Για την εξέγερση

Tο κύριο άρθρο του αριστερού ριζοσπαστικού περιοδικού «Contretemps» (20 Μάρτη).

Με το χτύ­πη­μα του (ΣτΜ: δια­τάγ­μα­τος) 49.3, φτά­σα­με στη στιγ­μή της αλή­θειας για την τα­ξι­κή μάχη που ξε­κί­νη­σε 2 μήνες πριν. Την στιγ­μή που απο­κα­λύ­πτει το βα­θύ­τε­ρο νόημα (ΣτΜ: αυτής της μάχης) και θα κρί­νει την έκ­βα­σή της.

αναδημοσίευση από contretemps.eu

Όσον αφορά την κυ­βέρ­νη­ση, τα πράγ­μα­τα είναι απλά: Αυτή η πράξη επι­βο­λής, ση­μά­δι μιας νέας κα­τα­σταλ­τι­κής κλι­μά­κω­σης, απο­κα­λύ­πτει την απο­μό­νω­σή της. Η με­ταρ­ρύθ­μι­σή της ήρθε άμεσα αντι­μέ­τω­πη με μια μα­ζι­κή λαϊκή απόρ­ρι­ψη. Παρά τις μι­κρο­συμ­φω­νί­ες με την πα­ρα­δο­σια­κή Δεξιά, η οποία βρί­σκε­ται και η ίδια σε δια­δι­κα­σία απο­σύν­θε­σης, βρέ­θη­κε σε θέση μειο­ψη­φί­ας στην Εθνο­συ­νέ­λευ­ση. Ο Μα­κρόν έχει κάνει αυτήν τη με­ταρ­ρύθ­μι­ση κε­ντρι­κό άξονα της δεύ­τε­ρης θη­τεί­ας του, ως την αδιά­ψευ­στη από­δει­ξη του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου ρι­ζο­σπα­στι­σμού του και της απο­φα­σι­στι­κό­τη­τάς του να τσα­κί­σει την αντί­στα­ση ενός λαού που γνω­ρί­ζει ότι είναι «αν­θε­κτι­κός». Εξε­λί­χθη­κε σε συ­ντρι­πτι­κή από­δει­ξη του δο­μι­κά μειο­ψη­φι­κού χα­ρα­κτή­ρα του κοι­νω­νι­κού μπλοκ του οποί­ου ο ίδιος απο­τε­λεί την τέ­λεια εν­σάρ­κω­ση, υιο­θε­τώ­ντας τον ρόλο του ξε­διά­ντρο­που υπαλ­λή­λου μιας αστι­κής τάξης αχα­λί­νω­της, με­θυ­σμέ­νης από διά­θε­ση εκ­δί­κη­σης ενά­ντια στις πα­ρα­χω­ρή­σεις στις οποί­ες υπο­χρε­ώ­θη­κε στο πα­ρελ­θόν, ως άξια από­γο­νος των Βερ­σαλ­λιών και της Επι­τρο­πής Χυ­τη­ρί­ων (ΣτΜ: δια­βό­η­τα αντερ­γα­τι­κός και «πα­ρεμ­βα­τι­κός» ορ­γα­νι­σμός των ιδιο­κτη­τών ερ­γο­στα­σί­ων χά­λυ­βα και σι­δή­ρου από το 1864 ως το 1940].

Αλλά αυτή η πράξη επι­βο­λής είναι επί­σης η στιγ­μή της αλή­θειας και για τον πραγ­μα­τι­κό αντί­πα­λο (ΣτΜ: της κυ­βέρ­νη­σης), το μα­ζι­κό κί­νη­μα του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος και της πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς. Αυτό έχει αναμ­φί­βο­λα κα­τα­γρά­ψει επι­τυ­χί­ες: Υψηλά ρεκόρ στο μέ­γε­θος των δια­δη­λώ­σε­ων, ένα πα­νε­θνι­κό εδα­φι­κό «ρί­ζω­μα» που μάλ­λον δεν έχου­με ξα­να­δεί εδώ και μισό αιώνα, επί­μο­νος χα­ρα­κτή­ρας, ενω­τι­κό πνεύ­μα. Πα­ρου­σιά­στη­κε πλα­τιά ο συ­ντρι­πτι­κά πλειο­ψη­φι­κός χα­ρα­κτή­ρας της απόρ­ρι­ψης της με­ταρ­ρύθ­μι­σης. Στρά­φη­καν στο δρόμο της συλ­λο­γι­κής δρά­σης ση­μα­ντι­κά τμή­μα­τα της κοι­νω­νί­ας, πέρα από τη συ­νη­θι­σμέ­νη «πε­ρί­με­τρο» της Αρι­στε­ράς και των συν­δι­κά­των. Η κι­νη­το­ποί­η­ση στο δρόμο δια­πέ­ρα­σε τα και εκ­φρά­στη­κε στα κοι­νο­βου­λευ­τι­κά σώ­μα­τα, κάτι που επέ­τρε­ψε να κερ­δη­θεί χρό­νος, να ανα­πτυ­χθούν πε­ραι­τέ­ρω τα επι­χει­ρή­μα­τα και να απο­κτή­σει επι­πλέ­ον ορα­τό­τη­τα η λαϊκή αντί­στα­ση.

Δη­μιουρ­γή­θη­κε έτσι ένας συ­σχε­τι­σμός δύ­να­μης ο οποί­ος είχε αντί­κτυ­πο ακόμα και μέσα στις γραμ­μές της αστι­κής Δε­ξιάς. Στρι­μωγ­μέ­νη στη γωνία, η κυ­βέρ­νη­ση δεν είχε άλλη επι­λο­γή παρά να κα­τα­φύ­γει στο τε­λι­κό όπλο που της προ­σφέ­ρει ένα σύ­νταγ­μα απο­λύ­τως σχε­δια­σμέ­νο με σκοπό να φι­μώ­νει τα μέσα έκ­φρα­σης της λαϊ­κής θέ­λη­σης, ακόμα και στις δια­δι­κα­σί­ες για τις οποί­ες κά­πο­τε υπε­ρη­φα­νεύ­ο­νταν οι κοι­νο­βου­λευ­τι­κές δη­μο­κρα­τί­ες.

Αυτή η αυ­ταρ­χι­κή ορ­μη­τι­κή φυγή προς τα μπρος είναι γε­μά­τη κιν­δύ­νους.

Κα­ταρ­χήν, φέρ­νει το κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα με την πλάτη στον τοίχο. Ενώ ισχύ­ει ότι το κί­νη­μα κα­τά­φε­ρε να απο­δεί­ξει την πλειο­ψη­φι­κή του νο­μι­μο­ποί­η­ση, έχει επί­σης απο­δει­χθεί ανί­κα­νο να κα­τα­φέ­ρει την από­συρ­ση μιας με­ταρ­ρύθ­μι­σης που απορ­ρί­πτε­ται συ­ντρι­πτι­κά. Η -κα­θο­ρι­σμέ­νη από την CFDT- στρα­τη­γι­κή της άσκη­σης πί­ε­σης στην κυ­βέρ­νη­ση και το κοι­νο­βού­λιο έδει­ξε τα όριά της: το δη­μο­κρα­τι­κό επι­χεί­ρη­μα είναι ανί­σχυ­ρο απέ­να­ντι σε μία βίαιη και απο­φα­σι­σμέ­νη εξου­σία. Το ζή­τη­μα της χρο­νι­κό­τη­τας απο­κτά εδώ μια στρα­τη­γι­κή αξία.

Ενώ ανα­γνω­ρί­ζου­με την κρί­σι­μη ση­μα­σία της συ­ντή­ρη­σης ενός ενω­τι­κού πλαι­σί­ου (ΣτΜ: με­τα­ξύ των με­τριο­πα­θών και των μα­χη­τι­κών συ­νο­μο­σπον­διών), μπο­ρεί κα­νείς να σκε­φτεί ότι η από­φα­ση του δια­συν­δι­κα­λι­στι­κού συ­ντο­νι­σμού να συμ­βα­δί­ζει με το κοι­νο­βου­λευ­τι­κό χρο­νο­διά­γραμ­μα έβαλε εμπό­δια στη «συ­γκέ­ντρω­ση δύ­να­μης», που απο­τε­λεί ένα απο­φα­σι­στι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό κάθε νι­κη­φό­ρου κι­νή­μα­τος.

Για πα­ρά­δειγ­μα, ήταν αναμ­φί­βο­λα ανα­γκαίο να δοθεί, του­λά­χι­στον στην αρχή, προ­τε­ραιό­τη­τα στις μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις, αλλά γιατί έπρε­πε να ορι­στεί μια κα­θυ­στέ­ρη­ση 12 ημε­ρών ανά­με­σα στην πρώτη και τη δεύ­τε­ρη μέρα κι­νη­το­ποί­η­σης το Γε­νά­ρη; Όταν ανα­κοι­νώ­θη­κε η ενερ­γο­ποί­η­ση του 49.3, της από­λυ­της «κόκ­κι­νης γραμ­μής» ακόμα και για τις πιο «υπεύ­θυ­νες» δυ­νά­μεις του δια­συν­δι­κα­λι­στι­κού συ­ντο­νι­σμού, και καθώς, απο­λύ­τως ανα­με­νό­με­να, η οργή πλημ­μύ­ρι­ζε τη χώρα, ήταν ανά­γκη να ορι­στεί η επό­με­νη μέρα δρά­σης μια βδο­μά­δα αρ­γό­τε­ρα;

Η εμπει­ρία του κι­νή­μα­τος του 2010, ενά­ντια στην προη­γού­με­νη συ­ντα­ξιο­δο­τι­κή αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση, απέ­δει­ξε ότι στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη εποχή, οι πολ­λα­πλές με­μο­νω­μέ­νες «μέρες δρά­σης» [ΣτΜ: 24ω­ρες γε­νι­κές απερ­γί­ες], όσο πε­τυ­χη­μέ­νες κι αν είναι με όρους συμ­με­το­χής, δεν αρ­κούν για να υπο­χρε­ώ­σουν μια κυ­βέρ­νη­ση να υπο­χω­ρή­σει. Για έναν τέ­τοιο στόχο απαι­τού­νται πε­ρισ­σό­τε­ρα, και συ­γκε­κρι­μέ­να η πα­ρα­τε­τα­μέ­νη απερ­για­κή δράση που θα μπο­ρεί πραγ­μα­τι­κά να οδη­γή­σει μια χώρα σε πα­ρά­λυ­ση.

Ωστό­σο πρέ­πει να πα­ρα­μεί­νου­με διαυ­γείς: σε μια συν­θή­κη απο­δυ­νά­μω­σης του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, απο­κέ­ντρω­σης της πα­ρα­γω­γι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας και ισχυ­ρών πε­ριο­ρι­σμών σε έναν σε με­γά­λο βαθμό εξα­το­μι­κευ­μέ­νο κόσμο της ερ­γα­σί­ας, μια τέ­τοια δράση είναι δύ­σκο­λη, ει­δι­κά στον ιδιω­τι­κό τομέα. Ενώ και ο ίδιος ο δη­μό­σιος το­μέ­ας έχει δει την «πε­ρί­με­τρό» του να συρ­ρι­κνώ­νε­ται και τη συ­νε­κτι­κό­τη­τά του να εξαρ­θρώ­νε­ται λόγω της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης, της ανα­διάρ­θρω­σης και του «ανοίγ­μα­τος στον αντα­γω­νι­σμό».

Η δύ­να­μή του να μπλο­κά­ρει οι­κο­νο­μι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες δεν είναι πλέον η ίδια, όπως και το βάρος του συν­δι­κα­λι­σμού στο εσω­τε­ρι­κό του. Είναι αυ­τα­πά­τη να νο­μί­ζου­με ότι ένα απλό κά­λε­σμα για «γε­νι­κή απερ­γία» [ΣτΜ: με τη γαλ­λι­κή έν­νοια του όρου, που υπο­νο­εί πλα­τιά συμ­με­το­χή και πα­ρα­τε­τα­μέ­νη  διάρ­κεια) και «απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα» αρκεί ως θε­μέ­λιο στρα­τη­γι­κής, και είναι μά­ταιο να φω­νά­ζου­με «προ­δο­σία» αν δεν συμ­βαί­νει αυτό. Στους κα­λύ­τε­ρα ορ­γα­νω­μέ­νους κλά­δους, οι πρό­σφα­τες εμπει­ρί­ες επα­να­λαμ­βα­νό­με­νων απερ­γιών που κρά­τη­σαν σε με­γά­λη διάρ­κεια αλλά δεν νί­κη­σαν, έχουν αφή­σει πι­κρές μνή­μες σχε­τι­κής απο­μό­νω­σης και βα­ριάς οι­κο­νο­μι­κής αι­μορ­ρα­γί­ας. Ούτε η «απερ­γία βα­τρα­χά­κι» (ΣτΜ: με τα «πη­δη­μα­τά­κια» από την μία 24ωρη γε­νι­κή απερ­γία στην επό­με­νη), ούτε η «απερ­γία δι’ αντι­προ­σώ­που» (ΣτΜ: όπου ένας ή πε­ρισ­σό­τε­ροι κλά­δοι ανα­λαμ­βά­νουν «πλη­ρε­ξού­σια εντο­λή» να αγω­νι­στούν εκ μέ­ρους μιας ευ­ρύ­τε­ρης πλειο­ψη­φί­ας που υπο­στη­ρί­ζει το επί­δι­κο του αγώνα αλλά δεν κι­νη­το­ποιεί­ται) είναι νι­κη­φό­ρες επι­λο­γές.

Κα­τα­φεύ­γο­ντας στο 49.3, ο υπο­λο­γι­σμός της κυ­βέρ­νη­σης είναι απο­λύ­τως κυ­νι­κός: Αφού αρ­χι­κά πό­ντα­ρε στην κό­πω­ση και την εξά­ντλη­ση της κι­νη­το­ποί­η­σης του δια­συν­δι­κα­λι­στι­κού συ­ντο­νι­σμού, σή­με­ρα πο­ντά­ρει σε ένα συν­δυα­σμό πο­λι­τι­κής «τε­τε­λε­σμέ­νων γε­γο­νό­των» και μιας δο­κι­μα­σί­ας δύ­να­μης με μια αντί­δρα­ση «από τα κάτω», αναμ­φί­βο­λα εκρη­κτι­κή, αλλά προ­ο­ρι­σμέ­νη να κα­τα­κερ­μα­τι­στεί. Η εκτί­μη­σή τους είναι ότι η «υπεύ­θυ­νη» πτέ­ρυ­γα θα ανα­ζη­τή­σει μια «ομαλή» έξοδο, ενώ η πιο ρι­ζο­σπα­στι­κή θα βρε­θεί εγκλω­βι­σμέ­νη στη λο­γι­κή μειο­ψη­φι­κών δρά­σε­ων. Και τότε θα αντι­με­τω­πι­στεί όπως πρέ­πει, δη­λα­δή με τον τρόπο που αντι­με­τω­πί­στη­καν τα Κί­τρι­να Γι­λέ­κα.

Αυτός ο υπο­λο­γι­σμός ενέ­χει σο­βα­ρούς κιν­δύ­νους. Ο λι­γό­τε­ρο σο­βα­ρός, για την κυ­βέρ­νη­ση, είναι οι προ­τά­σεις μομ­φής στη Βουλή. Η επι­τυ­χία τους εξαρ­τά­ται από την υπο­στή­ρι­ξη των μισών πε­ρί­που βου­λευ­τών των δε­ξιών Ρε­που­μπλι­κά­νων, ένα εξαι­ρε­τι­κά απί­θα­νο σε­νά­ριο στο οποίο θα ήταν απο­λύ­τως ανεύ­θυ­νο να επεν­δύ­σει η λαϊκή αντί­στα­ση. Πε­ρισ­σό­τε­ρο από ποτέ, το κέ­ντρο βά­ρους της μάχης βρί­σκε­ται στη μα­ζι­κή δράση.

Ο άλλος κίν­δυ­νος είναι, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, τόσο ανα­με­νό­με­νος από την κυ­βέρ­νη­ση που γί­νε­ται σχε­δόν δη­λω­μέ­νος στό­χος της. Η προσ­δο­κώ­με­νη ανι­κα­νό­τη­τα του κοι­νω­νι­κού κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς να στα­μα­τή­σει μια μα­ζι­κά απο­δο­κι­μα­σμέ­νη «με­ταρ­ρύθ­μι­ση», θα φέρει την ακρο­δε­ξιά σε πλε­ο­νε­κτι­κή θέση να κα­λύ­ψει το κενό.  Πα­ρα­μο­νεύ­ο­ντας σε ενέ­δρα από την αρχή αυτής της μάχης, το RN γνω­ρί­ζει ότι ο εκρη­κτι­κός συν­δυα­σμός της κοι­νω­νι­κής από­γνω­σης και μιας απο­τυ­χί­ας της συλ­λο­γι­κής δρά­σης μπο­ρεί να του δώσει την ώθηση που χρειά­ζε­ται για να έρθει στην εξου­σία.

Αυτό επι­βε­βαιώ­νει για ακόμα μια φορά, στην κλί­μα­κα μιας μεί­ζο­νος  κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής κρί­σης, την αντι­κει­με­νι­κή συ­μπαι­γνία του Μα­κρο­νι­σμού και του Λε­πε­νι­σμού. Ο ένας χρειά­ζε­ται τον άλλο για να συ­γκρο­τη­θεί ένα πο­λι­τι­κό τοπίο το οποίο επι­τρέ­πει στον ένα, ως εκ­φρα­στής ενός μειο­ψη­φι­κού αστι­κού μπλοκ, να κερ­δί­ζει τε­λι­κά στην κάλπη, και στον άλλο, ως πα­ρα­πλα­νη­τι­κά εκ­φρα­στής της λαϊ­κής οργής, να πα­ρου­σιά­ζε­ται ως η μόνη αντι­πο­λί­τευ­ση που μπο­ρεί να τον νι­κή­σει.

Μόνο που αυτήν τη φορά, ακού­γο­νται φωνές, ακόμα και μέσα από το αστι­κό μπλοκ, που λένε ότι στις συν­θή­κες που έχουν δη­μιουρ­γη­θεί, αυτός ο εκ­βια­σμός δεν θα λει­τουρ­γή­σει πλέον. Ένας Μα­κρο­νι­σμός που θα βγει ασφα­λώς πλη­γω­μέ­νος αλλά, τε­λι­κά, «νι­κη­φό­ρος» απέ­να­ντι στην κοι­νω­νι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση απο­τε­λεί τη βα­σι­λι­κή οδό για μια μελ­λο­ντι­κή νίκη της ακρο­δε­ξιάς. Μια τέ­τοια προ­ο­πτι­κή, αν και δεν εν­θου­σιά­ζει τις κυ­ρί­αρ­χες με­ρί­δες της αστι­κής τάξης, δεν πρό­κει­ται σε καμία πε­ρί­πτω­ση και να τις ανη­συ­χή­σει. Σε αυτό το σε­νά­ριο, η Ιτα­λία της Με­λό­νι προ­α­ναγ­γέ­λει το μέλ­λον της Γαλ­λί­ας μετά τον Μα­κρόν.

Ο άλλος κίν­δυ­νος, ή ακρι­βέ­στε­ρα, ο μο­να­δι­κός πραγ­μα­τι­κός κίν­δυ­νος για τους εμπνευ­στές του, είναι να δουν αυτόν τον υπο­λο­γι­σμό να ανα­τρέ­πε­ται από τα ίδια του τα απο­τε­λέ­σμα­τα. Γιατί αυτή η βίαιη επι­βο­λή, εκ μέ­ρους μιας μειο­ψη­φι­κής εξου­σί­ας, έδωσε νέα ώθηση σε μια κι­νη­το­ποί­η­ση η οποία δυ­σκο­λευό­ταν να βρει το βη­μα­τι­σμό της. Σε ολό­κλη­ρη τη χώρα, πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται δρά­σεις οι οποί­ες υπο­δη­λώ­νουν το πέ­ρα­σμα σε μια νέα φάση: αυ­θόρ­μη­τες συ­γκε­ντρώ­σεις, ανά­καμ­ψη και σκλή­ρυν­ση της στά­σης των κλά­δων που βρί­σκο­νταν ήδη σε επα­να­λαμ­βα­νό­με­νες απερ­γί­ες, δρα­στη­ριο­ποί­η­ση και νέων κλά­δων, πο­λύ­μορ­φες δρά­σης απο­κλει­σμών, συ­γκρου­σια­κή εξέ­λι­ξη κά­ποιων δια­δη­λώ­σε­ων. Η διεύ­ρυν­ση του πε­δί­ου της πάλης είναι εδώ.

Και σε αυτό ακρι­βώς βρί­σκε­ται η ελ­πί­δα για νίκη: σε μια νέα δια­μόρ­φω­ση της λαϊ­κής κι­νη­το­ποί­η­σης, στο ύψος της πρό­κλη­σης που της έθεσε αυτή η κυ­νι­κή και βίαιη εξου­σία. Μια κι­νη­το­ποί­η­ση ικανή, αυτή τη φορά στα αλή­θεια, να ανέ­βει επί­πε­δο, συν­δυά­ζο­ντας όλες τις μορ­φές δρά­σης που επι­τρέ­πουν στη λαϊκή δύ­να­μη να εκ­φρα­στεί και να πα­ρα­τά­ξει την ισχύ της. «Κλασ­σι­κές» ή όχι, «ρι­ζο­σπα­στι­κές» ή «υπεύ­θυ­νες», το­πι­κές ή συ­ντο­νι­σμέ­νες πα­νε­θνι­κά γύρω από κά­ποιους (ανα­γκαί­ους) «σταθ­μούς», το ζή­τη­μα είναι να απο­δει­χθεί η αλ­λη­λο-συ­μπλη­ρω­μα­τι­κό­τη­τά τους, ενώ θα δια­τη­ρεί­ται ο ενω­τι­κός και μα­ζι­κός χα­ρα­κτή­ρας της συ­νο­λι­κό­τε­ρης κι­νη­το­ποί­η­σης, που ήταν και η δύ­να­μή της μέχρι τώρα.

Το ιστο­ρι­κό προη­γού­με­νο του CPE (ΣτΜ: με­γά­λη νι­κη­φό­ρα μάχη ενά­ντια στο Σύμ­φω­νο Πρώ­της Απα­σχό­λη­σης των νέων ερ­γα­ζό­με­νων το 2006) δεί­χνει ότι είναι εφι­κτό να πε­τύ­χου­με την από­συρ­ση ενός νόμου ακόμα και μετά την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή του επι­κύ­ρω­ση. Αλλά η ση­με­ρι­νή πρό­κλη­ση είναι δια­φο­ρε­τι­κού με­γέ­θους. Για να μπο­ρέ­σει το κί­νη­μα να αντα­πο­κρι­θεί στο κα­θή­κον του, προ­ϋ­πο­θέ­τει το με­τα­σχη­μα­τι­σμό του μέσω μιας δι­πλής διεύ­ρυν­σης: Του ρε­περ­το­ρί­ου των δρά­σε­ών του και των στό­χων του. Μόνο μια κοι­νω­νι­κή δη­μο­κρα­τι­κή εξέ­γερ­ση μπο­ρεί να απα­ντή­σει στην πρό­κλη­ση της εξου­σί­ας. Η από­συρ­ση της συ­ντα­ξιο­δο­τι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης πα­ρα­μέ­νει το κε­ντρι­κό ζή­τη­μα, και είναι προ­φα­νές ότι η νίκη σε αυτόν το στόχο θα κλο­νί­σει ανε­πα­νόρ­θω­το τη ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση. Αλλά το επί­δι­κο που τί­θε­ται είναι να δοθεί ένα τέλος στον Μα­κρόν και στον κόσμο του. Το ερώ­τη­μα αυτό δεν είναι άλλο από αυτό μιας πο­λι­τι­κής εναλ­λα­κτι­κής λύσης που να αξί­ζει το όνομά της.

Η κοι­νω­νι­κή δη­μο­κρα­τι­κή εξέ­γερ­ση και εναλ­λα­κτι­κή είναι πλέον το θέμα στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη.

Ει­κό­να: Joseph Beuame – Επί­θε­ση στο Hôtel de Ville στο Πα­ρί­σι, 28 Ιου­λί­ου 1830 / Wikimedia Commons

rproject.gr