Τρία ταξικά πεδία αντιπαράθεσης και δύο αγωνιστικές μεθοδολογίες για την προάσπιση των συντάξεων της εργατικής τάξης

Τρία ταξικά πεδία αντιπαράθεσης και δύο αγωνιστικές μεθοδολογίες για την προάσπιση των συντάξεων της εργατικής τάξης

  • |

Συμβολή στην Συνέλευση της «Συσπείρωσης»-(Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης 12-12-2017)

Τα  επί­δι­κα ζη­τή­μα­τα της τα­ξι­κής δια­πά­λης

Ανέστης Ταρπάγκος

Η ση­με­ρι­νή  πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή συ­γκυ­ρία που δια­νύ­ου­με σή­με­ρα χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται από την συ­νέ­χι­ση των πα­ρα­τε­τα­μέ­νων μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών για την ανά­καμ­ψη της κερ­δο­φο­ρί­ας του κε­φα­λαί­ου και την ατε­λεύ­τη­τη απο­μύ­ζη­ση των λαϊ­κών ει­σο­δη­μά­των προ­κει­μέ­νου να απο­πλη­ρω­θεί ο δα­νει­σμός της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης. Το σύ­στη­μα της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης και οι συ­ντά­ξεις της ερ­γα­τι­κής τάξης έχουν υπο­στεί μια αφαί­μα­ξη στην τε­λευ­ταία επτα­ε­τία της τάξης του 40% πε­ρί­που, και προ­βλέ­πε­ται να μειω­θούν ακόμη πα­ρα­πέ­ρα από τις αρχές του 2019. Τα πεδία της τα­ξι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης που δια­νοί­γο­νται μπρο­στά στο κί­νη­μα των συ­ντα­ξιου­χι­κών συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων έχουν να κά­νουν :

Α) Με τις απο­φά­σεις του Συμ­βου­λί­ου της Επι­κρα­τεί­ας του 2015 ( 2287, 2288, 2289, 2290) που έχουν ακυ­ρώ­σει τους μνη­μο­νια­κούς νό­μους 4051 και 4093 / 2012 οι οποί­οι και μεί­ω­ναν, κατά τρόπο αντι­συ­νταγ­μα­τι­κό, τις συ­ντά­ξεις.

Β) Με τον μνη­μο­νια­κό νόμο Κα­τρού­γκα­λου  4387 / 2016 που υιο­θέ­τη­σε το νέο τρόπο υπο­λο­γι­σμού των συ­ντά­ξε­ων που είχαν επε­ξερ­γα­στεί οι Κου­τρου­μά­νης – Λο­βέρ­δος με τα δύο πρώτα μνη­μό­νια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, και κα­τα­λή­γουν σε συ­ντά­ξι­μες απο­δο­χές κατά 30% χα­μη­λό­τε­ρες για τους νέους συ­ντα­ξιού­χους.

Γ) Με τη νο­μο­θε­τι­κή ρύθ­μι­ση Αχτσιό­γλου 4488 / 2017 που κα­ταρ­γεί την προ­σω­πι­κή δια­φο­ρά των πα­λιών συ­ντα­ξιού­χων ένα­ντι των νέων σε ένα χρόνο από σή­με­ρα, και προ­κα­λεί μια νέα κα­τα­κρε­ούρ­γη­ση των συ­ντά­ξε­ων κατά 20% – 30%.

Είναι φα­νε­ρό ότι με το σύ­νο­λο αυτών των μνη­μο­νια­κών μέ­τρων στη διάρ­κεια μιας ολό­κλη­ρης δε­κα­ε­τί­ας ο ερ­γα­ζό­με­νος κό­σμος μένει με συ­ντά­ξεις στο ύψος του ενός τρί­του σχε­δόν των αρ­χι­κών νό­μι­μα υπο­λο­γι­σμέ­νων πα­ρο­χών, πράγ­μα που δη­μιουρ­γεί μια κα­τά­στα­ση γε­νι­κευ­μέ­νης σχε­δόν εξα­θλί­ω­σης μιας ερ­γα­τι­κής τάξης που έχει ερ­γα­στεί 30 και 40 χρό­νια, και μά­λι­στα σε εξαι­ρε­τι­κά  δυ­σμε­νείς συν­θή­κες πα­ρα­γω­γής. Αντί­στοι­χα προ­φα­νώς ισχύ­ουν για τους μι­σθούς της ενερ­γού μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας που έχουν μειω­θεί έτσι ώστε ενώ η αμοι­βή της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας βρί­σκο­νταν στα 85 δισεκ. ευρώ το 2009 έχει μειω­θεί στα 59 δισεκ. ευρώ το 2016. Και το ίδιο βέ­βαια με την μα­ζι­κή κα­τα­στρο­φή της ζω­ντα­νής πα­ρα­γω­γι­κής δύ­να­μης της ερ­γα­σί­ας με την υπέρ­με­τρη ανερ­γία, τη με­τα­νά­στευ­ση, τις συμ­βά­σεις ορι­σμέ­νου χρό­νου – με­ρι­κής απα­σχό­λη­σης κλπ.

Το πε­ριε­χό­με­νο των ζω­τι­κών διεκ­δι­κή­σε­ων

α) Ο πρώ­τος στό­χος που ανα­δει­κνύ­ε­ται, η απαί­τη­ση δη­λα­δή εφαρ­μο­γής των απο­φά­σε­ων του Συμ­βου­λί­ου της Επι­κρα­τεί­ας, θέτει πλέον ζή­τη­μα ολο­σχε­ρούς πα­ρα­βί­α­σης και αυτής ακόμη της αστι­κής νο­μι­μό­τη­τας, αυτού τού­του του υπο­τι­θέ­με­νου «κρά­τους δι­καί­ου». Ο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος μνη­μο­νια­κός Λε­βιά­θαν επι­μέ­νει πει­σμα­τι­κά να μην συμ­μορ­φώ­νε­ται στην εφαρ­μο­γή των δι­κα­στι­κών απο­φά­σε­ων, πράγ­μα που συ­νι­στά κα­θα­ρά και χωρίς πε­ρι­στρο­φές ένα πρα­ξι­κό­πη­μα των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων, ελ­λη­νι­κών και ευ­ρω­παϊ­κών, σε βάρος των θε­με­λιω­μέ­νων δι­καιω­μά­των της ερ­γα­τι­κής τάξης της χώρας.

β) Η δεύ­τε­ρη επι­δί­ω­ξη αφορά ευ­θέ­ως τους ήδη ενερ­γούς ερ­γα­ζό­με­νους και τις ζο­φε­ρές προ­ο­πτι­κές που έχουν μπρο­στά τους καθώς θα πλη­σιά­ζουν προς την ηλι­κία της συ­ντα­ξιο­δό­τη­σής τους, κι’ αυτό ανε­ξάρ­τη­τα από το γε­γο­νός ότι ένα με­γά­λο μέρος των νε­ώ­τε­ρων ηλι­κιών δεν θα μπο­ρεί να συ­ντα­ξιο­δο­τη­θεί καν εφό­σον περ­νούν ένα ση­μα­ντι­κό μέρος της ζωής τους στην ανερ­γία και έτσι στην απου­σία ασφα­λι­στι­κής κά­λυ­ψης. Και επό­με­νο είναι ότι ο νέος τρό­πος υπο­λο­γι­σμού των συ­ντά­ξε­ων (εθνι­κή + αντα­πο­δο­τι­κή σύ­ντα­ξη) να συ­μπα­ρα­σύ­ρει προς τα κάτω και το σύ­νο­λο των ήδη συ­ντα­ξιού­χων. Και να σκε­φτεί κα­νείς ότι οι νο­ση­ροί οι­κο­νο­μι­κοί «εγκέ­φα­λοι» του ακραί­ου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού των συ­ντη­ρη­τι­κών και σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών πα­ρα­τά­ξε­ων ισχυ­ρί­ζο­νται ότι απαι­τού­νται ακόμη πα­ρα­πέ­ρα μειώ­σεις των συ­ντά­ξε­ων, γιατί «αφαι­ρούν» ένα με­γά­λο κομ­μά­τι από την συ­νο­λι­κή ει­σο­δη­μα­τι­κή πίτα.

γ) Η τρίτη διεκ­δί­κη­ση, δη­λα­δή η μα­ταί­ω­ση και ακύ­ρω­ση της κα­τάρ­γη­σης της προ­σω­πι­κής δια­φο­ράς από 1-Ια­νουα­ρί­ου-2019, επει­δή ακόμη δεν έχει εφαρ­μο­στεί, συ­νε­χί­ζει να πα­ρα­μέ­νει ένα ανοι­χτό πεδίο τα­ξι­κής αντι­πα­λό­τη­τας, και μ’ αυτή την έν­νοια προ­σφέ­ρε­ται η ευ­και­ρία για πολύ πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση. Κι’ αυτό γιατί η εν­δε­χό­με­νη εφαρ­μο­γή του σε έναν χρόνο, εφό­σον δεν θα έχει δια­με­σο­λα­βή­σει η διε­ξα­γω­γή βου­λευ­τι­κών εκλο­γών στη διάρ­κεια του 2018, και στο μέτρο που η μνη­μο­νια­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θέλει να εξα­ντλή­σει την τε­τρα­ε­τία (μέχρι τον Σε­πτέμ­βριο 2019), θα στρέ­ψει μα­ζι­κά τους συ­ντα­ξιού­χους μα­κριά από την εκλο­γι­κή κάλπη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και θα προ­κα­λέ­σει, μαζί με άλ­λους πα­ρά­γο­ντες, κα­θο­λι­κή εκλο­γι­κή του κα­θί­ζη­ση και πα­νω­λε­θρία. Είναι ακρι­βώς αυτή η προ­ο­πτι­κή που οδη­γεί κυ­βερ­νη­τι­κά κέ­ντρα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να αρ­χί­ζουν να εξε­τά­ζουν το εν­δε­χό­με­νο ανα­στο­λής της εφαρ­μο­γής αυτού του ολέ­θριου μέ­τρου, με τον όρο της απο­χώ­ρη­σης του ΔΝΤ από το δα­νεια­κό πρό­γραμ­μα και της εξα­σφά­λι­σης πλε­ο­να­σμά­των της τάξης του 3,5%. Η κυ­βέρ­νη­ση δη­λα­δή κιν­δυ­νεύ­ει να πια­στεί στη φάκα που η ίδια έχει στή­σει για τις εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες των πα­λιών συ­ντα­ξιού­χων. Συ­νε­πώς σε ολό­κλη­ρη τη διάρ­κεια του 2018 χρειά­ζε­ται να προ­βλη­θεί με επί­τα­ση το αγω­νι­στι­κό αί­τη­μα για την ακύ­ρω­ση – ανά­κλη­ση της εφαρ­μο­γής του νόμου Αχτσιό­γλου που θέλει να κα­ταρ­γή­σει την προ­σω­πι­κή δια­φο­ρά στις συ­ντά­ξεις.

Ενω­τι­κή συ­μπα­ρά­τα­ξη και κι­νη­μα­τι­κή δυ­να­μι­κή

Η απο­τε­λε­σμα­τι­κή προ­ώ­θη­ση αυτών των τριών κε­ντρι­κών σκο­πών του συ­ντα­ξιου­χι­κού κι­νή­μα­τος απαι­τεί αφε­νός την δια­μόρ­φω­ση πλα­τειών συμ­μα­χιών και αφε­τέ­ρου την προ­α­γω­γή όσο το δυ­να­τό πε­ρισ­σό­τε­ρο δυ­να­μι­κών με­θό­δων πα­ρέμ­βα­σης. Μ’ αυτή την έν­νοια :

1)Είναι ανα­γκαία πε­ρισ­σό­τε­ρο παρά ποτέ η αγω­νι­στι­κή ενω­τι­κή συ­μπα­ρά­τα­ξη του συ­νό­λου των συν­δι­κά­των των συ­ντα­ξιού­χων, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο που σή­με­ρα το σύ­νο­λο των δια­φό­ρων επαγ­γελ­μα­τι­κών κα­τη­γο­ριών εντάσ­σο­νται στον Ενιαίο Φορέα Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης. Είναι αλή­θεια βέ­βαια ότι λει­τουρ­γούν τρεις μορ­φές συ­ντα­ξιου­χι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων :

Κατ’ αρχήν τα «ρι­ζο­σπα­στι­κά» σω­μα­τεία συ­ντα­ξιού­χων όπως είναι η Συ­σπεί­ρω­ση (γε­νι­κής απεύ­θυν­σης και συμ­με­το­χής) στην Θεσ­σα­λο­νί­κη ή η ΠΕΣΕΚ (συ­ντα­ξιού­χοι εκ­παι­δευ­τι­κοί) στην Αθήνα.

Κα­τό­πιν οι συ­ντα­ξιου­χι­κές ορ­γα­νώ­σεις που βρί­σκο­νται στην επιρ­ροή του ΠΑΜΕ, που έχουν μεν έναν αγω­νι­στι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό και πρα­κτι­κή, εντού­τοις όμως εμ­φα­νί­ζουν έναν ορι­σμέ­νο απο­μο­νω­τι­σμό.

Τέλος τα σω­μα­τεία συ­ντα­ξιού­χων των δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών (πο­λι­τι­κών υπαλ­λή­λων του δη­μο­σί­ου) καθώς και εκεί­να των επι­χει­ρή­σε­ων κοι­νής ωφέ­λειας (ΟΣΕ, ΟΤΕ, Τρα­πε­ζών, ΔΕΗ κλπ.), που βρί­σκο­νται υπό την επιρ­ροή συ­ντη­ρη­τι­κών πα­ρα­τά­ξε­ων και στε­ρού­νται γε­νι­κά μιας τα­ξι­κής πο­λι­τι­κής.

Είναι φα­νε­ρό βέ­βαια ότι στρα­τη­γι­κός ορ­γα­νω­τι­κός στό­χος θα ήταν η ενιαία ορ­γά­νω­ση του συ­νό­λου των συ­ντα­ξιού­χων κατά γε­ω­γρα­φι­κή πε­ριο­χή ή κατά πόλη κ.ά. Ωστό­σο, επει­δή αυτός ο προ­σα­να­το­λι­σμός είναι μα­κρο­πρό­θε­σμος, εκεί­νο που άμεσα χρειά­ζε­ται είναι η επι­τα­κτι­κή προ­ώ­θη­ση ενός λαϊ­κού με­τώ­που συ­μπα­ρά­τα­ξης του συ­νό­λου αυτών των τριών «πόλων» του κι­νή­μα­τος των συ­ντα­ξιού­χων, γιατί είναι το μόνο που μπο­ρεί να έχει την απαι­τού­με­νη μα­ζι­κό­τη­τα και άρα απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα. Ταυ­τό­χρο­να είναι ζω­τι­κής ση­μα­σί­ας η ενω­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση με τις συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις των ενερ­γών ερ­γα­ζο­μέ­νων (πραγ­μα­τι­κές και όχι φα­ντά­σμα­τα ή σφρα­γί­δες), γιατί αυτές εν­δια­φέ­ρει κατ’ εξο­χήν ο νόμος Κα­τρού­γκα­λου για τους νέους συ­ντα­ξιού­χους των ρι­ζι­κά μειω­μέ­νων απο­δο­χών.

2)Από την άλλη πλευ­ρά προ­κύ­πτει από την μέχρι σή­με­ρα κι­νη­μα­τι­κή εμπει­ρία ότι οι δια­μαρ­τυ­ρί­ες που έχουν ορ­γα­νω­θεί απέ­να­ντι στις συ­νε­χείς μειώ­σεις των συ­ντά­ξε­ων, δεν μπο­ρούν να αλ­λά­ξουν τους τα­ξι­κούς συ­σχε­τι­σμούς των δυ­νά­με­ων, έτσι ώστε τα κάθε φορά κυ­βερ­νη­τι­κά μέτρα περ­νούν χωρίς ιδιαί­τε­ρες δυ­σκο­λί­ες. Συ­νε­πώς είναι ανα­γκαίο να εξε­τα­στούν δυ­να­μι­κό­τε­ρες μορ­φές δρά­σης, που εφό­σον οι συ­ντα­ξιού­χοι στε­ρού­νται του δι­καιώ­μα­τος της απερ­γί­ας στην πα­ρα­γω­γή, μια και δεν ερ­γά­ζο­νται πλέον, θα μπο­ρού­σαν να ήταν «πο­λιορ­κί­ες» ή «κα­τα­λή­ψεις» δη­μό­σιων ορ­γα­νι­σμών και υπη­ρε­σιών. Π.χ. ο «απο­κλει­σμός» ή η «κα­τά­λη­ψη» του δι­κα­στι­κού με­γά­ρου, με απαί­τη­ση εφαρ­μο­γής των απο­φά­σε­ων της ελ­λη­νι­κής δι­καιο­σύ­νης για την ακύ­ρω­ση της μεί­ω­σης των συ­ντά­ξε­ων κλπ. Η πα­ρέμ­βα­ση των αστυ­νο­μι­κών δυ­νά­με­ων κα­τα­στο­λής σε μια τέ­τοια πε­ρί­πτω­ση θα οξύ­νει ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο την τα­ξι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση και θα θέσει με με­γα­λύ­τε­ρη επι­τα­κτι­κό­τη­τα τις συ­ντα­ξιου­χι­κές διεκ­δι­κή­σεις.

Εκτρωφείο Λαγων Καρφής Ευαγγελος