Οι επερχόμενες εκλογές: Ο Μητσοτάκης, η αντιπολίτευση και η ριζοσπαστική Αριστερά

Στο διε­θνή Τύπο έχει γίνει της μόδας η πρό­βλε­ψη για μια «τέ­λεια κα­ται­γί­δα» και ο όρος «πο­λύ-κρί­ση», που χρη­σι­μο­ποιεί­ται για να πε­ρι­γρά­ψει τη σύμ­πτω­ση της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης, της κρί­σης των ανε­ξέ­λεγ­κτων αντα­γω­νι­σμών, την απει­λή της κλι­μα­τι­κής κα­τα­στρο­φής, την πο­λι­τι­κή κρίση σε κομ­βι­κές χώρες του διε­θνούς κα­πι­τα­λι­σμού κ.ο.κ.

Αντώνης Νταβανέλος

Ρωγ­μές

Ο πα­ρά­γο­ντας αυτός έχει υπο­σκά­ψει το έδα­φος κάτω από τα πόδια του Μη­τσο­τά­κη. Η διά­βρω­ση των πο­λι­τι­κών προ­ο­πτι­κών του εκ­δη­λώ­νε­ται με «κλασ­σι­κό» τρόπο, μέσα από μια δια­δι­κα­σία όπου στα­δια­κά αλ­λά­ζει η στάση απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση, τόσο των από κάτω, όσο και των από πάνω.

Η αύ­ξη­ση της μα­ζι­κό­τη­τας στις ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις (γε­νι­κή απερ­γία 9/11, Πο­λυ­τε­χνείο κ.ά.) είναι κα­μπά­να συ­να­γερ­μού για την κυ­βέρ­νη­ση. Ο Μη­τσο­τά­κης ξέρει ότι «ο κά­μπος είναι ξερός», ότι η κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή έχει κάνει τη ζωή αφό­ρη­τη για πλα­τιά κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα, και αυτό στην Ελ­λά­δα ση­μαί­νει ότι ένα ξέ­σπα­σμα ερ­γα­τι­κής/λαϊ­κής αγω­νι­στι­κό­τη­τας είναι επί­και­ρο και πι­θα­νό. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο όταν αυτή την κα­τεύ­θυν­ση «συ­νι­στούν» αξιο­ση­μεί­ω­τες ερ­γα­τι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις στην Ευ­ρώ­πη (Βρε­τα­νία, Γαλ­λία, Βέλ­γιο και αλλού) που μοιά­ζει να ενο­ποιού­νται γύρω από τα κα­θή­κο­ντα αντι­με­τώ­πι­σης της προ­κλη­τι­κής ακρί­βειας και του πλη­θω­ρι­σμού. Η σύγ­χρο­νη πο­λι­τι­κή ιστο­ρία έχει πολλά πα­ρα­δείγ­μα­τα που δεί­χνουν ότι το ερ­γα­τι­κό/λαϊκό κί­νη­μα εδώ, αντα­πο­κρί­θη­κε συχνά και πρό­θυ­μα σε τέ­τοια διε­θνή «κα­λέ­σμα­τα» κλι­μά­κω­σης της αγω­νι­στι­κό­τη­τας και του διεκ­δι­κη­τι­σμού.

Οι ρωγ­μές από τα πάνω, που προ­ϋ­πήρ­χαν αλλά ήρθαν στο φως με την υπό­θε­ση των υπο­κλο­πών, είναι μια πιο σύν­θε­τη δια­δι­κα­σία. Οι κα­πι­τα­λι­στές θα επι­θυ­μού­σαν την πα­ρά­τα­ση του «κα­θε­στώ­τος» Μη­τσο­τά­κη. Όμως, ως κυ­ρί­αρ­χη τάξη οφεί­λουν να είναι πρα­κτι­κοί και συ­γκε­κρι­μέ­νοι: όταν μια πο­λι­τι­κή δύ­να­μη παύει να μπο­ρεί να τους (εξ)υπη­ρε­τεί με απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα και ασφά­λεια, παύει να έχει την εμπι­στο­σύ­νη τους και κατά συ­νέ­πεια την υπο­στή­ρι­ξή τους χωρίς δεύ­τε­ρες σκέ­ψεις για εναλ­λα­κτι­κές λύ­σεις. Αυτός ο πα­ρά­γο­ντας εκ­δη­λώ­νε­ται με την αύ­ξη­ση του «εν­δια­φέ­ρο­ντος» για κυ­βερ­νή­σεις «ευ­ρύ­τε­ρων συ­ναι­νέ­σε­ων» («με­γά­λου συ­να­σπι­σμού»; «ει­δι­κού σκο­πού»; «έκτα­κτης ανά­γκης»;) που εύ­κο­λα δια­πι­στώ­νει κα­νείς ανά­με­σα στις γραμ­μές του κα­θε­στω­τι­κού Τύπου.

Ο συγ­χρο­νι­σμός αυτών των δύο πα­ρα­γό­ντων –της ενερ­γο­ποί­η­σης της αγα­νά­κτη­σης από τα κάτω και του πε­ριο­ρι­σμού της εμπι­στο­σύ­νης από τα πάνω– συ­νι­στά μια σει­σμι­κή προ­ο­πτι­κή για τον Μη­τσο­τά­κη, μια εξέ­λι­ξη που μπο­ρεί να πε­ρι­γρα­φεί ως η πι­θα­νή αρχή του τέ­λους του. Η συ­νει­δη­το­ποί­η­ση αυτής της επι­κιν­δυ­νό­τη­τας των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων από τη μεριά της ηγε­σί­ας της ΝΔ απο­τυ­πώ­νε­ται στο παι­χνί­δι με τον χρόνο των εκλο­γών. Ο Μη­τσο­τά­κης που ένα χρόνο πριν κρά­δαι­νε τις εκλο­γές με απει­λη­τι­κό τρόπο –πε­τώ­ντας στα μού­τρα του Τσί­πρα την προ­ο­πτι­κή της «γα­λο­πού­λας στα Χρι­στού­γεν­να», σή­με­ρα ανα­ζη­τά πα­ρά­θυ­ρο ευ­και­ρί­ας για εκλο­γές όπου η αυ­το­δυ­να­μία της ΝΔ δεν θα είναι μια εκ προ­οι­μί­ου κα­τα­δι­κα­σμέ­νη υπό­θε­ση.

Το τέλος του Μη­τσο­τά­κη δεν θα είναι μια εύ­κο­λη υπό­θε­ση, ούτε η έκ­βα­σή της πρέ­πει να θε­ω­ρη­θεί προ­δια­γε­γραμ­μέ­νη. Αυτή η κυ­βέρ­νη­ση λει­τούρ­γη­σε ως πο­λε­μι­κή μη­χα­νή στην υπη­ρε­σία του κε­φα­λαί­ου. Η δρα­στι­κή συ­μπί­ε­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων και η από­λυ­τη «ελευ­θε­ρία» στις αγο­ρές, δη­λα­δή η αύ­ξη­ση του πο­σο­στού εκ­με­τάλ­λευ­σης, οδή­γη­σε –παρά τις δυ­σμε­νείς διε­θνείς συν­θή­κες– τις ελ­λη­νι­κές εται­ρί­ες σε κερ­δο­φο­ρία ρεκόρ στους πρώ­τους 9 μήνες του 2022. Αυτή η κραυ­γα­λέα τα­ξι­κή μο­νο­μέ­ρεια ενέ­χει πο­λι­τι­κή σκο­πι­μό­τη­τα και εκλο­γι­κό σχέ­διο, που διεκ­δι­κεί την αμέ­ρι­στη υπο­στή­ρι­ξη της κυ­ρί­αρ­χης τάξης και την εκλο­γι­κή επιρ­ροή μέσα στις κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες των κα­πι­τα­λι­στών. Για πα­ρά­δειγ­μα, η εγκλη­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης του ΕΣΥ απευ­θύ­νε­ται σε ένα ολό­κλη­ρο δί­κτυο επιρ­ρο­ής των ασφα­λι­στι­κών εται­ρειών, της ιδιω­τι­κής επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας στην πε­ρί­θαλ­ψη, των με­γα­λο­για­τρών του ιδιω­τι­κού τομέα κ.ο.κ. Γι’ αυτό ο Μη­τσο­τά­κης βα­δί­ζει προς τις εκλο­γές χωρίς να χα­λα­ρώ­νει ούτε στιγ­μή την οι­κο­νο­μι­κή/κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή του, πέρα από τα κού­φια δη­μα­γω­γι­κά τερ­τί­πια του Γε­ωρ­γιά­δη και του Σταϊ­κού­ρα. Γι’ αυτό, επί­σης, οι χι­λιο­τρα­γου­δι­σμέ­νες αντι­δρά­σεις στο εσω­τε­ρι­κό της ΝΔ για τις υπο­κλο­πές υπήρ­ξαν χει­ρό­τε­ρες από υπο­το­νι­κές, πα­ρό­τι έχει γίνει πλέον φα­νε­ρό ότι το Μα­ξί­μου πα­ρα­κο­λου­θού­σε τόσο τη σα­μα­ρι­κή όσο και την κα­ρα­μαν­λι­κή πτέ­ρυ­γα της Δε­ξιάς.

Μέσα σε αυτό το σχέ­διο, ο Μη­τσο­τά­κης δια­κή­ρυ­ξε προς το εσω­τε­ρι­κό της χώρας –αλλά και το εξω­τε­ρι­κό…– ότι ταυ­τί­ζει το πο­λι­τι­κό του μέλ­λον με τη διεκ­δί­κη­ση της αυ­το­δυ­να­μί­ας, χα­ρα­κτη­ρί­ζο­ντας τις κυ­βερ­νή­σεις συ­νερ­γα­σί­ας ως «ακα­τάλ­λη­λες» για τις συν­θή­κες που θα έχει να αντι­με­τω­πί­σει ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός. Αυτό του δίνει το πλε­ο­νέ­κτη­μα μιας με­γα­λύ­τε­ρης σα­φή­νειας σε σύ­γκρι­ση με όλους τους αντα­γω­νι­στές του στο πο­λι­τι­κό παι­χνί­δι. Όμως ταυ­τό­χρο­να, του δίνει «ημε­ρο­μη­νία λήξης» αν η προ­ο­πτι­κή της αυ­το­δυ­να­μί­ας δεν επι­βε­βαιω­θεί στο εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα, ή αν η πλειο­ψη­φία της κυ­ρί­αρ­χης τάξης με­τα­κι­νη­θεί προς την κα­τεύ­θυν­ση των «ευ­ρύ­τε­ρων συ­ναι­νέ­σε­ων», μέσα από τις δικές της εκτι­μή­σεις για το βάθος της επερ­χό­με­νης κρί­σης, ή ακόμα για τους πο­λι­τι­κούς κιν­δύ­νους κά­ποιων υπο­χρε­ω­τι­κών επι­λο­γών (πχ στο εν­δε­χό­με­νο αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κής από­φα­σης για μια «τα­κτο­ποί­η­ση» των σχέ­σε­ων με την Τουρ­κία).

Συ­νο­ψί­ζο­ντας, στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες το πο­λι­τι­κό κα­θή­κον της ανα­τρο­πής της αντι­δρα­στι­κής κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη πέρα από απο­λύ­τως ανα­γκαίο, θα έπρε­πε να είναι αντι­κει­με­νι­κά και ρε­α­λι­στι­κό εφι­κτό. Όμως για να ανα­τρα­πεί η κυ­βέρ­νη­ση, κά­ποιος θα πρέ­πει να επι­χει­ρή­σει στα σο­βα­ρά να την ανα­τρέ­ψει. Η γραμ­μή του «προ­ο­δευ­τι­σμού» -κυ­ρί­ως στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά και στο ΠΑ­ΣΟΚ- που επι­διώ­κει μια «απαλ­λα­γή» από τον Μη­τσο­τά­κη χωρίς ου­σια­στι­κές δε­σμεύ­σεις απέ­να­ντι στον κόσμο της ερ­γα­σί­ας, χωρίς απει­λές ακόμα και με­τριο­πα­θών κα­τα­κτή­σε­ων απέ­να­ντι στην κα­θε­στω­τι­κή οι­κο­νο­μι­κή/κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων, κα­τα­λή­γει να απο­τε­λεί την τε­λευ­ταία ευ­και­ρία αντε­πί­θε­σης και ανα­πα­ρα­γω­γής της κυ­ριαρ­χί­ας του Μη­τσο­τά­κη. Σε συν­θή­κες όπου η πτώση της κυ­βέρ­νη­σης θα έπρε­πε να είναι απο­λύ­τως πι­θα­νή και η αυ­το­δυ­να­μία της Δε­ξιάς άπια­στο όνει­ρο για την ηγε­σία της, το κενό της αντι­πο­λί­τευ­σης αφή­νει όλα τα σε­νά­ρια ακόμα ανοι­χτά.

ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: Από πού πάνε στο μέ­τω­πο;

Ίσως το πιο εντυ­πω­σια­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων είναι η αδυ­να­μία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να συ­γκρο­τή­σει ένα απο­τε­λε­σμα­τι­κό πο­λι­τι­κό ρεύμα «αλ­λα­γής» που, έστω με το με­τριο­πα­θές πρό­γραμ­μα που επέ­λε­ξε η ηγε­σία του, να μπο­ρεί να οδη­γή­σει με αξιο­πι­στία στην πτώση του Μη­τσο­τά­κη.

Η από­φα­ση της ηγε­τι­κής ομά­δας γύρω από τον Αλ. Τσί­πρα να ενα­πο­θέ­σει όλα της τα αυγά στο κα­λά­θι της ανα­μο­νής των εκλο­γών και να συρ­ρι­κνώ­σει όλες τις πο­λι­τι­κές μάχες της πε­ριό­δου μέσα στα όρια των κο­κο­ρο­μα­χιών στη Βουλή, είναι μια με­γά­λη πο­λι­τι­κή υπο­χώ­ρη­ση. Στη βάση της πο­λι­τι­κής (και κατά συ­νέ­πεια εκλο­γι­κής) στα­σι­μό­τη­τας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ βρί­σκε­ται μια κρίση αξιο­πι­στί­ας με την πιο πλα­τιά και πλήρη έν­νοια. Κρίση αξιο­πι­στί­ας, γιατί η στρο­φή του Τσί­πρα προς τον σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό έγινε σε μια ιστο­ρι­κή πε­ρί­ο­δο από­λυ­του εκ­φυ­λι­σμού του σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού ρεύ­μα­τος, με απο­τε­λέ­σμα­τα ορατά για τον κόσμο (στη Γαλ­λία, στην Ιτα­λία, στη Σου­η­δία κ.ο.κ.). Κρίση αξιο­πι­στί­ας, γιατί το κά­λε­σμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για «απαλ­λα­γή» από τον Μη­τσο­τά­κη δεν εντάσ­σε­ται πλέον σε καμιά με­γά­λη «αφή­γη­ση» που θα προ­σπα­θού­σε να πεί­σει έναν κόσμο ότι χρειά­ζε­ται κάτι πα­ρα­πά­νω από την ψήφο του. Κρίση αξιο­πι­στί­ας γιατί ο Τσί­πρας σή­με­ρα ζη­τώ­ντας την εξου­σιο­δό­τη­ση για να κυ­βερ­νή­σει, δεν ανα­λαμ­βά­νει καμιά ση­μα­ντι­κή δέ­σμευ­ση απέ­να­ντι στον κόσμο της ερ­γα­σί­ας (η άτα­κτη υπο­χώ­ρη­ση από την υπό­σχε­ση για ΑΤΑ στους μι­σθούς και στις συ­ντά­ξεις, μέσα σε μια εβδο­μά­δα μετά την εξαγ­γε­λία της στη ΔΕΘ, είναι ένα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα). Κρίση αξιο­πι­στί­ας, γιατί η πο­λι­τι­κή τρα­γω­δία του 2015 έμει­νε χωρίς πει­στι­κή ερ­μη­νεία και ει­λι­κρι­νή αυ­το­κρι­τι­κή (και όποιος εξα­κο­λου­θεί να υπο­τι­μά αυτόν τον πα­ρά­γο­ντα, θα τι­μω­ρη­θεί με τη δια­πί­στω­ση της υψη­λής απο­χής σε κρί­σι­μους για την Αρι­στε­ρά κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους).

Απέ­να­ντι σε αυτά, η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ανα­ζη­τά για­τρι­κό στην φαρ­δυ-πλα­τύ­τε­ρη προ­γραμ­μα­τι­κή και στε­λε­χι­κή «διεύ­ρυν­ση» του κόμ­μα­τός της. Ένα κόμμα που έχει φτά­σει να συ­ζη­τά­ει σο­βα­ρά την υπο­ψη­φιό­τη­τα του… Από­στο­λου Γκλέ­τσου σε κε­ντρι­κή πε­ρι­φέ­ρεια της χώρας, στέλ­νει κα­θα­ρό μή­νυ­μα ότι απέ­χει πλέον πολύ από το κόμμα σο­βα­ρής πο­λι­τι­κής μάχης που έχει ανά­γκη ο κό­σμος ακόμα και για να υπε­ρα­σπί­σει τις στοι­χειώ­δεις κα­τα­κτή­σεις του.

Στην αρχή της πε­ριό­δου φθο­ράς του Μη­τσο­τά­κη, ο Αλ. Τσί­πρας είχε θέσει το στόχο της «2ης φοράς Αρι­στε­ρά», υπαι­νισ­σό­με­νος ότι τάχα προ­τί­θε­ται να ξα­να­πιά­σει το νήμα που κό­πη­κε βίαια το 2015, συ­μπλη­ρώ­νο­ντας μά­λι­στα ότι «η 2η φορά θα είναι αλ­λιώς…». Αυτοί οι λε­ο­ντα­ρι­σμοί σύ­ντο­μα εγκα­τα­λεί­φθη­καν. Στη θέση τους ήρθε η γραμ­μή για την «προ­ο­δευ­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση», δη­λα­δή η εξάρ­τη­ση της όποιας επι­διω­κό­με­νης «αλ­λα­γής» από τις πι­θα­νό­τη­τες μιας κυ­βερ­νη­τι­κής συμ­μα­χί­ας με το ΠΑΣΟΚ του Ν. Αν­δρου­λά­κη. Επρό­κει­το για μια βια­στι­κή πο­λι­τι­κή προ­σαρ­μο­γή στα δη­μο­σκο­πι­κά ευ­ρή­μα­τα που επέ­με­ναν ότι δεν είναι πι­θα­νό να ανα­δει­χθεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως πρώτο κόμμα. Η προ­σαρ­μο­γή όμως είχε συ­νέ­χεια: Δεν πρέ­πει να υπο­τι­μη­θεί η δή­λω­ση του Τσί­πρα ότι δεν προ­τί­θε­ται να επι­χει­ρή­σει συ­γκρό­τη­ση «κυ­βέρ­νη­σης των ητ­τη­μέ­νων». Σε προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο, μπρο­στά σε εκλο­γές απλής ανα­λο­γι­κής, ο επι­κε­φα­λής ενός κόμ­μα­τος που αυ­το­προσ­διο­ρί­ζε­ται ως ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, αι­σθάν­θη­κε υπο­χρε­ω­μέ­νος να δη­λώ­σει ότι ο σχη­μα­τι­σμός κυ­βέρ­νη­σης θα αφορά υπο­χρε­ω­τι­κά και… το πρώτο κόμμα! Αν συ­νυ­πο­λο­γί­σει κα­νείς τις δη­μο­σκο­πι­κές προ­βλέ­ψεις, αλλά και τους πο­λι­τι­κούς προ­βλη­μα­τι­σμούς στον κα­θε­στω­τι­κό Τύπο, το νόημα αυτής της μη-ορ­θο­λο­γι­κής πο­λι­τι­κής δέ­σμευ­σης γί­νε­ται σα­φέ­στε­ρο: Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΠΣ υπό την ηγε­σία του Αλ. Τσί­πρα θα είναι «δια­θέ­σι­μος» για τα σε­νά­ρια των «ευ­ρύ­τε­ρων κυ­βερ­νή­σε­ων» αν αυτά προ­κρι­θούν από τις κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις, παρά τις σχε­τι­κές δια­ψεύ­σεις ηγε­τι­κών στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Έτσι, η πραγ­μα­τι­κή αντι­πο­λι­τευ­τι­κή τα­κτι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι συ­ντη­ρη­τι­κό­τε­ρη από τη γνω­στή τα­κτι­κή πα­θη­τι­κής ανα­μο­νής να πέσει η κυ­βέρ­νη­ση ως «ώριμο φρού­το». Συν­δυά­ζει την πα­θη­τι­κό­τη­τα των αντι­πο­λι­τεύ­σε­ων «ώρι­μου φρού­του», με την καλ­λιέρ­γεια ελά­χι­στων προσ­δο­κιών μέσα στον κόσμο για το κοι­νω­νι­κό πε­ριε­χό­με­νο μιας κυ­βερ­νη­τι­κής «αλ­λα­γής», αλλά και τα δια­δο­χι­κά μη­νύ­μα­τα προς την κυ­ρί­αρ­χη τάξη (και τους διε­θνείς συμ­μά­χους της) ότι η αντι­πο­λί­τευ­ση δεν προ­τί­θε­ται να δώσει στην εν­δε­χό­με­νη πτώση της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά κα­θε­στω­τι­κής δο­κι­μα­σί­ας, με την αμ­φι­σβή­τη­ση κα­θο­ρι­στι­κών επι­λο­γών στην οι­κο­νο­μι­κή/κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή, στην εξω­τε­ρι­κή/διε­θνή πο­λι­τι­κή, στους εξο­πλι­σμούς και στα πο­λε­μι­κά σύμ­φω­να κ.ο.κ.

Αυτή η πο­λι­τι­κή είναι βού­τυ­ρο στο ψωμί του Μη­τσο­τά­κη και ο βα­σι­κός πα­ρά­γο­ντας που αφή­νει ακόμα ανοι­χτό το εν­δε­χό­με­νο μιας πο­λι­τι­κής επι­βί­ω­σής του, μέσα από μια τε­λι­κή επι­κρά­τη­σή του στο γύρο των δια­δο­χι­κών εκλο­γι­κών ανα­με­τρή­σε­ων, ένα εν­δε­χό­με­νο που υπό κα­νο­νι­κές πο­λι­τι­κές συν­θή­κες θα έπρε­πε ήδη να έχει απο­κλει­στεί.

Αυτή η πο­λι­τι­κή είναι, επί­σης, βού­τυ­ρο στο ψωμί του Ν. Αν­δρου­λά­κη που πα­ρό­τι επι­μέ­νει στην από­λυ­τη κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή απροσ­διο­ρι­σία, προ­σπα­θεί να ανα­δεί­ξει το ΠΑΣΟΚ στο ρόλο της «πο­λύ­φερ­νης νύφης» στα σε­νά­ρια των κυ­βερ­νη­τι­κών συμ­μα­χιών στη με­τε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο. Η ολο­κλή­ρω­ση της σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρης με­τάλ­λα­ξης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πέρα από τις ευ­και­ρί­ες που έδωσε και δίνει στη Δεξιά, σή­με­ρα δίνει ευ­και­ρί­ες επα­νό­δου στο κέ­ντρο της πο­λι­τι­κής σκη­νής στο κόμμα που άνοι­ξε το δρόμο στη μνη­μο­νια­κή δια­χεί­ρι­ση της κρί­σης του 2008.

Όλα αυτά ση­μαί­νουν ότι στις επερ­χό­με­νες εκλο­γές το αυ­το­νό­η­το κα­θή­κον να μαυ­ρί­σου­με τη ΝΔ του Μη­τσο­τά­κη οφεί­λει να συν­δυα­στεί με μια ξε­κά­θα­ρη επι­λο­γή που δεν θα δίνει καμιά εμπι­στο­σύ­νη στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Μέσα στις συ­γκε­κρι­μέ­νες συν­θή­κες η ψήφος έχει ένα «εκ­παι­δευ­τι­κό»-πο­λι­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο: Προ­α­ναγ­γέ­λει τις προ­θέ­σεις για τις διεκ­δι­κή­σεις στη με­τε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο. Ο Αλ. Τσί­πρας δεν αφή­νει πλέον κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο πα­ρερ­μη­νεί­ας για το πώς θα χει­ρι­στεί πο­λι­τι­κά την «εντο­λή» που θα του δίνει κάθε ψήφος προς το κόμμα του.

Για τον κόσμο της Αρι­στε­ράς και των κι­νη­μά­των η ανα­τρο­πή της αντι­δρα­στι­κής κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη θα πρέ­πει να συν­δυα­στεί με ου­σια­στι­κές και συ­γκε­κρι­μέ­νες διεκ­δι­κή­σεις, κυ­ρί­ως στο κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα (μι­σθοί, συ­ντά­ξεις, κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες κ.ο.κ.) αλλά όχι μόνο (ρα­τσι­σμός, εθνι­κι­σμός, μι­λι­τα­ρι­σμός, σε­ξι­σμός…). Η ψήφος στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι πλέον αναμ­φι­σβή­τη­τα ένα ακα­τάλ­λη­λο «ερ­γα­λείο» σε σχέση με αυτό τον στόχο.

Και η δια­πί­στω­ση αυτή δη­μιουρ­γεί ιδιαί­τε­ρα κα­θή­κο­ντα πάνω στην πέρα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ρι­ζο­σπα­στι­κή/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά.

Το ΚΚΕ, το ΜΕ­ΡΑ­25 και η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά

Η πέραν του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Αρι­στε­ρά –το ΚΚΕ, το ΜΕ­ΡΑ­25, οι εκτός Βου­λής δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς– δεν έχει κα­τορ­θώ­σει, μέχρι στιγ­μής, να δώσει συ­ντο­νι­σμέ­νες απα­ντή­σεις σε κοι­νές πιέ­σεις και προ­κλή­σεις.

Την επό­με­νη ημέρα των εκλο­γών, σε όλα τα πι­θα­νά κυ­βερ­νη­τι­κά σε­νά­ρια που προ­α­ναγ­γέ­λουν οι με­τρή­σεις, οι δυ­νά­μεις που θα μπο­ρεί να αντι­πα­ρα­τά­ξει όλος αυτός ο «χώρος» θα είναι μια ση­μα­ντι­κή πα­ρά­με­τρος για τις δυ­να­τό­τη­τες αντί­στα­σης στις επι­θέ­σεις που θα υπο­στεί ο κό­σμος μας. Λέμε λοι­πόν εξαρ­χής ότι θα θε­ω­ρή­σου­με θε­τι­κό πο­λι­τι­κά γε­γο­νός τη μέ­γι­στη εκλο­γι­κή ενί­σχυ­ση αυτών των δυ­νά­με­ων.

Το ΚΚΕ είναι ένα από τα ελά­χι­στα ΚΚ διε­θνώς, που επι­βί­ω­σε από την κα­τάρ­ρευ­ση του στα­λι­νι­σμού και κα­τόρ­θω­σε να συ­γκρα­τή­σει σο­βα­ρές ορ­γα­νω­μέ­νες δυ­νά­μεις μέσα στους ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους. Και μόνο η ύπαρ­ξή του ση­μα­το­δο­τεί μια δια­φο­ρά από πολ­λές άλλες ευ­ρω­παϊ­κές χώρες, όπου η ορ­γα­νω­μέ­νη πο­λι­τι­κή Αρι­στε­ρά μέσα στην ερ­γα­τι­κή τάξη έχει πέσει στο ιστο­ρι­κό ναδίρ, αφή­νο­ντας το χώρο για να ξε­τυ­λί­γο­νται τα δια­λυ­τι­κά φαι­νό­με­να που πε­ρι­γρά­φο­νται με τον όρο «ιτα­λο­ποί­η­ση». Στην  πιο πρό­σφα­τη πο­λι­τι­κή πε­ρί­ο­δο, γύρω από το τε­λευ­ταίο συ­νέ­δριό του, έγινε φα­νε­ρό ότι το ΚΚΕ στρά­φη­κε (δο­κι­μα­στι­κά;) σε κά­ποια «ανοίγ­μα­τα». Σε συ­γκε­κρι­μέ­νους ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους δο­κί­μα­σε πιο ενερ­γη­τι­κές μορ­φές ενό­τη­τας στη δράση προ­κει­μέ­νου να υπάρ­ξουν πιο προ­ω­θη­μέ­νες απερ­για­κές αντι­στά­σεις, έδει­ξε να σκέ­φτε­ται και να πει­ρα­μα­τί­ζε­ται πάνω στο εν­δε­χό­με­νο για κά­ποιες μα­κράς διάρ­κειας κοι­νές αγω­νι­στι­κές κα­μπά­νιες απέ­να­ντι σε κα­θο­ρι­στι­κές αντερ­γα­τι­κές απει­λές και μπήκε στιγ­μιαία στα κα­θή­κο­ντα δια­μόρ­φω­σης κοι­νής απά­ντη­σης σε πε­ρι­πτώ­σεις απει­λη­τι­κής κα­τα­στο­λής.

Όμως σύ­ντο­μα έγινε εξί­σου κα­θα­ρό ότι αυτοί οι πει­ρα­μα­τι­σμοί τερ­μα­τί­στη­καν, ότι τα «ανοίγ­μα­τα» έκλει­σαν και μά­λι­στα με εμ­φα­τι­κό τρόπο. Το ΚΚΕ γύ­ρι­σε στην πα­ρα­δο­σια­κή τα­κτι­κή του, όπου βλέ­πει τις δυ­να­τό­τη­τες των κι­νη­μα­τι­κών αντι­στά­σε­ων να κα­θο­ρί­ζο­νται από τις δικές του ορ­γα­νω­μέ­νες δυ­νά­μεις, και ανα­στέλ­λει την όποια πι­θα­νό­τη­τα κλι­μά­κω­σης για όποτε (και εάν…) οι δικές του δυ­νά­μεις γί­νουν αρ­κε­τές και ικα­νές για να την πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν. Αν αυτή η τα­κτι­κή είναι προ­βλη­μα­τι­κή στο συν­δι­κα­λι­στι­κό αγώνα, γί­νε­ται πολ­λα­πλά­σια προ­βλη­μα­τι­κή στον πο­λι­τι­κό αγώνα. Σε αυτή τη βάση, πολ­λοί κα­τη­γο­ρούν το ΚΚΕ για «σε­χτα­ρι­σμό». Δεν είναι ακρι­βές. Το ΚΚΕ δεν κάνει «αρι­στε­ρό» λάθος. Το με­γά­λο πρό­βλη­μα στη γραμ­μή και στην τα­κτι­κή του είναι αντί­στρο­φο, είναι η πα­θη­τι­κό­τη­τα στην αντι­με­τώ­πι­ση των εξε­λί­ξε­ων, είναι η άρ­νη­ση να ανα­λά­βει τις κι­νη­μα­τι­κές και πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες που αντι­στοι­χούν στις ορ­γα­νω­μέ­νες δυ­νά­μεις του.

Όσο αυτή η τα­κτι­κή πα­ρα­μέ­νει ως η κυ­ρί­αρ­χη επι­λο­γή μέσα στις γραμ­μές του ΚΚΕ, τότε φυ­σιο­λο­γι­κά τα όποια «ανοίγ­μα­τα» στην κα­τεύ­θυν­ση μιας ευ­ρύ­τε­ρης ενό­τη­τας στη δράση θα θε­ω­ρού­νται άχρη­στοι (ή και επι­κίν­δυ­νοι…) τα­κτι­κι­σμοί, ενώ η όποια από­πει­ρα «διεύ­ρυν­σης» θα εκ­φυ­λί­ζε­ται σε ατο­μι­κές λί­στες προ­ε­κλο­γι­κών με­τα­γρα­φών. Το αντί­τι­μο είναι ότι το ΚΚΕ πε­ριο­ρί­ζε­ται σε μια πο­λι­τι­κή/εκλο­γι­κή επιρ­ροή δυ­σα­νά­λο­γα μι­κρό­τε­ρη απ’ ό,τι αντι­στοι­χεί στον όγκο των ορ­γα­νω­μέ­νων δυ­νά­με­ών του. Οι επερ­χό­με­νες εκλο­γές θα έχουν δύο (και ίσως τρεις;) δια­δο­χι­κές ανα­με­τρή­σεις, όπου τα δι­λήμ­μα­τα θα γί­νουν ξανά εξαι­ρε­τι­κά πο­λω­τι­κά. Η αν­θε­κτι­κό­τη­τα στις δε­ξιό­στρο­φες κα­θε­στω­τι­κές πιέ­σεις, σε πλα­τιά κλί­μα­κα δεν μπο­ρεί να οι­κο­δο­μη­θεί μόνο με την (ανα­γκαία) προ­πα­γάν­δα, χρειά­ζε­ται απα­ραί­τη­τα πο­λι­τι­κές κι­νή­σεις και πρω­το­βου­λί­ες που θα έπρε­πε εδώ και καιρό να ήταν τρέ­χου­σες και ενερ­γές.

Το ΜΕ­ΡΑ­25 αντι­δρά στην απει­λή κατά της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ανα­πα­ρα­γω­γής του, ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποιώ­ντας την πο­λι­τι­κή και τη φυ­σιο­γνω­μία του, και διεκ­δι­κώ­ντας έναν κόσμο που κι­νή­θη­κε και κι­νεί­ται στα αρι­στε­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Τα απο­τε­λέ­σμα­τα είναι ορατά στις θέ­σεις για τους εξο­πλι­σμούς, τον εθνι­κι­σμό και τον εξο­ρυ­κτι­σμό στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο, στις θέ­σεις για τον ρα­τσι­σμό απέ­να­ντι στους πρό­σφυ­γες και τους με­τα­νά­στες, για το σε­ξι­σμό, τον αυ­ταρ­χι­σμό και την κα­τα­στο­λή κ.ο.κ. Ο Γ. Βα­ρου­φά­κης ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποιεί την (αυτο)κρι­τι­κή του ανά­λυ­ση για το 2015, ενι­σχύ­ει τους αντι­συ­στη­μι­κούς τό­νους στις ομι­λί­ες του, βάζει «μειο­ψη­φι­κές» αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κές αιχ­μές (Πα­λαι­στί­νη), ενώ στο διε­θνές πεδίο διευ­ρύ­νει τους «συ­νο­μι­λη­τές» του προς την κα­τεύ­θυν­ση ρι­ζο­σπα­στι­κών τμη­μά­των. Πα­ρό­λα αυτά, η «στρο­φή» είναι πε­ριο­ρι­σμέ­νη και αντι­φα­τι­κή: για πα­ρά­δειγ­μα δεν μπο­ρεί να υπο­στη­ρί­ζει κα­νείς στα σο­βα­ρά τη ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη και ταυ­τό­χρο­να να επι­διώ­κει την πα­ρα­μο­νή στην ΕΕ. Το βα­σι­κό πρό­βλη­μα είναι η αντι­με­τώ­πι­ση του «προ­ο­δευ­τι­σμού». Τα­κτι­κά, ο Γ. Βα­ρου­φά­κης απά­ντη­σε σωστά στην έκ­κλη­ση του Τσί­πρα για συ­γκρό­τη­ση «προ­ο­δευ­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης» μαζί με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, απαι­τώ­ντας προ­γραμ­μα­τι­κή συμ­φω­νία πριν τις εκλο­γές και δί­νο­ντας ο ίδιος τα «7+1» ση­μεία δέ­σμευ­σης που το ΜΕ­ΡΑ­25 θε­ω­ρεί ως προ­ϋ­πο­θέ­σεις για μια κυ­βερ­νη­τι­κή συμ­μα­χία. Όμως αυτή η τα­κτι­κή «εξυ­πνά­δα», αν δεν συ­νο­δεύ­ε­ται με στρα­τη­γι­κή κα­θα­ρό­τη­τα απόρ­ρι­ψης του σε­να­ρί­ου μιας σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρης κυ­βέρ­νη­σης, μπο­ρεί να απο­δει­χθεί αυ­το­πα­γί­δευ­ση. Γιατί το ζή­τη­μα του «προ­ο­δευ­τι­σμού» θα επα­νέλ­θει με έμ­φα­ση με­τα­ξύ 1ου και 2ου γύρου των εκλο­γών και τότε δεν θα υπάρ­χουν οι δια­δι­κα­στι­κές απα­ντή­σεις. Δυ­στυ­χώς, η ορ­γα­νω­τι­κή συ­γκρό­τη­ση του ΜΕ­ΡΑ­25 επι­τεί­νει αυτό το πρό­βλη­μα εμπι­στο­σύ­νης: τις κρί­σι­μες απο­φά­σεις θα πάρει ένας στε­νός κύ­κλος αν­θρώ­πων γύρω από τον Γ. Βα­ρου­φά­κη.

Γνω­ρί­ζου­με ότι προς το ΚΚΕ και το ΜΕ­ΡΑ­25 θα προ­σα­να­το­λι­στεί η με­γά­λη πλειο­ψη­φία των ψήφων της πέραν του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Αρι­στε­ράς. Στις πα­ρού­σες συν­θή­κες δεν βλέ­που­με κα­νέ­να λόγο για να «τσα­κω­θού­με» με αν­θρώ­πους που σκέ­φτο­νται να ψη­φί­σουν ΚΚΕ ή ΜΕ­ΡΑ­25. Αντί­θε­τα, υπο­γραμ­μί­σα­με ότι θα θε­ω­ρή­σου­με την εκλο­γι­κή ενί­σχυ­σή τους ως θε­τι­κό πο­λι­τι­κό γε­γο­νός για την επό­με­νη ημέρα.

Όμως δεν είναι σωστό να υπο­τι­μή­σει κα­νείς, με βάση τις προ­βλέ­ψεις για την εκλο­γι­κή απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα, το χώρο που αυ­το­προσ­διο­ρί­ζε­ται ως ρι­ζο­σπα­στι­κή/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά. Στους αγώ­νες και στις πο­λι­τι­κές ιδέες έχει απο­δεί­ξει συχνά ότι ανα­λαμ­βά­νει ευ­θύ­νες με­γα­λύ­τε­ρες απ’ ό,τι αντι­στοι­χούν στα ορ­γα­νω­τι­κά με­γέ­θη του.

Είναι υπο­χρε­ω­τι­κό να ξε­κι­νά κα­νείς από μια έντι­μη διά­γνω­ση για την κα­τά­στα­ση αυτού του χώρου. Και η διά­γνω­ση δεν μπο­ρεί να είναι άλλη από τη δια­πί­στω­ση μιας κρί­σης που εκ­δη­λώ­νε­ται με το αδιέ­ξο­δο σχε­δόν όλων των επι­λο­γών συμ­μα­χιών και με­τω­πι­κών συ­γκρο­τή­σε­ων της προη­γού­με­νης πε­ριό­δου.

Η ΛΑΕ βγήκε τραυ­μα­τι­σμέ­νη από την εκλο­γι­κή ήττα του 2019, όπου η ηγε­τι­κή της κο­ρυ­φή (υπό τον Π. Λα­φα­ζά­νη) στρά­φη­κε προς άλλες κα­τευ­θύν­σεις, ενώ απο­χώ­ρη­σαν η ΔΕΑ και η ΑΡΑΝ. Η προ­σπά­θεια ανα­σύ­ντα­ξης μέσω της Αρι­στε­ρής Πρω­το­βου­λί­ας Δια­λό­γου και Κοι­νής Δρά­σης δεν βρήκε ιδιαί­τε­ρη δυ­να­μι­κή, ενώ δο­κι­μά­στη­κε και από τις απο­κλί­νου­σες θέ­σεις για τον πό­λε­μο στην Ου­κρα­νία.

Η εξέ­λι­ξη της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα για όσους/ες ισχυ­ρι­ζό­μα­στε ότι μια αυ­το­α­να­κη­ρυγ­μέ­νη «προ­γραμ­μα­τι­κή κα­θα­ρό­τη­τα» δεν είναι αρ­κε­τή για να αντι­με­τω­πι­στεί απο­τε­λε­σμα­τι­κά η σύν­θε­τη και απαι­τη­τι­κή ση­με­ρι­νή πο­λι­τι­κή συ­γκυ­ρία. Η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ δια­σπά­στη­κε στις προη­γού­με­νες αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές και η όποια «με­τω­πι­κή» λει­τουρ­γία της στη βάση έχει ατο­νή­σει. Η πο­λι­τι­κή από­στα­ση ανά­με­σα στις βα­σι­κές συ­νι­στώ­σες της έχει με­γε­θυν­θεί, και σή­με­ρα το ΝΑΡ και το ΣΕΚ ακο­λου­θούν δια­φο­ρε­τι­κούς δρό­μους, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των βα­σι­κών επι­λο­γών για την αντι­με­τώ­πι­ση των επερ­χό­με­νων εκλο­γών, που πλέον τί­θε­νται σε δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση σε δια­φο­ρε­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες, με δια­φο­ρε­τι­κές πο­λι­τι­κές συν­θέ­σεις.

Προ­ϋ­πο­θέ­σεις

Ξε­κι­νώ­ντας από αυτό το τοπίο, γί­νε­ται σαφές ότι η πι­θα­νό­τη­τα μιας κοι­νής εκλο­γι­κής πα­ρέμ­βα­σης έχει ση­μα­ντι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Σε αυτή τη συ­ζή­τη­ση η ΔΕΑ έχει υπο­στη­ρί­ξει τα εξής:

α) Θα θε­ω­ρού­σα­με θε­τι­κή μια κοινή εκλο­γι­κή πα­ρέμ­βα­ση, όχι γιατί πι­στεύ­ου­με ότι θα έχει εκλο­γι­κή απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα, αλλά γιατί θα ενί­σχυε τις δυ­να­τό­τη­τες μιας «με­τω­πι­κής» αντι­με­τώ­πι­σης της επό­με­νης ημέ­ρας των εκλο­γών, όπου εκτι­μού­με ότι θα αντι­με­τω­πί­σου­με ιδιαί­τε­ρες κι­νη­μα­τι­κές και πο­λι­τι­κές δο­κι­μα­σί­ες.

β) Προς τούτο, θε­ω­ρού­με ση­μα­ντι­κή τη συ­γκέ­ντρω­ση όλου του «φά­σμα­τος», από την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ ως την ΛΑΕ και άλλες ρι­ζο­σπα­στι­κές/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κές δυ­νά­μεις. Το κρι­τή­ριο δεν είναι μόνο «πο­σο­τι­κό», πα­ρό­λο που και αυτό δεν μπο­ρεί να υπο­τι­μη­θεί μπρο­στά σε μια δύ­σκο­λη εκλο­γι­κή μάχη. Είναι και πο­λι­τι­κό: Η ύπαρ­ξη δια­φο­ρε­τι­κών ψη­φο­δελ­τί­ων που διεκ­δι­κούν το ίδιο «ακρο­α­τή­ριο» μπο­ρεί να κάνει αφό­ρη­τη την ήδη δύ­σκο­λη εκλο­γι­κή μάχη.

γ) Ο πο­λι­τι­κός χρό­νος είναι ση­μα­ντι­κός. Κα­θα­ρές πο­λι­τι­κές επι­λο­γές θα έπρε­πε να έχουν ήδη εκ­δη­λω­θεί… χθες. Δεν πι­στεύ­ου­με ότι στο παρά πέντε των εκλο­γών, μια βια­στι­κή εκλο­γι­κή συ­γκόλ­λη­ση θα έχει θε­τι­κές και δη­μιουρ­γι­κές προ­ο­πτι­κές. Είναι επί­σης ση­μα­ντι­κό να θυ­μό­μα­στε ότι η ενό­τη­τα στη δράση δεν οι­κο­δο­μεί­ται σο­βα­ρά, αν αρ­χί­ζει κα­νείς από τα κε­ρα­μί­δια. Η κοινή δράση στα σω­μα­τεία, η κοινή τα­κτι­κή στις δια­δη­λώ­σεις, ο κοι­νός σχε­δια­σμός για κά­ποιες σο­βα­ρές πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες κ.ο.κ. είναι ανα­ντι­κα­τά­στα­τα βή­μα­τα, όπου δο­κι­μά­ζε­ται η ει­λι­κρί­νεια στις προ­θέ­σεις και οι­κο­δο­μεί­ται η ανα­γκαία πο­λι­τι­κή εμπι­στο­σύ­νη.

δ) Η προ­γραμ­μα­τι­κή συ­ζή­τη­ση είναι ση­μα­ντι­κή. Μια «με­τα­βα­τι­κή» απο­τύ­πω­ση των ερ­γα­τι­κών/λαϊ­κών διεκ­δι­κή­σε­ων, των αι­τη­μά­των που απο­τε­λούν ή θα απο­τε­λέ­σουν βα­σι­κές αιχ­μές μα­ζι­κών αγώ­νων, είναι εφι­κτή και η ση­μα­σία της δεν πρέ­πει να υπο­τι­μη­θεί. Είναι γνω­στό ότι υπάρ­χουν ση­μα­ντι­κές δια­φο­ρές στην αντι­με­τώ­πι­ση του πο­λέ­μου, τόσο ως προς την αντι­με­τώ­πι­ση της ρω­σι­κής ει­σβο­λής στην Ου­κρα­νία, όσο και σχε­τι­κά με τον ελ­λη­νο­τουρ­κι­κό αντα­γω­νι­σμό. Θε­ω­ρού­με ότι αυτές οι δια­φο­ρές δεν πρέ­πει να θε­ω­ρη­θούν δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή, αλλά πεδίο πε­ραι­τέ­ρω συ­ζή­τη­σης και διερ­γα­σί­ας. Υπό την προ­ϋ­πό­θε­ση της σα­φούς απόρ­ρι­ψης των εξο­πλι­σμών και των πο­λε­μι­κών συμ­φώ­νων του ελ­λη­νι­κού κρά­τους, όπως και της σα­φούς αντί­θε­σης στην ανα­βάθ­μι­ση των αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κών δρα­στη­ριο­τή­των στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας (βά­σεις κλπ). Γιατί αυτές οι επι­λο­γές είναι υπο­χρε­ω­τι­κές για να αντι­με­τω­πι­στεί στα σο­βα­ρά το κοι­νω­νι­κό/πο­λι­τι­κό ζή­τη­μα που εί­χα­με και θα έχου­με να αντι­με­τω­πί­σου­με «στην ίδια μας τη χώρα». Είναι φα­νε­ρό ότι μια προ­γραμ­μα­τι­κή απο­τύ­πω­ση συμ­φω­νί­ας, θα πρέ­πει να συ­νο­δεύ­ε­ται με τη δέ­σμευ­ση για κοι­νές πο­λι­τι­κές συ­ζη­τή­σεις και επε­ξερ­γα­σί­ες που θα επι­τρέ­ψουν την «όσμω­ση» στα θέ­μα­τα όπου υπάρ­χουν δια­φω­νί­ες.

Είναι γνω­στό ότι τα συ­γκε­κρι­μέ­νη ζη­τή­μα­τα συν­δυά­ζο­νται με ένα υφέρ­πον, γε­νι­κό­τε­ρο. Είναι εφι­κτή και πο­λι­τι­κά λει­τουρ­γι­κή μια «έκ­κλη­ση» για γε­νι­κό­τε­ρη κοινή εκλο­γι­κή πα­ρέμ­βα­ση, συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­ντας το ΚΚΕ και το ΜΕ­ΡΑ­25; Η από­φα­ση της Συν­διά­σκε­ψης της ΛΑΕ βάζει ευ­θέ­ως αυτό το ζή­τη­μα. Γε­νι­κά, ως ευχή, αυτή η κα­τεύ­θυν­ση θα ήταν θε­τι­κή. Αν όμως συ­νυ­πο­λο­γί­σει κα­νείς τις πραγ­μα­τι­κές το­πο­θε­τή­σεις των κομ­μά­των (ιδιαί­τε­ρα του ΚΚΕ), αλλά και το πραγ­μα­τι­κό επί­πε­δο συ­γκρό­τη­σης της ρι­ζο­σπα­στι­κής/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, γί­νε­ται φα­νε­ρό ότι η πρό­τα­ση αυτή δεν μπο­ρεί να ξε­πε­ρά­σει το επί­πε­δο μιας δή­λω­σης προ­θέ­σε­ων. Πο­λι­τι­κά δεν είναι, ούτε μπο­ρεί να γίνει, ενερ­γή. Ο κίν­δυ­νος μπο­ρεί να εμ­φα­νι­στεί μέσω της «με­ρι­κής» εφαρ­μο­γής της. Πχ μια «προ­νο­μια­κή» επι­λο­γή συ­νερ­γα­σί­ας με το ΜΕ­ΡΑ­25 θα μπο­ρού­σε να κα­τα­λή­ξει να κου­βα­λά­ει νερό σε άλ­λους, ανε­ξέ­λεγ­κτους, μύ­λους…

Αυτά τα ζη­τή­μα­τα, που πρέ­πει να απα­ντη­θούν γρή­γο­ρα και πει­στι­κά, είναι για εμάς προ­ϋ­πο­θέ­σεις για μια κοινή εκλο­γι­κή πα­ρέμ­βα­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κής/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Αν δεν κα­λυ­φθούν, θα είναι μια απο­τυ­χία. Που θα αφή­νει ως μόνη δυ­να­τό­τη­τα την αντι­με­τώ­πι­ση των εκλο­γών με μια έκ­κλη­ση για ψήφο στην πέραν του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Αρι­στε­ρά, και την επι­μο­νή σε μια ενω­τι­κή και πο­λι­τι­κά ρι­ζο­σπα­στι­κή τα­κτι­κή στην επό­με­νη των εκλο­γών πε­ρί­ο­δο.

rproject.gr/