Η αυτοαποκαλούμενη «Αριστερά» έχει -επίσης- αυτοανακηρυχθεί σε πρωταθλητή της υπεράσπισης των «κοινωνικών» δικαιωμάτων από την καπιταλιστική καταπάτησή τους, κατά προτίμηση νεοφιλελεύθερη. Αγωνίζεται αόκνως και νυχθημερόν για τα δικαιώματα των προσφύγων, των μειονοτήτων, των ζώων, του περιβάλλοντος. Πρακτικά, αγωνίζεται για οτιδήποτε θα μπορούσε περισσότερο ή λιγότερο ορθολογικά να θεωρηθεί από την όποια κοινότητα ακόμα και ολιγομελή ανθρώπινο δικαίωμα, ανδρικό, γυναικείο ή παιδικό, και γενικότερα δικαίωμα κάθε έμβιου όντος στον πλανήτη συμπεριλαμβανόμενου κι’ αυτού του ίδιου του πλανήτη.
- του Κώστα Λαμπρόπουλου |
| red line
Όμως -και δυστυχώς τόσο γι’ αυτή όσο και για όλους εμάς- η «Αριστερά» δεν αγωνίζεται για τον πυρήνα όλων αυτών και πολλών ακόμα δικαιωμάτων που θα ανακαλυφθούν ή θα εφευρεθούν στο μέλλον, άμεσο και προσεχές. Η «Αριστερά» δεν αγωνίζεται για το «πολιτικό» δικαίωμα, το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθε, που αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία κτίζονται και -τελικά- υπάρχουν όλα τα άλλα δικαιώματα στον καπιταλισμό.
Η «Αριστερά», κυβερνώσα και αντιπολιτευόμενη, έχει ξεχάσει εντελώς την πολιτική ισότητα, δηλαδή την ισοτιμία της ψήφου των πολιτών στην εκλογική διαδικασία όποια κι’ αν είναι αυτή. Η απλή αναλογική, γιατί κατ’ ελάχιστο περί αυτού πρόκειται, δεν αποτελεί όχι μόνο προτεραιότητα της «Αριστεράς» αλλά ούτε κ’ αν εμπίπτει στο πεδίο των τόσο εκτεταμένων ενδιαφερόντων της.
Η «Αριστερά», στις ποικίλες πολιτικές διαμορφώσεις της (ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ Ι, ΣΥΡΙΖΑ ΙΙ), συμμετέχει για τρίτη φορά στη διακυβέρνηση του -ας μην το ξεχνάμε αυτό- καπιταλιστικού κράτους πατώντας πάνω στο bonus των 50 εδρών που ο ακόμα ισχύον εκλογικός νόμος δίνει στο πρώτο κόμμα. Οι υπέρμαχοι των δικαιωμάτων γενικά συμμετέχουν στη διακυβέρνηση του κράτους καταπατώντας ειδικά το στοιχειώδες πολιτικό δικαίωμα της κοινωνίας, αυτό της ισαξίας της ψήφου των συναποτελούντων αυτήν την κοινωνία πολιτών!
Επίσης, η εσωκομματική δημοκρατία στα κόμματα της «Αριστεράς» αρχίζοντας από τη λενινιστική απαγόρευση της εσωκομματικής αντιπολίτευσης στο Μπολσεβίκικο Κόμμα στη μετεπαναστατική Ρωσία το 1921 και καταλήγοντας στο 2015 όπου η ηγετική ομάδα Τσίπρα ιδιοποιήθηκε πραξικοπηματικά την ταμπέλλα «ΣΥΡΙΖΑ» και έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που η ίδια προκάλεσε είναι κλασσικά πλέον παραδείγματα προς αποφυγή.
Στη βάση αυτή, ο δικαιωματικός πρωταθλητισμός της «Αριστεράς» καθίσταται όχι ψευδεπίγραφος αλλά παραπλανητικός∙ αλλού τα κακαρίσματα και αλλού γεννούν οι κότες …
Γιατί η «Αριστερά» νοιώθει την ανάγκη να παραπλανά συνεχώς τον εαυτό της και στη συνέχεια να αυτοματαιώνεται υποχρεωτικά;
Επειδή η «Αριστερά» δεν έχει κατορθώσει ακόμα να απαλλαγεί από το σταλινικό / μαοϊκό παρελθόν της και είναι -συνεπώς- ανίκανη να διατυπώσει μια πρόταση εναλλακτικού πολιτικού συστήματος στο ισχύον αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα. Αντί της απαλλαγής από το σταλινικό / μαοϊκό παρελθόν της η «Αριστερά» συνεχίζει να αναζητά από τη μια «εχθρούς του λαού» και από την άλλη «συνεργάσιμους τεχνοκράτες» με ολέθριες συνέπειες τόσο για την ίδια όσο και για όλους τους υπόλοιπους.
Το ισχύον αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα ακόμα και στην εκδοχή της απλής αναλογικής είναι βαθιά αντιδημοκρατικό επειδή εμπεριέχει την περιοδική απαλλοτρίωση της πολιτικής βούλησης του εκλογικού σώματος από τους εκλεγέντες βουλευτές. Ο κοινοβουλευτισμός λειτουργεί με παροχή πλήρους πληρεξουσιότητας από τους εκλογείς προς τους εκλεγόμενους μεταξύ δύο διαδοχικών εκλογών. Ο προκύπτον κατάλογος κοινοβουλευτικής υπεξαίρεσης και παραχάραξης της ψήφου, δηλαδή της πολιτικής βούλησης, των πολιτών είναι ατελείωτος. Να θυμίσουμε μόνο επιγραμματικά το πρόσφατο παρελθόν: Γιωργάκης, Αντωνάκης, Αλεξάκης (δις).
Κατ’ αντιδιαστολή, το εκπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα που διαμόρφωσε η ρωσική επανάσταση του 1905 και χρησιμοποίησε για να πραγματοποιηθεί η ρωσική επανάσταση του 1917 παρέχει ειδική θεματική εντολή από τους εκλογείς προς τους εκλεγόμενους. Η ίδια η εντολή είναι αντιστρέψιμη από τους εκλογείς και οι ίδιοι οι εκλεγέντες είναι αντικαταστάσιμοι απ’ αυτούς ανά πάσα ώρα και στιγμή.
Η πρόκληση που η «Αριστερά» αλλά και όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας ατομικά και ομαδικά αντιμετωπίζουμε είναι η συμβολή μας στη συγκρότηση ενός νέου και εκπροσωπευτικού πολιτικού συστήματος που να κατοχυρώνει το δικαίωμα συνεχούς ανάκλησης της ψήφου του εκλογέα από εκείνον στον οποίο δόθηκε και η επαναπόδοσή της σε άλλον εκλεγμένο ή υποψήφιο βουλευτή. Εξυπακούεται ότι στο εκπροσωπευτικό σχήμα η ισχύς της κάθε βουλευτικής ψήφου στο κοινοβούλιο είναι ισάξια με το πλήθος των ψήφων που κάθε βουλευτής διαθέτει τη στιγμή της ψηφοφορίας.
Το «κόμμα» υπάρχει πλέον όχι για να κατευθύνει τις μάζες προς την επιθυμητή από την ηγεσία του διεύθυνση αλλά για να συμβάλλει στη διαμόρφωση εκείνου του συστήματος λήψης και εφαρμογής κοινωνικών αποφάσεων που επιτρέπει στις μάζες να πάνε εκεί που θέλουν πάνε. Και για να πάνε οι μάζες εκεί που θέλουν χρειάζονται οργανικά το μέσο, το όχημα, το λεωφορείο, δηλαδή το εκπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα.
* Ενόψει της επικείμενης συζήτησης στη Βουλή του Σ/Ν της κυβέρνησης για την απλή αναλογική η Σύνταξη θεωρεί χρήσιμο να αναδημοσιεύσει το άρθρο: Η αντιδημοκρατική Αριστερά | του Κώστα Λαμπρόπουλου που είχε πρωτοδημοσιευτεί στο Red Line στις 2016/01/07 και να υπενθυμίσει ότι το άρθρο αυτό επανάφερε στο δημόσιο διάλογο το ξεχασμένο από όλους ζήτημα της απλής αναλογικής ειδικά και του εκλογικού συστήματος γενικά.
