Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών τον Ιούνιο 2014 κατέστησαν πολιτικά σαφές ότι η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ είχε πλέον περιορισμένη χρονική διάρκεια ζωής. Ο ανασχηματισμός που επακολούθησε με τη στροφή προς το δεξιό λαϊκισμό που περιέκλειε κατέστησε, επίσης, σαφές ότι το συγκυβερνητικό μπλοκ δεν πίστευε στη δυνατότητα επανεκλογής του. Παραδόθηκε στον επελαύνοντα κ. Τσίπρα αφού προσπάθησε να τον πολεμήσει με τα ίδια όπλα.
- του Κώστα Λαμπρόπουλου |
| red line
Στο πλαίσιο αυτών των δυναμικών, ο κ. Τσίπρας θεώρησε –κι’ απ’ ότι αποδείχθηκε εκ των υστέρων- ορθά ότι η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας δίχως τη συναίνεσή του ήταν αδύνατη. Αυτός και οι επιτελείς του αποφάσισαν –με τη σύμφωνη γνώμη των κομματικών βάσεων του ΣΥΡΙΖΑ και των νυν και μελλοντικών ψηφοφόρων του- να ρίξουν τη συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ προκειμένου η διάδοχη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί επειγόντως την εφαρμογή του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης για την αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης».
Ο κ. Τσίπρας και οι επιτελείς του δεν αντιλήφθηκαν τη διπλή συστημική παγίδα που είχε στηθεί, δηλαδή να αναλάβει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πρόωρα τη διακυβέρνηση του κράτους στις χειρότερες δυνατές συνθήκες και χωρίς να διαθέτει απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Περιχαρείς ενόψη της βέβαιης ανόδου τους στην εξουσία ο κ. Τσίπρας και οι επιτελείς του έπεσαν μέσα στην διπλή συστημική παγίδα.
Οι ίδιοι έκαναν τα πράγματα ακόμα χειρότερα με την επιλογή του showman κ. Βαρουφάκη στη θέση του Υπουργού Οικονομικών αρμόδιου για την διαπραγμάτευση με τους εταίρους – δανειστές.
Σα να μην έφθανε αυτό, υπονόμευσαν επιπλέον και εντελώς αδικαιολόγητα την ενότητα ηγεσίας, βάσης και ψηφοφόρων ΣΥΡΙΖΑ με την επιλογή του νεοδημοκράτη πολιτικού κου Παυλόπουλου ως νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.
Μετά τα πράγματα πήραν το βαρουφάκειο δρόμο τους προς ανούσια εκδικητική τέρψη της χιλιοβασανισμένης εγχώριας Αριστεράς. Τίποτα, ωστόσο, δεν είναι δωρεάν στον καπιταλισμό: οι μάζες πλήρωσαν το θέαμα της «εθνικής ανάτασης» με τον άρτο τους, δηλαδή την επιβολή ελέγχων στη διατραπεζική κίνηση κεφαλαίων και τη χειροτέρευση της οικονομικής συγκυρίας. Όσο διαρκούσε η ατελέσφορη βαρουφάκειος διαπραγμάτευση οι επιχειρήσεις έκλειναν η μία πίσω από την άλλη και οι εργαζόμενοι έμεναν χωρίς δουλειά.
Η κοινωνία υπέμενε στωικά το κόστος της «πρώτης φοράς αριστερής διακυβέρνησης (με δεξιά υποβοήθηση)» προσδοκώντας ότι στο τέλος της βαρουφάκειας διαπραγματευτικής διαδικασίας τα οφέλη από τη συμφωνία που θα επιτυγχανόταν με τους εταίρους – δανειστές θα ήταν μεγαλύτερα από τα μέχρι τότε κόστη με τα οποία είχε επιβαρυνθεί. Ψήφισε, λοιπόν, μαζικά υπέρ του «όχι» για να ενισχύσει –όπως της ζητούσε η νέα συγκυβέρνηση- τη διαπραγματευτική ισχύ της.
Μετά, ακολούθησε η εποχή των θαυμάτων: το διαπραγματευτικό «όχι» στο δημοψήφισμα έγινε –υπό τον απροσδόκητο (!;) εκβιασμό της αποπομπής της χώρας από την ΕΕ- «άνευ όρων ναι», ο κ. Βαρουφάκης εξεδιώχθη από τη συγκυβέρνηση και υπογράφτηκε το 3ο Μνημόνιο το οποίο και συμψήφισε η “ευρωπαϊκή” αντιπολίτευση …
Τι θα μπορούσε να έχει πράξει μια (αντιγεγονική για τα δικά μας ιστορικά και πολιτικά δεδομένα) «σώφρων Αριστερά»;
Να συμφωνούσε με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το Σεπτέμβριο 2014 στη διενέργεια εκλογών στις αρχές (10 μήνες) ή στο τέλος του καλοκαιριού 2015 (12 μήνες) υπό τους ακόλουθους όρους και προϋποθέσεις:
- θέσπιση της απλής αναλογικής,
- συναινετική εκλογή ενός Προέδρου της Δημοκρατίας «αριστερών» φρονημάτων,
- άμεση υλοποίηση ενός προγράμματος επείγουσας αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης,
- ολοκλήρωση της διενεργούμενης διαδικασίας εξόδου του Ελληνικού Δημοσίου στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές για την αναχρηματοδότηση του δημόσιου χρέους.
Απ’ αυτά, οι δύο διαδοχικές συγκυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ κατόρθωσαν και με καθυστέρηση ενός ολόκληρου χρόνου να πραγματοποιήσουν μόνο το σημείο υπ’ αρθμ. 3 κι’ αυτό κουτσουρεμένο και επιπλέον επιβαρυμένο με τη δυσλειτουργία του τραπεζικού συστήματος.
Ο σοσιαλδημοκρατικός πλέον ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε, επίσης, να συνεχίσει να είναι δέσμιος των αντιδραστικών ΑΝΕΛ και εκλογικά εξαρτημένος από το βαθειά αντιδημοκρατικό bonus των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα. Συμπληρωματικά, ο μετα-ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η ΛΑΕ, κατόρθωσε να μην μπει στη Βουλή και να ανοίξει νταραβέρι με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το Ενιαίο Μέτωπο της Κομμουνιστικής Αριστεράς.
Το δομικό έλλειμμα ηγεσίας της «Αριστεράς», σοσιαλδημοκρατικής και κομμουνιστικής, είναι πλέον κοινωνικά ευδιάκριτο με απόλυτη σαφήνεια. «Αριστερά» δεν είναι το να διηγείσαι παραμύθια ιστορικά ξεπερασμένων δήθεν εναλλακτικών δρόμων μετάβασης στο σοσιαλισμό, αντι-καπιταλιστικών ανατροπών, λαϊκο-εργατικών εξουσιών κεντρικού σχεδιασμού και επικείμενων παγκόσμιων πολέμων στους πιστούς και τους συγκυριακά συνοδοιπόρους τους αλλά να συμβάλλεις –με πυρήνα την οργανωμένη μισθωτή εργασία- στην ανάδειξη νέων κοινωνικών δομών και πολιτικών πρακτικών που να προάγουν την αυτενέργεια, πρωτίστως οικονομική, των μαζών, πρωτίστως των ανέργων.
Για να το κάνεις αυτό, δεν χρειάζεται κ’ αν να είσαι κυβέρνηση …
