Τι ψηφίσατε, ρε µαλάκες;

Πλα­νώ­νται πλά­νην οι­κτράν.

Όσοι ψή­φι­σαν δεξιά στις 21 Μαΐου ήξε­ραν πολύ καλά τι έκα­ναν. Το µε­γά­λο τµήµα τους είναι ο πε­ριού­σιος «λαός της ιδιο­κτη­σί­ας», άν­θρω­ποι, οι οποί­οι ήταν κτη­τι­κοί ατο­µι­κι­στές πολύ πριν οι κοι­νω­νιο­λό­γοι µας ενη­µε­ρώ­σουν πως ζούµε σε µια ατο­µι­κι­στι­κή κοι­νω­νία. Δεν είναι µικρό πο­σο­στό του πλη­θυ­σµού. Η πε­ρί­πτω­σή τους αφορά ένα 30 -35% του πλη­θυ­σµού, που,  µε δια­βα­θµί­σεις, κα­τέ­χει το 80% του πλού­του και δεν έχει κα­µµιά διά­θε­ση να τον θέσει σε κίν­δυ­νο. Το κάτω 50% κα­τέ­χει, αντί­στοι­χα, µόλις το 4%!

Χρήστος Λάσκος |

Σε ό,τι αφορά τις κα­τα­θέ­σεις, το 70% των κα­τώ­τε­ρων τά­ξε­ων δια­θέ­τουν το 1.7% των συ­νο­λι­κών κα­τα­θέ­σε­ων, µε λο­γα­ρια­σµούς το πολύ των 1000 ευρώ. Το υπό­λοι­πο 98.3% ανή­κει στο 30% του πλη­θυ­σµού.

Ο λαός της δε­ξιάς, επι­πλέ­ον, πε­ρι­λα­µβά­νει και το µέρος εκεί­νο που οι αξίες του αξο­νί­ζο­νται γύρω από την θρη­σκεία, την οι­κο­γέ­νεια και την πα­τρί­δα, αρκεί τα παι­διά να µην υπη­ρε­τούν (sic) στα σύ­νο­ρα. Ένας κό­σµος, για τον οποίο το ρου­σφέ­τι είναι κα­θα­για­σµέ­νο -το αξί­ζουν.

Τί­πο­τε πρω­τό­τυ­πο, δη­λα­δή. Πρό­κει­ται, ακρι­βώς, για το λαό του Ρέι­γκαν και της Θά­τσερ, το πολύ συ­µπα­γές µεί­γµα νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σµού και νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­σµού -ηµι­φα­σι­σµού, που κυ­βερ­νά τον κόσµο επί πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες.

Ο λαός της δε­ξιάς, λοι­πόν, δεν είναι µα­λά­κες. Μάλ­λον είναι το συ­νει­δη­τό­τε­ρο κο­µµά­τι της κοι­νω­νί­ας, το πιο «εχέ­φρον και έλ­λο­γο». Που ξέρει το συ­µφέ­ρον του -δεν το δια­πρα­γµα­τεύ­ε­ται µε τους πλη­βεί­ους. Που δίνει την τα­ξι­κή πάλη, έστω και… από µόνο του.

Και που είναι, στ’ αλή­θεια, κυ­νι­κό -ξέ­ρει τι κάνει και συ­νε­χί­ζει να το κάνει. Γι’ αυτό και επα­νε­κλέ­γει ένα κά­θα­ρµα στις Σέρ­ρες, που ευ­θύ­νε­ται για τό­σους νε­κρούς.

Από την άλλη πλευ­ρά, ο λαός της αρι­στε­ράς, απο­διαρ­θρω­µέ­νος, τα­πει­νω­µέ­νος, απελ­πι­σµέ­νος, προ­δο­µέ­νος για πολ­λο­στή φορά, κου­ρα­σµέ­νος να υφί­στα­ται τη µια κρίση πίσω από την άλλη, δεν µπο­ρεί να αντι­δρά­σει. Δίνει σπου­δαί­ες µάχες, αλλά δεν µπο­ρεί να συ­γκε­ντρώ­σει τη δύ­να­µή του. Γι’ αυτό και, στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, αντι­στέ­κε­ται απε­γνω­σµέ­να. Οι πο­λι­τι­κοί του φο­ρείς είναι εντε­λώς ανα­ξιό­πι­στοι. Για δια­φο­ρε­τι­κούς λό­γους ο κα­θέ­νας, αλλά µε κοινό στοι­χείο την ανα­ξιο­πι­στία, που, πολ­λές φορές, οδη­γεί στην πε­ρι­φρό­νη­ση.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πλη­ρώ­νει -και πολύ καλά κά­νει- τον ασυγ­χώ­ρη­το εξευ­τε­λι­σµό της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας, το κα­λο­καί­ρι του ’15. Δεν πρό­κει­ται να ανα­τα­χθεί. Η κα­τη­φό­ρα του είναι ανα­πό­φευ­κτη -προ­βλέ­πω πως θα είναι και γρή­γο­ρη. Ακόµη κι αν ανα­κά­µψει λίγο εκλο­γι­κά, η ρα­γδαία απο­δρο­µή έχει προ­δια­γρα­φεί.

Όσοι αρ­νή­θη­καν την αθλιό­τη­τα του  ’15, πε­ρι­θω­ριο­ποι­ή­θη­καν, επί­σης, -ίσως, τους προ­σά­πτε­ται πως δεν απέ­τρε­ψαν το κακό, πως φά­νη­καν άχρη­στοι για την ερ­γα­τι­κή τάξη, στην πιο κρί­σι­µη στι­γµή. Το ΜΕ­ΡΑ­25 -Συ­µµα­χία για τη Ρήξη έµει­νε εκτός Βου­λής.

Συ­νο­λι­κά, µπο­ρού­µε να πούµε πως όσοι, από τα αρι­στε­ρά, ηγή­θη­καν στον αντι-µνη­µο­νια­κό αγώνα έχα­σαν, πε­ρισ­σό­τε­ρο ή λι­γό­τε­ρο, πα­νη­γυ­ρι­κά.

Το ΚΚΕ, από την άλλη, όντας πά­ντο­τε αντί­θε­το στη λαϊκή κί­νη­ση, έξω κι ενά­ντια στα µε­γά­λα συ­µβά­ντα του 2008 έως το 2015, αντί­πα­λο, πε­ρισ­σό­τε­ρο κι από τη δεξιά, στη νε­α­νι­κή εξέ­γερ­ση του 2008, αντί­πα­λο στο κί­νη­µα των πλα­τειών, ακόµα και στο δη­µο­ψή­φι­σµα του 2015, καρ­πώ­θη­κε µια ισχνή αύ­ξη­ση από την κα­τάρ­ρευ­ση της υπό­λοι­πης αρι­στε­ράς και αι­σθά­νε­ται δι­καιω­µέ­νο! Η δεξιά τα πήρε όλα κι ο Κου­τσού­µπας χαί­ρε­ται. Το ΚΚΕ, βέ­βαια, πε­ρισ­σό­τε­ρο από πο­λι­τι­κό κόµµα είναι όµι­λος διορ­γά­νω­σης τε­λε­τουρ­γιών. Μου κάνει µε­γά­λη εντύ­πω­ση πώς κό­σµος µε προ­σή­λω­ση στην ερ­γα­τι­κή αυ­το­νο­µία, στα δι­καιώ­µα­τα των ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ ή στην αδια­πρα­γµά­τευ­τη αντι­στα­λι­νι­κή το­πο­θέ­τη­ση -θα µπο­ρού­σα να βρω δε­κά­δες αντί­στοι­χα- µπο­ρεί να στη­ρί­ζει αυτό το κόµµα.

Και τώρα;

Ένα µε­γά­λο µέρος του ρι­ζο­σπα­στι­κού κό­σµου θε­ω­ρεί πως µόνο το κί­νη­µα µε­τρά­ει. Τα υπό­λοι­πα είναι κα­τα­δι­κα­σµέ­να σε απο­τυ­χία. Η πο­λι­τι­κή οι­κο­δό­µη­ση µπο­ρεί να ξα­να­γί­νει επί­και­ρη µετά από πολύ καιρό. Μπαί­νου­µε, λοι­πόν, ανα­γκα­στι­κά, σε µια πε­ρί­ο­δο «µα­κράς νο­µί­µου δρά­σε­ως», που έλε­γαν κά­ποιοι πρό­γο­νοί µας στο µε­σο­πό­λε­µο.

Δεν νο­µί­ζω πως στέ­κει αυτή η το­πο­θέ­τη­ση. Ο κύ­ριος λόγος είναι πως η κα­τά­στα­ση έχει τον χα­ρα­κτή­ρα του υπε­ρε­πεί­γο­ντος. Από την εξω­φρε­νι­κή έντα­ση της εκµε­τάλ­λευ­σης στο κα­θε­στώς της από­λυ­της ερ­γο­δο­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας µέχρι την διαρ­κή κα­τά­στα­ση των πολ­λα­πλών µε­γά­λων κρί­σε­ων και έως την κρίση των κρί­σε­ων, την κλι­µα­τι­κή, όλα οδη­γούν στο συ­µπέ­ρα­σµα ότι ο χρό­νος είναι λίγος. Σε αντί­θε­ση µε το παλιό ρητό, το µέλ­λον δεν διαρ­κεί πολύ. Ίσως, µά­λι­στα, απο­δει­χτεί πως διαρ­κεί ελά­χι­στα.

Σε αυτήν την συν­θή­κη της απε­γνω­σµέ­νης άµυ­νας, ο κό­σµος της ερ­γα­σί­ας έχει από­λυ­τη ανά­γκη µια ενιαιο-µε­τω­πι­κή συ­γκρό­τη­ση.  Και ο µόνος χώρος που προ­σφέ­ρει, µε σχε­τι­κά µα­ζι­κή ανα­φο­ρά, τη δυ­να­τό­τη­τα -και µε τη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή του πα­ρου­σία- µιας τέ­τοιας συ­γκρό­τη­σης είναι, νο­µί­ζω, το ΜΕ­ΡΑ­25 -Συ­µµα­χία για τη Ρήξη. Με τα στρα­βά του και τα κακά του, είναι ει­λι­κρι­νά στρα­µµέ­νο σε µια πο­λι­τι­κή επι­λο­γή  ευ­ρύ­τα­της συ­σπεί­ρω­σης του ρι­ζο­σπα­στι­κού χώρου, της αντα­γω­νι­στι­κής αρι­στε­ράς.

Θεωρώ, λοι­πόν, ότι, όπως ήρθαν τα πρά­γµα­τα, το µόνο εκλο­γι­κό επί­δι­κο είναι η εί­σο­δός του στη Βουλή. Χωρίς αυτό οι δυ­να­τό­τη­τές µας θα είναι ακόµη µι­κρό­τε­ρες. Δεν θα υπάρ­χει κα­νείς να πει, µε­τα­ξύ πολ­λών άλλων, πως πρέ­πει να γκρε­µι­στεί ο φρά­χτης, να απο­τρα­πούν ολο­κλη­ρω­τι­κά οι εξο­ρύ­ξεις, να επα­να­κρα­τι­κο­ποι­η­θούν όλες οι κοι­νω­φε­λείς επι­χει­ρή­σεις -και οι τρά­πε­ζες, ανά­µε­σά τους.

Ποιος θα µπο­ρού­σε, στα σο­βα­ρά, να αδια­φο­ρή­σει για αυτό το πρά­γµα;

rproject.gr