Οι εκλογές του περασμένου Ιουλίου αποτέλεσαν μια σκληρή δοκιμασία για την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ και για τον κόσμο του που έσπευσε ακόμη μια φορά να τον ψηφίσει. Η εκλογική του βάση είναι εν πολλοίς αριστερή έστω κι αν αρκετοί από τους εκλογείς του δεν είναι επαρκώς εγκλιματισμένοι με την έννοια της Αριστεράς.
Τούτο είναι όμως το λιγότερο. Το μείζον ζήτημα που προέκυψε για την αριστερή παράταξη και τον κόσμο της είναι το πολιτικό αδιέξοδο, στο οποίο βρέθηκε αίφνης ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του περασμένου Ιουλίου. Διαχωρισμένη μέσα από διαφορετικά ιδεολογήματα, η ηγεσία του έδειξε να μην κατανοεί τον χαρακτήρα μιας υπαρξιακής κρίσης που αντιμετώπιζε συνολικά ο κομματικός χώρος μετά την πλήρη του κατάρρευση. Ο πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να αποδράσει διευρύνοντας έτσι το αδιέξοδο και επιδεινώνοντας συνάμα το ενδοκομματικό κλίμα.
Η παραίτηση από την ηγεσία υπήρξε ένα δεύτερο μοιραίο λάθος του Αλέξη Τσίπρα μετά την προκήρυξη εκλογών τον Μάιο του 2019 που θα έφερνε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην εξουσία. Υπήρξε μια μοιραία κίνηση πανικού αυτή εκείνο το βράδυ των ευρωεκλογών, η οποία πολιτικά δεν ερμηνεύεται καν με ορθολογικούς όρους. Ο ίδιος είχε κάποιους μήνες μπροστά του ακόμα να κυβερνήσει, συνάμα και τη δυνατότητα να βελτιώσει την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ. Η αιτιολογία περί μειοψηφικής εμπιστοσύνης δεν ίσχυε καθότι στις ευρωεκλογές η λαϊκή ψήφος έχει εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Εν όψει μιας τέτοιας μετεκλογικής κατάστασης κι ενώ ο κομματικός μηχανισμός είχε παραλύσει, έμελλε να αρχίσει στο ενδοκομματικό πεδίο ένα «γαϊτανάκι» επιλογών που θα οδηγούσαν στο καταστροφικά απρόβλεπτο αποτέλεσμα της Κυριακής. Πρώτα με την εκλογή προσωρινού προέδρου από την Κ.Ο. του κόμματος και εν συνεχεία με την απόφαση για συνέδριο. Κι ενώ η κρίση εντεινόταν αρχίζει μια παρδαλή και θορυβώδης διαδικασία προβολής υποψηφιοτήτων, η οποία απογυμνώνει πολιτικά τον ΣΥΡΙΖΑ μη έχοντας καμία σχέση με τα αριστερά «ήθη κι έθιμα» ούτε με την ιστορία της Αριστεράς. Ηταν μάλλον αναμενόμενο ότι σε μια τέτοια «αναμπουμπούλα» θα ανέτελλε και κάποιο νέο αστέρι για να αλωθεί μέσω αυτού το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Και τούτο έφθασε εδώ από την Αμερική με μιντιακή, χολιγουντιανή δε ακτινοβολία! Πλούσιος, νέος και ωραίος…
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε δημιούργημα ενός χαρισματικού ηγέτη, όπως τούτο συνέβη με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Δομήθηκε σταδιακά από σειρά στελεχών και διανοουμένων, οι οποίοι δεν αναζητούσαν τον ηγέτη αλλά πρώτα το στίγμα των ιδεολογικο-πολιτικών τους προσανατολισμών. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο εξελίξεων, ο χώρος αυτός της Αριστεράς είχε αυτομετασχηματιστεί συχνά με κορυφαία επιλογή τη «Μετεξέλιξη» του 1986, όταν με απόφαση του 4ου συνεδρίου συγκροτήθηκε ο νέος φορέας μιας «Ανανεωτικής Αριστεράς» υπό τον Λεωνίδα Κύρκο. Παράλληλα με τα προτάγματα της πολιτικής συγκυρίας, το νέο αριστερό σχήμα έμελλε να αυτομετασχηματίζεται, όπως με τον «Συνασπισμό», στον οποίο συμμετείχε ακόμη και το ΚΚΕ.
Το τελικό μετασχηματιστικό πείραμα αυτού του χώρου υπήρξε η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ που αποδείχθηκε επιτυχές συνάμα και αποτελεσματικό. Ο νέος ηγέτης του, Αλέξης Τσίπρας, είχε καταφέρει να δημιουργήσει μιαν ιδεολογική και πολιτική συνισταμένη όλων των τάσεων και ρευμάτων του χώρου, οδηγώντας την αριστερή συμπαράταξη στη διακυβέρνηση της χώρας. Μολαταύτα, ο ίδιος δεν είχε ουδέποτε διανοηθεί ή επιχειρήσει να καταστήσει εαυτόν «αρχηγό» κόμματος λειτουργώντας συλλογικά και μέσω συνθέσεων της πολιτικής, έως ότου έφθασε η ώρα της κρίσης τον Ιούλιο του 2015, οπότε επήλθε το πρώτο σοβαρό ρήγμα με την αποχώρηση σειράς κορυφαίων στελεχών.
Η εξελικτική πορεία αυτού του χώρου της Αριστεράς καθοριζόταν σταθερά από την αντιπαράθεση ιδεολογικών ρευμάτων και πολιτικών τάσεων, η οποία απέληγε συνήθως σε μια εξισορροπημένη σύνθεση, τέτοια που καθόριζε την ειρηνική συνύπαρξη όλων και για το αύριο της παράταξης. Τούτο συνέβαινε μέχρι και τον τελευταίο χρόνο πριν από τις εκλογές, όταν εκφράστηκαν ενστάσεις κατά του Αλέξη Τσίπρα, καταλογίζοντάς του αρχηγικές, «βοναπαρτιστικές» προθέσεις. Κύριος λόγος η αλλαγή άρθρων στο 2ο συνέδριο του καταστατικού με την οποία υποβαθμιζόταν ο ρόλος μελών του οργανωμένου αριστερού κόμματος.
Οσα συνέβαιναν ώς τότε στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ γίνονταν με την ενεργή παρουσία μελών, πολιτικά συνειδητοποιημένων. Αυτό που συνέβη στην τρέχουσα φάση δείχνει ωσάν όλοι αυτοί οι ενεργοί συντελεστές να αντικαταστάθηκαν από παντοειδείς κομπάρσους. Στο προσκήνιο δεν εμφανίστηκαν ενεργά μέλη αλλά ένα ακατέργαστο πλήθος οπαδών ενός «ειδώλου», το οποίο ουδεμία σχέση είχε με την Αριστερά αλλά και καμία θέση για τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Ουδείς εγνώριζε κάτι σχετικά με την ταυτότητα του νέου υποψηφίου πλην γνωστών προσωπικών του επιλογών, που αναιτίως ο ίδιος επρόβαλλε, ωσάν να βρισκόταν σε διαγωνισμό καλλιστείων ομορφιάς! Αυτό όμως μόνο πολιτική δεν λέγεται…
*Δημοσιογράφος
efsyn.gr
Σχόλια (0)