Ταρπάγκος

Η κυ­βερ­νη­τι­κή δια­χεί­ρι­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δύο χρό­νια μετά την εκλο­γι­κή του επι­κρά­τη­ση στην ανα­μέ­τρη­ση του Σε­πτεμ­βρί­ου 2015, και παρά τις περί του αντι­θέ­του προ­βλέ­ψεις (κα­τάρ­ρευ­ση της κυ­βέρ­νη­σης λόγω της μνη­μο­νια­κής της πο­λι­τι­κής, εν­δε­χό­με­νο συ­γκυ­βέρ­νη­σής της με τη ΝΔ κλπ.), φαί­νε­ται πλέον ότι προ­σλαμ­βά­νει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά στα­θε­ρό­τη­τας τόσο στο εσω­τε­ρι­κό επί­πε­δο, όσο και στο πεδίο της ευ­ρω­παϊ­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής διε­θνο­ποί­η­σης, καθώς και στους διε­θνείς γε­ω­πο­λι­τι­κούς συ­σχε­τι­σμούς. Η ιστο­ρι­κή με­τα­τό­πι­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από τον λαϊκό με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κό ρι­ζο­σπα­στι­σμό (από τον Δε­κέμ­βριο ου­σια­στι­κά του 2008 μέχρι τον Ιού­νιο του 2012), και από εκεί στη με­τριο­πα­θή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία (Ιού­νιος 2012 μέχρι Ια­νουά­ριος 2015), και τέλος η με­τα­πή­δη­ση στο επί­πε­δο υιο­θέ­τη­σης της ανοι­χτά αστι­κής μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής (Ια­νουά­ριος 2015 μέχρι σή­με­ρα), έχει οδη­γή­σει σε μια κα­τα­φα­νή επι­τυ­χία της πο­λι­τι­κής των μι­κρο­α­στών εκ­συγ­χρο­νι­στών, εφό­σον πρω­τί­στως κα­τόρ­θω­σε να ψη­φί­σει δύο μνη­μό­νια (που προ­στί­θε­νται στα δύο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ) χωρίς να «ανοί­ξει ρου­θού­νι»), δια­σφα­λί­ζο­ντας την εξου­δε­τέ­ρω­ση και πα­θη­τι­κο­ποί­η­ση του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα. Αυτό τη στιγ­μή που η προη­γού­με­νη αστι­κή κυ­βερ­νη­τι­κή δια­χεί­ρι­ση (Οκτώ­βριος 2009 – Ια­νουά­ριος 2015), επέ­βα­λε αντί­στοι­χες μνη­μο­νια­κές ρυθ­μί­σεις, τις οποί­ες όμως πέ­ρα­σε δια πυρός και σι­δή­ρου, και με εντο­νό­τα­τες ερ­γα­τι­κές συν­δι­κα­λι­στι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις.

Απο­τε­λε­σμα­τι­κή δια­χεί­ρι­ση της κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­καμ­ψης

Έτσι σ’ ένα πρώτο επί­πε­δο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ανα­δει­κνύ­ε­ται πλέον πα­νη­γυ­ρι­κά στον πο­λι­τι­κό εγ­γυ­η­τή της πι­στής εφαρ­μο­γής τεσ­σά­ρων μνη­μο­νί­ων, στο μέτρο που η όποια  δια­φη­μι­ζό­με­νη «έξο­δος» από τα μνη­μό­νια δεν ση­μαί­νει την κα­τάρ­γη­σή τους, αλλά την απο­φυ­γή της ει­σα­γω­γής νέων μνη­μο­νια­κών δια­τά­ξε­ων, εφό­σον μά­λι­στα οι εκα­το­ντά­δες εφαρ­μο­στι­κοί νόμοι που δεν κα­ταρ­γού­νται, έχουν πα­ρά­ξει (και συ­νε­χί­ζουν να το κά­νουν) συ­ντρι­πτι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα για τις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις. Κατά συ­νέ­πεια, το κόμμα των μι­κρο­α­στών τε­χνο­κρα­τών και του αστι­κού εξορ­θο­λο­γι­σμού, ανα­γνω­ρί­ζε­ται πλέον από τις δυ­νά­μεις της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης ως ο απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρος δια­χει­ρι­στής της σύγ­χρο­νης κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης, ως εγ­γυ­η­τής της στα­θε­ρο­ποί­η­σης της κερ­δο­φο­ρί­ας των (υγιών) επι­χει­ρή­σε­ων, εφό­σον κα­τορ­θώ­νει και υλο­ποιεί αυτή την πο­λι­τι­κή κατά τρόπο αναί­μα­κτο και χωρίς κλυ­δω­νι­σμούς. Αυτή άλ­λω­στε είναι θε­με­λιώ­δης κοι­νω­νι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση για την ευ­θεία με­τα­τρο­πή της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας σε πεδίο επεν­δυ­τι­κής δρά­σης του διε­θνούς κε­φα­λαί­ου (γαλ­λι­κού, κι­νε­ζι­κού, αμε­ρι­κα­νι­κού κλπ.), εφό­σον συ­ντρέ­χουν, με­τα­ξύ των άλλων, οι πα­ρά­γο­ντες : Της πλή­ρους ερ­γα­σια­κής απορ­ρύθ­μι­σης, της ύπαρ­ξης ενός αρ­γού­ντος τε­χνι­κό – επι­στη­μο­νι­κού δυ­να­μι­κού, της εκ­χώ­ρη­σης του συ­νο­λι­κού δη­μό­σιου τομέα στις ιδιω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις, της πα­γί­ω­σης μιας δρα­κό­ντειας δη­μο­σιο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής λι­τό­τη­τας, της πα­ρο­χής των πλέον ευ­νοϊ­κών ανα­πτυ­ξια­κών κι­νή­τρων για τις επι­χει­ρη­μα­τι­κές επεν­δύ­σεις.

Σε ένα δεύ­τε­ρο πεδίο, η ολο­σχε­ρής συμ­μόρ­φω­ση προς τις αδιά­λει­πτες υπα­γο­ρεύ­σεις των ορ­γά­νων της ευ­ρω­παϊ­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής ολο­κλή­ρω­σης, με κύριο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό την κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση του βά­ρους απο­πλη­ρω­μής του αστι­κού δη­μό­σιου χρέ­ους, δη­λα­δή της με­τα­κύ­λι­σής του στις πλά­τες των λαϊ­κών τά­ξε­ων (συ­νέ­χι­ση μιας ισχυ­ρό­τα­της φο­ρο­λό­γη­σης σ’ όλα τα επί­πε­δα), κα­τα­λή­γει πλέον να του απο­νέ­μει τα εύ­ση­μα ως η πλέον τολ­μη­ρή και «υπεύ­θυ­νη» κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία, που επι­τυγ­χά­νει αυ­τούς τους στό­χους της δη­μο­σιο­νο­μι­κής εξυ­γί­αν­σης (= φο­ρο­λο­γι­κής αφαί­μα­ξης των λαϊ­κών ει­σο­δη­μά­των), χωρίς να δη­μιουρ­γού­νται απο­στα­θε­ρο­ποι­η­τι­κές κα­τα­στά­σεις λαϊ­κής αμ­φι­σβή­τη­σης. Και από αυτή την άποψη η στα­θε­ρό­τη­τα στην εφαρ­μο­γή της λι­τό­τη­τας ανα­γνω­ρί­ζε­ται πλέον από τους ευ­ρω­παϊ­κούς θε­σμούς ως επί­τευγ­μα του κυ­βερ­νη­τι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δη­λα­δή ως ικα­νό­τη­τα με­τα­βί­βα­σης λαϊ­κών ει­σο­δη­μά­των προς το ελ­λη­νι­κό και ευ­ρω­παϊ­κό τρα­πε­ζι­τι­κό κε­φά­λαιο, χωρίς αντιρ­ρή­σεις.

Τέλος, με την δια­μόρ­φω­ση ενός ιδιαί­τε­ρου ρόλου της ελ­λη­νι­κής δι­πλω­μα­τί­ας στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο και στον βαλ­κα­νι­κό χώρο, ιδιαί­τε­ρα με την δια­μόρ­φω­ση του άξονα μνη­μο­νια­κής Ελ­λά­δας – Ισ­ρα­ήλ στρα­τιω­τι­κού κα­τα­στο­λέα στη Μέση Ανα­το­λή – Δι­κτα­το­ρί­ας της Αι­γύ­πτου, ένα και­νού­ριο πλέον συμ­μα­χι­κό τόξο που το­πο­θε­τεί­ται σε τρο­χιά σύ­μπλευ­σης με τους σχε­δια­σμούς και τις επι­διώ­ξεις του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού. Δεν πρό­κει­ται σε καμία πε­ρί­πτω­ση για οποια­δή­πο­τε «ξε­νο­δου­λεία» και «υπο­τέ­λεια», αλλά για την ανα­γνώ­ρι­ση του σύγ­χρο­νου ρόλου του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού που έχει ανα­κάμ­ψει χάρη στις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές, και διεκ­δι­κεί την ανα­βάθ­μι­ση του ρόλου του στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή αλυ­σί­δα. Και μά­λι­στα με μια στρα­τη­γι­κή που πέρα από αυτή την πε­ρι­φε­ρεια­κή συμ­μα­χία, υπό την ομπρέ­λα του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπέ­ριουμ, επι­διώ­κει να δια­δρα­μα­τί­σει έναν ανα­βαθ­μι­σμέ­νο ρόλο και στην βαλ­κα­νι­κή χερ­σό­νη­σο, στην κα­τεύ­θυν­ση στή­ρι­ξης και εν­δε­χό­με­νης ηγε­μο­νί­ας της πο­ρεί­ας αυτών των χωρών προς την ευ­ρω­παϊ­κή ολο­κλή­ρω­ση (Σερ­βί­ας και Αλ­βα­νί­ας) και την έντα­ξη στην Ζώνη του Ευρώ (Βουλ­γα­ρί­ας και Ρου­μα­νί­ας).

Μια απο­κο­ρύ­φω­ση λοι­πόν της αστι­κής πο­λι­τι­κής σε όλο της το με­γα­λείο (στο εσω­τε­ρι­κό μέ­τω­πο, στη διε­θνή σκηνή, στην ευ­ρω­παϊ­κή ολο­κλή­ρω­ση), όπου πλέον τί­θε­ται το ζή­τη­μα τι ρόλο έχει να δια­δρα­μα­τί­σει η κα­θε­αυ­τό αστι­κή συ­ντη­ρη­τι­κή πα­ρά­τα­ξη της ΝΔ ; Η μο­να­δι­κή και ση­μα­ντι­κό­τα­τη δια­φο­ρά βρί­σκε­ται στο ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­τορ­θώ­νει και επι­τε­λεί αυτό τον τρι­πλό ρόλο χάρη στην ψήφο των λαϊ­κών τά­ξε­ων και με την πα­θη­τι­κο­ποί­η­ση, απο­νεύ­ρω­ση και εξου­δε­τέ­ρω­ση των δυ­νη­τι­κών τους αντι­δρά­σε­ων, ενώ τα κλα­σι­κά αστι­κά κόμ­μα­τα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) είχαν προ­κα­λέ­σει τε­ρά­στια κύ­μα­τα πα­νελ­λα­δι­κών απερ­για­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, που είχαν φτά­σει να απει­λούν την εφαρ­μο­γή της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής. Κατ’ αυτό τον τρόπο απο­δο­μεί­ται πλέον και αυτή τούτη η λει­τουρ­γία του αστι­κού δι­πο­λι­σμού (με­τα­ξύ ΝΔ και ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ), εφό­σον ο σχη­μα­τι­σμός της πάλαι ποτέ Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς έχει υπο­κλέ­ψει ολό­κλη­ρο το πο­λι­τι­κό οπλο­στά­σιο του αστι­κού πο­λι­τι­κού φά­σμα­τος, οι­κειο­ποιού­με­νος τον πλέον απρο­σχη­μά­τι­στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό. Απο­δει­κνύ­ε­ται δη­λα­δή ότι Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αφό­του πε­ρι­ήλ­θε στον από­λυ­το έλεγ­χο της μι­κρο­α­στι­κής τε­χνο­κρα­τί­ας και  του πα­ρα­δο­σια­κού ΣΥΝ (από το κα­λο­καί­ρι του 2012 μέχρι τον χει­μώ­να του 2015), και στην εξου­δε­τέ­ρω­ση της όποιας αντι­πο­λι­τευ­τι­κής έν­στα­σης στους κόλ­πους του, επέ­δει­ξε μια επαρ­κή ικα­νό­τη­τα στην ανά­δει­ξη και υλο­ποί­η­ση μιας αυ­θε­ντι­κά αστι­κής πο­λι­τι­κής, εφό­σον το κόμμα των μι­κρο­α­στών εκ­συγ­χρο­νι­στών αντι­προ­σω­πεύ­ει τε­λι­κά το πιο άτεγ­κτο και ικανό βρα­χί­ο­να της πο­λι­τι­κής του σύγ­χρο­νου αστι­σμού.

Από όλα αυτά προ­κύ­πτει ότι εκεί­νο που επι­διώ­κει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ως εκ­φρα­στής μιας βα­θύ­τα­τα αστι­κής πο­λι­τι­κής, με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά εκ­συγ­χρο­νι­σμού και εξορ­θο­λο­γι­σμού (π.χ. υγιείς επι­χει­ρή­σεις, δη­λα­δή κερ­δο­φό­ρες, ένα­ντι των κρα­τι­κο­δί­αι­των εται­ριών, θε­σμο­θέ­τη­σης των δι­καιω­μά­των των ομο­φυ­λο­φί­λων με βάση τις σύγ­χρο­νες νο­μο­θε­τι­κές τά­σεις της ίδιας της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης, επι­βο­λή «τάξης» στο τη­λε­ο­πτι­κό τοπίο με την πλήρη κυ­ριαρ­χία μη-δια­πλε­κο­μέ­νων κα­πι­τα­λι­στών κλπ.) είναι η δια­μόρ­φω­ση ενός μπλοκ εξου­σί­ας «προ­ο­δευ­τι­κής Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς», που προ­φα­νώς δεν φέρει τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ούτε της Αρι­στε­ράς, ούτε πα­ράλ­λη­λα εκεί­να της κλα­σι­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας. Με δε­δο­μέ­νη την υιο­θέ­τη­ση όλων των θε­με­λιω­δών κα­τευ­θύν­σε­ων της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής, της ευ­ρω­παϊ­κής εν­σω­μά­τω­σης και της συγ­χώ­νευ­σής του στο ισχύ­ον στά­τους κβο του ση­με­ρι­νού ιμπε­ρια­λι­στι­κού συ­σχε­τι­σμού των δυ­νά­με­ων, ο συ­να­σπι­σμός που επι­διώ­κει να οι­κο­δο­μή­σει (σε συμ­μα­χία με μι­κρό­τε­ρα αστι­κά κόμ­μα­τα), πε­ρι­λαμ­βά­νει πλέον δυ­νά­μεις των αστι­κών και μι­κρο­α­στι­κών τά­ξε­ων, που τις πεί­θει για την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα της δια­κυ­βέρ­νη­σής του, ένα­ντι μιας δυ­νη­τι­κής και σχε­δόν βέ­βαι­ης απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης που θα προ­κύ­ψει από μια εν­δε­χό­με­νη αντι­κα­τά­στα­σή του στην κυ­βερ­νη­τι­κή δια­χεί­ρι­ση από την επα­νά­καμ­ψη των ανοι­χτά συ­ντη­ρη­τι­κών δυ­νά­με­ων (ΝΔ και δο­ρυ­φό­ρων της σχη­μά­των).

Έχει προ­φα­νώς επί­γνω­ση, και δεν το κρύ­βει, ότι έχει υπο­στεί την αι­μορ­ρα­γία της απο­στα­σιο­ποί­η­σης του­λά­χι­στον του μισού ερ­γα­τι­κού εκλο­γι­κού του ακρο­α­τη­ρί­ου, το οποίο και δεν είναι δυ­να­τό να επα­να­κάμ­ψει σ’ αυτόν, άσχε­τα αν αυτό δεν προ­σα­να­το­λί­ζε­ται ευ­θέ­ως προς τη υπο­στή­ρι­ξη των πο­λι­τι­κών σχη­μα­τι­σμών της Αρι­στε­ράς (ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ). Αντι­θέ­τως με την ιστο­ρι­κή εμπει­ρία του ΠΑΣΟΚ, αυτό είχε κα­τορ­θώ­σει να κρα­τή­σει τις εκλο­γι­κές λαϊ­κές του εκ­προ­σω­πή­σεις (μέχρι τον Οκτώ­βριο του 2009), επει­δή ακρι­βώς είχε εφαρ­μό­σει μέτρα σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής πο­λι­τι­κής, που είχαν δη­μιουρ­γή­σει μα­κρο­χρό­νιους δε­σμούς ερ­γα­τι­κής τάξης – σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής πο­λι­τι­κής. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απε­να­ντί­ας, δεν έχει να επι­κα­λε­σθεί τέ­τοιου εί­δους μέτρα με την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή που έχει ασκή­σει (στοι­χειω­δώς λ.χ. δεν έχει απο­κα­τα­στή­σει το επί­πε­δο των μι­σθών, δεν έχει στα­μα­τή­σει την ατε­λεύ­τη­τη απο­ψί­λω­ση των συ­ντά­ξε­ων, δεν έχει κα­ταρ­γή­σει τις έκτα­τες άμε­σες και έμ­με­σες  φο­ρο­λο­γι­κές επι­βα­ρύν­σεις, δεν έχει προ­α­σπί­σει τον δη­μό­σιο επι­χει­ρη­μα­τι­κό τομέα κ.ά.), και ως εκ τού­του είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νος να χάσει το μισό του­λά­χι­στον του ερ­γα­τι­κού εκλο­γι­κού ακρο­α­τη­ρί­ου του 2015.

Νέα σύν­θε­ση του αστι­κού κοι­νω­νι­κού συ­να­σπι­σμού εξου­σί­ας

Στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία εξ αι­τί­ας της εφαρ­μο­γής των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών (2010 – 15) απο­δεί­χθη­κε ότι η Αρι­στε­ρά είναι σε θέση να εκ­φρά­σει την λαϊκή πλειο­ψη­φία, την σχε­τι­κή όπως έγινε με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις εκλο­γές του Ια­νουα­ρί­ου 2015 (αθροι­στι­κά 42%), ή και την από­λυ­τη πλειο­ψη­φία (62% του «όχι» στο δη­μο­ψή­φι­σμα του Ιου­λί­ου 2015). Από εκεί και πέρα, ο ίδιος ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με­τα­το­πί­στη­κε από το πεδίο της Αρι­στε­ράς σ’ εκεί­νο της με­τριο­πα­θούς σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, και αμέ­σως μετά στο πλαί­σιο με­τα­τρο­πής του στην αιχμή του δό­ρα­τος της πο­λι­τι­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας. Πα­ράλ­λη­λα οι σχη­μα­τι­σμοί της Αρι­στε­ράς (ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ) δεν κα­τόρ­θω­σαν, εξ αι­τί­ας δια­φο­ρο­ποι­η­μέ­νων υπο­κει­με­νι­κών ανε­παρ­κειών, και σε συ­νάρ­τη­ση με την κα­θί­ζη­ση του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, να αξιο­ποι­ή­σουν αυτή την μα­ζι­κή κοι­νω­νι­κή στρο­φή προς τα αρι­στε­ρά, ανα­κα­λύ­πτο­ντας σε ορι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις και την «συ­ντη­ρη­τι­κο­ποί­η­ση» της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας. Ο λαϊ­κός ρι­ζο­σπα­στι­σμός εκ­φρά­στη­κε πολ­λα­πλά στο εκλο­γι­κό επί­πε­δο, εντού­τοις ορι­σμέ­νες αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις αντι­με­τώ­πι­σαν αυτή τη ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση με «συ­ντη­ρη­τι­κούς» όρους.

Κατά συ­νέ­πεια η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του αφαι­ρεί ένα ση­μα­ντι­κό μέρος των λαϊ­κών του εκ­προ­σω­πή­σε­ων, ενώ τα αρι­στε­ρά σχή­μα­τα πα­ρα­μέ­νουν κα­θη­λω­μέ­να στις εκ­προ­σω­πή­σεις τους του Σε­πτεμ­βρί­ου 2015, με πολύ μι­κρές δια­κυ­μάν­σεις. Έτσι η υιο­θέ­τη­ση της ση­με­ρι­νής αστι­κής στρα­τη­γι­κής (σε εσω­τε­ρι­κό, ευ­ρω­παϊ­κό και διε­θνές επί­πε­δο), οδη­γεί τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πλέον να επι­χει­ρή­σει να ανα­πλη­ρώ­σει τις διαρ­ρο­ές του ερ­γα­τι­κού εκλο­γι­κού του ακρο­α­τη­ρί­ου με τον ευθύ πλέον διεμ­βο­λι­σμό του αστι­κού και μι­κρο­α­στι­κού εκλο­γι­κού ακρο­α­τη­ρί­ου. Δεν υπάρ­χει πλέον κα­νέ­νας σο­βα­ρός πο­λι­τι­κός λόγος που να εμπο­δί­ζει τις αστι­κές και μι­κρο­α­στι­κές κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις να στρα­φούν προς την στή­ρι­ξη της ση­με­ρι­νής κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής, αφαι­ρώ­ντας το έδα­φος κάτω από τα πόδια της συ­ντη­ρη­τι­κής πα­ρά­τα­ξης της ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ με την ήπια σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή ανα­δια­νε­μη­τι­κή του πο­λι­τι­κή και τις ορ­γα­νι­κές σχέ­σεις με το ορ­γα­νω­μέ­νο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, είχε κα­τορ­θώ­σει να δια­τη­ρή­σει τις λαϊ­κές του εκ­προ­σω­πή­σεις επί σχε­δόν τρεις ολό­κλη­ρες δε­κα­ε­τί­ες. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που δεν δια­θέ­τει κα­νε­νός εί­δους ου­σια­στι­κές δια­συν­δέ­σεις με τον ερ­γα­τι­κό κόσμο, αλλά και δεν εφαρ­μό­ζει κα­νε­νός εί­δους πο­λι­τι­κή ει­σο­δη­μα­τι­κής ανα­δια­νο­μής, δεν μπο­ρεί να μα­κροη­με­ρεύ­σει παρά στρε­φό­με­νος προς τις τα­ξι­κές δυ­νά­μεις της αστι­κής κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας, επι­χει­ρώ­ντας να κα­τα­στεί ο στι­βα­ρός και απο­τε­λε­σμα­τι­κός τους εκ­φρα­στής. Από εδώ άλ­λω­στε και η πα­ρα­τε­τα­μέ­νη νευ­ρι­κή πο­λι­τι­κή κρίση που μα­στί­ζει τις δυ­νά­μεις της κλα­σι­κής δε­ξιάς.

Η κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία που προ­σπα­θεί πλέον να απο­τυ­πώ­σει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει βα­θειά δια­τα­ξι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, εν αντι­θέ­σει με το ιστο­ρι­κό ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ : Στην πρώτη πε­ρί­πτω­ση επρό­κει­το για ερ­γα­τι­κές τα­ξι­κές εκ­προ­σω­πή­σεις, ενταγ­μέ­νες στη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή (και στη συ­νέ­χεια νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη) εν­σω­μά­τω­ση, ενώ στη δεύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση πρό­κει­ται εξί­σου για μια τα­ξι­κή συμ­μα­χία (αστι­κής και μι­κρο­α­στι­κών τά­ξε­ων) απέ­να­ντι στον λαϊκό συ­να­σπι­σμό των «από κάτω». Πρό­κει­ται για μια ιστο­ρι­κά ανέκ­δο­τη κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία, ανε­ξάρ­τη­τα από ένα μέρος του πο­λι­τι­κού της λόγου, που απευ­θύ­νε­ται σε αρι­στε­ρά ακρο­α­τή­ρια και επι­χει­ρεί να νο­μι­μο­ποι­ή­σει από τα αρι­στε­ρά την ασκού­με­νη αστι­κή πο­λι­τι­κή. Εδώ η πο­λι­τι­κή εξου­σία της με­γα­λύ­τε­ρης πλη­θυ­σμια­κά χώρας του κό­σμου, ασκώ­ντας την πλέον ακραιφ­νή πο­λι­τι­κή ανά­πτυ­ξης του κρα­τι­κού και ιδιω­τι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, και μά­λι­στα με όρους ενός επι­θε­τι­κού οι­κο­νο­μι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, νο­μι­μο­ποιεί­ται μέσα από το συ­νέ­δριο του ΚΚ Κίνας, του κόμ­μα­τος της πάλαι ποτέ προ­λε­τα­ρια­κής πο­λι­τι­στι­κής επα­νά­στα­σης…

Αυτή η δια­τα­ξι­κή συμ­μα­χία υπό ακραιφ­νή αστι­κή ηγε­μο­νία, και με βρα­χί­ο­να υλο­ποί­η­σής της το κόμμα του μι­κρο­α­στι­κού εκ­συγ­χρο­νι­σμού και τε­χνο­κρα­τί­ας, (σε γε­νι­κές γραμ­μές τμή­μα­τα της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας του δη­μό­σιου τομέα και των με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων στα­θε­ρο­ποι­η­μέ­νης κερ­δο­φο­ρί­ας, μι­κρο­με­σαία στρώ­μα­τα, με­ρί­δες της αστι­κής τάξης), μπο­ρεί να συ­γκρο­τη­θεί και να έχει στα­θε­ρά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά με έναν θε­με­λιώ­δη όρο : Να κα­τορ­θώ­νει να εξου­δε­τε­ρώ­νει τις κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα, μο­να­δι­κή πα­ρά­με­τρος που έχει ανε­ξέ­λεγ­κτα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Αυτό μπο­ρεί να κα­θη­συ­χά­ζει τις μι­κρο­α­στι­κές τά­ξεις και να δίνει ισχυ­ρά κί­νη­τρα στις κυ­ρί­αρ­χες με­ρί­δες της αστι­κής τάξης για την πο­λι­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη του εξε­λισ­σό­με­νου κυ­βερ­νη­τι­κού εγ­χει­ρή­μα­τος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το καί­ριο ζή­τη­μα για την υλο­ποί­η­ση αυτού του σχε­δί­ου κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας υπό αστι­κή κυ­ριαρ­χία και μι­κρο­α­στι­κή διεκ­πε­ραί­ω­ση, απαι­τεί προ­φα­νώς την συ­νέ­χι­ση της πα­θη­τι­κο­ποί­η­σης των λαϊ­κών τά­ξε­ων που έχουν υπο­στεί τα πλήγ­μα­τα της ανα­συ­γκρό­τη­σης του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού (=μνη­μό­νια) : Ερ­γα­τι­κή τάξη της εξα­θλί­ω­σης του ιδιω­τι­κού τομέα, ελα­στι­κές μορ­φές απα­σχό­λη­σης στον δη­μό­σιο τομέα, άνερ­γος πλη­θυ­σμός, ευ­ρύ­τα­τα τμή­μα­τα της ανε­νερ­γού νε­ο­λαί­ας, πλα­τειά στρώ­μα­τα των συ­ντα­ξιού­χων.

Η ανά­τα­ξη της κοι­νω­νι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης αυτής της σχε­τι­κής κοι­νω­νι­κής πλειο­νό­τη­τας της ανα­σφά­λειας, της στέ­ρη­σης, της υπο­τί­μη­σης, είναι σε θέση να μα­ταιώ­σει την συ­γκρό­τη­ση της νέας αστι­κής συμ­μα­χί­ας με επί­κε­ντρο την πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στο μέτρο που η αντι­πο­λί­τευ­ση της συ­ντη­ρη­τι­κής πα­ρά­τα­ξης διεκ­πε­ραιώ­νε­ται κατά τον πλέον ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κό τρόπο, και σε κάθε πε­ρί­πτω­ση μια εν­δε­χό­με­νη κυ­βερ­νη­τι­κή δια­χεί­ρι­ση της ΝΔ δεν αντι­προ­σω­πεύ­ει την πρώτη επι­λο­γή των εσω­τε­ρι­κών και διε­θνών αστι­κών κέ­ντρων, λόγω των κιν­δύ­νων κοι­νω­νι­κής απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης που εμπε­ρι­κλεί­ει. Προς ώρας, και με βάση την μέχρι σή­με­ρα εμπει­ρία των σχε­δόν τριών χρό­νων άσκη­σης της εξου­σί­ας από τον σχη­μα­τι­σμό των μι­κρο­α­στών εκ­συγ­χρο­νι­στών, η μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή που ασκή­θη­κε δεν συ­νά­ντη­σε ικα­νές αντι­δρά­σεις, αν δεν επρό­κει­το για εντε­λώς υπο­το­νι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, που εκ­θέ­τουν μά­λι­στα το κί­νη­μα, αντί να το προ­ω­θούν και να ανα­βαθ­μί­ζουν την πα­ρου­σία και πα­ρέμ­βα­σή του. Εξαι­ρε­τι­κά ολι­γά­ριθ­μες συ­γκε­ντρώ­σεις δια­μαρ­τυ­ρί­ας, χωρίς καν την διε­ξα­γω­γή απερ­για­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, για όλες τις αρι­στε­ρές και ερ­γα­τι­κές συν­δι­κα­λι­στι­κές δυ­νά­μεις, συ­ντα­ξιού­χων, ερ­γα­ζο­μέ­νων και νε­ο­λαί­ας.

Συ­νε­πώς η ανά­δει­ξη του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα είναι μο­νό­δρο­μος για το ελ­λη­νι­κό αρι­στε­ρό κί­νη­μα, εφό­σον επι­διώ­κει την μα­ταί­ω­ση αυτής της πο­ρεί­ας, πράγ­μα που ση­μαί­νει ότι η Αρι­στε­ρά χρειά­ζε­ται να θέση τον εαυτό της στην υπη­ρέ­τη­ση της προ­α­γω­γής ενός αυ­τό­νο­μου, ρι­ζο­σπα­στι­κού λαϊ­κού κι­νή­μα­τος κοι­νω­νι­κής χει­ρα­φέ­τη­σης, προ­βο­λής και διεκ­δί­κη­σης της ικα­νο­ποί­η­σης των άμε­σων ανα­γκών των λαϊ­κών τά­ξε­ων. Ο λαϊ­κός κό­σμος κι­νή­θη­κε προς τα αρι­στε­ρά (εκλο­γές Ιου­νί­ου 2012, Ια­νουα­ρί­ου 2015, δη­μο­ψή­φι­σμα Ιου­λί­ου 2015) και η ίδια η Αρι­στε­ρά του γύ­ρι­σε την πλάτη με διά­φο­ρους τρό­πους. Σή­με­ρα οι αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις έχουν σειρά να κι­νη­θούν προς τον ερ­γα­ζό­με­νο, άνερ­γο, συ­ντα­ξιου­χι­κό, νε­ο­λαι­ί­στι­κο κόσμο και να υπη­ρε­τή­σουν την ανά­τα­ξή του. Μόνον μ’ αυτό τον τρόπο μπο­ρούν να επέλ­θουν ρήγ­μα­τα στις λαϊ­κές και μι­κρο­α­στι­κές εκ­προ­σω­πή­σεις, να ητ­τη­θεί το δια­τα­ξι­κό συμ­μα­χι­κό μέ­τω­πο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, να απο­ψι­λω­θεί η όποια εξα­σθε­νη­μέ­νη ούτως ή άλλως δυ­να­μι­κή της ΝΔ και του «κε­ντρώ­ου» χώρου. Έχου­με την πρό­θε­ση να βα­δί­σου­με σ’ αυτό τον δρόμο ή θα συ­νε­χί­σου­με να ανα­λω­νό­μα­στε στον εγω­κε­ντρι­σμό και στον υπο­κει­με­νι­σμό μας ;

rproject.gr