Δυο μέρες μετά, αυτό το μαγκωμένο μεσημέρι της Κυριακής, με τις κάλπες στημένες μπροστά από τα θρανία των εφορευτικών επιτροπών μια χώρας υποταγμένης στο κράτος των δανειστών της, οι καταγεγραμμένοι εκλογείς της θα σηκωθούν, όσοι σηκωθούν, και θα πάνε, ο καθένας κατά τα πιστεύω του, να διεκδικήσουν καλύτερους όρους σφαγής ή στην καλύτερη περίπτωση τη μειοψηφική και κατακερματισμένη κοινοβουλευτική καταγραφή μιας αντίστασης, που σε κάθε περίπτωση θα χρησιμοποιηθεί από τις τεχνικές εκλογικές πλειοψηφίες, ως άλλοθι νομιμοποίησης και επιβολής των πιο ασύμμετρων πολιτικών εξαθλίωσης.
- του Λευτέρη Τηλιγάδα |
| red line
Όλοι γνωρίζουν, πλειοψηφίες και μειοψηφίες αυτών των εκλογών, ότι η ύπατη αρμοστεία που θα συγκροτηθεί την επαύριον της «λαϊκής εντολής», θα κληθεί να εφαρμόσει «δια κοινοβουλευτικού ροπάλου» και όχι μόνο, στο όνομα μάλιστα του λαού, μια συμφωνία που κανένας λαός, σε καμία γωνιά του κόσμου, δεν θα δεχόταν να υπογράψει, πολύ δε περισσότερο να εφαρμόσει.
Η προεκλογική περίοδος που προηγήθηκε υπήρξε ασφυκτικά γεμάτη από τα επιχειρήματα δύο εικονικών μονομάχων, του Αλέξη και του «Βαγγέλη», οι οποίοι επιχείρησαν τη διαφοροποίηση στην τοποθέτηση απέναντι σε ένα και μοναδικό δίλημμα, που όμως έρχεται και ξανάρχεται από το πρόσφατο παρελθόν, ως τραγική φάρσα: «Τι Πλαστήρας(;), τι Παπάγος(;)».
Στο τελευταίο debate των δύο αυτών εικονικών αντιπάλων οι στερεότυπες επικοινωνιακές τακτικές, που δεν μπορούν να πείσουν κανέναν, η ρηχή προσωποποίηση της πολιτικής, που μετατρέπει το επιχείρημα σε ατελέσφορη και βαρετή κοκορομαχία, το life style παιχνίδι με το συναίσθημα των ψηφοφόρων που ολοκληρώνει τη ναρκισσιστική διάθεση των κομματικών οπαδών, επιχείρησαν να συνθέσουν μια αίσθηση πολιτικής διαφορετικότητας στις θέσεις, τις προτεραιότητες και τις στοχεύσεις, χωρίς η προσπάθεια τους αυτή, όπως ήταν φυσικό, να πείθει για την σοβαρότητα της, ακόμα και αυτούς που ήταν έτοιμοι να πεισθούν, «άμα τη εμφανίσει».
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το κλίμα θυμού και απαξίωσης που ήταν εύκολα ορατό και αναγνώσιμο σε όλη την χρονική περίοδο από τις 6 Ιουλίου έως και σήμερα. Απαξίωση και θυμό, γιατί όπως είχαμε γράψει και παλιότερα (Δείτε ΕΔΩ) πίσω από την προκήρυξη αυτών των εκλογών, «υποκρύπτεται η βεβαιότητα όλων των υποτελών κομματικών σχηματισμών στο “διευθυντήριο των Βρυξελών”, σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του Ανδρέα Παπανδρέου, όχι μόνο για να καταργηθεί η δυναμική της πλειοψηφίας του λαού μας, έτσι όπως αυτή καταγράφηκε στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, όχι μόνο για να εδραιωθεί και εκλογικά η αλλοίωση της ερμηνείας του, αλλά ταυτόχρονα και για να ανακοπεί με θεσμικά κατοχυρωμένο τρόπο κάθε προσπάθεια ανασυγκρότησης ενός λαϊκού μετώπου, που θα στοχεύει στην ταξική και λαϊκή ταυτοποίηση της υπεράσπισης και της αξίωσης του «ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΣ».
Όλο αυτό το κλίμα, σύμφωνα και με τις περισσότερες εκτιμήσεις των πάσης φύσεως δημοσιολόγων, οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι η αποχή θα καταγράψει υψηλό ποσοστό στη σημερινή εκλογική διαδικασία.
Και πώς να μην είναι;
Άκουσε κανείς απ’ όλους εμάς που σήμερα καλούμαστε να σταθούμε μπροστά στην κάλπη και να αποφασίσουμε σε ποιους θα εμπιστευθούμε τη φρικτή μας καθημερινότητα, να μιλάει ουσιαστικά προτείνοντας λύσεις και δράσεις, για την άμβλυνση έστω των προβλημάτων και των αδιεξόδων, που αντιμετωπίζει ο καθένας μας, η κάθε μικρομεσαία και μικρό-μικρή επιχείρηση μέσα στα ρεαλιστικά μεγέθη της πραγματικής οικονομίας;
Άκουσε κανείς μια σοβαρή δικαιολογία για την αποχή της χώρας μας από την ψηφοφορία στον ΟΗΕ για το χρέος;
Κανείς και τίποτα.
Ήρθε πια ο καιρός – αν όχι ακόμα, πότε; – να συνειδητοποιήσουμε ότι με ψέματα, πολιτικές απατεωνιές, επικοινωνιακές μαγκιές και στημένες εκλογικές διαδικασίες δεν λύνονται τα μεγάλα και οξυμένα σήμερα κοινωνικά προβλήματα. Οι αυτοαποκαλούμενοι μάγοι και τα μαγικά τους ραβδάκια από τη μία, αλλά και οι χιλιαστικού τύπου περιχαρακώσεις από την άλλη, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συνδιαλαγούν ή να αντιπαρατεθούν με την μεγάλη σημερινή κοινωνική και πολιτική εντροπία[1].
Θα επιχειρήσω τη διατύπωση μιας «αντίφασης εν τοις όροις», για μια πολιτική καταγραφή που θα προκύψει απ’ αυτές τις εκλογές και θα απασχολήσει, όλους όσους θα βρεθούν στα panel της διαχειριστικής μας τηλεθέασης: Το μοναδικό, «παθητικό» ακόμα, Λαϊκό Μέτωπο, το οποίο θα μπορούσε αυτοδύναμα να ανατρέψει τις στημένες συναινέσεις αυτής της εκλογικής διαδικασίας είναι ο φυσικός και ακέραιος αριθμός εκείνων των πολιτών που επέλεξαν την αποχή. Μια αποχή, που ακόμα και στην πιο απολιτική εκδοχή της διακρίνεται από το χαρακτηριστικό στοιχείο της συνειδητής καταδίκης της «ανάθεσης».
Όπως κάθε φορά συμβαίνει, θα επιχειρηθεί πάλι να αποδοθεί στην αποχή αδιαφορία και ανευθυνότητα. Δεν θα είναι λίγοι εκείνοι που θα αποκαλέσουν όσους την επιλέξουν κοινωνικά και πολιτικά ανεύθυνους. «Η καταγγελία όμως αυτή, όπως και η ανάγκη επιλογής κομμάτων, εδράζεται ή διεκδικεί για έδρα και βάση της την αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων. Τη διαχείριση δηλαδή, της καθημερινής πραγματικότητας των… πολιτών»[2].
Σε μια περίοδο όμως, όπως αυτή που διανύουμε, κατά την οποία έχει προαποφασισθεί η πιο στυγνή επιβολή του καπιταλισμού στη οικονομία της χώρας, η όποια απόπειρα διαχείρισης προς όφελος του λαού, αποτελεί μεγαλύτερη ουτοπία, από την απόπειρα της ριζικής ανατροπής του καθεστωτικού πια συστήματος, που μεγιστοποιεί συνεχώς την εξαθλίωση.
===============================================
[1] Στα κοινωνικά και πολιτικά συστήματα δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει μαθηματικός ορισμός, αλλά ούτε και ένας γενικής αποδοχής λογικός ορισμός, της εντροπίας. Αυτό μπορεί να οφείλεται είτε στις μικρές γνώσεις μας, είτε στο ότι δεν χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα μαθηματικός ορισμός της εντροπίας.Από τα κάποια στοιχεία που συγκεντρώσαμε από το Ιντερνέτ, οδηγηθήκαμε στο συμπέρασμα ότι στα κοινωνικά και πολιτικά συστήματα, εντροπία είναι «το μέτρο της αποδόμησης των κοινωνικών και πολιτικών συστημάτων».
[2] Δείτε ΕΔΩ μια διαφορετική θεώρηση της αποχής, απ’ αυτή που συνήθως ακούτε.
