Η μαζική συμμετοχή στη γενική απεργία της Πέμπτης 4ης Φεβρουαρίου 2016 έγινε ενάντια σε όλα τα λεγόμενα «κόμματα εξουσίας». Τα μόνα κόμματα που δεν έχουν αυτοδικαίως απωλέσει το δικαίωμα συμμετοχής σε αντικυβερνητικές κινητοποιήσεις της κοινωνίας είναι το ΚΚΕ, η ΧΑ και η μισή ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η λοιπή «επαναστατική Αριστερά» μαγνητίστηκε από την (επιφανειακή) μαζικότητα του ΣΥΡΙΖΑ Ι και κατέληξε -δηλωμένη ή αδήλωτη- θεραπαινίδα του ΣΥΡΙΖΑ ΙΙ (δηλαδή ενός ΠΑΣΟΚ δίχως Ανδρέα αλλά με το μικρό Αλέξη στη μεγάλη θέση του).
- του Κώστα Λαμπρόπουλου |
| red line
Η γενική απεργία της Πέμπτης 4ης Φεβρουαρίου 2016 προκηρύχθηκε από τις συνδικαλιστικές επαγγελματικές οργανώσεις που όλες τους πλην της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ είχαν ταχθεί υπέρ του «ναι» στο ταχυδακτυλουργικό -και γι’ αυτό κοινωνικά θλιβερό- δημοψήφισμα του περασμένου Ιουνίου, που όλες τους, της ΓΣΕΕ συμπεριλαμβανόμενης, θεωρούνταν από την «Αριστερά» και το «ταξικό κίνημα» ως «εργοδοτικές (οι περισσότερες εξ αυτών όντως είναι) και μηδεμιάς εξαιρουμένης ως «φιλοκυβερνητικές».
Η εξέλιξη αυτή, η κινητοποίηση της πολιτικής κοινωνίας με τους πολιτικούς όχι επικεφαλής της στην ουρά της, συνιστά μια κολοσσιαία ανατροπή για τα ιστορικά δεδομένα της χώρας: η κοινωνία αντιλαμβάνεται -επιτέλους- ότι η επίλυση των μυριάδων όσων προβλημάτων της δεν μπορεί να είναι πλέον «πολιτική» αλλά -απεναντίας- «κοινωνική», δηλαδή «οικονομική». Για να το αναδιατυπώσω με όρους περισσότερο οικείους στους περισσότερους: η «παραγωγική αναδιάρθρωση», η αλλαγή της «οικονομικής βάσης», δεν θα προέλθει από το «πολιτικό εποικοδόμημα», από την όποια κομματικά εμπνεόμενη κρατική πολιτική, αλλά το «πολιτικό εποικοδόμημα» θα προσαρμοστεί στην τελούμενη αλλαγή της «παραγωγικής δομής» της εγχώριας οικονομίας.
Το σημαντικότερο στοιχείο της τελούμενης -μνημονιακά και γι’ αυτό ταχύρρυθμης- παραγωγικής αναδιάρθρωσης είναι από τη μια η εξάλειψη της μικρομεσαίας επιχειρηματικής δραστηριότητας (η πασίγνωση αλλά και επιδεικτικά αγνοούμενη από όλους «οργανική τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου στον καπιταλισμό χωρίς κρατικά σύνορα») και από την άλλη η συλλογικοποίηση της ατομικής (αγροτικής ή μικροαστικής) επαγγελματικής δραστηριότητας με όρους είτε κεφαλαίου (μεγιστοποίηση του αποδιδόμενου κέρδους) ή εργασίας (κοινωνική και αλληλέγγυα επιχειρηματικότητα). Και στις δύο – ταξικά αντιδιαμετρικές λύσεις του παραγωγικού προβλήματος που έχει η εγχώρια οικονομία- ο ρόλος του κράτους στην οικονομία ελαχιστοποιείται, υπέρ των λίγων στην πρώτη περίπτωση – υπέρ των πολλών στη δεύτερη.
Συνεπώς, η πολιτική αντιστοιχείται στην ταξικότητα της οικονομίας και η (ψηφοθηρική ή κινηματική) «πολυσυλλεκτικότητα» των μεγάλων κομματικών σχηματισμών εξαϋλώνεται.
Στις συνθήκες αυτές το νέο πολιτικό κόμμα του κόσμου της μισθωτής εργασίας δεν δημιουργείται από ιδεολογικές πρωτοπορίες, δήθεν ή πραγματικές, αλλά συλλογικά, δηλαδή πολυτασιακά, μέσα και από τα συνδικάτα, δηλαδή -όσον μας αφορά- τη ΓΣΕΕ. Τη ΓΣΕΕ όχι ως περιεχόμενο πολιτικής -αυτό ανήκει σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους- αλλά ως δομή συγκέντρωσης και κινητοποίησης των δυνάμεων του κόσμου της μισθωτής εργασίας.
Όσο υπάρχει καπιταλισμός, η μισθωτή εργασία είναι υποχρεωμένη να συνασπίζεται για να αντιμετωπίσει την εξατομικευμένη διαπραγματευτική αδυναμία της απέναντι στο κεφάλαιο, ιδιωτικό, συλλογικό ή κρατικό. Τα κόμματα γεννιούνται και αφού διανύσουν τον ιστορικό κύκλο τους πεθαίνουν όπως κάθε πράγμα στο φθαρτό κόσμο μας. Τώρα εάν και αφού πεθάνουν ορισμένα εξ’ αυτών μεταλλάσσονται σε ζόμπι ή μετατρέπονται σε ΜΚΟ παλαίμαχων επαναστατών μάλλον αυτό δεν αποτελεί, φυσικά, απόδειξη της αιώνιας ζωής των κομμάτων. Τα συνδικάτα, ωστόσο, παραμένουν ζωντανά στις όποιες συνθήκες∙ τραυματισμένα, απαξιωμένα, αδρανήαλλά υπαρκτά. Η συμμετοχή στη γενική απεργία της 4ης Φεβρουαρίου 2016 αυτά αποδεικνύουν.
Το αν κάποιοι αγνοούν -και σ’ αυτούς συμπεριλαμβάνονται, φυσικά, και οι ίδιοι οι συνδικαλιστές- ποιος είναι ο (εφικτός / αποδοτικός) συνδικαλισμός την εποχή των πολυεθνικών επιχειρήσεων, της Microsoftγια παράδειγμα, και θέλουν σώνει και καλά να οργανώσουν το εγχώριο τμήμα τηςπαγκόσμιας εργατικής τάξη σα να είναι ολόκληρη και έχοντας απέναντί της τον μπακάλη / τοκογλύφο της γειτονιάς ή τον εργολάβο της διπλανής 6όροφης πολυκατοικίας, φυσικά, και θα βγάλει το συμπέρασμα ότι είτε η εργατική τάξη είναι ταξικά αδιάφορη ή ότι η συνδικαλιστική ηγεσία της είναι πουλημένη στο σύστημα ή ότι -ακόμα καλύτερα- συμβαίνουν ταυτόχρονα και τα δύο. Σ’ όλες τις εναλλακτικές περιπτώσεις θα αρχίσει να αναζητά το επόμενο «όραμα» που θα την προσελκύσει στον αγώνα και το δικό τους κόμμα … γιατο δικό τους μελλοντικό κόσμο.
Η εργατική τάξη δεν θα πάει στο κόμμα τους, ούτε θα πάει στις κάλπες για να το ψηφίσει αλλά θα πάει για καφέ ή μπάνιο …Α!, όπου και να πάει θα κάνει και ένα checkinFacebook (για να ξέρουμε που βρίσκεται).
