Οι Ελληνες: ό,τι λείπει στους πολλούς είναι η σοβαρότητα -από σοβαροφάνεια και από παχιά λόγια μπουχτίσαμε. Οι πολιτικοί του πλανήτη, εδώ και χρόνια, ξέρουν πολύ καλά ότι ο Θεός έχει πεθάνει κι άρα αυτοί έχουν πάρει τη θέση τους. Μέσα στον απόλυτο ορθολογισμό βιώνουμε την πιο σκληρή θεολογία. Ποιος να το πίστευε αυτό την εποχή που άρχιζε η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός, η -ας την πούμε έτσι- αναγνώριση του εαυτού αλλά και της κοινότητας.
Γιώργος Σταματόπουλος
Ολοι οι θεοί φαίνονται ανεπαρκείς ως προς την προσδοκία των θνητών να ζήσουν μια καλύτερη και υπομενέστερη ζωή. Τον ρόλο τους έχουν αναλάβει, αναίσχυντα πια, οι ηθοποιοί και οι δημοσιογράφοι -αυτοί είναι οι θεοί μας, οι ελπίδες μας, οι φαντασιώσεις μας [ακόμη και οι ονειρώξεις πολλών]· ε, τι να κάνουμε οι καψεροί. Πριν από τους δημοσιογράφους και τους ηθοποιούς προβάλλονται στην οθόνη οι πολιτικοί και οι διανοούμενοι -μην ξεχνιόμαστε. Ενα αστείο είναι η ζωή, ας μη γελιόμαστε, ας μην παραξενευόμαστε όταν όλα γίνονται τραγικά και αδιανόητα και απίθανα. Ολα είναι στη φύση του ανθρώπου. Καλά όλα αυτά αλλά τι σχέση έχουν με τη δημοσιογραφία και τον ρόλο της στον έλεγχο, στην κριτική και αμφισβήτηση της εξουσίας, στην προάσπιση των δικαιωμάτων των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων; Ελα, ντε.
Δεν είμαστε όλοι οι αυτοαποκαλούμενοι Ελληνες, Ελληνες, ουδείς εξάλλου γνωρίζει τι σημαίνει αυτή η έννοια, έτσι που ήταν ξεχασμένη, ου μην και αποτροπαϊκή, για πολλούς αιώνες. Τι σημαίνει Ρωμιοσύνη ας μας το εξηγήσουν οι ιστορικοί μας. [Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις, εκεί που πάει να σβήσει και λοιπά]. Νομίζω ότι είναι άλλο η Ρωμιοσύνη και άλλο ο Ελληνισμός· κατ’ αντιστοιχίαν: άλλο η Ελλαδίτσα και άλλο η Ελλάδα.
Δεν είναι βέβαιο για πόσο καιρό ακόμη θα μας [δια]σώζουν ο Ομηρος και ο Πλάτων ή ο Αριστοτέλης και ο Δημόκριτος ή ο Ηράκλειτος. Ενα είναι σίγουρο: η Ελλάδα χρειάζεται ένα μεγάλο έργο, ό,τι κι αν είναι αυτό, από όπου κι αν προέρχεται· από την ποίηση [που είναι και το πιο κοντινό της], από τη λογοτεχνία, από την αρχιτεκτονική της, ίσως και από την επιστήμη της. Το βέβαιο είναι ότι χρειάζεται να σ υ γ κ ι ν η θ ε ί η χώρα. Πώς μπορεί να συγκινηθεί η χώρα είναι ένα αόριστο ερώτημα, μπορεί όμως και να σημαίνει πολλά, εάν υπάρχουν ευαίσθητοι και ευσυγκίνητοι πολίτες, που αγωνιούν για το μέλλον της.
Οι Πανέλληνες (όρος που πρωτοσυναντάται στο Ομηρο): είναι μια ανυπόστατη έννοια -δεν υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να αποκληθούν τοιουτοτρόπως. Ποιοι Πανέλληνες; Και, επιτέλους, ποιοι Ελληνες; Μήπως είμαστε αυτοί που ανέδειξε η ασυλλόγιστη -κατ’ εμέ- κυρία Δασκαλάκη, ξέρω ’γώ Αγγελοπούλου με την επιτροπή της για τον εορτασμό των 200 χρόνων από τον ξεσηκωμό του 1821; Πόση θλίψη πια να αντέξει ο ελληνικός λαός;
efsyn.gr/
