Το ασφαλιστικό Βρούτση στη Βουλή: Να τους σταματήσουμε με μαζικούς αγώνες

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ετοιμάζει μια νέα βάρβαρη ασφαλιστική αντιμεταρρύθμιση. Την ίδια στιγμή, τα φιλικά προς τη ΝΔ ΜΜΕ και «πρωτοκλασάτοι» υπουργοί, με δηλώσεις τους, τάζουν αυξήσεις στους συνταξιούχους, που η παρατεταμένη λιτότητα τους έχει τσακίσει τη ζωή.

Θοδωρής Πατσατζής

Δυ­στυ­χώς δεν υπάρ­χει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο για αι­σιο­δο­ξία. Για να δούμε αυ­ξή­σεις στις συ­ντά­ξεις, όπως και στους μι­σθούς, θα πρέ­πει να τις διεκ­δι­κή­σου­με για να τις πά­ρου­με. Δεν πρό­κει­ται να μας τις δώ­σουν! Η δα­πά­νη για τις συ­ντά­ξεις στον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό του Μη­τσο­τά­κη για το 2020 είναι μειω­μέ­νη κατά 480 εκατ. ευρώ σε σύ­γκρι­ση με το πε­τσο­κομ­μέ­νο επί­πε­δο χρη­μα­το­δό­τη­σης του 2019. Οι κυ­βερ­νη­τι­κές δη­μα­γω­γί­ες περί αυ­ξή­σε­ων στη­ρί­ζο­νται σε λο­γι­στι­κά τρικ (όπως η μεί­ω­ση του ποσού προ­σω­πι­κής δια­φο­ράς στους ήδη συ­ντα­ξιού­χους), σε υπο­σχέ­σεις για μετά το… 2023 και σε υπο­σχέ­σεις για με­γα­λύ­τε­ρη σύ­ντα­ξη –μέσω της αύ­ξη­σης του πο­σο­στού ανα­πλή­ρω­σης που επέ­βα­λε ο νόμος Κα­τρού­γκα­λου– στους μελ­λο­ντι­κούς συ­ντα­ξιού­χους (μετά από 20-30 χρό­νια και βλέ­που­με…). Οι νυν συ­ντα­ξιού­χοι θα δούνε στα ΑΤΜ «αυ­ξή­σεις» της τάξης των 5-8 ευρώ μη­νιαί­ως, σε ένα τμήμα μόνο των συ­ντα­ξιού­χων (όσων έχουν πάνω από 30 χρό­νια ασφά­λι­ση) και που θα προ­κύ­πτουν από λο­γι­στι­κό επα­νυ­πο­λο­γι­σμό κυ­ρί­ως της επι­κου­ρι­κής.

Αυτό δεν ση­μαί­νει ότι ο νόμος Βρού­τση είναι ένας «ου­δέ­τε­ρος» νόμος, μια πα­ρέμ­βα­ση που μπο­ρεί να υπο­τι­μη­θεί. Γιατί η ΝΔ έχει ση­μα­ντι­κούς στό­χους αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­σης.

Ασφα­λώς, ο νόμος Βρού­τση μο­νι­μο­ποιεί τις πε­ρι­κο­πές της μνη­μο­νια­κής πε­ριό­δου, τις με­τα­βάλ­λει σε πάγιο τρόπο υπο­λο­γι­σμού των συ­ντά­ξε­ων. Προ­σπα­θεί έτσι να «απα­σφα­λί­σει» τη δη­μο­σιο­νο­μι­κή βόμβα που βρί­σκε­ται στα θε­μέ­λια του ασφα­λι­στι­κού μετά τα μνη­μό­νια 1, 2 και 3 και τη λη­στεία των απο­θε­μα­τι­κών των Τα­μεί­ων. Γιατί οι πε­ρι­κο­πές στις συ­ντά­ξεις, όπως επι­βλή­θη­καν με τα μνη­μό­νια, ήταν «προ­σω­ρι­νές» και θε­σμο­θε­τή­θη­καν λόγω, υπο­τί­θε­ται, «εκτά­κτου ανά­γκης». Η έξο­δος από τα μνη­μό­νια, έστω στα λόγια, δη­μιουρ­γού­σε και δη­μιουρ­γεί την υπο­χρέ­ω­ση επα­να­φο­ράς των συ­ντά­ξε­ων στα προ του 2011 επί­πε­δα.

Ανε­ξάρ­τη­τα από την έκ­βα­ση της μάχης για την ανα­δρο­μι­κή κα­τα­βο­λή του πε­ρι­κομ­μέ­νου ει­σο­δή­μα­τος (όπως έγινε στους δι­κα­στές και στους στρα­τιω­τι­κούς), η επι­στρο­φή των συ­ντά­ξε­ων στα νό­μι­μα επί­πε­δα πα­ρέ­με­νε μια βα­σι­κή υπο­χρέ­ω­ση του κρά­τους. Αυτή την υπο­χρέ­ω­ση δια­γρά­φει ο νόμος Βρού­τση, θε­σμο­θε­τώ­ντας μέσα σε συν­θή­κες, τάχα, «κα­νο­νι­κό­τη­τας» έναν πάγιο τρόπο υπο­λο­γι­σμού των συ­ντά­ξε­ων που οδη­γεί «με­τα­μνη­μο­νια­κά» σε συ­ντά­ξεις ισό­πο­σες με τις μνη­μο­νια­κές. Εδώ ο Βρού­τσης αξιο­ποιεί την αθλιό­τη­τα του νόμου Κα­τρού­γκα­λου, που νο­μι­μο­ποί­η­σε τον εκ των υστέ­ρων «επα­νυ­πο­λο­γι­σμό» της σύ­ντα­ξης για αν­θρώ­πους που επί 30 χρό­νια πλή­ρω­ναν υπο­χρε­ω­τι­κά ει­σφο­ρές με υψη­λό­τε­ρες συ­ντά­ξι­μες προσ­δο­κί­ες.

Αφε­τέ­ρου, ο νόμος Βρού­τση επι­τα­χύ­νει τον καλ­πα­σμό προς το δια­βό­η­το σύ­στη­μα Πι­νο­σέτ ή σύ­στη­μα τριών πυ­λώ­νων. Δη­λα­δή τον πε­ριο­ρι­σμό των εγ­γυ­η­μέ­νων πα­ρο­χών σύ­ντα­ξης-επι­κού­ρι­σης-πε­ρί­θαλ­ψης από το δη­μό­σιο σύ­στη­μα σε ένα ελά­χι­στο επί­πε­δο, τον συ­μπλη­ρω­μα­τι­κό ρόλο του αντα­πο­δο­τι­κού πυ­λώ­να (επαγ­γελ­μα­τι­κά τα­μεία) και, τέλος, τον τρίτο πυ­λώ­να των ιδιω­τι­κών ασφα­λι­στι­κών εται­ριών, προς τον οποίο θα πιε­στούν όσοι θέ­λουν και μπο­ρούν να εξα­σφα­λί­σουν άνετη σύ­ντα­ξη και πε­ρί­θαλ­ψη για τα γε­ρά­μα­τά τους.

Όμως, προ­σο­χή! Ο τρί­τος πυ­λώ­νας, οι ασφα­λι­στι­κές εται­ρί­ες, δί­νουν μόνο υπό­σχε­ση, αφού η κρα­τι­κή εγ­γύ­η­ση της από­δο­σης έχει απο­συρ­θεί. Το τι θα πλη­ρώ­σουν πραγ­μα­τι­κά οι ασφα­λι­στι­κές Α.Ε. θα το γνω­ρί­σου­με μετά από 30 χρό­νια. Σή­με­ρα γνω­ρί­ζου­με μόνο την πείρα από τις χρε­ο­κο­πί­ες τους, όπως η Ασπίς εδώ ή η Λίμαν Μπρά­δερς και άλλες διε­θνώς…

Και σε αυτό το πεδίο ο Βρού­τσης αξιο­ποιεί τα δε­δο­μέ­να που έχτι­σε ο νόμος Κα­τρού­γκα­λου. Γιατί αυτός κα­τάρ­γη­σε την αυ­το­νό­η­τη κρα­τι­κή εγ­γύ­η­ση επί των προσ­δο­κιών σε ένα υπο­χρε­ω­τι­κό δη­μό­σιο σύ­στη­μα, γιατί αυτός εμπέ­δω­σε την πα­ρου­σία των Επαγ­γελ­μα­τι­κών Τα­μεί­ων νό­μι­μα μέσα στο σύ­στη­μα, ανοί­γο­ντας ορ­θά­νοι­χτη την πόρτα για την έφοδο του τρί­του πυ­λώ­να.

Τα στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όταν μι­λούν για «σύ­στη­μα Πι­νο­σέτ», θα πρέ­πει πάντα να θυ­μού­νται ότι η κυ­βέρ­νη­ση του Τσί­πρα με το νόμο Κα­τρού­γκα­λου έκανε το κρί­σι­μο βήμα προς αυτή την ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κα­τεύ­θυν­ση.

Η λη­στεία των απο­θε­μα­τι­κών των Τα­μεί­ων (για την οποία ο Βρού­τσης κάνει την πάπια) και η μεί­ω­ση των ερ­γο­δο­τι­κών ει­σφο­ρών δη­μιουρ­γούν μαύ­ρες προ­ο­πτι­κές για τις πα­ρο­χές του δη­μό­σιου συ­στή­μα­τος. Το ίδιο ισχύ­ει για την «ενο­ποί­η­ση» των λο­γα­ρια­σμών επι­κού­ρη­σης και εφά­παξ στον ίδιο «κου­μπα­ρά» με τις κύ­ριες συ­ντά­ξεις. Είναι ο κου­μπα­ράς που σκο­πεύ­ουν να λε­η­λα­τή­σουν στο επό­με­νο διά­στη­μα, πε­ριο­ρί­ζο­ντας το σύ­νο­λο των προσ­δο­κιών στο επί­πε­δο της κα­τώ­τα­της εγ­γυ­η­μέ­νης σύ­ντα­ξης.

Η κου­βέ­ντα που γί­νε­ται για μια σειρά από «πα­ρα­με­τρι­κές» αλ­λα­γές και πιο λε­πτο­με­ρείς συ­νέ­πειες είναι για την ώρα ανεύ­θυ­νη (αν δεν δούμε τις τε­λι­κές ρυθ­μί­σεις στο χαρτί) και γί­νε­ται για να δη­μιουρ­γεί­ται έδα­φος δη­μα­γω­γί­ας για τα κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη.

Απέ­να­ντι σε αυτή την κα­τά­στα­ση απαι­τεί­ται πλή­ρης ενη­μέ­ρω­ση όλων των ερ­γα­ζο­μέ­νων, της νε­ο­λαί­ας, των ανέρ­γων και των συ­ντα­ξιού­χων. Η ΓΣΕΕ, έχο­ντας εγκλω­βι­στεί στη γρα­φειο­κρα­τία των Πα­να­γό­που­λων, συμ­φώ­νη­σε στην ύπαρ­ξη επαγ­γελ­μα­τι­κών τα­μεί­ων, σφίγ­γο­ντας ζεστά το χέρι κυ­βέρ­νη­σης, ΣΕΒ, εφο­πλι­στών και με­γα­λε­μπό­ρων. Η Αρι­στε­ρά έχει κάνει ελά­χι­στα πράγ­μα­τα τα τε­λευ­ταία χρό­νια για να μπο­ρέ­σει να ζω­ντα­νέ­ψει τα σω­μα­τεία στον ιδιω­τι­κό τομέα και να εντά­ξει σε αυτά νέους ερ­γα­ζό­με­νους, με απο­τέ­λε­σμα η ηγε­σία της ΓΣΕΕ να μη νιώ­θει καμία πίεση από την πλειο­ψη­φία όσων ξε­κά­θα­ρα χτυ­πιού­νται από το νέο νόμο.

Είναι ση­μα­ντι­κό να πραγ­μα­το­ποι­η­θούν κι­νη­το­ποι­ή­σεις όσο το δυ­να­τόν πιο μα­ζι­κές και συ­ντο­νι­σμέ­νες. Τα συλ­λα­λη­τή­ρια που ξε­κί­νη­σαν κα­ταρ­χήν με πρω­το­βου­λία του ΠΑΜΕ για τις 6 Φλε­βά­ρη, θα μπο­ρού­σαν έτσι να ασκή­σουν με­γά­λες πιέ­σεις.

Η ΑΔΕΔΥ, παρά τις δυ­σκο­λί­ες στους συ­σχε­τι­σμούς της και κυ­ρί­ως μέσα από την πίεση των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο δη­μό­σιο, που ακόμη κι αν δεν συμ­με­τέ­χουν ενερ­γά είναι γραμ­μέ­νοι στα σω­μα­τεία τους, έχει πάρει από­φα­ση να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει απερ­γία. Χρειά­ζε­ται να υπάρ­ξουν προ­σπά­θειες ενη­μέ­ρω­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων σε όσο το δυ­να­τόν πε­ρισ­σό­τε­ρους χώ­ρους. Και χρειά­ζε­ται κλι­μά­κω­ση της πάλης, για να μην εφαρ­μο­στεί ο νόμος, και μετά την πρώτη απερ­γία. Βοη­θη­τι­κές θα είναι οι συ­νε­λεύ­σεις, οι δρά­σεις ανά χώρο ή και ανά κλάδο, που μπο­ρούν βήμα το βήμα να ανα­ζω­πυ­ρώ­σουν τη μα­ζι­κό­τη­τα στους αγώ­νες και να θέ­σουν νοκ-άουτ το νο­μο­σχέ­διο Πι­νο­σέτ-Βρού­τση.

rproject.gr/