Και αίφνης, η Ελλάδα «αναστενάζει» και για κάτι καλό. Η ποδοσφαιρική Eλλάδα και κατά προτίμηση η «πράσινη» και η «κιτρινόμαυρη» πλευρά της. Όχι πως δεν θα δουν με εύλογη περιέργεια και υπόκρυφο ή φανερό ενδιαφέρον το ματς-τίτλος της Κυριακής στη Λεωφόρο και πάρα πολλοί Ολυμπιακοί ή ΠΑΟΚτζήδες…
Η ποδοσφαιρική Ελλάδα, λοιπόν, βρίσκεται αυτές τις μέρες σε εγρήγορση, σε παράθεση αντανακλαστικών, ετοιμότητας, ενστίκτων… και σκέψεων, εξαιτίας του επικείμενου κυριακάτικου ντέρμπι Παναθηναϊκού-AΕΚ. Σε κάθε περίπτωση, η αδημονία για το συγκεκριμένο αγώνα έχει ως αφετηρία κάποιες αρκετές εβδομάδες νωρίτερα και τώρα που πλησιάζει το εναρκτήριο λάκτισμα το «κέντρο του κύκλου» μεγαλώνει συνεχώς και σε μέγεθος και σε εμβέλεια…
Κώστας Μαρούντας
Είναι τέτοια η σημασία του αγώνα που ενδεχομένως στα μυαλά σχεδόν όλων η σεζόν που έχει προηγηθεί (από το περασμένο καλοκαίρι μέχρι την Κυριακή…) θα μοιάζει με απλό πρόγευμα… Κι όμως, στην πράξη συμβαίνει το αντίθετο. Αν στα προηγούμενα οι δύο ομάδες δεν τα πήγαιναν καλά, ποτέ δεν θα μπορούσε ο συγκεκριμένος αγώνας να γίνει αντιληπτός ως κύριο, και καθοριστικό, μενού ενός ολόκληρου πρωταθλήματος. Και οι δύο ομάδες έφτασαν ως εδώ γιατί είχαν σπουδαίο προπονητικό πλάνο, σκληρή και εντατική δουλειά, σωστή νοοτροπία και το κατάλληλο για τις περιστάσεις υλικό (η κάθε μία για το δικό της επιλεγόμενο στυλ).
Με τα δεδομένα που προέκυψαν δόθηκε εκ των πραγμάτων και μία διαφορετική χροιά στη μάχη της κορυφής. Που δεν είναι το όλον σε κανένα ομαδικό άθλημα, γιατί χωρίς τους άλλους δεν μπορούν να υπάρξουν οι όποιοι πρώτοι…, αλλά σίγουρα είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο. Είναι ευχής έργον να διεκδικούν τον τίτλο δύο ομάδες μέχρι τέλους. Και να συμμετάσχουν ακόμα και περισσότεροι αν γίνεται…
H ποδοσφαιρική Ελλάδα αποτελεί ένα σπάνιο φαινόμενο. Έχει σημαδευτεί από την απόλυτη κυριαρχία του Ολυμπιακού από το 1997 κι ύστερα. Αυτή -κατά βάση- ήταν προϊόν ορισμένων αναμφισβήτητων δεδομένων-συνθηκών υπεροχής. Με τις δέουσες διαιτητικές αβάντες, με τη δημιουργία ενός βολικού παρασκηνίου, με γεγονότα αλησμόνητα και κάποια από αυτά και απεχθή μεν, αλλά δεν μπορεί κανένας να αρνηθεί δύο βασικά συστατικά στοιχεία που (παρα)έκαναν τη διαφορά: τη διάχυτη ποδοσφαιρική ικανότητα των περισσοτέρων συγκροτημάτων του Ολυμπιακού και τη διοικητική ισχύ της πειραιώτικης ΠΑΕ…
Κάνοντας μία αναδρομή στο παρελθόν, η Lady Hope διαπιστώνει πολύ εύκολα πως η δεκαετία του 1980 ήταν η πιο ελκυστική, γιατί ήταν ισορροπημένη και γιατί κομμάτια από την πίτα έπιασαν στα χέρια τους και «έφαγαν» πολλοί. Ανάμεσά τους και ο ΠΑΟΚ και η Λάρισα. Ψάχνοντας από τότε να βρει κάποιος δίπολα ανταγωνισμού μπορεί να σταθεί στην κόντρα της ΑΕΚ με τον Παναθηναϊκό που κυριάρχησε από το 1989 μέχρι το 1996, όταν δηλαδή ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα με τα απόνερα της «κοσκωτικής πλημμύρας» που τον έπληξε στα τέλη των 80ς… Από το 1997 μέχρι το 2010 η βασική κόντρα ήταν η παραδοσιακή του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό, δίχως να λείπουν τα δυναμικά μπασίματα της ΑΕΚ όπως εκείνα του 2002, του 2005 και του 2008, που μπορεί να μην ανταμείφθηκαν τελικά με την κατάκτηση του τίτλου, αλλά αποτελούν ουσιώδεις αποδείξεις μίας ΑΕΚ πραγματικής διεκδικήτριας (και όχι στα λόγια ή στις φαντασιώσεις του πολυπληθούς κοινού της).
Από το 2010 μέχρι το 2017, μην κοροϊδευόμαστε, ο Ολυμπιακός έπαιζε μόνος του. Ακόμα και αν κάποιοι τον πλησίαζαν ή τον πέρναγαν πρόσκαιρα, «ζαλίζονταν» από μόνοι τους και του «παραχωρούσαν τη σειρά τους»… Το 2018 έλαβε χώρα μία σπουδαία μάχη ανάμεσα στην ΑΕΚ και στον ΠΑΟΚ, που έφτασε όμως στο σημείο να φθείρει ανεπανόρθωτα (από όσο διαφαίνεται μέχρι και σήμερα) τις σχέσεις μεταξύ των δύο οργανισμών (κυρίως σε οπαδικό επίπεδο). Από εκεί και πέρα, τη σκυτάλη πήρε το δίπολο Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ, αλλά κάπου στις αρχές του 2020 ο Ολυμπιακός έμεινε τόσο μόνος που κατέβασε και αυτός ρυθμούς, με αποτέλεσμα εδώ και δύο χρόνια να αναζητά την καλή του ταυτότητα και να μη μπορεί να τη βρει με τίποτα και με κανένα τρόπο ή πρόσωπο (και «αναγκαστικά» το ρίχνει στις ημερήσιες αντι-ΕΠΟ άριες)…
Η προώθηση στο προσκήνιο του φετινού διπόλου Παναθηναϊκός-ΑΕΚ ή ΑΕΚ-Παναθηναϊκός σηματοδοτεί μία ευχάριστη αλλαγή σελίδας. Με τα δεδομένα του σήμερα, τέλη Απρίλη του 2023, πολλοί καταλαβαίνουν -και αρκετοί το λένε και δημόσια- πως οι δύο αυτές ομάδες ήρθαν για να μείνουν. Πεισμωμένες από τις κακουχίες, τις αποτυχίες και τα σοβαρά προβλήματα του χτες, και αποφασισμένες να κάνουν πια σταθερά καλή δουλειά σε όλα τα σχετικά οργανογράμματα. Γιατί έχουν καταλάβει πως αυτή και μόνο φέρνει τα αποτελέσματα, τους τίτλους και τους συνοδευτικούς πανηγυρισμούς. Στις 30 Απριλίου δεν ολοκληρώνεται μία εποχή, αντιθέτως εγκαινιάζεται επισήμως μία νέα…
ΥΓ. Επειδή δεν πρέπει να μας απασχολούν μονάχα το ποιοι παίρνουν τα πρωταθλήματα και ποιοι όχι, αλλά και το τι ποδοσφαιρικό μικρόκοσμο δημιουργούμε, τι είδους κοινωνία οικοδομούμε, θα πρέπει αυτό το διάστημα να βρίσκεται στο μυαλό όσων περισσότερων γίνεται (αν αυτοί έχουν και θεσμικές θέσεις, ακόμα καλύτερα…) και κάτι ευρύτερο. Ένα μεγάλο ζητούμενο παραμένει και το πως θα εξελιχθεί αυτή η αντιπαράθεση σε επίπεδο διοικήσεων και οπαδών, από την άποψη πως είναι κρίμα να χαραμιστεί μία μάχη στο βωμό απωθημένων που επί του πρακτέου δεν βοηθούν ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ απολύτως το ουσιαστικό…
Το ευκταίο θα ήταν μέσα από έναν τέτοιο δυνατό ανταγωνισμό δύο φρέσκων υποψήφιων «επικυρίαρχων» να μπορέσει η μία πλευρά να εκτιμήσει τα προσόντα της άλλης, να μελετήσει και να κατανοήσει τα αγωνιστικά της προτερήματα, να μάθει και να αγαπήσει το ποδόσφαιρο ακόμα βαθύτερα, να αποκτήσει αντισώματα ανοχής και αντοχής στον αντίπαλο και την ύπαρξή του. Δύσκολα όλα αυτά; Πάντως, μην απογοητευόμαστε ολικά…, κάποιοι θα μπορέσουν να το δουν και όπως πρέπει το πράγμα…
efsyn.gr
Σχόλια (0)