Τα όμορφα «καυτά» ονόματα, όμορφα καίγονται

Η εξα­χρεί­ω­ση του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­πι­τα­λι­σμού διε­θνώς, έχει οδη­γή­σει σε μια ρα­γδαία ανά­πτυ­ξη του πιο χυ­δαί­ου σε­ξι­σμού, του ρα­τσι­σμού και του σο­βι­νι­σμού. Αλλά, πα­ράλ­λη­λα, η ση­μα­ντι­κή ανά­πτυ­ξη των αγώ­νων των γυ­ναι­κών και των ομο­φυ­λό­φι­λων έχει χα­ρά­ξει το δρόμο για την αντι­με­τώ­πι­ση των φαι­νο­μέ­νων σε­ξι­στι­κής βίας, ακόμα και μέσα στα κόμ­μα­τα και τις ορ­γα­νώ­σεις της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος. Προ­φα­νώς, ο δρό­μος αυτός πρέ­πει να ακο­λου­θη­θεί αυ­στη­ρά από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην προ­κλη­τι­κή πε­ρί­πτω­ση του Γε­ωρ­γού­λη.

Αντώνης Νταβανέλος

Όμως αυτό το ιδιαί­τε­ρα ση­μα­ντι­κό ζή­τη­μα δεν είναι το αντι­κεί­με­νο αυτού του ση­μειώ­μα­τος. Πέρα από αυτό, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι σή­με­ρα αντι­μέ­τω­πος με το ερώ­τη­μα του πώς και γιατί ένας άν­θρω­πος σαν τον Γε­ωρ­γού­λη επι­λέ­χθη­κε για να εκ­προ­σω­πή­σει τον κόσμο της Αρι­στε­ράς μέσα από μια ιδιαί­τε­ρα προ­βε­βλη­μέ­νη (αλλά και ιδιαί­τε­ρα προ­σο­δο­φό­ρα) πο­λι­τι­κή θέση.

Ασφα­λώς το πρό­βλη­μα δεν αφορά μόνο τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Οι πε­ρι­πτώ­σεις της Εύας Καϊλή και της Μ. Σπυ­ρά­κη είναι εν­δει­κτι­κές για την κα­τά­στα­ση τόσο στο ΠΑΣΟΚ, όσο και στη ΝΔ. Επί­σης, το πρό­βλη­μα δεν είναι και­νούρ­γιο. Πριν από κά­μπο­σα χρό­νια, όταν ο Θ. Πά­γκα­λος βρέ­θη­κε αντι­μέ­τω­πος στο Δήμο της Αθή­νας με τον Δημ. Αβρα­μό­που­λο, είχε εκ­φρά­σει τη δυ­σκο­λία του να αντι­με­τω­πί­σει πο­λι­τι­κά έναν κου­στου­μά­το «κύριο τί­πο­τα». Όμως το πέ­ρα­σμα του χρό­νου έκανε τα πράγ­μα­τα χει­ρό­τε­ρα: ο Δημ. Αβρα­μό­που­λος θα μπο­ρού­σε σή­με­ρα να χα­ρα­κτη­ρι­στεί ως ένα αυ­θε­ντι­κό «πο­λι­τι­κό ζώο», σε σύ­γκρι­ση με τους απο­λί­τι­κους σταρ που πλημ­μυ­ρί­ζουν πλέον τις λί­στες των πο­λι­τι­κών κομ­μά­των. Οι ευ­θύ­νες των πο­λι­τι­κών ηγε­σιών σε αυτή την εξέ­λι­ξη είναι κα­θο­ρι­στι­κές.

Ο Αλέ­ξης Τσί­πρας επέ­λε­ξε ο ίδιος τον Αλ. Γε­ωρ­γού­λη και τον επέ­βα­λε ως μια ακόμα «διεύ­ρυν­ση» της ευ­ρω­ο­μά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Στη δή­λω­ση-πα­ρου­σί­α­ση της επι­λο­γής του, υπάρ­χει η εκτί­μη­ση ότι ο Γε­ωρ­γού­λης θα με­τέ­φε­ρε στις Βρυ­ξέλ­λες τη «φωνή του πο­λι­τι­σμού» στην Ελ­λά­δα. Το τάχα και το δήθεν αυτής της εκτί­μη­σης βγά­ζει μάτια. Δεν υπήρ­χε τί­πο­τε στο βιο­γρα­φι­κό και στα πε­πραγ­μέ­να του Γε­ωρ­γού­λη που να δεί­χνει μια κά­ποια σχέση του με τον «πο­λι­τι­σμό» (ηθο­ποιός δεν ση­μαί­νει, πάντα, φως…) και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο σχέση με έναν μα­χό­με­νο «πο­λι­τι­σμό», σχέση με τη σύ­γκρου­ση Αρι­στε­ράς-Δε­ξιάς μέσα στις πο­λι­τι­στι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σή­με­ρα δεν έρ­χε­ται αντι­μέ­τω­πος με τις ευ­θύ­νες του Γε­ωρ­γού­λη, αλλά με τις ευ­θύ­νες του Τσί­πρα που απο­φά­σι­σε, τότε, να τρα­βή­ξει έναν «άσσο» από το σωρό της γκλα­μου­ριάς, με στόχο να πα­σπα­λί­σει με «λάμψη» την ευ­ρω­ο­μά­δα του κόμ­μα­τός του. Θα μπο­ρού­σε να έχει τρα­βή­ξει και τον Φι­λιπ­πί­δη…

Αυτές οι ηγε­τι­κές επι­λο­γές δεν επι­βλή­θη­καν κα­θό­λου, μα κα­θό­λου, δη­μο­κρα­τι­κά. Στις ευ­ρω­ε­κλο­γές του 2014, όταν ο Τσί­πρας απο­φά­σι­σε για πρώτη τότε φορά, να ανοί­ξει το δρόμο στην πο­λυ­συλ­λε­κτι­κή διεύ­ρυν­ση, χρειά­στη­κε να θυ­μη­θούν κά­ποια στε­λέ­χη της ΚΕ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τις χει­ρό­τε­ρες στα­λι­νι­κές πα­ρα­δό­σεις μέσα στην Αρι­στε­ρά, για να κα­τορ­θώ­σουν να «πε­ρά­σουν» τις προ­ε­δρι­κές επι­λο­γές μέσα στη λίστα των υπο­ψη­φί­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η κάμψη των αντι­στά­σε­ων του κομ­μα­τι­κού κορ­μού, η πα­ρα­βί­α­ση των «πα­ρα­δο­σια­κών» κρι­τη­ρί­ων και του ορ­γα­νω­τι­κού ήθους που προ­έ­βλε­παν ότι τα κόμ­μα­τα της Αρι­στε­ράς δεν μπο­ρούν να λει­τουρ­γούν με τον ίδιο τρόπο με τα αστι­κά κόμ­μα­τα, δεν ήταν ένα δευ­τε­ρεύ­ον πρό­βλη­μα. Σή­με­ρα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ακόμα και η ΚΕ εκλέ­γε­ται (ου­σια­στι­κά δια βοής) από ένα «λαό» χα­λα­ρών μελών και όχι από το κομ­μα­τι­κό συ­νέ­δριο. Και βέ­βαια ο Πρό­ε­δρος είναι πιο «οχυ­ρω­μέ­νος» από ποτέ…

Η θέση του/της εκ­προ­σώ­που Τύπου ήταν πάντα ένα κρί­σι­μο «πόστο» στα κόμ­μα­τα της Αρι­στε­ράς. Την ανα­λάμ­βα­νε κά­ποιο στέ­λε­χος εμπι­στο­σύ­νης με στόχο να δια­σφα­λί­ζε­ται, κατά το δυ­να­τόν, η ακρι­βής απο­τύ­πω­ση της συλ­λο­γι­κής γραμ­μής και τα­κτι­κής. Σή­με­ρα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη θέση αυτή βρί­σκε­ται η κ. Πόπη Τσα­πα­νί­δου, με μακρά θη­τεία στην ιδιω­τι­κή τη­λε­ό­ρα­ση, θη­τεία στην οποία όμως απου­σιά­ζει η έκ­θε­ση υπέρ της Αρι­στε­ράς «όταν έκαι­γε η μπάλα», απου­σιά­ζει ακόμα και η έκ­θε­ση υπέρ της συν­δι­κα­λι­στι­κής αντί­στα­σης όταν γύρω έπε­φταν κορ­μιά και οι συ­νά­δελ­φοι απο­λύ­ο­νταν κατά εκα­το­ντά­δες. Θα μπο­ρού­σε να θυ­μί­σει κα­νείς ότι κά­πο­τε ήταν αυ­στη­ρό­τε­ρα τα κρι­τή­ρια ακόμα και για τη συν­δι­κα­λι­στι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση, σε σχέση με τα ση­με­ρι­νά κρι­τή­ρια ανά­δει­ξης στις πιο υπεύ­θυ­νες κομ­μα­τι­κές θέ­σεις.

Τού­των δο­θέ­ντων, δεν θα έπρε­πε να προ­κα­λεί καμιά έκ­πλη­ξη η πα­ρου­σία του πρώην πορτ-πα­ρόλ του Κα­ρα­μαν­λή στα ψη­φο­δέλ­τια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Στο κά­τω-κά­τω, απο­φεύ­χθη­κε, του­λά­χι­στον για την ώρα, η «με­τα­γρα­φή» του Άρη Σπη­λιω­τό­που­λου και της Κρι­νιώς Κα­νελ­λο­πού­λου. Και δεν θα έπρε­πε να προ­κα­λεί έκ­πλη­ξη η επι­λο­γή του Νίκου Παππά, ενός συ­μπα­θούς κα­λα­θο­σφαι­ρι­στή, ως αντί­πα­λου δέους απέ­να­ντι στον Μπα­κο­γιάν­νη, στην κρί­σι­μη μάχη για να στα­μα­τή­σει η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη λαί­λα­πα στην Αθήνα. Όπως έγρα­ψε και η Εφ. Συν., να άλλο ένα «buzzer beater του Αλ. Τσί­πρα».

Είναι αστείο, αλλά αυτή η φαρ­δυ-πλα­τιά «διεύ­ρυν­ση» προ­βάλ­λε­ται ως η κα­λύ­τε­ρη μέ­θο­δος για να νι­κη­θεί εκλο­γι­κά ο Κυρ. Μη­τσο­τά­κης, ένας σκλη­ρός πο­λι­τι­κός αντί­πα­λος που δια­κρί­νε­ται για τη στρα­τη­γι­κή και τα­κτι­κή προ­σή­λω­σή του σε μια ακραιφ­νή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή στην υπη­ρε­σία του κε­φα­λαί­ου. Λίγες εβδο­μά­δες πριν τις εκλο­γές, αυτός ο ισχυ­ρι­σμός δεν επι­βε­βαιώ­νε­ται, αφού ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μπο­ρεί «να πάρει κε­φά­λι», δεν μπο­ρεί να συ­γκρο­τή­σει ένα σαφές κι ελ­πι­δο­φό­ρο εναλ­λα­κτι­κό πο­λι­τι­κό ρεύμα, παρά τη φθορά του Μη­τσο­τά­κη μέσα από τη σύ­γκρου­σή του με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

Κά­ποια στε­λέ­χη της αρι­στε­ρής πτέ­ρυ­γας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ διέ­κρι­ναν πίσω από την προ­κλη­τι­κή πε­ρί­πτω­ση του Γε­ωρ­γού­λη ένα πρό­βλη­μα «δη­μο­κρα­τι­κής ορ­γά­νω­σης των κομ­μά­των». Δυ­στυ­χώς δεν πρό­κει­ται μόνο γι’ αυτό. Η κα­τα­φυ­γή στη νο­μεν­κλα­τού­ρα των «λα­μπε­ρών προ­σώ­πων» προ­κει­μέ­νου να δια­σφα­λι­στεί το αυ­γά­τι­σμα των ψήφων, είναι από­δει­ξη κα­θε­στω­τι­κής με­τα­τό­πι­σης των κομ­μά­των που διεκ­δι­κούν την ψήφο του ερ­γα­ζό­με­νου κό­σμου. Τα (εκλο­γι­κά) μέσα ήταν και είναι πάντα άρ­ρη­κτα συν­δε­δε­μέ­να με τους (με­τε­κλο­γι­κούς) σκο­πούς. Αυτό δεν μειώ­νει τη ση­μα­σία της δια­πί­στω­σης για την υπο­χώ­ρη­ση της εσω­κομ­μα­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας. Τα κόμ­μα­τα-εκλο­γι­κά καρ­τέλ, είναι κόμ­μα­τα κυ­ριαρ­χι­κού ρόλου της ηγε­σί­ας. Πίσω από τους χει­ρι­σμούς του Τσί­πρα, για μια «εύ­κο­λη» πο­λι­τι­κή-εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση με τον Μη­τσο­τά­κη, στη­ριγ­μέ­νη σχε­δόν απο­κλει­στι­κά στο πεδίο της ψη­φο­θη­ρί­ας, κρύ­βε­ται ένας χυ­δαί­ος υπο­λο­γι­σμός: ότι στο εν­δε­χό­με­νο μιας (νέας) πο­λι­τι­κής ήττας, δεν θα είναι εύ­κο­λο να τεθεί θέμα ηγε­σί­ας στο εσω­τε­ρι­κό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ…

rproject.gr/