Οποιος δεν καταλαβαίνει ότι το σύστημα οργάνωσης και διοίκησης της ελληνικής οικονομίας σε συνδυασμό με τη συμμετοχή στο σύστημα του ευρώ έχει ήδη οδηγήσει στην κατάρρευση τόσο της οικονομικής δραστηριότητας όσο και των συνθηκών ζωής των κατοίκων αυτής της χώρας, και δεν πρόκειται να αντιστρέψει αυτή την πορεία, έχει επιλέξει την τύφλωση ή την αδιαφορία απέναντι σε μια απειλητική δυναμική.
Πέτρος Λινάρδος Ρυλμόν*
Το καθεστώς Μητσοτάκη δεν είναι παρά η προσαρμογή σε αυτή την πραγματικότητα, με προσανατολισμό το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», μέσω της γενίκευσης του πελατειακού συστήματος, σε κάθε τομέα όπου μυρίζει κερδοφορία για ιδιώτες.
Η αναζήτηση και η υιοθέτηση νέων μεθόδων άσκησης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής και η εγκαθίδρυση θεσμικών καινοτομιών είναι παρεμβάσεις απαραίτητες για όλους όσοι κατανοούν την κρισιμότητα της σημερινής κατάστασης, ιδιαίτερα για τις περιφέρειες της χώρας, όπου οι ανάγκες για την παραγωγή, την κοινωνία και το περιβάλλον έχουν διογκωθεί, ενώ δεν ικανοποιούνται.
Στο πλαίσιο αυτών των αναζητήσεων, έχει συζητηθεί το ζήτημα των τοπικών μέσων πληρωμής, των λεγόμενων (καταχρηστικά σε όλη την Ευρώπη και όλο τον κόσμο) «τοπικών νομισμάτων», καθώς δεν πρόκειται για νομίσματα με την επιστημονική έννοια του όρου.
Αυτά τα μέσα πληρωμής σε μια τοπική κοινωνία, τα οποία υιοθετούνται για να επιτρέψουν την αύξηση της δραστηριότητας, της παραγωγής, την ικανοποίηση αναγκών των ανθρώπων και του περιβάλλοντος, για να αποδειχθούν αποτελεσματικά, χρειάζονται όχι απλά την εφεύρεση τέτοιων μέσων, αλλά και την εγκαθίδρυση της συνεργασίας και κοινής στόχευσης παραγωγών, εμπόρων, εργαζομένων και κατοίκων, μέσω των κατάλληλων θεσμικών λειτουργιών.
Το να υπάρχει η δυνατότητα να πληρωθούν εργαζόμενοι για την οικοδόμηση υποδομών με τοπικό «νόμισμα», που μετά θα δεχθούν οι έμποροι και οι τοπικοί παραγωγοί, και στη συνέχεια θα δεχθεί ο δήμος για τα δημοτικά τέλη, προκύπτει από μια αναβάθμιση της αλληλεγγύης μεταξύ των κατοίκων μιας περιοχής και τη συνειδητοποίηση της ανάγκης επεξεργασίας από κοινού ενός σχεδίου για την ανάπτυξη της εν λόγω περιοχής.
Από την πλευρά του πολιτικού προσωπικού της Δεξιάς, η αναφορά σε κάποιο άλλο «νόμισμα» προκαλεί τον πανικό σε ό,τι αφορά τον υποτιθέμενο κίνδυνο κατάργησης του ευρώ και τον φόβο ότι το ευρωπαϊκό χρήμα, που αποτελεί την κύρια πηγή τροφοδότησης του πελατειακού κράτους, θα μπορούσε να εκλείψει ή να μειωθεί.
Επειδή οι ιδεολόγοι του μητσοτακισμού δεν διαβάζουν πλέον τη «Le Monde», δεν γνωρίζουν ότι στη Γαλλία τα τοπικά μέσα πληρωμής, τα «τοπικά νομίσματα», νομιμοποιούνται από την εθνική νομοθεσία. Μπορεί, όμως, και να το έχουν μάθει, αλλά η μάχη για τη διατήρηση ενός αναποτελεσματικού και διεφθαρμένου συστήματος διακυβέρνησης δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς τη χρήση του ψέματος και της συκοφαντίας.
Από την πλευρά της Αριστεράς, μερικά στελέχη έπεσαν στην παγίδα αυτών που ισχυρίζονται ότι απειλείται το ευρώ. Δεν κατανοούν μάλλον ότι η ιδέα αυτών των «τοπικών νομισμάτων» οφείλεται κατά κύριο λόγο στην αποδοχή του ισχύοντος νομισματικού καθεστώτος και, επομένως, στοχεύει στη διατήρηση του ευρώ.
Δεν κατανοούν, επίσης, ότι το καθεστώς διοίκησης και οργάνωσης της οικονομίας στην Ελλάδα, αυτός ο ιδιαίτερος συνδυασμός πελατειακού κράτους και νεοφιλελευθερισμού, που κατά την τρέχουσα περίοδο πολεμάει λυσσαλέα όποιο κατάλοιπο φορντισμού και κοινωνικού κράτους έχει απομείνει, πρέπει να αμφισβητηθεί αποφασιστικά, μέσω θεσμικών μεταρρυθμίσεων που ενισχύουν τη συσπείρωση των τοπικών κοινωνιών και την αναβάθμιση της συνοχής τους. Σε μια τέτοια προσπάθεια μπορεί να ενταχθεί η αξιοποίηση τοπικών μέσων πληρωμής από τις τοπικές κοινωνίες.
Είναι ορατή σε όλη την Ελλάδα η ανάγκη να γίνουν σε τοπικό επίπεδο ισχυρές παρεμβάσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση, την ενεργειακή μετάβαση, την προστασία της υγείας των κατοίκων και την αντιμετώπιση αλλαγών και προβλημάτων που συνδέονται με την κλιματική αλλαγή, παρεμβάσεις που πρέπει να αποβλέπουν στην αποφασιστική βελτίωση των συνθηκών ζωής και εργασίας των πολλών.
Τέτοιες παρεμβάσεις είναι συνάρτηση των αλλαγών που οφείλει να πραγματοποιήσει η Αριστερά στο καθεστώς αναπαραγωγής της οικονομίας και της κοινωνίας. Αλλά και στη θεμελίωση των νέων καθεστωτικών λειτουργιών σε θεσμούς δημοκρατικού σχεδιασμού σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, όπου εμφανίζονται τόσο οι ανάγκες του εργαζόμενου πληθυσμού στο σύνολό τους όσο και η εφευρετικότητα της λαϊκής βούλησης, με την αξιοποίηση των διαθέσιμων μεθόδων κοινωνικής συσπείρωσης.
*Οικονομολόγος, συγγραφέας
efsyn.gr
Σχόλια (0)