Μια τελευταία λέξη είναι αφορμή για μια πρώτη. Σαν τη διαλεκτική της ζωής. Το τέλος δεν είναι ποτέ τέλος, αλλά προϋπόθεση για μια ακόμα έναρξη.
Κι εμείς που μάθαμε να κλείνουμε με οδύνες λογαριασμούς και να ανοίγουμε άλλους, όχι ως μάταιους κύκλους σισύφειας πορείας, αλλά ως διαλεκτικές επανεπενδύσεις, εμείς που έχουν δει τα μάτια μας ηχηρές καταρρεύσεις, βεβαιότητες που χάθηκαν στην ανυπαρξία, στέρεες πεποιθήσεις που έλιωσαν σε πύρινες φλόγες της πραγματικότητας, σβήνουμε και γράφουμε, λέξεις, σκέψεις αλλά όχι βασικά αισθήματα και πεποιθήσεις.
Κάθε φορά όταν σβήνεις λέξεις στο χαρτί, είτε με τη γομολάστιχα τις γραμμένες με μολύβι, είτε διαγράφοντας αν είναι με στυλό, δεν εξαφανίζεται το ίχνος, αλλά πάνω σ’ αυτό ή δίπλα του, και στη σκιά κι επίδραση του, γράφεις κάτι άλλο, μια διόρθωση, μια ανατροπή, μια αντιστροφή.
Έτσι είναι και με τα γεγονότα. Έτσι και με τις καταθέσεις έγγραφων αισθημάτων. Σβήνεις κι επανεγγράφεις στη σκιά και στο ίχνος.
Καθώς τίποτα δεν σβήνεται απ’ όσα έχουν γίνει, και έχεις κάνει (ακόμα κι όταν μερικές φορές θέλεις να τα ξεχάσεις, είτε γιατί δεν σε τιμούν είτε γιατί σε πληγώνουν).
Συσσωρεύοντας μικρές νίκες και μεγάλες ήττες, ελπίζουμε πάντα πως θα αποκτήσουμε μια σοφία η οποία θα μας προστατεύει από το λάθος.
Ίσως να μην το καταφέρνουμε, αλλά το ότι πάντα ελπίζουμε είναι κίνητρο και πανηγυρισμός της ίδιας της ζωής!
Έτσι λοιπόν, μπορεί κάθε φορά να ετοιμάζουμε το επόμενο λάθος μας, πιστεύοντας πως θα είναι … καλύτερο(!) από το προηγούμενο (που μπορεί να σημαίνει και πιο επώδυνο).
Αλλά δεν αποτελούμαστε από τα λάθη μας, μόνο. Αποτελούμαστε και από όλους τους θριάμβους στο πείσμα του καιρού.
Οι χιονοστοιβάδες που σάρωσαν τις αποχρώσεις της πλαγιάς μετατρέποντας την ποικιλία σε ένα απειλητικό άσπρο, όπου από κάτω του καλύπτονται ερέβη, τρομάζουν τους εξερευνητές.
Προτείνω να μην υποκύψουμε στη μαγεία του λευκού, να μην επιτρέψουμε στην ομοιομορφία να εξαφανίσει το διαφορετικό. Να μην αφήσουμε το φόβο και την αμηχανία αναπάντητα.
Λέω να ξαναγράψουμε λέξεις δυσανάγνωστες και ενίοτε δυσεύρετες. Ευγενείς επιθυμίες και μεγάλες κουβέντες.
Που, όμως, πάντα κοστίζουν. Κοστίζουν ζωές. Πρώτα τις δικές μας.
Αλλά δεν είναι ώρα για προσωπικά μανιφέστα και εξομολογήσεις. Κάθε τι στην ώρα του.
Τώρα υπονοώ την έναρξη μιας ακόμα επικοινωνίας.
Κάποιοι την χρειάζονται, εγώ την έχω ανάγκη. Μοιραζόμαστε τα ίδια ιμάτια, τα ξεροκόμματα της ένδειάς μας και …του πλούτου μας!..
Κάθε Κυριακή πρωί, εδώ, σε ένα νέο ραντεβού.
Ελπίζω να είμαι συνεπής.
ΥΓ. Επειδή δεν μου ήρθε καμία καλή ιδέα για να τιτλοφορήσω αυτή τη στήλη, αν υπάρχει κάποια διαθέσιμη θα την άκουγα ευχαρίστως.
