Η πολιτική διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ έχει συντελεστεί

Δύο μεί­ζο­νες πα­ρεμ­βά­σεις του Κασ­σε­λά­κη είναι, κατά τη γνώμη μας, πλή­ρως απο­δει­κτι­κές του ισχυ­ρι­σμού. Η πρώτη αφορά την κα­τά­πτυ­στη ανα­κοί­νω­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, την ώρα που άρ­χι­ζε η ιστο­ρι­κή σφαγή στη Γάζα, που επέ­λε­ξε να δη­λώ­σει αλ­λη­λεγ­γύη στο Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ. Η δεύ­τε­ρη αφορά την «ομο­λο­γία πί­στε­ως» της νέας ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπρο­στά στους βιο­μη­χά­νους του ΣΕΒ, όπου ο Κασ­σε­λά­κης επέ­λε­ξε να υπο­γραμ­μί­σει την «απο­δαι­μο­νο­ποί­η­ση» του κε­φα­λαί­ου, αλλά και τη «δαι­μο­νο­ποί­η­ση» της τα­ξι­κής πάλης, ση­κώ­νο­ντας ως ση­μαία του κόμ­μα­τός του τις μπουρ­δο­λο­γί­ες περί «good business». Δευ­τε­ρεύ­ον στοι­χείο, αλλά πραγ­μα­τι­κά αστείο, είναι το ότι αυτές οι αρα­χνια­σμέ­νες ιδέες, με ηλι­κία πολ­λών δε­κα­ε­τιών στην Ευ­ρώ­πη και στις ΗΠΑ, προ­βάλ­λο­νται εδώ ως συ­στα­τι­κά πο­λι­τι­κής «και­νο­το­μί­ας». Η υπό­κλι­ση στο εμ­βλη­μα­τι­κό ση­μείο της ευ­ρω­α­τλα­ντι­κής στρα­τη­γι­κής και η χωρίς προ­σχή­μα­τα προ­σχώ­ρη­ση στη στρα­τη­γι­κή και στη μέ­θο­δο της τα­ξι­κής συ­νερ­γα­σί­ας είναι, ίσως, μια «γλώσ­σα επι­κοι­νω­νί­ας» με αν­θρώ­πους όπως ο ναύ­αρ­χος Απο­στο­λά­κης ή η Θο­δώ­ρα Τζά­κρη, είναι όμως επί­σης μια προ­α­ναγ­γε­λία ρήξης με τους πολ­λούς αρι­στε­ρούς αν­θρώ­πους που πα­ρα­μέ­νουν στο έδα­φος της συλ­λο­γι­κής δρά­σης, της ορ­γα­νω­μέ­νης σχέ­σης με το κί­νη­μα κ.ο.κ.

Ο Κασ­σε­λά­κης ανα­ζη­τά αίγλη μέσα από την «αδια­με­σο­λά­βη­τη» εκλο­γή του στην ηγε­σία. Πρό­κει­ται για ανέκ­δο­το. Όποιος δια­τη­ρεί στοι­χειω­δώς ζω­ντα­νά τα πο­λι­τι­κά του κρι­τή­ρια, κα­τα­νο­εί ότι αυτός ο τρό­πος εκλο­γής μόνο «αδια­με­σο­λά­βη­τος» δεν είναι. Δια­με­σο­λα­βεί­ται, και μά­λι­στα κα­θο­ρι­στι­κά, από τα δια­θέ­σι­μα κε­φά­λαια κάθε υπο­ψη­φί­ου, από την υπο­στή­ρι­ξη ισχυ­ρών κέ­ντρων της κυ­ρί­αρ­χης τάξης και συ­να­κό­λου­θα από τη στάση των συ­στη­μι­κών ΜΜΕ που στην πε­ρί­πτω­ση του Κασ­σε­λά­κη δη­μιούρ­γη­σαν εκ του μη­δε­νός το προ­φίλ ενός «κο­μή­τη» που ερ­χό­ταν «να τα σα­ρώ­σει όλα» και να δη­μιουρ­γή­σει τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για «να ρίξει τον Μη­τσο­τά­κη».

Η νίκη του Κασ­σε­λά­κη ήταν ολο­φά­νε­ρα κα­θε­στω­τι­κή επι­λο­γή και προ­τί­μη­ση για τη θέση της ηγε­σί­ας στην αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση.

Η «αδια­με­σο­λά­βη­τη» εκλο­γή υπήρ­ξε μια και­νο­το­μία του Γ. Πα­παν­δρέ­ου, μέσα στο μι­σο­δια­λυ­μέ­νο από τη λαί­λα­πα του «εκ­συγ­χρο­νι­σμού» ΠΑΣΟΚ, με στόχο να χτί­σει ένα κά­ποιο ηγε­τι­κό προ­φίλ απέ­να­ντι στις (όχι αδι­καιο­λό­γη­τες) εν­στά­σεις για τις πο­λι­τι­κές ικα­νό­τη­τές του. Η «αδια­με­σο­λά­βη­τη» εκλο­γή υπήρ­ξε ανα­ντι­κα­τά­στα­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για να αρ­πά­ξει την ηγε­σία της ΝΔ το αου­τσάι­ντερ Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης. Αξί­ζει όμως να ση­μειω­θεί ότι τόσο ο Γ. Πα­παν­δρέ­ου όσο και ο Κυρ. Μη­τσο­τά­κης προ­σέλ­κυ­σαν στην κάλπη τους ποιο­τι­κά με­γα­λύ­τε­ρους αριθ­μούς ψη­φο­φό­ρων σε σύ­γκρι­ση με το σκορ του Στ. Κασ­σε­λά­κη.

Αυτή η δια­λυ­τι­κή για όλα τα κόμ­μα­τα «συ­νή­θεια» στην επι­λο­γή ηγε­σί­ας, με­τα­φέρ­θη­κε μέσα στις γραμ­μές της Αρι­στε­ράς από τον Αλέξη Τσί­πρα, στην εποχή του ζενίθ του και­ρο­σκο­πι­σμού του. Θέ­λο­ντας να κα­το­χυ­ρώ­σει την από­λυ­τη αρ­χη­γι­κή εξου­σία του, ζή­τη­σε και πήρε το δι­καί­ω­μα της «αδια­με­σο­λά­βη­της» εκλο­γής (αντι­γρά­φο­ντας τον Γ. Πα­παν­δρέ­ου) και δυ­να­μι­τί­ζο­ντας τις δομές του κόμ­μα­τός του και τα όποια απο­θέ­μα­τα πο­λι­τι­κής συ­γκρό­τη­σης είχαν επι­βιώ­σει της επο­χής του μνη­μο­νί­ου 3. Όπως ο κάθε μα­θη­τευό­με­νος μάγος, «λη­σμό­νη­σε» να οχυ­ρώ­σει κα­τα­στα­τι­κά, έστω και σε στοι­χειώ­δες επί­πε­δο, αυτήν την και­νο­το­μία που, τότε, έκοψε και έραψε στα μέτρα του εαυ­τού του. Όταν έφτα­σε η ώρα της κα­τάρ­ρευ­σής του, άφησε πίσω του ένα μπά­χα­λο. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του Αλέξη Τσί­πρα βρέ­θη­κε σε αυτό το κα­θο­ρι­στι­κό για ένα κόμμα ζή­τη­μα, στα δεξιά τόσο των Ιτα­λών με­τα-κομ­μου­νι­στών που διά­λυ­σαν το PCI μέσα από δια­δο­χι­κά συ­νέ­δρια και σα­φείς πλειο­ψη­φί­ες-μειο­ψη­φί­ες, όσο και στα δεξιά της ευ­ρω­παϊ­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας όπου οι απο­φά­σεις για την αλ­λα­γή ηγε­σί­ας (πχ στο SPD) προ­κύ­πτουν μέσα από μια κατά πολύ πιο ρυθ­μι­σμέ­νη και σαφή ορ­γα­νω­τι­κή/κα­τα­στα­τι­κή λει­τουρ­γία.

Είναι σαφές ότι την πόρτα για τον Στ. Κασ­σε­λά­κη άνοι­ξε στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ο Αλ. Τσί­πρας. Όμως όχι μόνο. Αν εξε­τά­σει κα­νείς τη σύν­θε­ση της ση­με­ρι­νής ηγε­τι­κής ομά­δας στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τότε προ­κύ­πτει αβί­α­στα το συ­μπέ­ρα­σμα ότι οι άν­θρω­ποι που κρα­τά­νε στα πόδια του τον Κασ­σε­λά­κη, είναι η έμπι­στη «προ­ε­δρι­κή φρου­ρά» του Αλέξη Τσί­πρα. Ο Κασ­σε­λά­κης είναι «προ­ϊ­όν» της πο­λι­τι­κής του Τσί­πρα και μπο­ρεί να κά­θε­ται στην κα­ρέ­κλα του μόνο λόγω της υπο­στή­ρι­ξης του πιο έμπι­στου στε­λε­χι­κού δυ­να­μι­κού του Τσί­πρα σε αυτή τη «με­τά­βα­ση». Το πόσο προ­σω­ρι­νή θα είναι αυτή η «με­τά­βα­ση», το πόσο θα διαρ­κέ­σει η κα­τα­στρο­φή κάθε έν­νοιας και συμ­βό­λου που συν­δέ­ουν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τη θυ­ελ­λώ­δη αντι­μνη­μο­νια­κή πε­ρί­ο­δο, το εάν και πότε θα προ­κύ­ψει μια ευ­ρύ­τε­ρη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή «ανα­σύν­θε­ση», το εάν και πότε θα κλη­θεί ξανά ο Τσί­πρας σε άμεσο ηγε­τι­κό ρόλο μετά το τέλος της βρώ­μι­κης δου­λειάς, είναι ερω­τή­μα­τα που θα απα­ντη­θούν στις μελ­λο­ντι­κές εξε­λί­ξεις.

Προς το παρόν, ο Κασ­σε­λά­κης που εκλέ­χτη­κε ως ο «κα­ταλ­λη­λό­τε­ρος» για να ρίξει τον Μη­τσο­τά­κη, δια­σφα­λί­ζει με βήμα γοργό την εκλο­γι­κή… συρ­ρί­κνω­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Σύμ­φω­να με τον έμπει­ρο εκλο­γο­λό­γο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, Κ. Που­λά­κη, η «προ­βο­λή» των ψήφων στις πε­ρι­φε­ρεια­κές εκλο­γές δεί­χνει με­γά­λη εκλο­γι­κή υπο­χώ­ρη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο 12,8%, ορια­κά μπρο­στά από το ΠΑΣΟΚ (12,2%), με με­γά­λες απώ­λειες προς το ΚΚΕ, που εμ­φα­νί­ζε­ται να ξε­περ­νά το 10%. Η δη­μο­σκό­πη­ση της GPO που επι­βε­βαί­ω­σε δη­μο­σκο­πι­κά αυτά τα πο­σο­στά, συ­νο­δεύ­τη­κε με ένα δη­λη­τη­ριώ­δες ερ­μη­νευ­τι­κό σχό­λιο: Φαί­νε­ται ότι οι αρι­στε­ροί ψη­φο­φό­ροι επι­μέ­νουν στο να θέ­λουν να ψη­φί­ζουν ένα αρι­στε­ρό κόμμα.

Οι με­τρή­σεις αυτές έχουν γίνει πριν η πο­λι­τι­κή κρίση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ φτά­σει στη δο­κι­μα­σία μιας πι­θα­νής διά­σπα­σης. Το μέλ­λον του Κασ­σε­λά­κη δεν θα κρι­θεί μέσα σε μια «κα­νο­νι­κό­τη­τα», με εγ­γυ­η­μέ­νους τους συ­σχε­τι­σμούς όπως τους γνω­ρί­σα­με. Στις ευ­ρω­ε­κλο­γές, η δεύ­τε­ρη θέση είναι ζη­τού­με­νο εν αμ­φι­βο­λία για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που πι­θα­νώς μπο­ρεί να βρε­θεί να πα­λεύ­ει ακόμα και για την τρίτη θέση. Και τότε η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή ανα­σύν­θε­ση θα παι­χτεί με τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κούς όρους και το γή­πε­δο για την επι­στρο­φή εξ εφε­δρεί­ας του Αλ. Τσί­πρα, μπο­ρεί να απο­δει­χθεί τε­λι­κά ξερό και άγονο.

Το ερώ­τη­μα του πώς έφτα­σε σε αυτό το χάλι ένα κόμμα που 6 μήνες πριν διεκ­δι­κού­σε ρόλο «κυ­βερ­νώ­σας Αρι­στε­ράς», πα­ρα­μέ­νει ση­μα­ντι­κό.

Το πα­ρελ­θόν με­τρά­ει

Οι συ­νη­θι­σμέ­νες στον Τύπο αγιο­γρα­φί­ες για τον Τσί­πρα, ξε­κι­νούν από τον ισχυ­ρι­σμό ότι αυτός «πήρε» τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο 4,5% και «τον εκτό­ξευ­σε» αρ­χι­κά στην κυ­βέρ­νη­ση και στη συ­νέ­χεια στην ισχυ­ρή θέση της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης.

Δεν έχουν σχέση με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Γιατί υπο­τι­μούν το ρόλο με­γά­λων κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων και πο­λι­τι­κών συ­γκρού­σε­ων που κα­θό­ρι­ζαν τις εξε­λί­ξεις και που, μέσα σε αυτές, ο Τσί­πρας ελισ­σό­ταν ως ένας τα­κτι­κι­στής με απο­φα­σι­στι­κό κρι­τή­ριο, από ένα ση­μείο και μετά, το δικό του ρόλο σε θέση εξου­σί­ας. Χωρίς στρα­τη­γι­κή, χωρίς στα­θε­ρό­τη­τα σε κοι­νω­νι­κές ανα­φο­ρές και γι’ αυτό χωρίς προ­ο­πτι­κή. Η ει­κό­να που απο­κα­λύ­φθη­κε το 2023, ωρί­μα­ζε στις κρί­σι­μες επι­λο­γές του 2015, στη μνη­μο­νια­κή-νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή του 2015-19, στην εκλο­γο­κε­ντρι­κή «με­τα­τό­πι­ση προς το κέ­ντρο» του 2019-23, που έχτι­ζαν τα θε­μέ­λια για την πο­λι­τι­κή/εκλο­γι­κή συ­ντρι­βή του Μάη-Ιού­νη του ’23 και την υπο­χρε­ω­τι­κή πα­ραί­τη­ση.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εκτο­ξεύ­τη­κε στα πλειο­ψη­φι­κά πο­σο­στά που έκα­ναν εφι­κτό το σχέ­διο «κυ­βέρ­νη­ση Αρι­στε­ράς», όχι γιατί η ηγε­σία του είχε κά­ποιες ιδιαί­τε­ρες πο­λι­τι­κές ικα­νό­τη­τες (ο στε­νός τα­κτι­κι­σμός ήταν ορα­τός και σε εκεί­νη την πε­ρί­ο­δο), αλλά γιατί κο­λοσ­σιαί­ες ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές δυ­νά­μεις συ­γκρού­στη­καν με τα μνη­μό­νια και απαι­τού­σαν την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου με κάθε ανα­γκαίο μέσο, συν­δυά­ζο­ντας το «δρόμο» με τις κάλ­πες.

Μετά το Γε­νά­ρη του 2015, κομ­βι­κές επι­λο­γές του Τσί­πρα (ΑΝΕΛ-Παυ­λό­που­λος), αλλά και η κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή του, ήταν κα­τώ­τε­ρες των πε­ρι­στά­σε­ων και των δυ­να­το­τή­των. Η συ­ντα­γή της «δια­πραγ­μά­τευ­σης» με όριο το «πάση θυσία μέσα στο ευρώ», ήταν αυ­το­ε­γκλω­βι­σμός στην πο­ρεία προς το μνη­μό­νιο 3 (συμ­φω­νία 20ης Φλε­βά­ρη).

Σε αυτήν την πο­ρεία συν­θλι­βής έγινε η τε­λευ­ταία από­πει­ρα ρι­ζο­σπα­στι­κής αντί­δρα­σης με την κα­τα­φυ­γή στο Δη­μο­ψή­φι­σμα. Είναι κοινό μυ­στι­κό ότι μέσα σε αυτές τις πιέ­σεις ο Τσί­πρας πο­λι­τι­κά και ηγε­τι­κά κα­τέρ­ρευ­σε. Τον κρά­τη­σαν όρθιο (;) κά­ποιοι που σή­με­ρα κα­τη­γο­ρού­νται ως «βα­ρί­δια» και υπο­νο­μευ­τές και κά­ποιοι που έφυ­γαν το κα­λο­καί­ρι του 2015. Το Δη­μο­ψή­φι­σμα πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε και κερ­δή­θη­κε, γιατί ένα με­γά­λο τμήμα της ορ­γα­νω­μέ­νης βάσης και στε­λε­χι­κής δομής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (αυτός ο συ­κο­φα­ντη­μέ­νος «στε­νός» ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) απέ­κλει­σε την από­πει­ρα ακύ­ρω­σής του και όρ­μη­σε να το κάνει και να το κερ­δί­σει.

Μετά την «κω­λο­τού­μπα» εκ­δη­λώ­θη­καν άλλες κο­λοσ­σιαί­ες δυ­νά­μεις. Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα έμει­νε ζω­ντα­νή με επι­λο­γή της Μέρ­κελ και των ευ­ρω­η­γε­σιών, αλλά και τις ψή­φους των ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ στη Βουλή που έδω­σαν πλειο­ψη­φία στο μνη­μό­νιο 3, ενά­ντια στην ανταρ­σία με­γά­λου τμή­μα­τος της ΚΟ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, την απο­χώ­ρη­ση του μισού κόμ­μα­τος και της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας της Νε­ο­λαί­ας.

Στις εκλο­γές του Σε­πτέμ­βρη του ’15, ο Τσί­πρας είχε το πλε­ο­νέ­κτη­μα της αμ­φι­βο­λί­ας των λαϊ­κών μαζών, αλλά και την ανοι­χτή υπο­στή­ρι­ξη της ντό­πιας κυ­ρί­αρ­χης τάξης και της Μέρ­κελ, που πί­ε­σαν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να δε­χθούν να πάνε σε εκλο­γές-αυ­το­κτο­νία, χωρίς να προ­κα­λέ­σουν μεί­ζο­να πο­λι­τι­κή κρίση (μια εύ­κο­λη, τότε, ανα­τρο­πή του Τσί­πρα). Το νόημα ήταν σαφές: στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του Τσί­πρα ανα­τί­θο­νταν το «έργο» της επι­βο­λής στην πράξη του μνη­μο­νί­ου 3, σε συν­θή­κες πο­λύ­τι­μης για τους κα­πι­τα­λι­στές κοι­νω­νι­κής ει­ρή­νευ­σης. Ήταν η στρα­τη­γι­κή ήττα των ηγε­τι­κών στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, γιατί ανέ­λα­βαν να υλο­ποι­ή­σουν αυτοί, την πο­λι­τι­κή των αντι­πά­λων της κοι­νω­νι­κής βάσης τους.

Οι ηγε­τι­κές αρε­τές του Τσί­πρα δεν επι­βε­βαιώ­θη­καν στην κυ­βερ­νη­τι­κή πο­ρεία: το «πα­ράλ­λη­λο πρό­γραμ­μα» έμει­νε στα λόγια, το μνη­μό­νιο 3 «υιο­θε­τή­θη­κε» πλή­ρως, η συμ­φω­νία με τους δα­νει­στές το 2018 (αυτή η έξο­δος της «χώρας» από τα μνη­μό­νια) μο­νι­μο­ποί­η­σε και νο­μι­μο­ποί­η­σε όλες τις δρα­μα­τι­κές μνη­μο­νια­κές πε­ρι­κο­πές που αφο­ρούν ερ­γα­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα.

Η πο­λι­τι­κή ήττα από τον Μη­τσο­τά­κη το 2019 ήταν το φυ­σιο­λο­γι­κό και ανα­με­νό­με­νο απο­τέ­λε­σμα. Ο Τσί­πρας, όπως είχε δια­μορ­φω­θεί από τα κυ­βερ­νη­τι­κά πε­πραγ­μέ­να, απέ­κλει­σε κάθε σο­βα­ρή συ­ζή­τη­ση απο­λο­γι­σμού/αυ­το­κρι­τι­κής. Έχο­ντας χάσει την πο­λι­τι­κή επαφή και την εμπι­στο­σύ­νη στους «από κάτω», ήλ­πι­ζε ότι θα επα­νέλ­θει στην εξου­σία με τη «διεύ­ρυν­ση» και τη «στρο­φή προς το Κέ­ντρο». Γέ­μι­σε το κόμμα του με περ­σό­νες και διά­λυ­σε κάθε έν­νοια συ­γκρο­τη­μέ­νης και δο­μη­μέ­νης λει­τουρ­γί­ας. Η πα­γί­δα της αυ­τα­ρέ­σκειας είχε στη­θεί: Βά­δι­ζε προς την πα­νω­λε­θρία και νό­μι­ζε ότι βα­δί­ζει προς τον θρί­αμ­βο, ενώ δίπλα του δεν είχε απο­μεί­νει κάτι ικανό να τον προει­δο­ποιεί.

Η εκλο­γι­κή συ­ντρι­βή του Μάη-Ιού­νη του ’23, ήταν απο­τέ­λε­σμα της αντι­πο­λι­τευ­τι­κής γραμ­μής της πε­ριό­δου 2019-23, αλλά και της με­τα­χρο­νο­λο­γη­μέ­νης γνω­μά­τευ­σης του κό­σμου για το 2015. Το πλε­ο­νέ­κτη­μα της αμ­φι­βο­λί­ας δεν υπήρ­χε πλέον, οι ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές μάζες συ­ναι­σθά­νο­νταν τι είχε συμ­βεί και απέ­συ­ραν μα­ζι­κά την εμπι­στο­σύ­νη τους. Η ψήφος των ερ­γα­τι­κών συ­νοι­κιών της Αθή­νας και του Πει­ραιά απέ­δει­ξε ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήταν πλέον ένα κατά πολύ πιο αδύ­να­μο κόμμα.

Σε αυτές τις συν­θή­κες, ο «σαλ­τα­δο­ρι­σμός» με τον Κασ­σε­λά­κη είναι πολύ κοντά στην πο­λι­τι­κή αυ­το­κτο­νία. Όμως ο άκρα­τος τα­κτι­κι­σμός του Τσί­πρα είχε προει­δο­ποι­ή­σει: όταν αγκα­λια­ζό­ταν με τον Κα­μέ­νο, όταν παί­νευε τον Μα­κρόν, όταν κα­τα­τρί­βο­ταν με τον Τζέ­φρι Πα­γιάτ και τον Μπέν­τζα­μιν Νε­τα­νιά­χου, έστελ­νε μή­νυ­μα ότι δεν έχει όρια στη με­τα­τό­πι­σή του προς τα δεξιά. Η ιδέα για την προ­ο­πτι­κή ενός Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος, όπως στις ΗΠΑ, δεν είναι «ξε­νό­φερ­τη» μέσω Κασ­σε­λά­κη, αντί­θε­τα εδρά­ζε­ται στη με­τάλ­λα­ξη της ηγε­τι­κής ομά­δας του Τσί­πρα, μέσα από τα πε­πραγ­μέ­να της σε όλη αυτή τη θυ­ελ­λώ­δη πε­ρί­ο­δο.

Αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα;

Δεν υπάρ­χει αμ­φι­βο­λία ότι στο εσω­τε­ρι­κό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πέρα από τα απλά μέλη, υπάρ­χουν στε­λέ­χη και ομά­δες που δεν συμ­με­ρί­ζο­νται ισο­βα­ρώς αυτή την ευ­θύ­νη.

Κά­ποιοι από αυ­τούς πέ­ρα­σαν ξανά μέσα στην πο­λι­τι­κή ζωή τους από τη δο­κι­μα­σία της ορι­στι­κής με­τάλ­λα­ξης προς το σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό. Κά­ποιοι έχουν πε­ρά­σει μέσα από την άρ­νη­ση να εντα­χθούν στο ΠΑΣΟΚ του ση­μι­τι­κού «εκ­συγ­χρο­νι­σμού», άλλοι πέ­ρα­σαν μέσα από τη μάχη για το «Κ» (όπως κομ­μου­νι­σμός, όπως κόμμα) στην εποχή της στρο­φής του Κύρ­κου προς την ΕΑΡ και τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κο­ποί­η­ση.

Είναι πραγ­μα­τι­κή δο­κι­μα­σία να ακού­ει κα­νείς τις θρα­σύ­τα­τες απο­κη­ρύ­ξεις αυτού του «στε­νού» ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ «του 3%» από αδί­στα­κτους/ες αρι­βί­στες/στριες που στε­λε­χώ­νουν σή­με­ρα τον κε­ντρι­κό «μη­χα­νι­σμό» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή να δια­βά­ζει για τις δια­γρα­φές τους στο twitter του (αυ­το­δη­μιούρ­γη­του εφο­πλι­στή) Κασ­σε­λά­κη.

Η πο­λι­τι­κή και ορ­γα­νω­τι­κή ρήξη τους με αυτό το κόμ­μα-πα­ρω­δία είναι αντι­κει­με­νι­κά ανα­γκαία, έχει προ­α­ναγ­γελ­θεί, αλλά προς το παρόν ανα­βάλ­λε­ται. Η ανα­βλη­τι­κό­τη­τα δεν χα­ρα­κτη­ρί­ζει, όμως, τη βάση τους στα κομ­μα­τι­κά μέλη. Όποιος έχει μάτια βλέ­πει τις απο­χω­ρή­σεις που, φω­να­χτά ή σιω­πη­λά, πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται μέσα από τις γραμ­μές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Είναι γε­γο­νός ότι αυτός ο κύ­κλος στε­λε­χών ξε­κι­νά από κά­ποιες βα­σι­κές αδυ­να­μί­ες.

-Δεν έκανε τα δέ­ο­ντα στην κρί­σι­μη καμπή του 2015.

-Αυ­το­λο­γο­κρί­θη­κε και δεν φώ­να­ξε δη­μό­σια αντιρρ­ρή­σεις στην εποχή που ο Τσί­πρας ευ­θυ­γράμ­μι­ζε την πραγ­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με το μνη­μό­νιο 3.

-Πει­θάρ­χη­σε και δεν πήρε πρω­το­βου­λί­ες στην πε­ρί­ο­δο της «στρο­φής προς το Κέ­ντρο» και της εκλο­γο­κε­ντρι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης στον Μη­τσο­τά­κη.

-Δεν σή­κω­σε το ανα­γκαίο δη­μό­σιο Όχι στα τε­λι­κά μέτρα ορ­γα­νω­τι­κού εκ­φυ­λι­σμού που πέ­ρα­σε ο Τσί­πρας στο συ­νέ­δριο, επι­βάλ­λο­ντας την «αδια­με­σο­λά­βη­τη» ανά­δει­ξη του Προ­έ­δρου, αλλά και της ΚΕ (!) του κόμ­μα­τος.

Είναι αναμ­φι­σβή­τη­το ότι οι αντι­δρά­σεις τους είναι κα­θυ­στε­ρη­μέ­νες. Θα ήταν πραγ­μα­τι­κά ευ­χά­ρι­στο να αντι­δρά­σουν απο­τε­λε­σμα­τι­κά, μαζί με τη μέ­γι­στη εφι­κτή μάζα των μελών. Να βγουν από το βάλτο του σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και να πα­ρου­σιά­σουν ένα κά­ποιο νέο ξε­κί­νη­μα. Να δώ­σουν μια συ­γκρο­τη­μέ­νη και πει­στι­κή αυ­το­κρι­τι­κή για τα δικά τους πε­πραγ­μέ­να μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ των τε­λευ­ταί­ων 10 χρό­νων, και να θέ­σουν τα βα­σι­κά ση­μεία της αυ­το­κρι­τι­κής τους στη δο­κι­μα­σία της πρά­ξης μέσα στο κί­νη­μα. Δυ­στυ­χώς όμως, δεν έχουν δεί­ξει μέχρι τώρα τέ­τοια ση­μά­δια.

rproject.gr