Το εγχώριο τραπεζικό σύστημα αποτελεί τον «μεγάλο ασθενή» της οικονομίας. Η ευάλωτη θέση των ελληνικών τραπεζών και η κακή διαχείριση του χαρτοφυλακίου τους αποτέλεσε μία από τις βασικές αιτίες κατάρρευσης της οικονομίας, επέλασης της κρίσης και επιβολής των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας στη χώρα μας και διεθνώς. Εγιναν, δε, επανειλημμένες προσπάθειες να «σταθούν στα πόδια τους, ωστόσο οι απανωτές ανακεφαλαιοποιήσεις αποδείχτηκαν στο παρελθόν αποσπασματικές.
Το αποτέλεσμα ήταν το βάρος που έφεραν οι τράπεζες να μεταφερθεί στις πλάτες της κοινωνίας. Σήμερα έχουμε φτάσει στο σημείο οι πλειστηριασμοί ακινήτων να εμφανίζονται ως η βέλτιστη μέθοδος για την ευστάθεια και τη θωράκιση των τραπεζών. Η διάχυτη αίσθηση λοιπόν ότι ο λαός πλήρωσε τα σπασμένα των «golden boys» του χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι εν πολλοίς δικαιολογημένη και αληθής.
Η σημερινή κυβέρνηση βρίσκεται στη δυσάρεστη πολιτική θέση να αναζητά τρόπους ώστε να συμβιβάσει τις εκλογικές διακηρύξεις της με τις απαιτήσεις των δανειστών. Οι λεγόμενοι «στρατηγικοί κακοπληρωτές» έχουν μπει γι’ αυτό στο στόχαστρο, οι δανειολήπτες δηλαδή που επωφελήθηκαν από την ξέφρενη και δίχως αρχές δανειοδότηση που παρείχαν οι τράπεζες στη διάρκεια διόγκωσης της «φούσκας» και τώρα -όπως σε κάθε κοινωνική καταστροφή (κοινωνική, οικονομική ή φυσική)- δεν χάνουν την ευκαιρία να ωφεληθούν εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.
Το πλήθος των δανειοληπτών με «κόκκινα» δάνεια είναι τεράστιο και οι περιπτώσεις ανεξάντλητες. Η κυβέρνηση όμως οφείλει να λειτουργήσει αποτελεσματικά και με άξονα τα φτωχότερα στρώματα και τις ομάδες που φτωχοποιήθηκαν άγρια τα τελευταία χρόνια. Να προστατεύσει τις λαϊκές κατοικίες που αποκτήθηκαν με αίμα και κινδυνεύουν να εξαϋλωθούν από τα εγκληματικά λάθη των πολιτικών και οικονομικών ηγεσιών.
Πρέπει γρήγορα τα αρμόδια υπουργεία και υπηρεσίες να θεσμοθετήσουν το «μορατόριουμ» που υπάρχει ανάμεσα στο Δημόσιο και τις τράπεζες. Πρέπει δηλαδή να προχωρήσουν σε παράταση -ή ακόμα καλύτερα σε μονιμοποίηση- του μέτρου προστασίας της λαϊκής κατοικίας. Με ορατή την έξοδο από τη μνημονιακή πολιτική η προστασία της λαϊκής κατοικίας είναι μια κίνηση επιβεβλημένη, καθώς θα ενισχύσει τις δυνάμεις της εργασίας και της παραγωγής, τις οποίες ισχυρίζεται πως εκπροσωπεί η κυβέρνηση.
