ΗΠΑ: Το δικαίωμα στην άμβλωση στον πάγκο του χασάπη

Στις 2 Μαΐου, όταν διέρρευσε στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Politico ένα προσχέδιο της επικείμενης απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ που ανατρέπει την απόφαση του Δικαστηρίου για την υπόθεση Ρόου εναντίον Γουέιντ [ΣτΜ: στο εξής «απόφαση Ρόου»] του 1973, η οποία νομιμοποίησε τις αμβλώσεις, κόπηκε η ανάσα όλης της χώρας.

Ακόμη και για όσες από εμάς πα­ρα­κο­λου­θού­με τη στα­θε­ρή διά­βρω­ση των δι­καιω­μά­των στην άμ­βλω­ση για πε­ρισ­σό­τε­ρες από τέσ­σε­ρις δε­κα­ε­τί­ες και γνω­ρί­ζα­με ότι η ανα­τρο­πή της από­φα­σης Ρόου ήταν πι­θα­νή, το σοκ της ανά­γνω­σης του σχε­δί­ου από­φα­σης ήταν σαν μια γρο­θιά στο στο­μά­χι.

Σάρον Σμιθ | μετάφραση Στέλλα Μούσμουλα

Η βα­σι­κή κα­τεύ­θυν­ση της από­φα­σης Ρόου πα­ρα­χω­ρού­σε το δι­καί­ω­μα σε νό­μι­μη άμ­βλω­ση

για οποιον­δή­πο­τε λόγο μέχρι «το έμ­βρυο να κα­τα­στεί βιώ­σι­μο», δη­λα­δή πε­ρί­που μέχρι την 24η εβδο­μά­δα της κύ­η­σης, όπου πλέον το έμ­βρυο θα μπο­ρού­σε να επι­βιώ­σει εκτός της μή­τρας. Το σχέ­διο από­φα­σης για την υπό­θε­ση «Ντό­μπς ενα­ντί­ον Ορ­γα­νι­σμού Υγεί­ας Γυ­ναι­κών του Τζάκ­σον», το οποίο συ­νέ­τα­ξε ο υπερ­συ­ντη­ρη­τι­κός δι­κα­στής Σά­μιου­ελ Αλίτο, επι­κυ­ρώ­νει ένα νόμο της Πο­λι­τεί­ας του Μι­σι­σί­πι του 2018, ο οποί­ος απα­γο­ρεύ­ει τις αμ­βλώ­σεις μετά την 15η εβδο­μά­δα της κύ­η­σης -πολύ πριν το έμ­βρυο κα­τα­στεί βιώ­σι­μο- και δεν πε­ρι­λαμ­βά­νει εξαι­ρέ­σεις για πε­ρι­πτώ­σεις βια­σμού ή αι­μο­μι­ξί­ας.

Η πλειο­ψη­φία του Ανω­τά­του Δι­κα­στη­ρί­ου σε αυτή την ψη­φο­φο­ρία πε­ρι­λαμ­βά­νει, εκτός από τον Αλίτο, τέσ­σε­ρις ακόμα δι­κα­στές διο­ρι­σμέ­νους από τους Ρε­που­μπλι­κά­νους: τον Κλά­ρενς Τόμας, τον Νιλ Γκόρ­σατς, τον Μπρετ Κά­βα­νο και την Έιμυ Κόνι Μπά­ρετ. Αυτή η συ­ντη­ρη­τι­κή πλειο­ψη­φία δεί­χνει πρό­θυ­μη να ανα­τρέ­ψει ολό­κλη­ρο το νο­μι­κό πλαί­σιο που είχε δια­μορ­φώ­σει η από­φα­ση  Ρόου μετά από 5 δε­κα­ε­τί­ες ισχύς της ως νόμος όλου του κρά­τους –πράγ­μα που θα σή­μαι­νε ότι, ακόμη και στα πρώτα στά­δια της κύ­η­σης, τα δι­καιώ­μα­τα του εμ­βρύ­ου υπε­ρι­σχύ­ουν εκεί­νων του ατό­μου που κυο­φο­ρεί, είτε επι­θυ­μεί την εγκυ­μο­σύ­νη είτε όχι.

Το πνεύ­μα αυτής της από­φα­σης πι­θα­νό­τα­τα δεν θα αλ­λά­ξει όταν το Δι­κα­στή­ριο εκ­δώ­σει την επί­ση­μη ετυ­μη­γο­ρία του στα τέλη Ιου­νί­ου ή στις αρχές Ιου­λί­ου. Τότε, όλες οι γυ­ναί­κες στις ΗΠΑ θα απο­στε­ρη­θούν ακόμη και του ελα­χί­στου δι­καιώ­μα­τός τους να ελέγ­χουν το σώμα τους. Όλες οι έγκυ­ες θα υπο­στούν την αστυ­νό­μευ­ση και την εκ­δι­κη­τι­κή τι­μω­ρία των κυ­βερ­νη­τι­κών Αρχών, οι οποί­ες θα επι­βάλ­λουν όλο και πιο κα­τα­πιε­στι­κούς νό­μους. Εί­κο­σι έξι Πο­λι­τεί­ες έχουν ήδη ψη­φι­σμέ­νους  «νό­μους προς ενερ­γο­ποί­η­ση», οι οποί­οι θα απα­γο­ρεύ­σουν άμεσα την πλειο­ψη­φία των αμ­βλώ­σε­ων από τη στιγ­μή που θα ανα­τρα­πεί η από­φα­ση Ρόου. Το απο­τέ­λε­σμα δεν θα είναι τί­πο­τα λι­γό­τε­ρο από μια κα­τα­στρο­φή  για τις γυ­ναί­κες, καθώς η πλειο­ψη­φία τους ζει σε αυτές τις 26 Πο­λι­τεί­ες, ενώ είναι πι­θα­νό να ακο­λου­θή­σουν τον ίδιο δρόμο κι άλλες.

Οι συ­νέ­πειες, όπως πάντα, θα είναι πιο βά­ναυ­σες για εκεί­νες που είναι μι­κρές σε ηλι­κία και φτω­χές ή ερ­γα­ζό­με­νες –στις οποί­ες ανή­κει ένας δυ­σα­νά­λο­γα με­γά­λος αριθ­μός μαύ­ρων και με­λαμ­ψών γυ­ναι­κών– οι οποί­ες δεν έχουν την οι­κο­νο­μι­κή δυ­να­τό­τη­τα ή την ευ­χέ­ρεια να πά­ρουν άδεια από τη δου­λειά τους για να κά­νουν ένα μακρύ τα­ξί­δι προς μια Πο­λι­τεία η οποία εξα­κο­λου­θεί να επι­τρέ­πει τις αμ­βλώ­σεις.

Αγνο­ώ­ντας την πλειο­ψη­φία που είναι υπέρ της επι­λο­γής

Η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία του πλη­θυ­σμού των ΗΠΑ αντι­τί­θε­ται στην ανα­τρο­πή της από­φα­σης Ρόου. Μια δη­μο­σκό­πη­ση για την Washington Post και το ABC News, η οποία διε­ξή­χθη στα τέλη Απρι­λί­ου, έδει­ξε ότι οι Αμε­ρι­κα­νοί πι­στεύ­ουν ότι η από­φα­ση Ρόου πρέ­πει να συ­νε­χί­σει να ισχύ­ει και όχι να ανα­τρα­πεί, με δια­φο­ρά πε­ρί­που 2 προς 1.

Ωστό­σο, μια χού­φτα μη εκλεγ­μέ­νων δε­ξιών εξ­τρε­μι­στών οι οποί­οι στην πα­ρού­σα φάση κα­τέ­χουν την πλειο­ψη­φία στο Ανώ­τα­το Δι­κα­στή­ριο, δεί­χνουν έτοι­μοι να κλεί­σουν την πόρτα στα μού­τρα της συ­ντρι­πτι­κής πλειο­ψη­φί­α­ςτου πλη­θυ­σμού, που είναι υπέρ του δι­καιώ­μα­τος της επι­λο­γής.

Πράγ­μα­τι, το προ­σχέ­διο από­φα­σης του Αλίτο είναι πε­ρι­φρο­νη­τι­κό –σχε­δόν χλευα­στι­κό– στον τόνο και στις εκ­φρά­σεις του, δια­γρά­φο­ντας την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα της κα­τα­πί­ε­σης των γυ­ναι­κών στην αμε­ρι­κα­νι­κή κοι­νω­νία.

Ο Αλίτο κα­θι­στά σαφές ότι πα­ρα­μέ­νει απτό­η­τος απέ­να­ντι στην πλειο­ψη­φία του πλη­θυ­σμού των ΗΠΑ που είναι υπέρ του δι­καιώ­μα­τος της επι­λο­γής, δη­λώ­νο­ντας: «Δεν μπο­ρού­με να επι­τρέ­ψου­με τον επη­ρε­α­σμό των απο­φά­σε­ών μας από οποιεσ­δή­πο­τε εξω­γε­νείς επι­δρά­σεις, όπως η ανη­συ­χία για την αντί­δρα­ση της κοι­νής γνώ­μης στο έργο μας».

Ο Αλίτο δη­λώ­νει ευ­θαρ­σώς ότι η διά­κρι­ση που κάνει η από­φα­ση Ρόου στη «βιω­σι­μό­τη­τα» με­τα­ξύ των εμ­βρύ­ων που δεν μπο­ρούν να ζή­σουν εκτός της μή­τρας και εκεί­νων που μπο­ρούν, «δεν έχει νόημα». Δεν εξη­γεί το γιατί, αφή­νο­ντας τον ανα­γνώ­στη να ανα­ρω­τιέ­ται εάν ο Αλίτο θε­ω­ρεί το έμ­βρυο ως «αν­θρώ­πι­νη ζωή» από τη στιγ­μή της σύλ­λη­ψης. Πε­ρι­γρά­φει επί­σης τους για­τρούς και τις νο­σο­κό­μες που τερ­μα­τί­ζουν εγκυ­μο­σύ­νες ως «εκτρω­σια­στές» —ένας υπο­τι­μη­τι­κός όρος που χρη­σι­μο­ποιεί­ται συχνά από ακτι­βι­στές αντι­πά­λους των αμ­βλώ­σε­ων.

Σύμ­φω­να με τον Αλίτο, το σκε­πτι­κό της από­φα­σης Ρόου ήταν «εξαι­ρε­τι­κά αδύ­να­μο» και «με επι­ζή­μιες συ­νέ­πειες». Ο ίδιος προ­σθέ­τει ότι «Το ανα­πό­φευ­κτο συ­μπέ­ρα­σμα είναι ότι το δι­καί­ω­μα στην άμ­βλω­ση δεν είναι βαθιά ρι­ζω­μέ­νο στην ιστο­ρία και τις πα­ρα­δό­σεις του Έθνους», επει­δή κάτι τέ­τοιο δεν ανα­φέ­ρε­ται στο Σύ­νταγ­μα των ΗΠΑ. Όντως, το Σύ­νταγ­μα ανα­φέ­ρε­ται ανα­λυ­τι­κά μόνο στο «δι­καί­ω­μα στην οπλο­φο­ρία». Πολ­λοί από τους συ­ντά­κτες του Συ­ντάγ­μα­τος ήταν ιδιο­κτή­τες σκλά­βων. Το Σύ­νταγ­μα επί­σης δεν ανα­φέ­ρε­ται στα δι­καιώ­μα­τα των γυ­ναι­κών, στα δι­καιώ­μα­τα των ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ, στα δι­καιώ­μα­τα των Μαύ­ρων, στο δι­καί­ω­μα στην αντι­σύλ­λη­ψη και σε πολλά άλλα δι­καιώ­μα­τα τα οποία ανα­γνω­ρί­ζο­νται στη σύγ­χρο­νη κοι­νω­νία. Ση­μαί­νει μήπως αυτό ότι αυτά τα δι­καιώ­μα­τα δεν θα έπρε­πε να υπάρ­χουν σή­με­ρα;

Ίσως το πιο εξω­φρε­νι­κό στοι­χείο του προ­σχε­δί­ου από­φα­σης του Αλίτο είναι ότι απορ­ρί­πτει την ιδέα ότι η απα­γό­ρευ­ση των αμ­βλώ­σε­ων είναι απο­τέ­λε­σμα της κα­τα­πί­ε­σης που υφί­στα­νται οι γυ­ναί­κες. Λέει: «Οι γυ­ναί­κες δεν στε­ρού­νται εκλο­γι­κής ή πο­λι­τι­κής δύ­να­μης. Το πο­σο­στό των γυ­ναι­κών που εγ­γρά­φο­νται στους εκλο­γι­κούς κα­τα­λό­γους και ψη­φί­ζουν είναι στα­θε­ρά υψη­λό­τε­ρο από το αντί­στοι­χο πο­σο­στό των αν­δρών». Πρέ­πει δη­λα­δή να υπο­θέ­σου­με ότι το υψη­λό­τε­ρο πο­σο­στό γυ­ναι­κεί­ας συμ­με­το­χής στις εκλο­γές ση­μαί­νει ότι έχουν πε­ρισ­σό­τε­ρη «δύ­να­μη» από τους άν­δρες;

Τέλος, ο Αλίτο φαί­νε­ται να προ­σπα­θεί να απευ­θυν­θεί σε όσους ανη­συ­χούν ότι η ανα­τρο­πή του δι­καιώ­μα­τος στη νό­μι­μη άμ­βλω­ση για τους λό­γους που έχει πε­ρι­γρά­ψει, θα οδη­γή­σει σε άλλες επι­θέ­σεις όπως στα δι­καιώ­μα­τα των ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ ατό­μων ή ακόμα και στο δι­καί­ω­μα στην αντι­σύλ­λη­ψη. Γρά­φει: «Το­νί­ζου­με ότι η από­φα­σή μας αφορά το συ­νταγ­μα­τι­κό δι­καί­ω­μα στην άμ­βλω­ση και κα­νέ­να άλλο δι­καί­ω­μα. Τί­πο­τα σε αυτή μας τη γνω­μο­δό­τη­ση δεν πρέ­πει να θε­ω­ρη­θεί ότι θέτει υπό αμ­φι­σβή­τη­ση δι­κα­στι­κά προη­γού­με­να που δεν αφο­ρούν την άμ­βλω­ση».

Αλλά τί­πο­τα δεν θα μπο­ρού­σε να απέ­χει πε­ρισ­σό­τε­ρο από την αλή­θεια, όπως θα φανεί πα­ρα­κά­τω.

ΗΠΑ: Μια δη­μο­κρα­τία μόνο κατ’ όνομα

Το Ανώ­τα­το Δι­κα­στή­ριο των ΗΠΑ δια­φη­μί­ζε­ται ως ένας από τους βα­σι­κούς πα­ρά­γο­ντες στις εγ­γυ­ή­σεις «ελέγ­χου και ισορ­ρο­πί­ας» στο πο­λι­τι­κό μας σύ­στη­μα, που υπο­τί­θε­ται ότι εμπο­δί­ζουν οποιον­δή­πο­τε από τους τρεις κλά­δους της κρα­τι­κής εξου­σί­ας –νο­μο­θε­τι­κό, εκτε­λε­στι­κό και δι­κα­στι­κό– να ασκή­σει υπερ­βο­λι­κή εξου­σία.

Αλλά ολό­κλη­ρο αυτό το σύ­στη­μα είναι εντε­λώς δυ­σλει­τουρ­γι­κό και ο ισχυ­ρι­σμός του, ότι απο­τε­λεί δη­μο­κρα­τία, είναι ανυ­πό­στα­τος. Αρκεί να δούμε μόνο την αντι­δρα­στι­κή και απε­ρί­σκε­πτη προ­ε­δρία του Ντό­ναλντ Τραμπ, τον κω­λυ­σιερ­γό ρόλο του Ρε­που­μπλι­κα­νι­κού Κόμ­μα­τος στο Κο­γκρέ­σο ή τη λει­τουρ­γία που επι­τε­λεί το Ανώ­τα­το Δι­κα­στή­ριο στη νο­μι­μο­ποί­η­ση της ακραί­ας ανι­σό­τη­τας για να κα­τα­νο­ή­σου­με ότι αυτοί οι τρεις κλά­δοι της κρα­τι­κής εξου­σί­ας είναι συ­μπλη­ρω­μα­τι­κές πτέ­ρυ­γες της ίδιας άρ­χου­σας τάξης –και έχουν ως κύριο σκοπό να δη­μιουρ­γούν ένα προ­σω­πείο δη­μο­κρα­τί­ας. Τρώ­γο­νται με­τα­ξύ τους, είναι σί­γου­ρο. Αλλά μοι­ρά­ζο­νται την ίδια αρ­χέ­γο­νη αφο­σί­ω­ση στη δια­τή­ρη­ση των κοι­νών τα­ξι­κών συμ­φε­ρό­ντων τους.

Η νο­μι­μο­ποί­η­ση του Ανω­τά­του Δι­κα­στη­ρί­ου ως θε­σμού —δι­κα­στές ισό­βια διο­ρι­σμέ­νοι, που δεν λο­γο­δο­τούν για τις συ­νέ­πειες των απο­φά­σε­ών τους, όσο θα­να­τη­φό­ρες κι αν είναι— πρέ­πει να τεθεί υπό αμ­φι­σβή­τη­ση σε μια κοι­νω­νία που εξα­κο­λου­θεί να αυ­το­α­πο­κα­λεί­ται ως «η σπου­δαιό­τε­ρη δη­μο­κρα­τία στον κόσμο». Η ιστο­ρία του ίδιου του Δι­κα­στη­ρί­ου εδώ και πολύ καιρό έχει δια­ψεύ­σει τον ισχυ­ρι­σμό του ότι στέ­κε­ται «πάνω» από την υπό­λοι­πη κοι­νω­νία και απο­σκο­πεί μόνο στην ερ­μη­νεία των άρ­θρων του Συ­ντάγ­μα­τος των ΗΠΑ, χωρίς να επη­ρε­ά­ζε­ται από την κα­τεύ­θυν­ση στην οποία πνέ­ουν οι πο­λι­τι­κοί άνε­μοι κάθε δε­δο­μέ­νη στιγ­μή.

Δύο ιστο­ρι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα θα έπρε­πε να είναι αρ­κε­τά (αν και αυτά είναι μόνο δύο με­τα­ξύ πολ­λών άλλων): Ο ρόλος του Δι­κα­στη­ρί­ου στην υπε­ρά­σπι­ση της δου­λεί­ας πριν από τον Εμ­φύ­λιο Πό­λε­μο και η ευ­θύ­νη του για την υπε­ρά­σπι­ση της νο­μο­θε­σί­ας Τζιμ Κρόου για το φυ­λε­τι­κό δια­χω­ρι­σμό επί 6 δε­κα­ε­τί­ες του ει­κο­στού αιώνα.

Ξε­κι­νώ­ντας το 1846, ο Ντρεντ Σκοτ και η σύ­ζυ­γός του Χά­ριετ Σκοτ, σκλά­βοι και οι δύο, άσκη­σαν αγωγή για να απε­λευ­θε­ρω­θούν από τη δου­λεία, και η υπό­θε­σή τους έφτα­σε στο Ανώ­τα­το Δι­κα­στή­ριο το 1856. Με την από­φα­σή του για την υπό­θε­ση «Ντρεντ Σκοτ ενα­ντί­ον Στάν­φορντ» το 1857, το Δι­κα­στή­ριο έκρι­νε ότι όλοι οι άν­θρω­ποι αφρι­κα­νι­κής κα­τα­γω­γής, ελεύ­θε­ροι ή σκλά­βοι, δεν ήταν πο­λί­τες των Ηνω­μέ­νων Πο­λι­τειών και, ως εκ τού­του, δεν είχαν κα­νέ­να δι­καί­ω­μα να ασκή­σουν αγωγή σε ομο­σπον­δια­κό δι­κα­στή­ριο. Επι­πλέ­ον, το Δι­κα­στή­ριο απο­φάν­θη­κε ότι η Πέμ­πτη Τρο­πο­λο­γία προ­στά­τευε τα δι­καιώ­μα­τα των δου­λο­κτη­τών, επει­δή οι σκλά­βοι ερ­γά­τες απο­τε­λού­σαν νό­μι­μη ιδιο­κτη­σία τους.

Το Δι­κα­στή­ριο αρ­χι­κά υπο­στή­ρι­ξε το φυ­λε­τι­κό δια­χω­ρι­σμό, με την από­φα­σή του στην υπό­θε­ση «Πλέσυ ενα­ντί­ον Φέρ­γκιου­σον» το 1896, επι­κυ­ρώ­νο­ντας τους δια­χω­ρι­σμούς του Τζιμ Κρόου. Αλλά στη συ­νέ­χεια τον ακύ­ρω­σε, με την από­φα­σή του στην υπό­θε­ση «Μπρά­ουν ενα­ντί­ον Συμ­βου­λί­ου Παι­δεί­ας» το 1954, όταν είχε αρ­χί­σει να ανα­δύ­ε­ται ένα ισχυ­ρό κί­νη­μα για τα πο­λι­τι­κά δι­καιώ­μα­τα.

Τώρα το Ανώ­τα­το Δι­κα­στή­ριο σχε­διά­ζει να ανα­τρέ­ψει την από­φα­ση Ρόου. Η εξα­με­λής συ­ντη­ρη­τι­κή πλειο­ψη­φία πε­ρι­λαμ­βά­νει πέντε δι­κα­στές διο­ρι­σμέ­νους από προ­έ­δρους του Ρε­που­μπλι­κα­νι­κού Κόμ­μα­τος οι οποί­οι ενώ είχαν χάσει τη λαϊκή ψήφο στις εθνι­κές εκλο­γές κέρ­δι­σαν την προ­ε­δρία λόγω του αντι­δη­μο­κρα­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα του Σώ­μα­τος των Εκλε­κτό­ρων, που κα­θο­ρί­ζει τους νι­κη­τές και τους ητ­τη­μέ­νους στις εκλο­γές. Τόσο ο Τζορτζ Γ. Μπους όσο και ο Ντό­ναλντ Τραμπ έχα­σαν τη λαϊκή ψήφο, αλλά ανέ­λα­βαν την προ­ε­δρία. Το Ανώ­τα­το Δι­κα­στή­ριο των ΗΠΑ εξέ­δω­σε την κρί­σι­μη από­φα­ση που έστει­λε τον Μπους στον προ­ε­δρι­κό­θώ­κο. Ο Τραμπ δεν χρειά­στη­κε τέ­τοιου εί­δους βο­ή­θεια από το Δι­κα­στή­ριο, παρά το γε­γο­νός ότι η Χί­λα­ρι Κλί­ντον τον είχε ξε­πε­ρά­σει κατά σχε­δόν τρία εκα­τομ­μύ­ρια ψή­φους.

Αυτό υπο­γραμ­μί­ζει για άλλη μια φορά τον αντι­δη­μο­κρα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα του Σώ­μα­τος των Εκλε­κτό­ρων των ΗΠΑ, το οποίο αδια­φο­ρεί για τη λαϊκή ψήφο σε πα­νε­θνι­κό επί­πε­δο, αλλά επι­τρέ­πει μια εκλο­γι­κή δια­δι­κα­σία όπου ο «νι­κη­τής τα παίρ­νει όλα» στις πε­ρισ­σό­τε­ρες Πο­λι­τεί­ες, που είναι συ­νο­λι­κά 50. Σε δύο πε­ρι­πτώ­σεις τα τε­λευ­ταία 22 χρό­νια, αυτή η λει­τουρ­γία επέ­τρε­ψε σε αυ­τούς τους δύο Ρε­που­μπλι­κά­νους προ­έ­δρους, να ανα­λά­βουν κυ­βερ­νη­τι­κά κα­θή­κο­ντά χωρίς να έχουν κερ­δί­σει τη λαϊκή ψήφο.

Η ευ­ρύ­τε­ρη ζημιά που προ­κα­λεί η ανα­τρο­πή της από­φα­σης Ρόου

Αν και το προ­σχέ­διο από­φα­σης του Αλίτο ισχυ­ρί­ζε­ται ότι η από­φα­ση του Ανώ­τα­του Δι­κα­στη­ρί­ου στην υπό­θε­ση «Ντο­μπς ενα­ντί­ον Ορ­γα­νι­σμού Υγεί­ας Γυ­ναι­κών του Τζάκ­σον» δεν θα έχει καμία επί­πτω­ση στην ανα­τρο­πή άλλων νο­μι­κών κε­κτη­μέ­νων κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης, είναι δύ­σκο­λο να το πι­στέ­ψει κα­νείς. Εξάλ­λου, τόσο ο Μπρετ Κά­βα­νο όσο και ο Νιλ Γκόρ­σατς είχαν ισχυ­ρι­στεί -πριν εγκρι­θούν οι υπο­ψη­φιό­τη­τές τους από το Κο­γκρέ­σο- ότι θε­ω­ρού­σαν την από­φα­ση Ρόου «πα­γιω­μέ­νο νόμο». Αυτό απο­δεί­χθη­κε ότι ήταν ένα απρο­κά­λυ­πτο ψέμα.

Εάν το Ανώ­τα­το Δι­κα­στή­ριο ανα­τρέ­ψει την από­φα­ση Ροόυ, θα δη­μιουρ­γή­σει ένα νο­μι­κό προη­γού­με­νο βάσει το οποί­ου θα νο­μι­μο­ποι­η­θεί η ανα­τρο­πή άλλων δια­χρο­νι­κών και ση­μα­ντι­κών απο­φά­σε­ων του Ανω­τά­του Δι­κα­στη­ρί­ου. Αυτό ση­μαί­νει ότι τα πάντα -από την πρό­σβα­ση στην αντι­σύλ­λη­ψη και την πρό­σβα­ση σε χάπια άμ­βλω­σης μέσω δια­δι­κτύ­ου, μέχρι τον γάμο με­τα­ξύ ατό­μων του ιδίου φύλου και άλλα μέτρα προ­στα­σί­ας των ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ ατό­μων, ή ακόμη και ο δια­φυ­λε­τι­κός γά­μος- θα μπο­ρού­σαν να βρε­θούν  στον πάγκο του χα­σά­πη. Αξί­ζει να συ­γκρα­τή­σου­με ότι λίγες μόλις εβδο­μά­δες αφό­του ο κυ­βερ­νή­της του Τέξας Γκρεγκ Άμποτ υπέ­γρα­ψε τον Πο­λι­τεια­κό νόμο για την απα­γό­ρευ­ση των εκτρώ­σε­ων πέραν των έξι εβδο­μά­δων κύ­η­σης, υπέ­γρα­ψε έναν ακόμη νόμο, ο οποί­ος απα­γο­ρεύ­ει στους για­τρούς τη συ­ντα­γο­γρά­φη­ση χα­πιών άμ­βλω­σης μετά την έβδο­μη εβδο­μά­δα κύ­η­σης.

Δεν πρό­κει­ται για υπερ­βο­λή. Όπως υπο­στή­ρι­ξε ο Τζέσε Γου­έ­γκ­μαν στους New York Times: «Ναι, να φο­βά­στε για αυτά που θα ακο­λου­θή­σουν, σε ότι αφορά την προ­σω­πι­κή αυ­το­νο­μία και ελευ­θε­ρία, την προ­στα­σία των ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ ατό­μων και το δι­καί­ω­μα στην αντι­σύλ­λη­ψη. Αλλά να φο­βά­στε επί­σης την εξα­φά­νι­ση ενός ανε­ξάρ­τη­του και βα­σι­σμέ­νου σε αρχές δι­κα­στι­κού σώ­μα­τος. Ανε­ξάρ­τη­τα από το τι θα συμ­βεί στη συ­νέ­χεια, αυτό έχει ήδη χαθεί».

Ομοί­ως, η Τζέσι Μέρ­μελ υπο­στή­ρι­ξε στον ρα­διο­φω­νι­κό σταθ­μό WBUR:

«Μια ερευ­νη­τι­κή με­λέ­τη του 2021 προ­έ­βλε­πε ότι οι απα­γο­ρεύ­σεις των αμ­βλώ­σε­ων θα οδη­γού­σαν σε αύ­ξη­ση των θα­νά­των που σχε­τί­ζο­νται με την εγκυ­μο­σύ­νη κατά 21%. Όλα αυτά τα επι­βλα­βή για τη δη­μό­σια υγεία απο­τε­λέ­σμα­τα θα έχουν δυ­σα­νά­λο­γες επι­πτώ­σεις στους έγ­χρω­μους*  αν­θρώ­πους και σε άλ­λους αν­θρώ­πους που ήδη υφί­στα­νται ανι­σό­τη­τες».

Συ­νέ­χι­σε λέ­γο­ντας:

«Το δι­καί­ω­μα στην άμ­βλω­ση δεν είναι παρά μόνο η αρχή. Προ­ε­τοι­μα­στεί­τε, τα χει­ρό­τε­ρα έρ­χο­νται. Το προ­σχέ­διο από­φα­σης που διέρ­ρευ­σε –το οποίο  συ­ντά­χθη­κε από τον δι­κα­στή Σά­μιου­ελ Αλίτο– προϊ­δε­ά­ζει για ορι­σμέ­να από τα αλ­λη­λο­συν­δε­ό­με­να δι­καιώ­μα­τα τα οποία επί­σης είναι στο στό­χα­στρο συ­ντη­ρη­τι­κών εξ­τρε­μι­στών, που ασκούν κρι­τι­κή στην από­φα­ση-ορό­ση­μο στην υπό­θε­ση “Όμπερ­γκέ­φελ ενα­ντί­ον Χομπς”, η οποία κα­θιέ­ρω­σε την ισό­τη­τα του γάμου για όλους τους Αμε­ρι­κα­νούς. Λίγες εβδο­μά­δες πριν, ο Ρε­που­μπλι­κά­νος Γε­ρου­σια­στής Μάικ Μπρά­ουν ισχυ­ρί­στη­κε ότι ο δια­φυ­λε­τι­κός γάμος θα πρέ­πει να αφε­θεί και πάλι στην κρίση της κάθε Πο­λι­τεί­ας. Πολ­λοί Ρε­που­μπλι­κά­νοι πο­λι­τι­κοί έχουν δη­λώ­σει ξε­κά­θα­ρα την αντί­θε­σή τους στην αντι­σύλ­λη­ψη —την αντι­σύλ­λη­ψη!— ως μέρος του προ­γράμ­μα­τός τους. Οι πο­λέ­μιοι  των αμ­βλώ­σε­ων και οι σύμ­μα­χοί τους στο Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Κόμμα στο Κο­γκρέ­σο συ­σπει­ρώ­νο­νται γύρω από μια νο­μο­θε­σία η οποία θα απα­γό­ρευε την άμ­βλω­ση σε ομο­σπον­δια­κό επί­πε­δο. Και όλα αυτά συμ­βαί­νουν εν μέσω μιας συ­ντο­νι­σμέ­νης προ­σπά­θειας, επί­σης από το Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Κόμμα και τους συ­ντη­ρη­τι­κούς  δι­κα­στές, να επι­τε­θούν στο δι­καί­ω­μα της ψήφου, κα­θι­στώ­ντας όλο και πιο δύ­σκο­λη για τους Αμε­ρι­κα­νούς την έκ­φρα­σή τους στην κάλπη. Μη βια­στεί­τε να πείτε ότι “αυτό δεν πρό­κει­ται να συμ­βεί ποτέ” ή “τώρα γί­νε­σαι υστε­ρι­κή”. Γιατί αυτό ακρι­βώς έλε­γαν όλοι για την πε­ρί­πτω­ση να πάρει το Ανώ­τα­το Δι­κα­στή­ριο τη βα­ριο­πού­λα και να δια­λύ­σει το νόμο Ρόου —και να’ μαστε εδώ που εί­μα­στε τώρα».

Υπάρ­χει και μια άλλη σο­βα­ρή συ­νέ­πεια εκτός από τον εξα­να­γκα­σμό των γυ­ναι­κών και άλλων εγκύ­ων ατό­μων να φέ­ρουν εις πέρας μια ανε­πι­θύ­μη­τη εγκυ­μο­σύ­νη: η αύ­ξη­ση της μη­τρι­κής θνη­τό­τη­τας. Υπάρ­χει μια άμεση σχέση με­τα­ξύ των πε­ριο­ρι­σμών στις αμ­βλώ­σεις και των θα­νά­των που σχε­τί­ζο­νται με την εγκυ­μο­σύ­νη.

Οι ΗΠΑ έχουν ήδη το υψη­λό­τε­ρο πο­σο­στό μη­τρι­κών θα­νά­των με­τα­ξύ των πλού­σιων χωρών ανά τον κόσμο. Αυτό οφεί­λε­ται σε με­γά­λο βαθμό στο ότι οι Πο­λι­τεί­ες που αρ­νού­νται δι­καιώ­μα­τα άμ­βλω­σης τεί­νουν επί­σης να πε­ριο­ρί­ζουν την προ­γεν­νη­τι­κή φρο­ντί­δα, μειώ­νο­ντας τη χρη­μα­το­δό­τη­ση των κλι­νι­κών (όπως του Οι­κο­γε­νεια­κού Προ­γραμ­μα­τι­σμού) που προ­σφέ­ρουν προ­σβά­σι­μη και οι­κο­νο­μι­κά προ­σι­τή προ­γεν­νη­τι­κή φρο­ντί­δα στις γυ­ναί­κες.

Όπως ανέ­φε­ρε πρό­σφα­τα το πε­ριο­δι­κό Time, «από το 1995 έως το 2017, το πο­σο­στό μη­τρι­κής θνη­τό­τη­τας αυ­ξή­θη­κε πιο ση­μα­ντι­κά σε εκεί­νες τις  Πο­λι­τεί­ες που θέ­σπι­σαν τους πλέον πε­ριο­ρι­στι­κούς νό­μους για τις αμ­βλώ­σεις. Το 2017, οι Πο­λι­τεί­ες που πε­ριό­ρι­ζαν τις αμ­βλώ­σεις είχαν πο­σο­στό μη­τρι­κών θα­νά­των (28,5 μη­τρι­κούς θα­νά­τους ανά 100.000 γεν­νή­σεις ζώ­ντων βρε­φών) το οποίο ήταν σχε­δόν δι­πλά­σιο (15,7 μη­τρι­κοί θά­να­τοι ανά 100.000 γεν­νή­σεις ζώ­ντων βρε­φών) από εκεί­νες που είχαν ψη­φί­σει νό­μους οι οποί­οι προ­στά­τευαν την πρό­σβα­ση στην άμ­βλω­ση».

Πώς προ­χω­ρά­με;

Κατά το με­γα­λύ­τε­ρο μέρος του, ο σχο­λια­σμός από την πλευ­ρά της Αρι­στε­ράς για τη διαρ­ροή του σχε­δί­ου από­φα­σης του Ανω­τά­του Δι­κα­στη­ρί­ου, έχει δί­καια ση­μά­νει συ­να­γερ­μό για αυτό το τε­ρά­στιο πι­σω­γύ­ρι­σμα σε ό,τι αφορά το πλέον στοι­χειώ­δες ανα­πα­ρα­γω­γι­κό δι­καί­ω­μα, τεκ­μη­ριώ­νο­ντας το μέ­γε­θος της επί­θε­σης κατά του δι­καιώ­μα­τος των γυ­ναι­κών να ελέγ­χουν το σώμα τους. Δυ­στυ­χώς, όμως, τα πε­ρισ­σό­τε­ρα από αυτά τα σχό­λια υπο­δει­κνύ­ουν ως «λύση» την ψή­φι­ση των Δη­μο­κρα­τι­κών στις εκλο­γές του Νο­εμ­βρί­ου για το Κο­γκρέ­σο.

Υπάρ­χουν πολ­λοί λόγοι για τους οποί­ους αυτή η στρα­τη­γι­κή είναι κο­ντό­φθαλ­μη. O πιο ση­μα­ντι­κός είναι, ότι το να στη­ρι­ζό­μα­στε στους πο­λι­τι­κούς του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος είναι αυτό που μας έχει φέρει σε αυτή την απελ­πι­στι­κή θέση, καθώς έχουν επι­βλέ­ψει όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρους πε­ριο­ρι­σμούς στα δι­καιώ­μα­τα των αμ­βλώ­σε­ων για μια πε­ρί­ο­δο δε­κα­ε­τιών. «Η ζωή είναι άδικη», δή­λω­νε ο πρό­ε­δρος Τζίμι Κάρ­τερ όταν υπο­στή­ρι­ξε την πρώτη τρο­πο­λο­γία του Χάιντ, η οποία στε­ρού­σε από φτω­χές γυ­ναί­κες την ομο­σπον­δια­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση των αμ­βλώ­σε­ων μέσω του  προ­γράμ­μα­τος υγεί­ας Medicaid το 1976 -μια τρο­πο­λο­γία που έκτο­τε έχει εγκρι­θεί από όλους τους εκά­στο­τε προ­έ­δρους, Δη­μο­κρα­τι­κούς ή Ρε­που­μπλι­κά­νους, και από τα μέλη του Κο­γκρέ­σου έως και το 2021.

Δη­μο­κρα­τι­κοί υπο­ψή­φιοι πρό­ε­δροι, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων του Μπιλ Κλί­ντον, του Μπα­ράκ Ομπά­μα και του Τζο Μπάι­ντεν, όλοι τους είχαν υπο­σχε­θεί κατά τη διάρ­κεια της προ­ε­κλο­γι­κής τους εκ­στρα­τεί­ας να κα­το­χυ­ρώ­σουν το δι­καί­ω­μα επι­λο­γής της άμ­βλω­σης υπό τη μορφή ενός Νόμου για την Ελευ­θε­ρία Επι­λο­γής, αλλά καμία τέ­τοια νο­μο­θε­σία δεν έχει ακόμη υλο­ποι­η­θεί. Ο Ομπά­μα είχε υπο­σχε­θεί ότι η ψή­φι­ση ενός Νόμου για την Ελευ­θε­ρία Επι­λο­γής θα ήταν η πρώτη του πράξη κατά την ανά­λη­ψη των κα­θη­κό­ντων του. Αλλά μετά την εκλο­γή του δή­λω­σε ότι αυτή δεν ήταν η «ύψι­στη προ­τε­ραιό­τη­τά του» και δεν έκανε τί­πο­τα κατά τη διάρ­κεια των δύο πρώ­των ετών της θη­τεί­ας του, όταν οι Δη­μο­κρα­τι­κοί είχαν την πλειο­ψη­φία στο Κο­γκρέ­σο, γε­γο­νός που θα εξα­σφά­λι­ζε την εύ­κο­λη ψή­φι­σή του.

Η Χί­λα­ρι Κλί­ντον, όταν ρω­τή­θη­κε κατά τη διάρ­κεια της προ­ε­κλο­γι­κής της εκ­στρα­τεί­ας για την προ­ε­δρία το 2008, συμ­φώ­νη­σε ότι οι Αμε­ρι­κα­νοί και από τις δύο πλευ­ρές του θέ­μα­τος των αμ­βλώ­σε­ων θα πρέ­πει να συ­νερ­γα­στούν για να προ­σπα­θή­σουν να μειώ­σουν τον αριθ­μό των αμ­βλώ­σε­ων στο μηδέν. Η Κλί­ντον επα­νέ­λα­βε ότι πι­στεύ­ει πως η άμ­βλω­ση πρέ­πει να είναι «ασφα­λής, νό­μι­μη και σπά­νια, και όταν λέω σπά­νια, εννοώ πραγ­μα­τι­κά σπά­νια».

Υπάρ­χουν επί­σης πολ­λοί λόγοι για να κα­τη­γο­ρή­σου­με τις με­γα­λύ­τε­ρες και πιο mainstream ορ­γα­νώ­σεις για τα δι­καιώ­μα­τα των γυ­ναι­κών, οι οποί­ες στη­ρί­ζο­νταν ατα­λά­ντευ­τα στους πο­λι­τι­κούς του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος, οι οποί­οι απέ­τυ­χαν να υπο­στη­ρί­ξουν ενερ­γά το δι­καί­ω­μα στην άμ­βλω­ση για μια πε­ρί­ο­δο δε­κα­ε­τιών. Αυτή η απο­τυ­χη­μέ­νη στρα­τη­γι­κή μας οδή­γη­σε σε αυτό το απελ­πι­στι­κό ση­μείο. Και τώρα πρέ­πει να σκε­φτού­με εάν το κί­νη­μα για την ανα­πα­ρα­γω­γι­κή δι­καιο­σύ­νη πρέ­πει να  προ­χω­ρή­σει πέρα από αυτή.

Η Μόλυ Σα, από τον ιστό­το­πο  Real News Network, ση­μειώ­νο­ντας ότι το κί­νη­μα κατά της επι­λο­γής κάνει πα­θια­σμέ­νες ορ­γα­νω­τι­κές προ­σπά­θειες εδώ και δε­κα­ε­τί­ες ενώ το κί­νη­μα υπέρ της επι­λο­γής ήταν αδρα­νές, έκανε την ακό­λου­θη πρό­βλε­ψη:

«Το Ανώ­τα­το Δι­κα­στή­ριο βρί­σκε­ται στα πρό­θυ­ρα της ανα­τρο­πής της από­φα­σης Ρόου. Και όμως, δεν υπάρ­χει επί του πα­ρό­ντος καμία συ­νε­κτι­κή πα­νε­θνι­κή κα­μπά­νια ούτε από το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα ούτε από τις με­γά­λες ορ­γα­νώ­σεις υπέρ των ανα­πα­ρα­γω­γι­κών δι­καιω­μά­των που να ορ­γα­νώ­σει την αντί­στα­ση…

Το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα δεν είχε καμία ου­σια­στι­κή απά­ντη­ση στις πρό­σφα­τες επι­θέ­σεις κατά της από­φα­σης Ρόου. Οι δη­λώ­σεις και οι συ­νο­πτι­κές κα­ταγ­γε­λί­ες τους για αυτές τις εξω­φρε­νι­κές απα­γο­ρεύ­σεις και πε­ριο­ρι­σμούς των αμ­βλώ­σε­ων ήταν ξε­δο­ντια­σμέ­νες και αδύ­να­μες, που τις πε­ρισ­σό­τε­ρες φορές δεν ανέ­φε­ραν καν τις υπη­ρε­σί­ες άμ­βλω­σης…

Το κί­νη­μα κατά των αμ­βλώ­σε­ων κι­νη­το­ποιεί­ται εδώ και δε­κα­ε­τί­ες με την ελ­πί­δα ότι θα πε­τύ­χει αυτό που το Ανώ­τα­το Δι­κα­στή­ριο πρό­κει­ται να του πα­ρα­χω­ρή­σει τις επό­με­νες εβδο­μά­δες  με την από­φα­σή του στην υπό­θε­ση “Ντο­μπς Ενα­ντί­ον Ορ­γά­νω­σης Υγεί­ας Γυ­ναι­κών του Τζάκ­σον”… Οι Δη­μο­κρα­τι­κοί σπα­νί­ως έδει­ξαν ενερ­γη­τι­κή-προ­λη­πτι­κή διά­θε­ση επέ­κτα­σης των δι­καιω­μά­των στην άμ­βλω­ση -και συχνά φά­νη­καν ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κοί και ανί­κα­νοι και στην αμυ­ντι­κή από­κρου­ση των επι­θέ­σε­ων στα υπαρ­κτά δι­καιώ­μα­τα…

“Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι Δη­μο­κρα­τι­κοί στο Κο­γκρέ­σο και στον Λευκό Οίκο δυ­σκο­λεύ­ο­νται ακόμη και να προ­φέ­ρουν τη λέξη άμ­βλω­ση, πόσο μάλ­λον να υπε­ρα­σπι­στούν την επεί­γου­σα ανά­γκη επέ­κτα­σης της πρό­σβα­σης (στην άμ­βλω­ση) και θέ­σπι­σης ομο­σπον­δια­κής προ­στα­σί­ας (του δι­καιώ­μα­τος)”, δή­λω­σε η Χέιλι Μακ­μά­χον, ερευ­νή­τρια δη­μό­σιας υγεί­ας που επι­κε­ντρώ­νε­ται στους δο­μι­κούς κα­θο­ρι­στι­κούς πα­ρά­γο­ντες της πρό­σβα­σης στην άμ­βλω­ση. “Πολ­λοί συ­νε­χί­ζουν να συ­ζη­τούν για αυτό το θέμα με τρόπο που το στιγ­μα­τί­ζει, ο οποί­ος τρό­πος τους έχει πα­ρα­σχε­θεί από τις με­γα­λύ­τε­ρες ορ­γα­νώ­σεις υπέρ των ανα­πα­ρα­γω­γι­κών δι­καιω­μά­των”.

Με­γά­λες ορ­γα­νώ­σεις υπέρ των ανα­πα­ρα­γω­γι­κών δι­καιω­μά­των όπως ο Οι­κο­γε­νεια­κός Προ­γραμ­μα­τι­σμός (Planned Parenthood), η Εθνι­κή Ένωση Δρά­σης για το Δι­καί­ω­μα στην Άμ­βλω­ση (National Abortion Rights Action League, NARAL), η Εθνι­κή Ομο­σπον­δία Αμ­βλώ­σε­ων (National Abortion Federation, NAF), το Ιν­στι­τού­το Γκου­τμά­χερ (Guttmacher Institute) και η Εθνι­κή Ορ­γά­νω­ση Γυ­ναι­κών (National Organization for Women, NOW) έχουν πα­ρα­δο­σια­κά στε­νούς δε­σμούς με το Δη­μο­κρα­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο και έχουν συ­γκε­ντρώ­σει για λο­γα­ρια­σμό του εκα­το­ντά­δες εκα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια τις τε­λευ­ταί­ες δύο δε­κα­ε­τί­ες, ενώ εν τω με­τα­ξύ η προ­σβα­σι­μό­τη­τα στις αμ­βλώ­σεις δια­βρώ­νε­ται  στα­θε­ρά σε ολό­κλη­ρη τη χώρα. Ένα με­γά­λο πο­σο­στό αυτών των χρη­μά­των προ­έρ­χε­ται από πολ­λούς από τους ίδιους πλού­σιους, λευ­κούς δω­ρη­τές που απο­τε­λούν τους με­γα­λύ­τε­ρους χο­ρη­γούς προς τους Δη­μο­κρα­τι­κούς πο­λι­τι­κούς που κά­νουν κα­μπά­νιες για το δι­καί­ω­μα στην άμ­βλω­ση. Οι ακτι­βι­στές συχνά αι­σθά­νο­νται ότι οι ανά­γκες αυτών των δω­ρη­τών έχουν με­γα­λύ­τε­ρη προ­τε­ραιό­τη­τα ενώ οι υλι­κές ανά­γκες των ατό­μων που ζη­τά­νε αμ­βλώ­σεις αγνο­ού­νται».

Τι κά­νου­με από εδώ και πέρα;

Γιατί το δι­καί­ω­μα στην άμ­βλω­ση στις Η.Π.Α. βρί­σκε­ται πλέον στον πάγκο του χα­σά­πη, τη στιγ­μή που το δι­καί­ω­μα στη νό­μι­μη άμ­βλω­ση έχει ανο­δι­κή πο­ρεία στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή –συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της Αρ­γε­ντι­νής και του Με­ξι­κού; Η απά­ντη­ση είναι απλή. Ακρι­βώς όπως το δι­καί­ω­μα στην άμ­βλω­ση κα­τα­κτή­θη­κε στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή μέσα από μα­ζι­κά γυ­ναι­κεία κι­νή­μα­τα, έτσι και στις ΗΠΑ είχε κα­τα­κτη­θεί επει­δή το κί­νη­μα για την απε­λευ­θέ­ρω­ση των  γυ­ναι­κών στα τέλη της δε­κα­ε­τί­ας του 1960 και στις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του 1970 το ανή­γα­γε σε ένα από τα βα­σι­κά του αι­τή­μα­τα -μαζί με την ίση αμοι­βή και τους επι­δο­τού­με­νους παι­δι­κούς σταθ­μούς- στα πλαί­σια ενός κι­νή­μα­τος των γυ­ναι­κών της ερ­γα­τι­κής τάξης.

Αλλά το mainstream ρεύμα του φε­μι­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος στις ΗΠΑ σή­με­ρα είναι τόσο συν­δε­δε­μέ­νο με τους πο­λι­τι­κούς του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος ούτως ώστε να είναι ανί­κα­νο να οδη­γή­σει τον αγώνα για την απε­λευ­θέ­ρω­ση των γυ­ναι­κών προς τα εμπρός, ακρι­βώς επει­δή οι Δη­μο­κρα­τι­κοί είναι τόσο αφο­σιω­μέ­νοι στο πο­λι­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο ώστε  να μην τους εν­δια­φέ­ρει να αγω­νι­στούν για την ανα­πα­ρα­γω­γι­κή δι­καιο­σύ­νη -ει­δι­κά σε χρο­νιά εκλο­γών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο καμία με­γά­λη ορ­γά­νω­ση υπέρ της ελευ­θε­ρί­ας επι­λο­γής δεν έχει απευ­θύ­νει ακόμη κά­λε­σμα σε πα­νε­θνι­κή δια­δή­λω­ση για το δι­καί­ω­μα στην άμ­βλω­ση από τότε που εξε­λέ­γη ο Τζο Μπάι­ντεν, παρά την επεί­γου­σα ανά­γκη για να γίνει αυτό –και παρά τις τε­ρά­στιες δυ­να­τό­τη­τες που υπάρ­χουν για μα­ζι­κή συμ­με­το­χή.

Ο μόνος δρό­μος προς τα εμπρός είναι ένα ανερ­χό­με­νο κί­νη­μα που δεν εξαρ­τά­ται πλέον από τους Δη­μο­κρα­τι­κούς, οι οποί­οι απέ­τυ­χαν, ξανά και ξανά, να υπε­ρα­σπι­στούν το δι­καί­ω­μα στην άμ­βλω­ση.

 

*Ση­μεί­ω­ση Rp: Απο­δί­δου­με ως “έγ­χρω­μοι” το «People of color», όρο που πε­ρι­γρά­φει συλ­λο­γι­κά τους μη-λευ­κούς, σε διά­κρι­ση με το «colored», όρος αρ­νη­τι­κά φορ­τι­σμέ­νος στις ΗΠΑ, καθώς χρη­σι­μο­ποιού­ταν για να πε­ρι­γρά­ψει τους μαύ­ρους στις πι­να­κί­δες, τα­μπέ­λες κλπ που οριο­θε­τού­σαν το φυ­λε­τι­κό δια­χω­ρι­σμό στο Νότο (πχ τουα­λέ­τες “white” και “colored”).

rproject.gr