Εδώ και αρκετά χρόνια οι «δημοκρατικές» μας κοινωνίες ζουν αγκαλιά με τα ΤΕΡΑΤΑ που τις καταβροχθίζουν… Τέρατα, που επωάζονται μέσα στο μυαλό μας, εκπαιδεύονται μέσα στην καθημερινότητα των αναγκών μας, συντηρούνται μέσα στον παγκόσμιο πολιτισμό των ελεύθερων και «μαύρων» αγορών μας, μεγαλώνουν μέσα στα χρηματιστήρια της οικονομίας, κυρίως της παραοικονομίας μας, και φουσκώνουν πάνω από τα κεφάλια μας με τις άυλες και τοξικές ονειρώξεις της εφιαλτικής κυριαρχίας των κρατών, που διαχειρίζονται της ζωές μας.
- του Λευτέρη Τηλιγάδα |
| red line
Και ξαφνικά… ένα βράδυ Σαββάτου, μέσα στον φαινομενικά ήσυχο και διασκεδαστικό χρόνο του εργασιακού μας διαλλείματος, ακούγεται ένα μεγάλο «μπαμ» και «γίνονται όλα γης Μαδιάμ», που έλεγε και ο αρχαίος Νικόλας.
Και μετά… άγρια παύση!
Και μετά τα Τέρατα, αυτά τα σύγχρονα Κράτη-Εταιρείες που καθημερινά υπηρετούμε, ντύνονται τα επιχειρήματα των ανταγωνισμών της κυριαρχίας τους και κατεβαίνουν στους δρόμους… Μπαίνουν στα γήπεδα, στα θέατρα, στα εστιατόρια, στα σπίτια μας, στις οθόνες και παίρνουν το αιμοσταγές και ωμό δείπνο τους μπροστά στα μάτια μας. Παραβιάζουν τις ισορροπίες και εξαπολύουν τον τρόμο που παράγουν προς κάθε κατεύθυνση.
Κι εμείς αθεράπευτα χαζοχαρούμενοι μέσα στα παγκόσμια παιδικά παιχνιδάκια μας (fb, twiter) φοράμε στο πρόσωπο τις σημαίες της κυριαρχίας τους και επιχειρούμε την μεγάλη διύλιση: ο πανικός γίνεται προσευχή, ο φόβος μας, γραμμένη ευχή και κεράκι αναμμένο στα πεζοδρόμια της ωμοφαγίας, η θλίψη μας, συναισθηματικό και βαθύ ανθρώπινο τουίτ για τα δικαιώματα και τις αξίες μας, οι χρόνιες τέλος και εφιαλτικές μας αδράνειες, νυχτερινές εξάψεις αντεπίθεσης της οργής των ονειρώξεων μας.
Για άλλη μια φορά το ΣΟΚ της πρόσκρουσης με την πραγματικότητα γίνεται αμείλικτο.
Στο σημείο αυτό οι αυτόματοι μηχανισμοί της επιβίωσής μας επιχειρούν την ανάταξη: μεγιστοποιούμε το ακραίο συναίσθημα της εκκωφαντικής θλίψης, μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσουμε ότι μπορούμε ακόμα να αντιδράσουμε. Αυτή η διαδικασία είναι η μόνη διαδικασία ανάταξης, την ώρα που οι ασύμμετροι ανταγωνισμοί τους ανατινάσσουν το αίμα μας πάνω στο πρόσωπο μας. Μια διαδικασία στην οποία έχουμε εκπαιδευτεί από τα κράτη-εταιρείες και τον πολιτισμό τους,
Βαρβαρότητα… Μια βαρβαρότητα, που οι παρακάτω ηγεμονικές πολυεθνικές εταιρείες, «Γαλλία Α.Ε.», «Γερμανία Α.Ε.», «Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής Α.Ε.», «Ρωσία Α.Ε.», «Ευρωπαϊκή Ένωση Α.Ε.», «Ισραήλ Α.Ε.», κ.τ.λ., χρησιμοποιούν για να ταυτοποιήσουν τον φασιστικό ιμπεριαλισμό των αντίστοιων πελατών τους («ISIS Α.Ε.», «ΤΟΥΡΚΙΑ Α.Ε.», «ΑΛ ΚΑΪΝΤΑ Α.Ε.», «ΣΥΡΙΑ Α.Ε.», «ΕΛΛΑΔΑ Α.Ε.», «ΤΖΙΧΑΝΤ Α.Ε.» κ.τ.λ)., με τον διαδραστικό ρόλο του θύτη που μεταμορφώνεται σε θύμα και το αντίστροφο.
Ας τελειώσουμε λοιπόν με τον φόβο και τη θλίψη. Αυτό το χώμα δεν είναι δικό τους και δικό μας. Οι νεκροί του Παρισιού είναι οι δικοί μας νεκροί. Ο ασύμμετρος πόλεμος του Παρισιού, είναι ο δικός τους πόλεμος (Δείτε ΕΔΩ).
Η στρατιωτική και οικονομική παγκοσμιοποίηση της δυτικής κυριαρχίας έχει ξεκινήσει ήδη να σηκώνει τα «τείχη» των αμείλικτων πολιτισμικών συγκρούσεων της κατανομής της ισχύος και του πλούτου, όχι μόνον στην Βαγδάτη, στο Χαλέπι και το Αιγαίο, αλλά και στο Παρίσι, και στο Βερολίνο, το Λονδίνο και τη Μόσχα αύριο.
Αυτή είναι η σύγχρονη καπιταλιστική πραγματικότητα : Η βαρβαρότητα. Και οι φράχτες που θα σηκωθούν στα όρια της κυριαρχίας των κρατών-εταιριών, είναι για να κρύψουν τα μεσαιωνικά ΤΕΙΧΗ, που όλες αυτές οι πολυεθνικές του τρόμου, έχουν υψώσει ανάμεσα στα θησαυροφυλάκια τους και τα γκέτο μέσα στα οποία ζούμε όλοι εμείς. Όλοι εμείς που μόνη μας περιουσία είναι το μεροκάματο των χεριών μας και οι ρεαλιστικές ουτοπίες των ονείρων μας.
