Το ασύλληπτο δράμα που εκτυλίσσεται από προχθές, με τη μετωπική σύγκρουση των τρένων και την τρομερή απώλεια ανθρώπινων ζωών, αντιμετωπίζεται από την πολιτική ηγεσία με τρόπο προσβλητικά υποκριτικό.
Τώρα δεν είναι ώρα για πολιτική διαμάχη. Είναι η ώρα της ανθρώπινης συντριβής. Πρώτιστη υποχρέωσή μας είναι η συμπαράσταση στις οικογένειες, που έχουν υποστεί το πλήγμα. Θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν, για να ανακουφίσουμε τον πόνο τους.
Αργότερα θα αποδοθούν ευθύνες. Και, φυσικά, θα φτάσει «το μαχαίρι στο κόκαλο».
Χρήστος Λάσκος*
Ε, λοιπόν, νομίζω πως είναι η ώρα -από τώρα, όχι μετά, διά της «δικαιοσύνης»- να δειχτούν οι υπεύθυνοι και να υποστούν ανηλεή επίθεση. Και δεν είναι άλλοι από τις «εκσυγχρονιστικές» και μνημονιακές κυβερνήσεις, που υλοποίησαν, ασμένως ή αισχυντηλά, ένα πρωτοφανές πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης όλων σχεδόν των βασικών υποδομών, ολόκληρου, κυριολεκτικά, του τομέα μεταφορών στη χώρα. Στο όνομα της «αποτελεσματικότητας» και της «δημοσιονομικής εξυγίανσης», βεβαίως. Κι όπου δεν είχαμε τυπική ιδιωτικοποίηση, όπως στον ΟΣΕ, π.χ., τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και το outsourcing είχαν τα ίδια αποτελέσματα.
Ηδη, την περίοδο της πανδημίας, είδαμε τι σήμαινε αυτή η προσήλωση στα καλά της αγοράς. Η Ελλάδα είχε από τα μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας, μαζί και την πιο πλουσιοπάροχη ενίσχυση της κερδοφορίας του ιδιωτικού τομέα- παρ’ όλο που ο τελευταίος αποδείχτηκε ολοκληρωτικά ανίκανος να συμβάλει, στοιχειωδώς έστω, στην προσπάθεια του απισχνασμένου και πολλαχώς συκοφαντημένου δημόσιου τομέα.
Υπάρχει πλήθος επιστημονικών στοιχείων, που αποδεικνύουν, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η ιδιωτικοποίηση κοινωνικών υπηρεσιών και δημόσιων αγαθών έχει καταστροφικά αποτελέσματα για την πλειονότητα των πολιτών. Δεν το λένε ακραίοι λαϊκιστές -ή, ακόμη χειρότερα, παρωχημένοι μαρξιστές. Βοά ο κόσμος.
Ο καπιταλιστικός τομέας αναλαμβάνει τους τομείς που ιδιωτικοποιούνται -και που έχουν μονοπωλιακή ή, στην καλύτερη περίπτωση (!), ολιγοπωλιακή δομή- και, στη συνέχεια, χωρίς εξαίρεση, εκμεταλλεύεται τους καταναλωτές, αυξάνει τις τιμές και αποφεύγει τις δαπανηρές επενδύσεις. Οι βρετανικοί σιδηρόδρομοι, η παροχή ηλεκτρισμού στην Καλιφόρνια και οι ιδιωτικές εταιρείες νερού σε πολλές χώρες αποτελούν ελάχιστες μόνο από τις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις. Είναι τόσο φανερό το αίσχος, μάλιστα, που οι ίδιοι οι κανίβαλοι του ιδιωτικού αναγκάζονται να τις επανακρατικοποιήσουν.
Ας πάμε, λόγω της τρομερής επικαιρότητας, στην περίπτωση των βρετανικών σιδηροδρόμων. Οι οποίοι ιδιωτικοποιήθηκαν το 1993 και, αφού επέδειξαν αξιοθαύμαστη «αποτελεσματικότητα» στην αύξηση της τιμής των εισιτηρίων στην πρώτη θέση παγκοσμίως, μείωσαν τα δρομολόγια και άφησαν στην τύχη τους τις υποδομές, οι οποίες κυριολεκτικά σάπισαν σε μεγάλο τμήμα τους. Ηρθε, λοιπόν, ο Μπλερ, μόλις 10 χρόνια μετά, και εθνικοποίησε τις υποδομές, έτσι ώστε στους ιδιώτες να μένει μόνο το κέρδος. Αλλωστε, το κόστος λειτουργίας μέχρι το 2005 είχε δεκαπλασιαστεί!
Οπως είναι γνωστό, στην Ελλάδα η ΤΡΑΙΝΟΣΕ πουλήθηκε το 2017, στους σημερινούς Ιταλούς ιδιοκτήτες της, αφού το χρέος της των 14 δισεκατομμυρίων προστέθηκε στο δημόσιο χρέος, έναντι 45 εκατομμυρίων ευρώ. Απίστευτο -το μισό της τιμής ενός F-35!
Μαζί μ’ αυτό, η μνημονιακά επιβεβλημένη πολιτική των δραστικών περικοπών δαπανών και προσωπικού στο Δημόσιο έχουν κάνει τη σιδηροδρομική βάση «φύλλο και φτερό». Και μην πουν οι ιδιώτες πως δεν ήταν δική τους η ευθύνη. Εδώ σουβλάκια παραγγέλνουμε και ξέρουμε ανά πάσα στιγμή πού βρίσκεται ο ντελιβεράς.
Υπήρχαν πολλές ενδείξεις, από πολύ καιρό, πως το πράγμα με τα τρένα όλο και χειροτέρευε. Οπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι, όλα γίνονται χειροκίνητα, ενώ η πορεία του τρένου ακολουθεί τις οδηγίες των σταθμαρχών: «Δηλαδή στην Αθήνα λέει “θα πάτε μέχρι το Μενίδι. Στο Μενίδι θα πάτε μέχρι τα Κιούρκα”. Αυτό γίνεται περίπου σε 15 σημεία στη διαδρομή από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη, γιατί δεν λειτουργεί κανένα σύστημα τηλεδιοίκησης, φωτοσήμανσης. Δεν λειτουργεί τίποτα».
Τα «ιδιωτικοοικονομικά» σκοτώνουν. Το κέρδος σκοτώνει.
Οπως έχω ξαναγράψει, «σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Γιάννη Μαυρή, η στάση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στις ιδιωτικοποιήσεις, το ιερό τοτέμ των νεοφιλελεύθερων, έχει εξελιχτεί ως εξής: ξεκινώντας από το 2005, όταν οι θετικές γνώμες για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ ήταν 52% και οι αρνητικές 39%, το 2018 οι πρώτες είναι 32%, ενώ οι αρνητικές 52%. Το 2022, το 66% ισχυρίζεται πως η συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση έβλαψε και μόλις το 17% πως ωφέλησε! Αντίστοιχα, για την ΕΥΔΑΠ τα νούμερα είναι, το 2022, 72% κατά, έναντι 18% υπέρ, ενώ το 2011 είχαμε ισοπαλία 46%-46%. Ακόμη και η ήδη εντελώς περαιωμένη ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ θεωρείται από το 42% πως έβλαψε, έναντι του 33% που υποστηρίζει πως ωφέλησε».
Ο κόσμος έχει καταλάβει, από τη βιωμένη εμπειρία του, τι κάνουν οι ιδιωτικοποιήσεις. Η αναίρεσή τους, λοιπόν, δεν εκπορεύεται από τον σοσιαλιστικό μας προσανατολισμό, αλλά από την άμεση απαίτηση του κόσμου.
Οι μνημονιακές μας δεσμεύσεις αποτελούν τα βασικά μέσα της θανατοπολιτικής στη χώρα μας. Η αποφασιστική ρήξη με το καθεστώς που εγκαθίδρυσαν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
efsyn.gr/
Σχόλια (0)