Η Ελλάδα φαίνεται να είναι καταδικασμένη να κοιτάζει την άβυσσο μπας και κάποια στιγμή τρομάξει και αναγκαστεί πλέον να ανασυνταχτεί, να επανεύρει τον [όποιο] εαυτό της, να αναστοχαστεί, να θυμηθεί άλλες εποχές –ίσως τότε κάτι αρχίσει να κινείται και να αλλάζει στη βαριά ατμόσφαιρα και ίσως να εμφανιστεί μια δέσμη φωτός στα σκοτάδια της πολιτικής και του πολιτισμού στα οποία έχει βυθιστεί, με τη θέλησή της ή όχι.
Δύο τινά εξ αφορμής της υποψηφιότητας Κασσελάκη: ή το κόμμα αυτό θα κάνει το άλμα προς το άγνωστο, τον πλήρη δηλαδή εξευρωπαϊσμό ή εξαμερικανισμό του, ή θα φροντίσει να διαφυλάξει την παράδοση και τον ελληνικό του τρόπο, που δεν είναι και ό,τι καλύτερο στην έως τούδε πορεία του, είναι όμως κάτι κατανοητό από όλους παρά τις ανισότητες του πολιτικού συστήματος, παρ’ όλο τον χαβαλέ του και παρ’ όλες τις πομφόλυγες που εκσφενδονίζονται από κάθε κομματική κατεύθυνση.
Ο άνθρωπος αυτός λέει ότι είναι αυτοδημιούργητος –ο άντρας ο από μόνος του φτιαγμένος, κατά τη λαϊκή μουσικοτροπία. Αυτό εκλαμβάνεται ως κάτι πολύ θετικό από πολλούς σε συνδυασμό με το ότι είναι νέος, σπουδαγμένος, υψηλά οικονομημένος, αμερικανόπληκτος [ή αμερικανοτραφής;] και άλλα πολλά που ο ίδιος λέει ότι είναι ικανά ώστε να αντιμετωπίσει ο νέος αυτός πολιτικός τον νυν πρωθυπουργό [και όποιον άλλο βρει στον δρόμο του] –τόσο πολλά είναι τα προσόντα του, όπως πάντα ο ίδιος ισχυρίζεται. Μάλιστα.
Δεδομένου μάλιστα ότι είναι η εποχή του πρακτικού λόγου και όχι των ιδεολογιών, εκείνο που μετράει, εκείνο δηλαδή που αναδεικνύουν οι μετρήσεις, είναι το αποτέλεσμα, το πρακτικό πνεύμα και όχι οι αερολογίες [ιδεολογίες] περί ισότητας, κατάργησης των ανισοτήτων, κοινωνικής δικαιοσύνης, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και άλλα, που απλώς μηρυκάζουν σοσιαλιστικές ή άλλες ανεφάρμοστες –έτσι διαλαλεί η τρέχουσα φιλοσοφία και οικονομία της αγοράς– ιδέες. Είπαμε: ιδέες τέλος! Αλλα απαιτεί η εξουσία, όχι ιδέες και μάλιστα παρωχημένες ή σκουριασμένες.
Η αυτοδημιουργία, λοιπόν, η αμερικανική μαθητεία και το περίφημο αλλά και πολυδιαφημισμένο τέλος των ιδεολογιών είναι τα όπλα του νέου υποψήφιου για την αρχηγία της ηττημένης ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και τούτο; Μιλάει καλύτερα αγγλικά από τον Μητσοτάκη και μπορεί να τον νικήσει! Τι ήταν να το ακούσει η άλλη υποψήφια και φυσιολογικά, είναι αλήθεια, επανέλαβε ότι και αυτή μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη, διότι, αλλιώς γιατί να θέσει υποψηφιότητα;
Αλήθεια είναι ότι κάπως σαν εξελιγμένος Μεσσίας μιλάει ο απελευθερωμένος από παλιές νοοτροπίες εφοπλιστής. Τελικά έχουν ίσως δίκιο όσοι δυσφορούν με την υποψηφιότητά του, αλλά και έχουν ίσως άδικο όσοι βλέπουν έναν αξιόμαχο αντίπαλο του Μητσοτάκη. Αλλά, για δες: έγινε και ο Μητσοτάκης σπουδαίος πολιτικός αντίπαλος. Μάλλον θα τα δούμε όλα σε τούτη τη χώρα. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, αλλά και κάτι καλό πρέπει να βγει στο τέλος όλης αυτής της παράλυτης υποκρισίας –ή μήπως της υποκριτικής παραλυσίας;
efsyn.gr
