Η αυτοαποκαλούμενη Ριζοσπαστική Αριστερά θέλει την επιστροφή στη Δραχμή και την παράλληλη έξοδο της χώρας από τη (γερμανοκρατούμενη) Ευρωπαϊκή Ένωση. Θέλει, επίσης, την κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των μεγάλων επιχειρήσεων. Με λίγα λόγια θέλει, κατ’ αρχάς, τη συγκρότηση ενός εθνικού κρατικού μονοπωλιακού καπιταλισμού.
- του Κώστα Λαμπρόπουλου |
| red line
Αυτή είναι, λοιπόν, η πρότασή της για την έξοδο από την παρακμή και την επιστροφή της χώρας και των πολιτών της στην κοινωνικά δίκαιη ανάπτυξη.
Οι Ριζοσπάστες Αριστεροί διαφωνούν μεταξύ τους για το όχημα που θα πάρουν για να πετύχουν τον εθνικό κρατικο μονοπωλιακό στόχο τους: οι μεν προκρίνουν το Λαϊκό Μέτωπο, την πολιτική συμμαχία δηλαδή με την πατριωτική, δημοκρατική και προοδευτική μικροαστική τάξη των πόλεων και των χωριών, οι δε προκρίνουν το Ενιαίο Μέτωπο, την πολιτική συμμαχία δηλαδή με τις επιμέρους πολιτικές και ιδεολογικές διαμορφώσεις της εργατικής τάξης, εργαζόμενης και άνεργης, και της νεολαίας.
Και οι δύο τάσεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν ξέρουν εάν οι συνταξιούχοι υπάγονται αυτοδίκαια ή όχι στη δικιά τους πολιτική εξειδίκευση της κοινής πρότασής τους ενώ και οι δύο αποστρέφονται μετά βδελυγμίας κάθε σχέση με τους υπάρχοντες μικροαστικούς πολιτικούς φορείς όπως είναι το Ποτάμι, η Ένωση Κεντρώων και η Δημοκρατική Συμπαράταξη. Τέλος, το μπέρδεμά τους αποκορυφώνεται με την αμηχανία τους απέναντι στα συνδικάτα των μισθωτών που αντιπροσωπεύονται από την πολυπαραταξιακή ΓΣΕΕ. Αν η ΓΣΕΕ είναι συστημικά φιλοκυβερνητική και εργοδοτική, δεν έχουν τίποτα να κάνουν μαζί της∙ έτσι ξεμένουν, όμως, από την εργατική τάξη, αυτή που όντως υπάρχει σήμερα.
Με κείνα, τα τούτα και τα άλλα, η Ριζοσπαστική Αριστερά ξεκόβεται τόσο από τους πρόθυμους να συμπράξουν μικροαστούς όσο και από τους συνειδητοποιημένους εργάτες. Το όχημα της ανατροπής δεν ξεκινά την προδιαγραμμένη επαναστατική πορεία του λόγω μη προσέλευσης επιβατών …
Το αδιέξοδο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι πλήρες. Πάνω σ’ αυτό διαμορφώνεται η τρίτη και υπολειμματική τάση της, η κινηματική: φαντασιώνει έναν ξαφνικό πάνδημο «ξεσηκωμό» αγανακτισμένων, μία έκρηξη δίκαιης αντικαπιταλιστικής οργής που θα τα συντρίψει όλα βίαια, ένα 1917 ή έστω ένα 1789. Ατυχώς, οι ριζοσπάστες κινηματίες αδυνατούν να ξεχωρίσουν το προ-πολιτικό 2011 με το μετα-πολιτικό 2017…
Είναι -λογικά- προφανές ότι αφού το «τι» (Δραχμή, έξοδος από την ΕΕ, γενικευμένη κρατικοποίηση) δεν συνοδεύεται από το «ποιος» (μικροαστοί, εργάτες, νεολαίοι, συνταξιούχοι, άνεργοι, αγανακτισμένοι) και το «πως» (Λαϊκό ή Ενιαίο Μέτωπο ή κίνημα βάσης), ολόκληρος ο χώρος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς -τουλάχιστον προς το παρόν- συναθροίζει τα υπολείμματα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς της προηγούμενης ιστορικής περιόδου, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή όλων εκείνων που είχαν πιστέψει ότι χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι και απειλώντας με την έξοδο από την Ευρωζώνη ο Σόιμπλε και η παρέα του θα έσκιζαν με τα ίδια τους τα χέρια τα Μνημόνια και θα παραχωρούσαν μια γενναία διαγραφή του χρέους.
Η πολιτική προοπτική της Υπολειμματικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι -με τα σημερινά δεδομένα- απλώς μηδενική. Όχι επειδή η πρότασή της είναι ελλαττωματική (και κατά τη γνώμη μου είναι) αλλά επειδή έχει αποτύχει να την εφοδιάσει με το σύστημα της ενδογενούς διόρθωσής της σε περίπτωση που όντως στην πράξη αποδειχθεί ότι είναι ελλαττωματική. Αυτό το «σύστημα» είναι το νέο πολιτικό σύστημα εντός του οποίου θα κινητοποιηθούν οι τάξεις για να διοικήσουν -με την ή δίχως τη Ριζοσπαστική Αριστερά- το νέο κράτος που προτείνει να την εξουσιοδοτήσουν να φτιάξει. Επ’ αυτού δεν έχει -ως γνήσια σταλινική ηγεσία- αρθρώσει ούτε μια ιδέα έστω και ελαχιστότατη.
Αγαπητέ κ. Λαφαζάνη, με την απλή αναλογική δεν πάτε ούτε από την Κολιάτσου στο Παγκράτι, όχι στη Δραχμή ή -πολύ περισσότερο- στο σοσιαλισμό!
Με το εκπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα μπορείτε να κάνετε πολύ περισσότερα από ότι ήδη έχετε ή μπορείτε να σκεφτείτε!
