Ποιος θυμάται άραγε τις τριετίες; Τον Φεβρουάριο του 2012 η κυβέρνηση Σαμαρά τις «πάγωσε» με τον μνημονιακό νόμο 4093/12, ο οποίος προβλέπει την επαναφορά τους όταν η ανεργία πέσει κάτω από το 10%! Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ άφησε ανέγγιχτη τη συγκεκριμένη διάταξη κι έτσι, ο χρόνος προϋπηρεσίας μετά το 2012 δεν προσμετράται και άρα δεν επιφέρει καμία αύξηση στον κατώτερο μισθό. Η επαναφορά των τριετιών, που ανέκαθεν ίσχυε στους όρους των Εθνικών Συλλογικών Συμβάσεων και καθοριζόταν στο 10% επί του κατώτερου μισθού, θα ανακούφιζε μέχρι κάποιου σημείου τον τελικό μισθό της μεγάλης πλειονότητας των εργαζομένων, δηλαδή τις πιο παραγωγικές ηλικίες που προσμετρούν τουλάχιστον 10 χρόνια εργασίας.
Βασίλης Στύλος*
Ποιος θυμάται άραγε τις συλλογικές διαπραγματεύσεις; Μία δεκαετία συμπληρώθηκε από το 2013, όταν ο νόμος Βρούτση ψηφίζεται στη Βουλή καταργώντας τον καθορισμό του κατώτερου μισθού μέσα από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις εργοδοσίας-εργαζομένων και πλέον αυτός ορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Η περαιτέρω υποχώρηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και η κατάργηση συνδικαλιστικών και εργασιακών κατακτήσεων εξυπηρετήθηκαν και από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε εναρμόνιση με τις επιταγές της ολιγαρχίας.
Τα κόμματα της «μνημονιακής αποδοχής» από κοινού και εναλλάξ επιτέθηκαν στον κόσμο της εργασίας, κατάργησαν εργασιακά δικαιώματα και νομοθέτησαν τον στραγγαλισμό της συνδικαλιστικής δράσης με στρατηγική επιλογή την επίθεση στον εργαζόμενο: Συγκεκριμένα, απονεύρωσαν και υποστελέχωσαν το ΣΕΠΕ που μετασχηματίστηκε από εργαλείο ελέγχου σε παρατηρητή «ίσων αποστάσεων» μέσω της μετατροπής του σε Ανεξάρτητη Αρχή. Νομοθέτησαν εμπόδια στο δικαίωμα της απεργίας. Εφεραν το ηλεκτρονικό φακέλωμα συνδικαλιστών (ΓΕΜΗΣΟΕ). Δημιούργησαν συνθήκες για διώξεις SLAPP σε συνδικαλιστές. Απαξίωσαν πλήρως την εργασία: διευθέτηση χρόνου εργασίας προς όφελος των εργοδοτών• διατήρηση κατώτατου και του ονείδους του υποκατώτατου μισθού• εναλλακτικές μορφές εργασίας• σκλαβοπάζαρο εργολαβικών συμβάσεων.
Την τελευταία δεκαετία στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας, ο εργαζόμενος δεν μπορεί να αποτιμήσει τον κόπο του και να διαπραγματευτεί συλλογικά για τις συνθήκες εργασίας, ούτε να προσδοκά σε αυξήσεις μέσα από τις τριετίες. Αν θέλει να συνδικαλιστεί φακελώνεται κι αν αντιδράσει βρίσκει μπροστά του εργοδοτικούς και κρατικούς μηχανισμούς καταστολής και σύρεται συχνά στα δικαστήρια με σκοπό την ηθική και οικονομική του εξόντωση για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων.
Ο ΟΑΕΔ στα χρόνια της κρίσης εξελίχθηκε πλήρως σε μηχανισμό καταστρατήγησης εργασιακών δικαιωμάτων με τον ακραία νεοφιλελεύθερο θεσμό των «προγραμμάτων κοινωφελούς απασχόλησης». Το τελειωτικό χτύπημα δίνεται με το νέο «ποινολόγιο» των ανέργων που τους αποβάλλει από τα μητρώα του ΟΑΕΔ σε περίπτωση τρίτης άρνησης, χάνουν την ιδιότητα του ανέργου και κάθε προστασία που απορρέει από αυτήν. Η κυβέρνηση με τη βοήθεια των μαζικών μέσων εξαπάτησης προσπαθεί να «ενοχοποιήσει» τους ανέργους αναφερόμενη σε αυτούς που «ζουν από επιδόματα» και «ευθύνονται οι ίδιοι που είναι άνεργοι». Εργαλειοποιεί τους ανέργους κάνοντας στατιστικές αλχημείες με ψευτοπρογράμματα του ΟΑΕΔ καθώς αν κάποιος εργαστεί σε αυτά έστω για μία ώρα, παύει να θεωρείται άνεργος. Οι μόνοι που ωφελούνται είναι τα τρωκτικά που εμπορευματοποιούν την ανάγκη των άλλων για εργασία.
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. κουνώντας το δάχτυλο μας λέει με πόσα πρέπει να επιβιώνουμε όταν το κόστος ζωής έχει εκτοξευτεί καθώς οι ολιγάρχες και τα καρτέλ τους τρίβουν τα χέρια. Τα καρτέλ της ενέργειας, των διυλιστηρίων, των τραπεζών, της υγείας, των φαρμάκων, των σουπερμάρκετ και κάθε μικρού ή μεγάλου μαυραγορίτη είναι η απόλυτη προτεραιότητά τους και η εξαθλίωση της κοινωνίας τα κέρδη τους.
Τα κάθε είδους καλάθια, δελτία, κουπόνια είναι η κατασκευή μιας ψευδαίσθησης παροχών. Τα «ψίχουλα της μιας φοράς» διαφημίζονται με την αισθητική μεταμεσονύκτιας τηλεπώλησης. Η Μητσοτάκης Α.Ε. κοροϊδεύει συνειδητά τους εργαζομένους που βλέπουν το εισόδημά τους να εξαϋλώνεται από τις αυξήσεις στο ρεύμα, τα τρόφιμα, τη θέρμανση, τα φάρμακα.
Είναι συνειδητή επιλογή τους η καλλιέργεια χαμηλών προσδοκιών σε ένα τοπίο πλήρους επισφάλειας με θέσεις εργασίας διαρκώς προσωρινές που οδηγούν στη μοιρολατρία και τη συγκατάβαση. Ειδικότερα για τους νεότερους εργαζομένους δεν υπάρχουν καν στη μνήμη τους η Συλλογική Σύμβαση και η μισθολογική ωρίμανση μέσω των τριετιών. Πολύ περισσότερο, ποιος να θυμάται την Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή που θα προστάτευε τους μισθούς και τα επιδόματα των εργαζομένων από τον πληθωρισμό διατηρώντας την αγοραστική τους δύναμη;
Εν κατακλείδι, τα κόμματα των μνημονίων δεν ξεχνούν να εξυπηρετούν τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει υπέρ των συμφερόντων της ολιγαρχίας.
Ας μην ξεχνάνε, η πάλη είναι ταξική. Εμείς οι εργαζόμενοι δεσμευόμαστε στην προάσπιση και διεκδίκηση των δικών μας συμφερόντων, Συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ξεπάγωμα τριετιών, κατάργηση νόμου Χατζηδάκη, Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή, αυτά επικαλούμαστε, αυτά είναι η αιχμή της ρήξης.
*Συνδικαλιστής διανομέας, μέλος Κ.Ε. ΜέΡΑ25
efsyn.gr
