Ήταν ακριβώς είκοσι χρόνια πριν, φθινόπωρο του 2003. Ο «εκσυγχρονισμός» του Κ. Σημίτη έπνεε τα λοίσθια πνιγμένος στα σκάνδαλα, με τα φαινόμενα αποσύνθεσης εντός του κυβερνώντος, κραταιού παρόλα αυτά ΠΑΣΟΚ, να εξελίσσονται σε καθημερινότητα.
Οι ελπίδες για παραμονή στην εξουσία συγκεντρώνονταν στο πρόσωπο του γιού του ιδρυτή του κόμματος και υπουργού Εξωτερικών. Τι κι αν ο βρόμικος ρόλος του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών στην ανατροπή του Μιλόσεβιτς, στη ΝΑΤΟϊκή επίθεση στην Γιουγκοσλαβία, στην προσέγγιση «βήμα – βήμα» με την Τουρκία και στα όσα προηγήθηκαν του Σχεδίου Ανάν έπειθαν και τον πιο αφελή ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ο εκλεκτός της αμερικανοκρατίας και θα εξελισσόταν στον μοιραίο άνθρωπο για το ΠΑΣΟΚ; Ο άνθρωπος δηλαδή που θα έκανε την ως τότε δεξιά στροφή του ΠΑΣΟΚ να ομοιάζει με πταίσμα…
Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ προσπερνούσαν όλη αυτή την κριτική σαν εμμονική ιδεοληψία μιας άλλης, ξεπερασμένης εποχής. Θυμάμαι μάλιστα, χαρακτηριστικά, στέλεχος πρώτης γραμμής που του είχε μείνει να φλερτάρει με την Αριστερά, στο ερώτημα «μα με την πρεσβεία;» να απαντά με το σουξέ της εποχής «Βάλαμε φωτιά στα φρένα». Τόση ήταν η επιθυμία τους να παραμείνουν στην εξουσία, με κάθε κόστος!
Πλήθος νεωτερισμών για εκείνη την εποχή επιστρατεύτηκε για να εξωραΐσει το δηλητηριασμένο φρούτο του Γιωργάκη: Από την πρώτη ψηφοφορία για αρχηγό κόμματος που έγινε με την συμμετοχή ακόμη και μη μελών του κόμματος (με αποτέλεσμα η νοθεία να πάει σύννεφο…) μέχρι την περίφημη αμφίπλευρη διεύρυνση όταν Στέφανος Μάνος και Ανδρέας Ανδριανόπουλος από την μια και Μίμης Ανδρουλάκης και Μαρία Δαμανάκη από την άλλη συμμετείχαν στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ το 2004. Η ασυμμετρία έβγαζε από τότε …μάτια: Ο Δεξιοί παρέμεναν αμετανόητοι δεξιοί, μέχρι και σήμερα, ενώ οι υποτιθέμενοι αριστεροί ήταν σκιά του προ 20ετίας εαυτού τους…
Την συνέχεια την ξέρουμε, με τον ελληνικό λαό να παραδίνεται στα κοράκια της Τρόικας από την επομένη των εκλογών του 2009.
Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Παρότι δε η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, ούτε η ζωή μας κάνει κύκλους, ένα «νέο» κόμμα κι ένας νέος πολιτικός αρχηγός σήμερα διεκδικεί να φτάσει στο τέλος την δουλειά της αμερικανοκρατίας στη σύγχρονη εποχή που η «συλλογική Δύση» συρρικνώνεται, το δολάριο αμφισβητείται και ο πόλεμος του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία πάει από το κακό στο χειρότερο…
Η αριστερή άνοδος και η δεξιά πτώση του ΣΥΡΙΖΑ
Το «νέο» αυτό κόμμα διένυσε μια θεαματική πορεία με τα ποσοστά του να απογειώνονται στο 31% όταν το 2015 ταυτιζόταν με το κίνημα των πλατειών και το αντι-μνημονιακό ρεύμα και να κατεδαφίζονται στο 18% όταν το 2023 επέβαλε το πιο βάρβαρο μνημόνιο, προώθησε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και πρόσφερε νέες πολεμικές βάσεις στους Αμερικάνους. Ο δε αρχηγός του αποθεώθηκε όταν δήλωνε «καμιά θυσία για το ευρώ» ή υποσχόταν διαγραφή μέρους έστω του χρέους και έγινε αντικείμενο χλεύης εντός κι εκτός κόμματος όταν περιγελούσε το «αριστεροχώρι», στο οποίο προφανώς δεν χώραγε το ασύλληπτο πολιτικό του …διαμέτρημα, ή έβρισκε «διαβολικά καλό» τον Τραμπ. Μαζί με το κόμμα και τον πρόεδρο του, ο ΣΥΡΙΖΑ παρέδωσε δημόσια μαθήματα καιροσκοπισμού, ανάγοντας την κυβίστηση σε οδηγό πολιτικής επιβίωσης.
Ειρήσθω εν παρόδω: όποιος θέλει να διερευνήσει τις αιτίες της ήττας της Αριστεράς ας αντιπαραβάλει στον οπορτουνισμό του ΣΥΡΙΖΑ τη σταθερότητα με την οποία η Δεξιά μάχεται υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων και της λιτότητας σταθερά και αταλάντευτα… Δεν θα του πάρει πολύ χρόνο…
Η πρόσφατη εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ, που όλο και περισσότερο θυμίζει την κραυγή του Τζόκερ («πάρε αυτό που σου αξίζει») στον τηλεπαρουσιαστή Ρόμπερτ ντε Νίρο τη στιγμή που τον πυροβολεί στο κεφάλι, ήταν το τίμημα που πλήρωσε για την πολιτική του γραμμή: Όποιος επιλέγει θέσεις Μ. Δαμανάκη και Ν. Κωνσταντόπουλου δεν θα έχει ποσοστά πλατειών… Τα ποσοστά πλατειών προϋποθέτουν πολιτικό ριζοσπαστισμό και συγκρούσεις!
Ωστόσο, κανένας στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν σε θέση να δει κατά πρόσωπο και να αναγνωρίσει αυτή την πραγματικότητα. Καθόλου τυχαία, δεν υπήρξαν ποτέ συμπεράσματα για τις δύο ήττες του 2019 (ευρωεκλογές και βουλευτικές) και για τις δύο εκλογικές ήττες της άνοιξης του 2023. Και πριν κοπάσει το βέρτιγκο της εκλογικής ήττας, που αναμεμειγμένο με σκυλοκαβγάδες στελεχών για εξουσία προκαλούσε αποστροφή, εμφανίστηκε ο αστέρας Κασσελάκης. Ούτε πολύ νωρίς για να φανεί η πολιτική του γύμνια, ούτε πολύ αργά για να μην προλάβει να γίνει αστέρας.
Στο σενάριο που συνόδευσε την εμφάνιση του Κασσελάκη προστέθηκαν ορισμένα στοιχεία της κλασσικής συνταγής, με τον Παύλο Πολάκη να παίρνει το 2023 την θέση του Μίμη Ανδρουλάκη. Το βασικό υλικό ωστόσο ήταν η περίφημη «εκλογή από την βάση» που άγγιξε την γελοιότητα. Μάρτυρας η προσπάθεια του χουντικού αντιδήμαρχου του Μπέου στον Βόλο και ταμία του Ιδρύματος Μητσοτάκη, Κ. Λούλη να ψηφίσει κι αυτός για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ την Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου. Όλοι οι δεξιοί χωράνε!