Πόσο σοβαρό είναι αυτό το «κάτι» που τρέχει στον στρατό;

Την ώρα που το σκάνδαλο των υποκλοπών βρισκόταν σε αποκορύφωση, ένα άρθρο στο in.gr (ιδιοκτησίας του Β. Μαρινάκη) έθεσε στο στόχαστρο ένα από τα «διακεκριμένα θύματα» των παρακολουθήσεων της ΕΥΠ, τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ, στρατηγό Κ. Φλώρο.

Το άρθρο ισχυ­ρι­ζό­ταν ότι «κάτι –σο­βα­ρό– τρέ­χει με τον Αρ­χη­γό ΓΕΕΘΑ», κα­τη­γο­ρού­σε τον στρα­τη­γό Κ. Φλώρο ότι «έχει δη­μιουρ­γή­σει ομάδα από δι­κούς του πι­στούς αξιω­μα­τι­κούς και δικά του media» και δια­πί­στω­νε ότι οι άλλοι αρ­χη­γοί όπλων και ο υπουρ­γός Εθν. Άμυ­νας «είναι του­λά­χι­στον αμή­χα­νοι απέ­να­ντί του, και δεί­χνουν αιφ­νι­δια­σμέ­νοι κάθε φορά από την προ­σω­πι­κή του στρα­τη­γι­κή. Όπως και το Μα­ξί­μου και το Υπ. Εξω­τε­ρι­κών ενί­ο­τε».

Η Συ­ρι­ζαϊ­κή «ανά­λυ­ση» του γε­γο­νό­τος εκτί­μη­σε το άρθρο ως ανά­δει­ξη της στρο­φής του Β. Μα­ρι­νά­κη σε επα­να­προ­σέγ­γι­ση με την κυ­βέρ­νη­ση, πα­ρέ­χο­ντας στην κοινή γνώμη μια ερ­μη­νεία για τους λό­γους πα­ρα­κο­λού­θη­σης του Φλώ­ρου από την ΕΥΠ. Αυτή η εκτί­μη­ση έχει πραγ­μα­τι­κή βάση και αντι­στοι­χεί σε με­ρι­κές πλευ­ρές της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Αλλά μόνο σε με­ρι­κές.

Αξί­ζει τον κόπο να δούμε και ορι­σμέ­νες άλλες πλευ­ρές.

Είναι γνω­στό ότι οι με­γά­λοι εξο­πλι­σμοί είναι ένα πεδίο αντι­πα­ρά­θε­σης (με το αζη­μί­ω­το, αν θυ­μά­ται κα­νείς τις θη­ριώ­δεις μίζες των προη­γου­μέ­νων εξο­πλι­στι­κών προ­γραμ­μά­των) με­τα­ξύ πο­λυ­ε­θνι­κών εται­ρειών, local partners, ομά­δων αξιω­μα­τι­κών και στε­λε­χών της πο­λι­τι­κής ηγε­σί­ας. Όταν κρι­νό­ταν το ερώ­τη­μα αν το Ναυ­τι­κό θα «αγο­ρά­σει» αμε­ρι­κα­νι­κές ή γαλ­λι­κές φρε­γά­τες, είχε ση­μειω­θεί μια μι­ντια­κή «επί­θε­ση» στον αρ­χη­γό του Στό­λου, αντι­ναύ­αρ­χο Λυ­μπέ­ρη. Σή­με­ρα, κά­ποια από τα φι­λο­μι­λι­τα­ρι­στι­κά sites του «εθνι­κού χώρου» συ­νι­στούν «να συ­νυ­πο­λο­γι­στεί ότι πολ­λοί χρέ­ω­σαν την επί­θε­ση στον Στό­λαρ­χο, στον στρα­τη­γό Φλώρο».

Πέρα από την απα­ρά­δε­κτη, αλλά δε­δο­μέ­νη, εμπλο­κή (ομά­δων) αξιω­μα­τι­κών στις απο­φά­σεις για τις εξο­πλι­στι­κές δα­πά­νες, έρ­χε­ται στην επι­φά­νεια κάτι που θα έπρε­πε να είναι στο κέ­ντρο της προ­σο­χής της Αρι­στε­ράς. Κατά του Αρ­χη­γού ΓΕΕΘΑ δια­τυ­πώ­θη­κε από το in.​gr η κα­τη­γο­ρία ότι «έχει φα­ντα­σιω­θεί τον εαυτό του σε στρα­τη­λά­τη και την χώρα σε πο­λε­μι­κή σύρ­ρα­ξη» και, προς στή­ρι­ξη του ισχυ­ρι­σμού, έγινε μια ακρο­θι­γής ανα­φο­ρά σε «ασκή­σεις τις νύ­κτες με φου­σκω­τά και ΟΥ­Κά­δες σε βρα­χο­νη­σί­δες». Ασκή­σεις-προ­σο­μοί­ω­ση στρα­τιω­τι­κής κα­τά­λη­ψης αμ­φι­σβη­τού­με­νων βρα­χο­νη­σί­δων είναι σο­βα­ρό­τα­τες πρά­ξεις «προ­βο­λής ισχύ­ος» που μπο­ρεί να έχουν ακόμα σο­βα­ρό­τε­ρες συ­νέ­πειες. Όποιος αμ­φι­βά­λει, ας θυ­μη­θεί τα Ίμια. Μόνο που τότε την «πρω­το­βου­λία» είχαν πάρει μω­ρο­φι­λό­δο­ξοι δη­μο­σιο­γρά­φοι ιδιω­τι­κών τη­λε­ο­πτι­κών δι­κτύ­ων, ενώ τώρα φαί­νε­ται να εμπλέ­κε­ται ο ίδιος ο… Αρ­χη­γός ΓΕΕΘΑ. Για τα σε­νά­ρια αυτά, ση­μειώ­νε­ται ότι η κυ­βέρ­νη­ση είχε άγνοια. Ο υπουρ­γός Άμυ­νας και ο Δέν­διας ενη­με­ρώ­θη­καν «από αλλού»: Κατά τη μία γραμ­μή ανά­λυ­σης/«ενη­μέ­ρω­σης» από τις αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κές υπη­ρε­σί­ες, κατά την άλλη από τους… Τούρ­κους ομο­λό­γους τους!

Ο αστι­κός μύθος λέει ότι στις (αστι­κές) δη­μο­κρα­τί­ες η στρα­τιω­τι­κή ηγε­σία είναι υπο­ταγ­μέ­νη στις απο­φά­σεις της πο­λι­τι­κής ηγε­σί­ας και ότι οι αρ­μο­διό­τη­τες των αξιω­μα­τι­κών πε­ριο­ρί­ζο­νται στα κα­θή­κο­ντα υλο­ποί­η­σης των απο­φά­σε­ων που παίρ­νει (ή δεν παίρ­νει!) η εκλεγ­μέ­νη από το λαό Βουλή και κυ­βέρ­νη­ση. Όμως σή­με­ρα απο­δει­κνύ­ε­ται ότι η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι κατά πολύ πιο πε­ρί­πλο­κη.

Η ενί­σχυ­ση του μι­λι­τα­ρι­σμού ποτέ δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται στην από­κτη­ση πε­ρισ­σό­τε­ρων όπλων. Η ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή «προ­ε­τοι­μα­σία» της κοι­νω­νί­ας για μια πι­θα­νή πο­λε­μι­κή ανα­μέ­τρη­ση, τα διαρ­κή εξο­πλι­στι­κά προ­γράμ­μα­τα, οι συμ­μα­χί­ες με χώ­ρες-χα­σά­πη­δες κ.ο.κ. έχουν ως συ­νέ­πεια τη βαθ­μιαία ενί­σχυ­ση των φι­λο­μι­λι­τα­ρι­στι­κών δι­κτύ­ων μέσα και έξω από το στρα­τό που, όπως απο­δει­κνύ­ει η ιστο­ρία, συ­νι­στούν μια «αυ­τό­νο­μη» απει­λή για την ει­ρή­νη και για τα δη­μο­κρα­τι­κά πο­λι­τι­κά δι­καιώ­μα­τα.

Δεν μας καί­γε­ται καρφί για την τύχη του Κ. Φλώ­ρου. Άλ­λω­στε φαί­νε­ται να περνά χωρίς απώ­λειες τις απο­κα­λύ­ψεις για τον ρόλο του. Το δη­μο­σί­ευ­μα του in.​gr απο­σύρ­θη­κε από την κυ­κλο­φο­ρία, ο Κ. Φλώ­ρος με τη με­γά­λη του στολή και τα πα­ρά­ση­μα πα­ρα­βρέ­θη­κε κα­τα­χει­ρο­κρο­τού­με­νος στη συ­γκέ­ντρω­ση του Αντ. Σα­μα­ρά, ενώ στη Βουλή ο Κυρ. Μη­τσο­τά­κης κά­λυ­ψε πλή­ρως τον με­γα­λο­κα­ρα­βα­νά που «τιμά το εθνό­ση­μο».

Το εν­δια­φέ­ρον είναι ότι όλη αυτή η ιστο­ρία έμει­νε εκτός κάθε κρι­τι­κής ανα­φο­ράς από την Αρι­στε­ρά.

Άλ­λω­στε, τον Αλ. Τσί­πρα απα­σχο­λεί απο­κλει­στι­κά το ζή­τη­μα των ψήφων στις ερ­χό­με­νες εκλο­γές, θε­ω­ρώ­ντας ότι έτσι ένα κόμμα που αυ­το­προσ­διο­ρί­ζε­ται ως «ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά» μπο­ρεί πραγ­μα­τι­κά να ανα­λά­βει την εξου­σία. Προς τούτο, χει­ρί­ζε­ται το σκάν­δα­λο των υπο­κλο­πών/πα­ρα­κο­λου­θή­σε­ων της ΕΥΠ με από­λυ­τα «θε­σμι­κό» τρόπο, υπο­βαθ­μί­ζο­ντας άλλες πτυ­χές αυτής της βρω­με­ρής ιστο­ρί­ας. Όμως αυτές οι πτυ­χές είναι απο­κα­λυ­πτι­κές, αλλά και δι­δα­κτι­κές, για το πώς εξε­λίσ­σε­ται σή­με­ρα το κα­θε­στώς που οι ερ­γα­τι­κές/λαϊ­κές δυ­νά­μεις έχουν να αντι­με­τω­πί­σουν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

Όσοι θε­ω­ρούν ότι «η ανά­μι­ξη του στρα­τού στις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις» ανή­κει στο πα­ρελ­θόν, ας αλ­λά­ξουν πλευ­ρό. Την ώρα που γρά­φο­νται αυτές οι γραμ­μές, στη Γερ­μα­νία γί­νο­νται συλ­λή­ψεις ακρο­δε­ξιών στε­λε­χών, με την κα­τη­γο­ρία περί προ­ε­τοι­μα­σί­ας πρα­ξι­κο­πή­μα­τος. Στη Γαλ­λία, μετά την «επι­χεί­ρη­ση Σε­ντι­νέλ» (την αντι­με­τώ­πι­ση, τάχα, μιας πλα­τιάς «επί­θε­σης τρο­μο­κρα­τών» με βάση στους ισλα­μι­στές με­τα­νά­στες), ο στρα­τός έχει θε­σμι­κά κα­το­χυ­ρώ­σει τη δυ­να­τό­τη­τα δρά­σης στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας, κατά του «ισλα­μο-αρι­στε­ρι­σμού», κατά των απει­λών «διά­σπα­σης» του γαλ­λι­κού κρά­τους (σε­πα­ρα­τι­σμός) και, τε­λι­κά, κατά διευ­ρυ­μέ­νων «τα­ρα­χών» στις πό­λεις και ει­δι­κά στα ερ­γα­τι­κά-λαϊ­κά προ­ά­στια.

Όμως και εδώ, έχου­με μια «προει­δο­ποί­η­ση» από το πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν, που όμως ανή­κει στον τρέ­χο­ντα πο­λι­τι­κό «κύκλο». Την 1η Νο­έμ­βρη του 2011, η κα­ταρ­ρέ­ου­σα τότε κυ­βέρ­νη­ση του Γ. Πα­παν­δρέ­ου, με υπουρ­γό Άμυ­νας τον Π. Μπε­γλί­τη, υπο­χρε­ώ­θη­κε να κα­ρα­το­μή­σει σε μια νύχτα όλη την ηγε­σία των Ενό­πλων Δυ­νά­με­ων, προ­χω­ρώ­ντας σε αυτό που ο Τύπος ονό­μα­σε «τη με­γα­λύ­τε­ρη απο­στρά­τευ­ση αξιω­μα­τι­κών στην πε­ρί­ο­δο της Με­τα­πο­λί­τευ­σης». Είχε προη­γη­θεί η από­φα­ση του Αρ­χη­γού ΓΕΣ, Φρ. Φρα­γκού­λη, να ορ­γα­νώ­σει εκτε­τα­μέ­νες ασκή­σεις («σχέ­διο Καλ­λί­μα­χος») κα­τα­δρο­μέ­ων και άλλων ει­δι­κών δυ­νά­με­ων του στρα­τού, με σε­νά­ριο δρά­σης την κα­τα­στο­λή τα­ρα­χών στις πό­λεις, που πε­ρι­λάμ­βα­νε την «εί­σο­δο» στην Αθήνα (με στόχο, λέει, να αντι­με­τω­πι­στούν «οι συμ­μο­ρί­ες με τα κα­λάσ­νι­κοφ»…). Οι ασκή­σεις αυτές, όπως και με­τα­θέ­σεις «έμπι­στων» αξιω­μα­τι­κών προς την Αθήνα, είχαν κρα­τη­θεί μυ­στι­κές από την κυ­βέρ­νη­ση. Όταν η ΝΔ του Σα­μα­ρά ξε­σή­κω­σε θό­ρυ­βο για τις απο­στρα­τεύ­σεις, ο Μπε­γλί­της είχε δη­λώ­σει ότι η υπό­θε­ση ήταν «σο­βα­ρή» και όποιος επι­θυ­μού­σε ας έφερ­νε το θέμα στη Βουλή για να πάρει εκεί τις ανα­λυ­τι­κές απα­ντή­σεις τεκ­μη­ρί­ω­σης της ανά­γκης των απο­στρα­τεύ­σε­ων. Όλες οι κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις τε­λι­κά προ­τί­μη­σαν μια «σεμνή» τα­κτι­κή σιω­πής, και η υπό­θε­ση μάλ­λον κου­κου­λώ­θη­κε συ­ναι­νε­τι­κά, παρά διε­ρευ­νή­θη­κε.

Αξί­ζει να ση­μειω­θεί ότι ο στρα­τη­γός Κ. Φλώ­ρος εντάσ­σε­ται στην «πα­ρά­δο­ση» του Φρ. Φρα­γκού­λη, που, όπως ο Χρι­στό­δου­λος στην Εκ­κλη­σία, επα­νέ­φε­ρε σε λει­τουρ­γία τις αντι­λή­ψεις για ενερ­γό­τε­ρο ρόλο του σώ­μα­τος των αξιω­μα­τι­κών στην πο­λι­τι­κή, με αιχμή ασφα­λώς τον χει­ρι­σμό των λε­γό­με­νων εθνι­κών θε­μά­των.

Μέσα στην πο­λι­τι­κή της Αρι­στε­ράς υπάρ­χουν δύο δια­κρι­τές «σχο­λές» για την αντι­με­τώ­πι­ση ανά­λο­γων προ­κλή­σε­ων. Μια υπο­χω­ρη­τι­κή και αυ­το­πε­ριο­ρι­στι­κή τάση (με λα­μπρό­τε­ρο εκ­πρό­σω­πο, στη σύγ­χρο­νη εποχή, τον Λε­ω­νί­δα Κύρκο) που συ­νι­στά στο κί­νη­μα και στον κόσμο «να μην προ­κα­λούν» την εμπλο­κή και τε­λι­κά την πα­ρέμ­βα­ση των κρα­τι­κών/στρα­τιω­τι­κών γρα­φειο­κρα­τιών. Και η αντί­στρο­φη στρα­τη­γι­κή (που έρ­χε­ται από τις πα­λιό­τε­ρες επα­να­στα­τι­κές πα­ρα­δό­σεις του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος) που απαι­τεί να έρ­χο­νται όλα στο φως, να τί­θε­νται στη γνώση των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των κι­νη­μά­των, με στόχο τη συ­γκέ­ντρω­ση των δυ­νά­με­ων για να αντι­με­τω­πι­στούν οι απει­λές και όχι για να απο­φευ­χθεί η «συ­νά­ντη­ση» μαζί τους.

Ο χει­ρι­σμός του σκαν­δά­λου των υπο­κλο­πών από «θε­σμι­κή σκο­πιά», με την εν­σω­μά­τω­ση της λο­γι­κής της «εθνι­κής ασφά­λειας», έχει ως συ­νέ­πεια να μένει στο σκο­τά­δι ο ρόλος της ΕΥΠ, αλλά και ο ρόλος τμη­μά­των του κρα­τι­κού/στρα­τιω­τι­κού μη­χα­νι­σμού που, μέσα στην κρίση, κά­νουν βή­μα­τα αυ­το­νό­μη­σης και από­κτη­σης δυ­να­το­τή­των για πρω­το­βου­λί­ες που συ­νι­στούν απει­λή πρω­τί­στως για την ει­ρή­νη, αλλά και ταυ­τό­χρο­να για τα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και τις ελευ­θε­ρί­ες.

/rproject.gr/