του Τέλη Τύμπα, Πανεπιστημιακού

Και επειδή το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών στη γη δεν μπορεί παρά να ξεκινά από αυτό που είναι ορατό από το Διάστημα, ας δούμε τις θέσεις των κομμάτων ως προς την πιο βασική αιτία όλων αυτών, την παραγωγή με βάση ορυκτά καύσιμα, από τον άνθρακα και το πετρέλαιο μέχρι το (καθόλου) φυσικό αέριο και το ουράνιο. Για τη ΝΔ και την πρόσφατη κυβέρνησή της, όπως και για όλες τις κυβερνήσεις στις οποίες συμμετείχε πριν το 2015, ήταν δεδομένη η υποστήριξη σε αυτό που είναι το πρώτο κινούν του κεφαλαιοκρατικού (και αποδεδειγμένα πλέον περιβαλλοντοκτόνου) τρόπου παραγωγής: η παραγωγή ενέργειας με βάση το εξορυκτικό μοντέλο. Για τη ΝΔ είναι δεδομένη η προώθηση των εξορύξεων στην Ελλάδα. Το ίδιο ισχύει και για το ΠΑΣΟΚ, τόσο όταν συγκυβερνούσε με τη ΝΔ, πριν το 2015, όσο και στη συνέχεια, ως αντιπολίτευση. Στον ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου πριν το 2015, με συντονίστρια της κοινοβουλευτικής παρέμβασης για το περιβάλλον την Ηρώ Διώτη, με ένα τμήμα περιβάλλοντος που συγκέντρωνε ακτιβίστριες και ακτιβιστές από όλα τα οικολογικά κινήματα, δόθηκε ένας καλός και απαραίτητος αγώνας ενάντια στο εξορυκτικό μοντέλο. Μετά, όμως, από το καλοκαίρι του 2015, αρχικά ως κυβέρνηση και στη συνέχεια ως αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί δεδομένη την υποστήριξη στις εξορύξεις. Δυστυχώς, το ΚΚΕ συνεχίζει να συμφωνεί με τις εξορύξεις, θεωρώντας ακόμη ότι αυτό που έχει σημασία είναι αν θα γίνονται υπό καθεστώς καπιταλισμού ή σοσιαλισμού. Δεν έχει μέχρι τώρα καταφέρει να αποστασιοποιηθεί από την ιδεολογία της ουδετερότητας της τεχνολογίας.

Μόνο το ΜΕΡΑ25 τοποθετείται (και προεκλογικά) κατηγορηματικά ενάντια στις εξορύξεις. Και είναι πολύ καλό που συμμαχεί στις εκλογές μαζί του η ΛΑΕ, με αξιόλογες δυνάμεις και στη νεολαία, της οποίας κάποιοι μεγαλύτεροι άνθρωποι είχαν, δυστυχώς, σφάλει στο παρελθόν όταν υποστήριζαν τις εξορύξεις, από μια θέση παρόμοια με του ΚΚΕ. Το ΜΕΡΑ25 προτείνει μπροστά στις εκλογές ένα σχέδιο που τοποθετεί στο επίκεντρο την αποστασιοποίηση από το εξορυκτικό μοντέλο, όταν τα υπόλοιπα κόμματα το τοποθετούν στο περιθώριο. Για όσες και όσους θεωρούν ότι ο αγώνας για τον οικολογικό μετασχηματισμό της παραγωγής θα καθορίσει το ενδεχόμενο και το περιεχόμενο του σοσιαλισμού, δεν απομένει στις εκλογές κάτι άλλο από το ΜΕΡΑ25. Κατά τη γνώμη μου, το σχέδιο του ΜΕΡΑ25 πρέπει να λάβει άμεσα υπόψη του τις προτάσεις ενός μικρού αλλά σημαντικού περιβαλλοντικού κινήματος, διεθνούς και ελληνικού, το οποίο αναδεικνύει την προτεραιότητα της μετάβασης από την κατανάλωση της ενέργειας ως κεφαλαιοκρατικό εμπόρευμα στην εξοικονόμηση από τη χρήση της ως κοινό αγαθό (commons), ενός κινήματος που αναφέρεται στην αντικατάσταση του κέρδους μέσω μακρού δικτύου μεταφοράς ενέργειας από την φροντίδα (care) για τοπική αποθήκευση. Ως έχει, το σχέδιο του ΜΕΡΑ25 έχει ένα όριο, λόγω μιας συγκροτητικής αντίφασης, καθώς αναφέρεται σε αυτό που προτείνει ως «πράσινο» και ταυτόχρονα και ως «βιομηχανικό» (και επίσης, ως «πράσινο» και ταυτόχρονα και ως «εθνικό»). Παράλληλα με την αποφασιστική μείωση της κατανάλωσης ενέργειας, το σχέδιο μιας οικολογικής αριστεράς θα πρέπει, εκτιμώ, να ξεκινά από τη μαζική εγκατάσταση μικρών και πολύ μικρών αιολικών και ηλιακών εγκαταστάσεων (και αντίστοιχης φιλοσοφίας υλικότητες αποθήκευσης ενέργειας), με πρωταγωνιστικό ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης, με αυτοπαραγωγή ενέργειας σε κατοικίες, κτίρια και αγρούς, καθώς και με ένα πυκνό δίκτυο αυτοαπαπασχολούμενων σε πολύ μικρές και συνεργατικές-συνεταιριζόμενες-αποκεντρωμένες επιχειρήσεις, προνομιακό πεδίο δημιουργικότητας και πραγματικά πράσινης καινοτομίας. Στην προοπτική της κατάργησης της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής ενέργειας από το κεφάλαιο. Η γνώμη αυτή απέχει από το σχέδιο του ΜΕΡΑ25 για την ενέργεια ως έχει, το οποίο θέλει δουλειά για να αποφύγει την αναπαραγωγή της φιλοσοφίας του εξορυκτικού μοντέλου. Το προεκλογικό σχέδιο του ΜΕΡΑ25 αρκεί για να εκσυχγρονιστούμε, για να μη μείνουμε πίσω από ότι προωθούν τα κόμματα της ευρωπαϊκής οικολογίας και σοσιαλδημοκρατίας. Θέλει δουλειά για να μετατραπεί σε ένα αριστερό σχέδιο οικολογικού μετασχηματισμού της παραγωγής.

Αλλά για να υπάρχει γη-έδαφος για να πατήσουμε και να δουλέψουμε για κάτι τέτοιο πρέπει πρώτα να δούμε, έστω και λίγες μέρες πριν τις εκλογές, αυτό που είναι ορατό από το Διάστημα. Είναι απαραίτητο να παραμείνει από τις εκλογές ανοιχτό (και μάλιστα να ενισχυθεί όσο γίνεται) το ενδεχόμενο για έναν δημόσιο χώρο της οικολογικής αριστεράς. Στις εκλογές αυτές τον αγώνα για να προκύψει ένας τέτοιος χώρος τον δίνουν, κυρίως, άνθρωποι που συσπειρώθηκαν στα ψηφοδέλτια του ΜΕΡΑ25 και της ΛΑΕ. Δεν είναι εκτιμώ τυχαίο ότι στα ψηφοδέλτια αυτά συναντιέται η Ηρώ Διώτη με τον Κρίτωνα Αρσένη: η βουλευτίνα που συμβόλιζε την οικολογική αριστερά της κινηματικής περιόδου του ΣΥΡΙΖΑ και εκπροσώπησε δυναμικά τις φιλοπεριβαλλοντικές προσπάθειες στο κόμμα και στο κοινοβούλιο και ο βουλευτής του ΜΕΡΑ25 που ήταν από μόνος του ένα οικολογικό κόμμα στην περίοδο που ακολούθησε. Αλλά και, ενδεικτικά, αγωνίστριες και αγωνιστές της μαχόμενης οικολογίας, από τη Σύρο μέχρι το Βόλο, που έχουν γίνει στόχος διώξεων λόγω της συμβολής τους σε κομβικούς κινηματικούς αγώνες για το περιβάλλον, αγώνες ενάντια στα τοξικά απόβλητα από το βυθό της θάλασσας μέχρι τον αέρα που αναπνέουμε. Όπως ο Αλέξανδρος Μπίστης και η Φαίη Τζανετουλάκου. Άνθρωποι που πρωταγωνιστούν στον αγώνα για την προστασία του περιβάλλοντος, έχοντας στοχοποιηθεί, μέσω επικίνδυνων αγωγών SLAPP. Ας κάνουμε ότι μπορούμε για να βρεθούν τέτοιοι άνθρωποι στη Βουλή, ώστε να μπορούμε όλες και όλοι να δώσουμε με καλύτερους όρους τον αγώνα για να αφήσουμε πίσω τον κόσμο του λιγνίτη, του πετρελαίου, το αφύσικου αερίου, του ουρανίου. Για να υπάρξει χώρος στον οποίο θα μπορούμε να διαμορφώσουμε ένα καλύτερο σχέδιο για το τι ακριβώς θέλουμε από τον άνεμο και τον ήλιο. Επιφυλακτικό ναι, λοιπόν, στο ΜΕΡΑ25, γιατί ο δημόσιος χώρος της οικολογικής αριστεράς, ο οποίος προϋποθέτει το να καλυφθεί χωρίς κενό το πολιτικό πεδίο από τη διαδήλωση στο δρόμο μέχρι την ερώτηση στη βουλή, έχει απόλυτη ανάγκη από τέτοιους ανθρώπους.

thepressproject.gr