Στις εκλογές του Γενάρη 2015 το εκλογικό σώμα ανέδειξε το ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα. Με τον τρόπο αυτό έκφρασε τη βούλησή του να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ τη διακυβέρνηση του κράτους.
Επίσης, το εκλογικό σώμα δεν έδωσε αυτοδυναμία στο πρώτο κόμμα. Με τον τρόπο αυτό έκφρασε τις επιφυλάξεις του για αριστερή διακυβέρνηση μονοκομματικού χαρακτήρα και αποτύπωσε την επιθυμία του για διακομματικές προσεγγίσεις διακυβέρνησης.
Ο κ. Τσίπρας, Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και Πρωθυπουργός της Κυβέρνησης, επέλεξε -τελικά ή είχε εκ των προτέρων προαποφασίσει- να σχηματίσει κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ του κου. Καμμένου, τους Αριστερούς Πατριώτες του κου. Κοτζιά και τους Οικολόγους – Πράσινους του κου. Τσιρώνη. Δημοκρατικό δικαίωμά του. Και μπράβο του!
Τι δεν είναι, όμως, δικαίωμα του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και Πρωθυπουργού της Κυβέρνησης; Να αναθέτει κρίσιμα για την διακυβέρνηση υπουργεία σε πρόσωπα / πολιτικούς που είτε δεν ανήκουν σε κάποιο κόμμα ή ανήκουν σε ένα κόμμα το οποίο δεν έχει επαρκή πολιτική απήχηση στο / έγκριση από το εκλογικό σώμα.
Πρακτικά, αυτό είναι «μετάθεση ευθύνης». Όμως, το εκλογικό σώμα δεν υπερψήφισε τον κ. Τσίπρα για να μεταθέσει σε άλλον την ευθύνη του αλλά για να την αναλάβει ο ίδιος (εξυπακούεται με όρους κυβερνητικής συλλογικότητας). Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι τα κοινωνικά αναγνωρισμένα ιστορικά στελέχη του πρωτεύσαντος κόμματος (η σάρκα από τη σάρκα του) οφείλουν να αναλαμβάνουν την ευθύνη της διακυβέρνησης του κράτους.
Τα κρίσιμα υπουργεία είναι, φυσικά, το Οικονομικών, το Εξωτερικών και της Άμυνας.
Ο πρώτος Υπουργός Οικονομικών ήταν ο. Βαρουφάκης. Πρακτικά, ο κ. Βαρουφάκης ήταν ένας εργολάβος της Αριστεράς στον οποίο ο κ. Τσίπρας ανέθεσε το (πανθομολογουμένως δύσκολο) έργο του διαπραγματευτικού κουρέματος του δημόσιου χρέους. Ο κ. Βαρουφάκης, απέτυχε να υλοποιήσει το έργο που του ανατέθηκε και αντικαταστάθηκε από τον κ. Τσακαλώτο, κοινωνικά αναγνωρισμένο ιστορικό στέλεχος του κόμματος.
Τι συμπέρασμα βγαίνει; Ότι ο κ. Τσίπρας μάλλον δεν πίστευε, πριν ακόμα κερδίσει τις εκλογές του Γενάρη, στην εφικτότητα διαγραφής ενός μέρους του δημόσιου χρέους και για να μην “κάψει κάποιον δικό του” από την προβλεπόμενη αποτυχία θυσίασε έναν προσωρινό εξωτερικό τεχνικό συνεργάτη. Βεβαίως, αυτός ανταμείφθηκε πλουσιοπάροχα για τις αναποτελεσματικές υπηρεσίες που προσέφερε στον κ. Τσίπρα (αλλά και τον κ. Τσακαλώτο) αφού του δόθηκε η δυνατότητα να κάνει στη συνέχεια ως «ανατραπής επαναστάτης» αυτόνομη πολιτική σταδιοδρομία και να ιδρύσει μάλιστα και δικό του νέο πολιτικό φορέα.
Ερχόμαστε τώρα στον Ιδρυτή και Πρόεδρο της Κίνησης Πράττω και Υπουργό Εξωτερικών κ. Κοτζιά. Από που προκύπτει ότι η αντίληψη της εξωτερικής πολιτικής του κου. Κοτζιά είναι ταυτόσημη ή έστω παρεμφερής με εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ;
Προφανώς, από πουθενά! Ήταν γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ η σύμπλευση με τις ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή σε στρατιωτική συμμαχία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο που αναπότρεπτα σπρώχνει το Ελληνικό Κράτος σε ένοπλη σύγκρουση, σε πόλεμο, με τη γείτονα Τουρκία;
Φυσικά και όχι!
Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής ο κ. Τσίπρας δεν ανέθεσε σε κάποιον εργολάβο τη διεκπεραίωσή της όπως αρχικά έκανε στο τομέα της οικονομικής πολιτικής αλλά την εκχώρησε μέσω του κου. Κοτζιά εξ’ ολοκλήρου στις ΗΠΑ!
Ο Πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ελλάδα συσκέπτεται με τους Αρχηγούς των Επιτελείων στο Πεντάγωνο χωρίς τη συμμετοχή των πολιτικών προϊστάμενων του Υπουργείου Άμυνας και ο Υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα πραγματοποιεί επίσης συσκέψεις στο Πεντάγωνο με τους Στρατιωτικούς Αρχηγούς χωρίς τη συμμετοχή των πολιτικών προϊστάμενων ούτε του Υπουργείου Εξωτερικών, ούτε του Υπουργείου Άμυνας.
Τέλος, από πληροφορίες που συστηματικά διαρρέουν στον τύπο, οι ΗΠΑ σχεδιάζουν να κατασκευάσουν πάνω από δέκα στρατιωτικές βάσεις σ’ ολόκληρη την ελληνική επικράτεια για να αποκτήσουν οι στρατιωτικές δυνάμεις τους στη Μ. Ανατολή (βλ. Συρία) το «αναγκαίο στρατηγικό βάθος που σήμερα δεν έχουν».
Ο κ. Τσίπρας εκλέχτηκε από το εκλογικό σώμα στην πρωθυπουργία το Γενάρη και το Σεπτέμβρη 2015 για να καταστήσει τη χώρα μια μεγάλη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ σε τροχιά, αργά ή γρήγορα, ένοπλης σύγκρουσης με τη γείτονα Τουρκία;
Τέλος, ο αυτοακρωτηριασμός της διακυβέρνησης Τσίπρα ολοκληρώνεται με την ανάθεση του Υπουργείου Άμυνας στον κ. Καμμένο, των ΑΝΕΛ, των πατριωτών όχι αριστερών (όπως ο κ. Τόσκας του κου. Κοτζιά) αλλά εθνικιστών!
Ένας καιροσκόπος εθνικιστής επικεφαλής των Ένοπλων Δυνάμεων ενώ το κράτος βρίσκεται σε τροχιά ένοπλης σύγκρουσης με την γείτονα Τουρκία!
Και καλά, όσο Αναπληρωτής Υπουργός Άμυνας ήταν ο κ. Βίτσας, κοινωνικά αναγνωρισμένο ιστορικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, υπήρχε ένα αντίβαρο στην κοινωνικά εγνωσμένη ανευθυνότητα του Υπουργού Άμυνας. Ο κ. Βίτσας μετατέθηκε, ωστόσο, ανεξήγητα και αντικαταστάθηκε επίσης ανεξήγητα από έναν άλλο κολοσσό πολιτικής υπευθυνότητας, τον κ. Κουβέλη, ο οποίος και ήταν πολιτικός αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι και τις εκλογές του Γενάρη 2015!
Δυστυχώς, ο κ. Τσίπρας δεν ελέγχει την κυβέρνησή του. Αυτή ελέγχεται, πλέον, άμεσα από τις ΗΠΑ και ο ίδιος είναι όμηρος από τη μια του κου. Καμμένου και από την άλλη της δημαγωγικής ρητορικής με την οποία έπεισε / παραπλάνησε / εξαπάτησε το εκλογικό σώμα να του εμπιστευτεί τη διακυβέρνηση του κράτους.
Ο μόνος τρόπος που υπάρχει για την ανάκτηση του ελέγχου της κυβέρνησης από το Κοινοβούλιο είναι η άμεση αποπομπή των κ.κ. Κοτζιά και Καμμένου από τα Υπουργεία τους. Ο κ. Κοτζιάς μπορεί κάλλιστα να επιστρέψει στα ακαδημαϊκά καθήκοντά του. Ο κ. Καμμένος μπορεί κάλλιστα να μετακομίσει σε άλλο υπουργείο. Τους ευχαριστούμε και τους δυο για τις υπηρεσίες που προσέφεραν αλλά τώρα που μάθαμε ποιες ακριβώς ήταν κρίνουμε ότι δεν τις χρειαζόμαστε άλλο.
