Τα δυτικά μονοπώλια για τη διαμόρφωση κοινής γνώμης έβαλαν στο στόχο τούς «τρομοκράτες» της Χαμάς, σε μια προσπάθεια να κινητοποιήσουν ισλαμοφοβικά αντανακλαστικά στις δυτικές κοινωνίες. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική, καθώς η στρατιωτική επιχείρηση «Καταιγίδα Αλ Άκσα» είναι μέρος μιας νέας εξέγερσης του παλαιστινιακού λαού, μια νέας ιντιφάντα, με υποκείμενο τη συνασπισμένη Παλαιστινιακή Αντίσταση.
Η «Καταιγίδα Αλ Άκσα» δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Είναι αποτέλεσμα της εδώ και δεκαετίες κατοχής της Παλαιστίνης από ένα ρατσιστικό καθεστώς απαρτχάιντ, για το οποίο έχει γράψει επανειλημμένα ακόμα και η Διεθνής Αμνηστία. Απαρτχάιντ ονομάστηκε το καθεστώς φυλετικού διαχωρισμού στη Νότια Αφρική και τη Νοτιοδυτική Αφρική από το 1948 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και σύμφωνα με τη Σύμβαση του Απαρτχάιντ, το Καταστατικό της Ρώμης και το εθιμικό διεθνές δίκαιο διαπράττεται όταν οποιαδήποτε σκληρή ή απάνθρωπη πράξη (ουσιαστικά μια σοβαρή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων) διαπράττεται στο πλαίσιο ενός θεσμοθετημένου καθεστώτος συστηματικής καταπίεσης και κυριαρχίας από μια φυλετική ομάδα έναντι μιας άλλης, με την πρόθεση να διατηρήσει αυτό το σύστημα.
H οργάνωση σημειώνει πως οι Παλαιστίνιοι στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη (OPT) χωρίζονται σε χωριστούς θύλακες, με όσους ζουν στη Λωρίδα της Γάζας απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο μέσω του παράνομου αποκλεισμού του Ισραήλ, ο οποίος έχει προκαλέσει ανθρωπιστική κρίση και αποτελεί μια μορφή συλλογικής τιμωρίας. Αυτό συμπίπτει με τον παραπάνω ορισμό του απαρτχάιντ.
Στην πραγματικότητα, το σιωνιστικό καθεστώς έχει μετατρέψει την Παλαιστίνη στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου σε βάρος πρώτα και κύρια του αραβικού παλαιστινιακού πληθυσμού και όχι μόνο αυτού. Όπως κάθε φυλετικό καθεστώς που σέβεται τον εαυτό του, καταπιέζει κάθε εθνική ή θρησκευτική ομάδα που δεν ενσωματώνεται στη σιωνιστική ιδεολογία. Eπιθέσεις σημειώνονται συχνά ενάντια σε αντισιωνιστές εβραίους, που καταγγέλλουν τον σιωνισμό ως αίρεση για την εβραϊκή θρησκεία και αρνούνται να καταταγούν στον στρατό του απαρτχάιντ. Το Πάσχα σημειώθηκαν νέες επιθέσεις κατά πιστών στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο και στο ισλαμικό τέμενος Αλ Άλσα (βλέπε παρακάτω), οπότε ο αρχιεπίσκοπος Σεβαστείας Θεοδόσιος ανέφερε πως «οι επιθέσεις κατά μουσουλμάνων ισοδυναμούν με επιθέσεις κατά χριστιανών». Ο ραβίνος Γιασρέλ Βάις έχει δηλώσει επίσης πως «οι επιθέσεις στο τέμενος στρέφονται ταυτόχρονα κατά του ιουδαϊσμού και της ανθρωπότητας».
Μέσα σε όλα τα παραπάνω, όλο το προηγούμενο διάστημα υπήρξε κλιμάκωση της κρατικής τρομοκρατίας του Ισραήλ, τόσο στο «εσωτερικό» (βλ. εξωδικαστικές εκτελέσεις, εποικισμοί), καθώς και σε βομβαρδισμούς στη Γάζα, τον Λίβανο και Συρία, στην τελευταία μάλιστα λίγες ημέρες μετά τον φονικό σεισμό του Φλεβάρη.
«Καταιγίδα Αλ Άκσα», η εκδίκηση που έπιασε το Ισραήλ στον ύπνο
Το Τέμενος Αλ Άκσα, που βρίσκεται στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ, θεωρείται το τρίτο πιο ιερό μέρος από τους μουσουλμάνους, μετά τη Μέκκα και τη Μεδίνα. Το 2021 , οι συγκρούσεις στην τοποθεσία έπαιξαν ρόλο στην πυροδότηση ενός 10ήμερου πολέμου με τη Γάζα. Την πρώτη εβδομάδα του Απριλίου 2023 , υπήρξαν ξαφνικές και απρόκλητες επιθέσεις σε Παλαιστίνιους που προσεύχονταν στο Τζαμί Αλ Άκσα, που προκάλεσαν οργή στους μουσουλμάνους της περιοχής. Χιλιάδες Παλαιστίνιοι διαδήλωσαν οργισμένοι κατά της βεβήλωσης του τεμένους και των ισραηλινών αεροπορικών επιδρομών, ενώ η Παλαιστινιακή Αντίσταση απάντησε με εκτόξευση ρουκετών και ορκίστηκε εκδίκηση.
Η ισραηλινή πλευρά δεν πήρε στα σοβαρά τις προειδοποιήσεις για σκληρά αντίποινα και το πλήρωσε. Τα ξημερώματα του Σαββάτου, μια ομοβροντία από 5.000 ρουκέτες σε 20 λεπτά εκτοξεύτηκαν στο νότιο και κεντρικό Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένου του Τελ Αβίβ και της Ιερουσαλήμ. Ταυτόχρονα, ένοπλοι Παλαιστίνιοι έσπασαν τον αποκλεισμό στη Λωρίδα της Γάζας και διείσδυσαν στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη απέναντι στον «Γολιάθ» της στρατιωτικής τεχνολογίας.
«Η Χαμάς χρησιμοποίησε μια άνευ προηγουμένου τακτική πληροφοριών για να παραπλανήσει το Ισραήλ τους τελευταίους μήνες, δίνοντας τη δημόσια εντύπωση ότι δεν ήταν διατεθειμένη να προχωρήσει σε μάχη ή αντιπαράθεση με το Ισραήλ ενώ προετοιμαζόταν για αυτή τη μαζική επιχείρηση», είπε πηγή κοντά στη Χαμάς στον αμερικανικό τύπο. «Ο Νετανιάχου καλλιέργησε μια βιομηχανία δισεκατομμυρίων δολαρίων που πουλάει εργαλεία κατασκοπείας σε ελίτ που τα χρησιμοποιούν για να εισβάλλουν στα iPhones επικριτών, εκλεγμένων αντιπάλων, δικηγόρων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ακόμη και φοιτητών (όλα αυτά είναι πραγματικά παραδείγματα). Αποδεικνύεται ότι δεν είναι πολύ χρήσιμα για την κατασκοπεία της Χαμάς, όμως», παρατήρησε ο Έντουαρτ Σνόουντεν.
Όχι μόνο η Χαμάς, αλλά η ενωμένη Παλαιστινιακή Αντίσταση
Ο Μοχάμεντ Ντέιφ ανέλαβε εκ μέρους της Χαμάς την ευθύνη για το χτύπημα, αναγγέλλοντας την απόφαση να μπει «ένα τέλος σε όλα τα εγκλήματα της κατοχής» και δηλώνοντας πως «ο χρόνος που οι σιωνιστές αλώνιζαν χωρίς να λογοδοτούν έχει τελειώσει». Πρόκειται για τον αρχηγό των Ταξιαρχιών Αλ Κασάμ, του στρατιωτικού δηλαδή βραχίονα της Χαμάς, που έχουν πάρει το όνομά τους από τον Ιζ αδ-Ντιν αλ-Κασάμ, ένα Σύρο μουσουλμάνο ιεροκήρυκα και ηγετική φυσιογνωμία της αντίστασης ενάντια στους Γάλλους στη Συρία και στους Βρετανούς και τους σιωνιστές στην Παλαιστίνη. Ο επικεφαλής του Πολιτικού Γραφείου της Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγια, δήλωσε ότι η «καταιγίδα» θα επεκταθεί στη Δυτική Όχθη και πέρα από αυτήν.
Τα δυτικά μονοπώλια για τη διαμόρφωση κοινής γνώμης έβαλαν στο στόχο τούς «τρομοκράτες» της Χαμάς, σε μια προσπάθεια να κινητοποιήσουν ισλαμοφοβικά αντανακλαστικά στις δυτικές κοινωνίες. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική, καθώς η στρατιωτική επιχείρηση «Καταιγίδα Αλ Άκσα» είναι μέρος μιας νέας εξέγερσης του παλαιστινιακού λαού, μια νέας ιντιφάντα, με υποκείμενο τη συνασπισμένη Παλαιστινιακή Αντίσταση.
Ενδεικτικά, ο Αμπού Χαμζά, διοικητής των Ταξιαρχιών Αλ Κούντς της επίσης σουνιτικής Ισλαμικής Τζιχάντ δήλωσε ότι «είμαστε μέρος αυτής της μάχης, οι μαχητές μας είναι δίπλα-δίπλα με τους αδελφούς τους στις Ταξιαρχίες Κασάμ μέχρι να επιτευχθεί η νίκη», ενώ ο Μοχάμεντ αλ-Χίντι, αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας της ίδιας οργάνωσης έκανε λόγο για ιστορική μέρα για την Παλαιστίνη, είναι μόνο το ξεκίνημα». Στην επιχείρηση συμμετέχουν επίσης οι σουνιστικές Επιτροπές Λαϊκής Αντίστασης.
Συμμετέχει επίσης το ιστορικό Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP), η μαρξιστική-λενινιστική επαναστατικη οργάνωση, που δήλωσε ότι «οι ακλόνητοι γιοι της αντίστασης βγήκαν ενωμένοι, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της Παλαιστίνης, στο κάλεσμα της Αλ-Κουντς και της Αλ-Άκσα, στο οποίο αποκαθίσταται η φύση της σύγκρουσης και αποκαθίσταται η αξιοπρέπεια του αραβικού έθνους, αποφασισμένοι να πετύχουν μια στρατηγική νίκη επί αυτού του εχθρού σε μια μάχη που θα ανοίξει την πόρτα της επιστροφής και θα επανασχεδιάσει την ιστορία της Παλαιστίνης και της περιοχής».
Το PFLP κάλεσε «τον ηρωικό λαό μας σε όλη την Παλαιστίνη να συμμετάσχει ενεργά στη μάχη της Tufan al-Aqsa- Κάθε θέση του και τα εργαλεία που διαθέτει, να επιτεθεί στο στρατό και τους εποίκους του εχθρού, να αποκόψει τους δρόμους ανεφοδιασμού του, να καταστρέψει τις ζωτικής σημασίας εγκαταστάσεις του και να καταδιώξει τους τρομοκρατημένους Σιωνιστές εισβολείς μπροστά στα χτυπήματα της αντίστασης. Οσοι φέρουν όπλα, ιδιαίτερα τα μέλη των υπηρεσιών ασφαλείας, να συμμετάσχουν στη μάχη του παλαιστινιακού λαού ενάντια στον εχθρό του και να βρεθούν στη φυσική θέση κάθε ελεύθερου Παλαιστίνιου που αγωνίζεται να απαλλαγεί από την κατοχή και να πετύχει τους στόχους και τα δικαιώματα όλου του λαού μας». Ο Χαλέντ Μοχτασέμπ, μέλος των Ταξιαρχιών του Μάρτυρος Αμπού Αλί Μουσταφά (Στρατιωτική Πτέρυγα PFLP), έχασε τη ζωή του στην επιχείρηση της Ιερουσαλήμ, σύμφωνα με ανακοίνωση της οργάνωσης.
Στις επιχειρήσεις συμμετέχει το επίσης μαρξιστικό-λένινιστικό Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, που είναι διάσπαση του PFLP, καθώς και ο «Λάκκος των Λεόντων» που είναι το πιο γνωστό παράδειγμα, από μια σειρά ακομμάτιστες και μη θρησκευτικές οργανώσεις νέων και ιδρύθηκαν το 2022.
Το Παλαιστινιακό Εναλλακτικό Επαναστατικό Μονοπάτι «Masar Badil» κάλεσε «τις οργανώσεις και τους υποστηρικτές του, τις μάζες του παλαιστινιακού μας λαού, τους υποστηρικτές της Αντίστασης στην εξορία και τη διασπορά, τους συμμάχους από τις απελευθερωτικές δυνάμεις και τα κινήματα και τις επιτροπές αλληλεγγύης με τον παλαιστινιακό λαό παντού, να εκφράσουν την υποστήριξή τους στην ηρωική Παλαιστινιακή Αντίσταση, να υψώσουν τη σημαία της Παλαιστίνης και τα λάβαρα της Αντίστασης και να οργανώσουν λαϊκές, πολιτικές και μιντιακές διαδηλώσεις και εκδηλώσεις για να αποκαλύψουν τα σιωνιστικά εγκλήματα κατά του λαού μας στην κατεχόμενη Παλαιστίνη και να υποστηρίξουν την επιχείρηση ‘Καταιγίδα Αλ-Άκσα’».
Το Masar Badil σημειώνει ακόμα ότι «η ηρωική Παλαιστινιακή Αντίσταση άνοιξε ένα κεφάλαιο μαχών αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας την αυγή της 7ης Οκτωβρίου 2023 και αντιδρώντας σε δεκαετίες συνεχούς και επαναλαμβανόμενης σιωνιστικής, αμερικανικής και ευρωπαϊκής επίθεσης εναντίον των μαζών του αραβικού και ισλαμικού έθνους από τον ωκεανό ως τον Κόλπο, ενώπιον των πολέμων πείνας και πολιορκίας που οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι πράκτορές τους έχουν καταστρώσει εναντίον των λαών μας στην περιοχή, ειδικά στη Συρία, τον Λίβανο, την Υεμένη και το Ιράν».
Τέλος, η Φατάχ, η ιστορική κοσμική οργάνωση του Αραφάτ έγραψε για «το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού να υπερασπιστεί ενωμένος τον εαυτό του», παρά το γεγονός ότι σήμερα βρίσκεται υπό την ηγεσία του Άμπας, ο οποίος κατηγορείται συχνά για πάρε-δώσε με τους κατακτητές.
Η ενότητα της αντίστασης αποτέλεσμα των ζυμώσεων, που έλαβαν χώρα τα προηγούμενα χρόνια στην παλαιστινιακή κοινωνία και αφορούν την ανάγκη να τερματιστεί εδώ και τώρα η αβίωτη ισραηλινή κατοχή και να λύσουν μετά τις σεκταριστικές αντιπαραθέσεις και τα διαφορετικά στρατηγικά πολιτικά σχέδια για το αν η ελευθερη Παλαιστίνη θα είναι ισλαμική, κοσμική ή σοσιαλιστική. Αυτοί οι προβληματισμοί οδήγησαν τόσο στην ίδρυση νέων οργανώσεων αντίστασης από νέους που έχουν απογοητευτεί από τον «ενδοτισμό» της Παλαιστινακής αρχής και τις προηγούμενες αντιπαραθέσεις των άλλων οργανώσεων αντίστασης, αλλά οδήγησαν και τις υπάρχουσες οργανώσεις να επανεκκινήσουν βήματα συνεργασίας.
Αποτυχία των σεχταριστικών σχεδιασμών της Ουάσινγκτον – Η Χαμάς επιστρέφει στον Άξονα της Αντίστασης
Η ενότητα της Παλαιστινιανής Αντίστασης επετεύχθη σε ένα περιβάλλον αποτυχίας των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών της Ουάσινγκτον να εργαλειοποιήσει τις σεχταριστικές αντιπαραθέσεις, με σκοπό την χάραξη μιας «νέας μέσης ανατολής». Αυτή η αποτυχία αποκαλύφθηκε πρώτα στη Συρία.
Πριν αναφερθούμε σε αυτό, χρειάζεται να θυμίσουμε πως η Χαμάς ξεκίνησε το 1987 ως ένα παρακλάδι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, το οποίο αυτονομήθηκε, αφού η δεύτερη δεν ήθελε να εμπλακεί σε βία κατά του Ισραήλ. Μάλιστα, σύμφωνα με ορισμένους, η ίδρυσή της βόλευε το Ισραήλ, καθώς αποδυνάμωνε την ισχυρη τότε κοσμική Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης του Αραφάτ. Ωστόσο, όπως φάνηκε ήδη από Πρώτη Ιντιφάντα, παρά τον θρησκευτικό προσανατολισμό της, η Χαμάς λειτούργησε κυρίως ως μια οργάνωση του παλαιστινιακού εθνικού κινήματος.
Εξαίρεση από την παραπάνω κατεύθυνση υπήρξε όταν ο σουνιτικός προσανατολισμός της οργάνωσης, την οδήγησε να υποστηρίξει τους υποστηριζόμενους από τη Δύση ακραίους σαλαφιστές εναντίον της κοσμικής μπααθικής κυβέρνησης Άσαντ, το 2012, τραυματίζοντας τις σχέσεις της με τον λεγόμενο Άξονα της Αντίστασης. Ως αποτέλεσμα, η συριακή κυβέρνηση έκλεισε τα γραφεία της οργάνωσης στη Δαμασκό, που αποτελούσε ασφαλές καταφύγιο για την ηγεσία της Χαμάς από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, με αποτέλεσμα να μετακομίσει στην πετρομοναρχία του Κατάρ και στην Τουρκία.
Ωστόσο, τα σεκταριστικά σχέδια της Ουάσιγκτον ηττήθηκαν από τη Συρία και τους συμμάχους της και η Χαμάς, που στο μεταξύ κατανόησε πως η επιλογή της ήταν σε βάρος του παλαιστινιακού σκοπού, αποκατέστησε πλήρως τις σχέσεις της με την κυβέρνηση Άσαντ και επέστρεψε στη Δαμασκό, μετά από διαμεσολάβηση της Τεχεράνης και της Χεζμπολάχ. Η απόφαση της Χαμάς να επιστρέψει στον Άξονα της Αντίστασης αποδεικνύεται σοφή, καθώς το Κατάρ συμφώνησε να κόψει την πρόσβαση του Ιραν σε λογαριασμό 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων για ανθρωπιστική βοήθεια εξαιτίας του χτυπήματος της Παλαιστινικής Αντίστασης στο Ισραήλ. Αντίθετα, οι πρόεδροι του Ιράν και της Συρίας προτρέπουν τις ισλαμικές χώρες να καταλήξουν σε συμφωνία για μια θέση υποστήριξης των Παλαιστινίων.
Η αποτυχία των σχεδιασμών της Ουάσινγκτον να υποκινήσει σεχταριστικές αντιπαραθέσεις στη Μέση Ανατολή απεικονίζεται με άλλα λόγια από το ίδιο το γεγονός πως η συμμαχία κοσμικών, σουνίτικων και αριστερών παλαιστινιακών οργανώσεων έχει συγκροτήσει έναν Άξονα της Αντίστασης μαζί το σιιτικό Ιράν, τους σιίτες Χούτι της Υεμένης, την κοσμική Συρία του Άσαντ, την σιιτική Χεζμπολάχ του Λιβάνου και τις σιιτικές Μονάδες Λαϊκής Κινητοποίησης του Ιράκ, που προειδοποιούν σε όλους τους τόνους πως θα «εξαλείψουν το Ισραήλ από τον χάρτη» σε περίπτωση που προσπαθήσει να επιβάλει την «ολοκληρωτική λύση» στο λάο της Παλαιστίνης ή αν Αμερικανοί πεζοναύτες πατήσουν στην παλαιστινιακή γη.
Ως εκ τούτου, η προσπάθεια σύγχυσης ανάμεσα στις διάφορες εκδοχές της Παλαιστινιακής Αντίστασης με το Ισλαμικό Κράτος ή την Αλ Κάιντα χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει τα εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ, ενώ κρύβει πως οι ΗΠΑ υποκίνησαν τον θρησκευτικό σεχταρισμό στον πόλεμο κατά της Συρίας, της Λιβύης κα.
Αν απομακρυνθούμε για λίγο από τον χάρτη της Μ. Ανατολής, θα διαπιστώσουμε πως η αμφισβήτηση του μονοπολισμού της Ουάσιγκτον σε οικονομικό επίπεδο από τη Κίνα και σε στρατιωτικό επίπεδο από τη Ρωσία έχει τροφοδοτήσει διεθνώς τον αγώνα κατά της δυτικής νεοαποικιοκρατίας. Το παραπάνω μπορεί κανείς να διαπιστώσει στα πρόσφατα αντιγαλλικά στρατιωτικά κινήματα στην Αφρική, αλλά και σήμερα με την ενίσχυση της Παλαιστινιακής Αντίστασης, αφού το Ισραήλ είναι ιστορικά ο ρατσιστής χωροφύλακας του ιμπεριαλισμού υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολη.
Οι πολιτικές εξομάλυνσης των -συνεργαζόμενων με τη Δύση- αραβικών κρατών με το Ισραήλ απέτυχαν, αφενός γιατί συνάντησαν την αντίδραση των αραβικών λαών, αλλά και την αποσάθρωση των παραδοσιακών συμμαχιών των ΗΠΑ στην περιοχή. Το πιο ενδεικτικό παράδειγμα είναι αυτό της πετρομοναρχια των Σαουδ, η οποία με την παρέμβαση της Κίνας και αντάλλαγμα την ένταξη στους BRICS οδηγήθηκε σε συνομιλίες με το Ιράν για την επίτευξη ειρήνης με τις δυνάμεις της Αντίστασης των Χούθι στην Υεμένη, επιφέροντας ισχυρό χτύπημα στην παντοδυναμία του δολαρίου ως μοχλού της αμερικανικής νεοαποικιοκρατίας. Μετά την αναζωπύρωση, η Ρωσία και η Κίνα με κοινό διάβημα ζητούν στα Ηνωμένα Έθνη την αναγνώριση του Παλαιστινιακού Κράτους και κατηγορούν την Ουάσιγκτον για την ενίσχυση της ματαιοδοξίας του Ισραήλ, ενώ μένει να κριθεί το κατά πόσο το ΝΑΤΟ μπορεί να αντέξει έναν δεύτερο δια αντιπροσώπων πόλεμο, δίπλα σε αυτόν την Ουκρανίας, σε περίπτωση παρέμβασης του Ιράν.
Σε αυτό το περιβάλλον, με την ενίσχυση των περιφερειακών τους συμμάχων και εν μέσω της συνεχιζόμενης εσωτερικής πολιτικής κρίσης στο Ισραήλ, οι δυνάμεις της Παλαιστινιακής Αντίστασης βρήκαν την ευκαιρία να απαντήσουν.
Τα σκληρά αντίποινα του Ισραήλ με την υποστήριξη του (και ελληνικού) «κόμματος του πολέμου»
Αναμφίβολα, το Ισραήλ υπέστη μια μεγάλη ταπείνωση τόσο σε επίπεδο ετοιμότητας, όσο και από το γεγονός πως για πρώτη φορά μετά από χρόνια είχε να αντιμετωπίσει επιχειρήσεις στο «έδαφός του». Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, πάνω από 340.000 Παλαιστίνιοι έχουν γίνει πρόσφυγες μέσα στον περικυκλωμένο θύλακα, αναζητώντας κάποια ασφάλεια, ενώ άλλα ΜΜΕ ανεβάζουν αυτόν τον αριθμό σε πάνω από 423.000. Από αυτούς, περίπου 220.000 έχουν καταφύγει μέσα στα 92 σχολεία, που λειτουργεί ο Οργανισμός στη Γάζα. Μάλιστα, το απαρτχάιντ απαιτεί την «εκκένωση» 1,1 εκατ. Παλαιστινίων εντός 24ωρου, κάτι που «τα Ηνωμένα Έθνη θεωρούν ότι είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί μια τέτοια μετακίνηση χωρίς καταστροφικές ανθρωπιστικές συνέπειες».
Μαζί με αυτό σταμάτησαν και τα κροκοδείλια δάκρυα των μονοπωλίων ενημέρωσης, που με μια φωνή στηρίζουν το «δικαίωμα» του Ισραήλ στην εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων.
Έτσι, μια σειρά κυβερνήσεις του ΝΑΤΟ απαγορεύουν διαδηλώσεις υποστήριξης στον παλαιστινιακό λαό. Το «κόμμα του πολέμου» -όρος που χρησιμοποιείται στις ΗΠΑ για να υποδηλώσει την δικομματική συναίνεση στον πόλεμο κατά της ανθρωπότητας- έχει ριζώσει για τα καλά και στη χώρα μας. Οι τυχοδιωκτισμοί της κυβέρνησης ΝΔ, που έφτασαν μέχρι την εμπλοκή της χώρας σε «πρόβα» πλήγματος «κατά του Ιράν και των πυρηνικών του εγκαταστάσεων» (βλέπε το σχετικό ρεπορτάζ της Λαμπρινής Θωμά στο TPP), την καθιστούν επισήμως μια από τις πιο φιλοσιωνιστικές κυβερνήσεις της Ευρώπης. Η πολιτική αυτή έχει τη συναίνεση όλων των κομμάτων του νατοϊκού τόξου, από τον ΣΥΡΙΖΑ που συναγωνίζεται (αν δεν ξεπερνά πια) την κυβέρνηση στην υποταγή στο ΝΑΤΟ. Ανάλογες φιλοσιωνιστικές θέσεις παίρνει και η ακροδεξιά, ακόμα και στη νεοναζιστική εκδοχή της, αφού παρά το μίσος προς τον εβραϊκό λαό, αναγνωρίζει στο σιωνιστικό απαρτχάιντ μια έκφραση των ιδεών της.
Οι διαμορφωτές κοινής γνώμης στα μέσα ενημέρωσης, την οργανική τέχνη και τη διανόηση πρόθυμα φιλοτεχνούν την αποανθρωποποίηση των Παλαιστινίων, όπως έκαναν οι προπαγανδιστές του ναζισμού κατά των Εβραίων για να πετύχουν την ανοχή στο Ολοκαύτωμα. Παρά την προσπάθεια ταύτισης της κριτικής στο Ισραήλ με τον αντισημιτισμό, αυτός στη σύγχρονη μέινστριμ εκδοχή του παίρνει πια τη μορφή του αντιαραβισμού και της ισλαμοφοβίας, που έρχεται να κάτσει δίπλα στη ρωσοφοβία, τη σινοφοβία και τα άλλα αποικιοκρατικά ιδεολογήματα.
«Οι ωμότητες της προόδου ονομάζονται επαναστάσεις»
Η περίτεχνη θυματοποίηση του Ισραήλ έχει αντιστρέψει την πραγματικότητα της σχέσης μεταξύ θύτη και θύματος. Στις δυτικές κοινωνίες, όπου η κυριαρχία της μεταμοντέρνας αφήγησης κατακρεουργεί τη διαλεκτική, οι καταναλωτές εικόνων και αφηγήσεων αισθάνονται πως έχουν περισσότερα κοινά βιώματα τους με τους θαμώνες ενός ρέιβ πάρτυ, παρά με τους ενόπλους Παλαιστίνιους μαχητές, αφού δεν ζουν σε συνθήκες που γεννούν μια τέτοιας μορφής αντίσταση.
Η ιστορική σταθερά, η όποια επιτάσσει ότι θύμα, όταν μετατρέπεται στο αντιφατικό υποκείμενο μιας απελευθερωτικής διαδικασίας θα μεταχειριστεί ωμότητες στην προσπάθεια να ανατρέψει την κατάσταση του, έχει να τους συναντήσει πολλά χρόνια. Ένας Γάλλος μπορεί να δηλώνει περήφανος για τη république, έχοντας την ιστορική πολυτέλεια να απέχει από το αίμα που χρειάστηκε να χυθεί από τους αβράκωτους, όπως ένας Έλληνας μπορεί να γιορτάζει την επέτειο της ανεξαρτησίας απέχοντας ιστορικά από τη σφαγή της Τριπολιτσάς. Όλοι (ή σχεδόν όλοι) γιορτάζουμε την ήττα του φασισμού στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, άσχετα με το τι έγινε στο Βερολίνο ή τη Δρέσδη.
Ο Βίκτωρ Ουγκώ εκφράζει την παραπάνω ιστορική νομοτέλεια, στο έργο του «Οι Άθλιοι», μέσα από τα λόγια ενός ετοιμοθάνατου, παλαίμαχου Γάλλου επαναστάτη, ο οποίος πριν κλείσει τα μάτια του θα αποφανθεί πως «ναι, οι ωμότητες της προόδου ονομάζονται επαναστάσεις. Όταν τελειώσουν, αναγνωρίζεται αυτό: ότι το ανθρώπινο γένος έχει υποστεί σκληρή μεταχείριση, αλλά ότι έχει προοδεύσει».
thepressproject.gr