Το Bloomberg προειδοποιεί για «κοινωνικές επαναστάσεις»…

Αναδημοσιεύουμε άρθρο από μια «πηγή» που δεν συνηθίζουμε. Το πρακτορείο Bloomberg, μιας από τις πιο σοβαρές φωνές της αστικής δημοσιογραφίας που αποτελεί σημείο αναφοράς στον αστικό Τύπο.

Η πε­ρι­γρα­φή της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας είναι γλα­φυ­ρή και οι προ­βλη­μα­τι­σμοί αντα­να­κλούν σκέ­ψεις μέσα στους κύ­κλους της άρ­χου­σας τάξης. Προ­συ­πο­γρά­φου­με μια επι­σή­μαν­ση από το ει­σα­γω­γι­κό σχό­λιο των Ιτα­λών συ­ντρό­φων της Sinistra Anticapitalista που επί­σης ανα­δη­μο­σί­ευ­σαν το άρθρο: «Δυ­στυ­χώς δεν είναι ούτε πρό­βλε­ψη, ούτε προ­φη­τεία. Αλλά εκ­φρά­ζει την συ­ναί­σθη­ση των αστι­κών κύ­κλων για την πι­θα­νό­τη­τα επι­κίν­δυ­νων συ­νε­πειών στην στα­θε­ρό­τη­τα και τη νο­μι­μο­ποί­η­ση του πα­γκό­σμιου κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος… Ανά­λο­γα κι εμείς, δια­τη­ρώ­ντας την επί­γνω­ση για τους σο­βα­ρούς κοι­νω­νι­κούς, πο­λι­τι­κούς και αντι­δη­μο­κρα­τι­κούς κιν­δύ­νους που θα φέρει αυτή η ύφεση, δεν μπο­ρού­με να αγνο­ού­με –δια­λε­κτι­κά– τους χώ­ρους που μπο­ρεί να ανοί­ξουν για μια ρι­ζο­σπα­στι­κά δια­φο­ρε­τι­κή έκ­βα­ση, ευ­νοϊ­κή για τις λαϊ­κές τά­ξεις… Ο υπο­κει­με­νι­κός πα­ρά­γο­ντας θα είναι ακόμα πιο κα­θο­ρι­στι­κός».

———–

 

Αυτή η παν­δη­μία θα οδη­γή­σει σε κοι­νω­νι­κές επα­να­στά­σεις
Του Andreas Kluth

https://​www.​bloomberg.​com/​opinion/​articles/​2020-​04-​11/​coronavirus-​this-​pandemic-​will-​lead-​to-​social-​revolutions

Το πιο πα­ρα­πλα­νη­τι­κό κλισέ που έχει ει­πω­θεί για τον κο­ρο­νο­ϊό είναι ότι μας αντι­με­τω­πί­ζει όλους ως ίσους. Δεν το κάνει, ούτε ια­τρι­κά, ούτε οι­κο­νο­μι­κά, κοι­νω­νι­κά ή ψυ­χο­λο­γι­κά. Συ­γκε­κρι­μέ­να, ο Covid-19, όπου εμ­φα­νί­ζε­ται, πα­ρο­ξύ­νει προ­ϋ­πάρ­χου­σες συν­θή­κες ανι­σό­τη­τας. Δεν θα χρεια­στεί πολύς και­ρός ώστε αυτό να προ­κα­λέ­σει κοι­νω­νι­κή ανα­στά­τω­ση, μέχρι και συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων εξε­γέρ­σε­ων κι επα­να­στά­σε­ων.

Η κοι­νω­νι­κή ανα­στά­τω­ση αυ­ξα­νό­ταν ήδη στον πλα­νή­τη πριν αρ­χί­σει το τα­ξί­δι του ο SARS-CoV-2. Σύμ­φω­να με μια κα­τα­γρα­φή, υπήρ­ξα πε­ρί­που 100 με­γά­λα αντι­κυ­βερ­νη­τι­κά κι­νή­μα­τα μετά το 2017, από τις συ­γκρού­σεις των Κί­τρι­νων Γι­λέ­κων σε μια πλού­σια χώρα όπως η Γαλ­λία μέχρι τις δια­δη­λώ­σεις ενα­ντί­ον ηγε­τών σε φτω­χές χώρες όπως το Σου­δάν και η Βο­λι­βία. Πε­ρί­που 20 από αυτές τις εξε­γέρ­σεις ανέ­τρε­ψαν ηγέ­τες, ενώ αρ­κε­τές κα­τα­πνί­γη­καν από βίαιη κα­τα­στο­λή και πολ­λές άλλες επέ­στρε­ψαν σε μια κα­τά­στα­ση όπου «σι­γο­βρά­ζουν» μέχρι το επό­με­νο ξέ­σπα­σμα.

Η άμεση συ­νέ­πεια του Covid-19 είναι να απο­νευ­ρώ­σει τις πε­ρισ­σό­τε­ρες μορ­φές ανα­τα­ρα­χής, καθώς και δη­μο­κρα­τι­κές και αυ­ταρ­χι­κές κυ­βερ­νή­σεις υπο­χρε­ώ­νουν τους πλη­θυ­σμούς τους σε lockdown, τα οποία απο­τρέ­πουν τον κόσμο να κα­τέ­βει στους δρό­μους ή να συ­να­ντη­θεί συλ­λο­γι­κά. Αλλά πίσω από τις πόρ­τες των κλει­σμέ­νων σε κα­ρα­ντί­να νοι­κο­κυ­ριών, στις μα­κρές ουρές των συσ­σι­τί­ων, στις φυ­λα­κές και στις πα­ρα­γκου­πό­λεις και στα στρα­τό­πε­δα προ­σφύ­γων –όπου οι άν­θρω­ποι ήταν πει­να­σμέ­νοι, ασθε­νείς κι ανή­συ­χοι ακόμα και πριν το ξέ­σπα­σμα της επι­δη­μί­ας– η τρα­γω­δία και τα ψυ­χο­λο­γι­κά τραύ­μα­τα συσ­σω­ρεύ­ο­νται. Αυτές οι πιέ­σεις θα εκρα­γούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Με αυτή την έν­νοια, ο κο­ρο­ναϊ­ός έχει θέσει τον με­γε­θυ­ντι­κό φακό στις ανι­σό­τη­τες και με­τα­ξύ των χωρών και στο εσω­τε­ρι­κό της κα­θε­μιάς. Στις ΗΠΑ, υπήρ­ξε μια κι­νη­τι­κό­τη­τα εκ μέ­ρους κά­ποιων από τους πλέον πλού­σιους να «αυ­τό-απο­μο­νω­θούν» στις βίλες τους στο Χάμ­πτον ή στα πο­λυ­τε­λή τους γιοτ –ένας με­γι­στά­νας του Χό­λι­γουντ κα­τέ­βα­σε γρή­γο­ρα μια φω­το­γρα­φία που είχε αναρ­τή­σει στο Instagram που έδει­χνε το σκά­φος αξίας 590 εκατ. δο­λα­ρί­ων, μετά από λαϊκή κα­τα­κραυ­γή. Ακόμα και αυτοί που απλώς τα κα­τα­φέρ­νουν κάπως κα­λύ­τε­ρα οι­κο­νο­μι­κά μπο­ρούν να αι­σθά­νο­νται ασφα­λείς δου­λεύ­ο­ντας από το σπίτι μέσω Zoom και Slack.

Αλλά ανα­ρίθ­μη­τοι άλλοι Αμε­ρι­κά­νοι δεν έχουν αυτήν την επι­λο­γή. Πράγ­μα­τι, όσο λι­γό­τε­ρα χρή­μα­τα βγά­ζει κα­νείς, τόσο πιο απί­θα­νο είναι να μπο­ρεί να δου­λέ­ψει εξ απο­στά­σε­ως (βλ. το σχε­τι­κό πί­να­κα). Χωρίς να δια­θέ­τουν απο­τα­μιεύ­σεις ή ασφά­λι­ση υγεί­ας, αυτοί οι ερ­γα­ζό­με­νοι στις επι­σφα­λείς θέ­σεις ερ­γα­σί­ας είναι υπο­χρε­ω­μέ­νοι να συ­νε­χί­σουν τις χει­ρω­να­κτι­κές δου­λειές τους ή τη δου­λειά «με το κομ­μά­τι» (ΣτΜ: gig, ανα­φο­ρά στις σύγ­χρο­νες απο­λύ­τως «ευ­έ­λι­κτες» θέ­σεις ερ­γα­σί­ας), απλά για να επι­βιώ­σουν. Καθώς το κά­νουν αυτό, δια­κιν­δυ­νεύ­ουν να μο­λυν­θούν και να με­τα­φέ­ρουν τον ιό στα σπί­τια τους και στις οι­κο­γέ­νειές τους, οι οποί­ες –όπως οι φτω­χοί σε όλο τον πλα­νή­τη– είναι πολύ πιο πι­θα­νό να έχουν υπο­κεί­με­να νο­σή­μα­τα και να τους είναι πολύ πιο δύ­σκο­λο να βρουν άκρη μέσα στους σύν­θε­τους λα­βυ­ρίν­θους της υγειο­νο­μι­κής πε­ρί­θαλ­ψης. Κάπως έτσι, ο κο­ρο­ναϊ­ός κι­νεί­ται τα­χύ­τε­ρα σε γει­το­νιές που είναι γε­μά­τες πίεση, άγχος και με ζο­φε­ρές προ­ο­πτι­κές. Πάνω από όλα, ο ιός σκο­τώ­νει δυ­σα­νά­λο­γα πολ­λούς μαύ­ρους αν­θρώ­πους.

Ακόμα και σε χώρες που δεν έχουν μια μακρά προϊ­στο­ρία φυ­λε­τι­κών δια­χω­ρι­σμών [στμ: όπως οι ΗΠΑ], ο ιός προ­τι­μά πε­ρισ­σό­τε­ρο κά­ποιους Τα­χυ­δρο­μι­κούς Κώ­δι­κες [ΣτΜ: δλδ. συ­νοι­κί­ες] σε σχέση με άλ­λους. Αυτό συμ­βαί­νει επει­δή όλα συ­νω­μο­τούν στο να κά­νουν κάθε γει­το­νιά ξε­χω­ρι­στό κοι­νω­νιο­λο­γι­κό κι επι­δη­μιο­λο­γι­κό τρυ­βλίο Πέτρι (ΣτΜ: ρηχό πιάτο που χρη­σι­μο­ποιεί­ται από τους βιο­λό­γους για την καλ­λιέρ­γεια μι­κρο­ορ­γα­νι­σμών). Τα ει­σο­δή­μα­τα, η εκ­παί­δευ­ση, το μέ­γε­θος των δια­με­ρι­σμά­των, η πυ­κνό­τη­τα του πλη­θυ­σμού, οι δια­τρο­φι­κές συ­νή­θειες, το μο­τί­βο εν­δο-οι­κο­γε­νεια­κής βίας. Στην ευ­ρω­ζώ­νη για πα­ρά­δειγ­μα, τα πιο εύ­πο­ρα νοι­κο­κυ­ριά έχουν τον δι­πλά­σιο χώρο δια­βί­ω­σης από αυτά στον πάτο της κλί­μα­κας: 72 τμ ένα­ντι μόλις 38 τμ.

Οι δια­φο­ρές με­τα­ξύ χωρών είναι ακόμα με­γα­λύ­τε­ρες. Για όσους ζουν σε μια πα­ρα­γκού­πο­λη της Ιν­δί­ας ή της Νό­τιας Αφρι­κής, είναι πράγ­μα ανύ­παρ­κτο η «κοι­νω­νι­κή απο­στα­σιο­ποί­η­ση», καθώς όλη η οι­κο­γέ­νεια κοι­μά­ται σε ένα δω­μά­τιο. Δεν υπάρ­χει καμία συ­ζή­τη­ση για το αν πρέ­πει να φο­ρά­νε μά­σκες ή όχι, γιατί δεν υπάρ­χουν κα­θό­λου μά­σκες. Το πλύ­σι­μο των χε­ριών είναι μια καλή συμ­βου­λή, εκτός αν δεν υπάρ­χει τρε­χού­με­νο νερό.

Και ούτω κα­θε­ξής, όπου εμ­φα­νί­ζε­ται ο SARS-CoV-2. Ο Διε­θνής Ορ­γα­νι­σμός Ερ­γα­σί­ας προει­δο­ποί­η­σε ότι θα χα­θούν 195 εκα­τομ­μύ­ρια θέ­σεις ερ­γα­σί­ας πα­γκο­σμί­ως, και θα μειω­θεί δρα­στι­κά το ει­σό­δη­μα άλλων 1.25 δισ. αν­θρώ­πων. Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι από αυ­τούς τους αν­θρώ­πους είναι οι ήδη φτω­χοί. Καθώς επι­δει­νώ­νο­νται τα βά­σα­νά τους, το ίδιο συμ­βαί­νει και με άλλες «πλη­γές», από τον αλ­κο­ο­λι­σμό και την το­ξι­κο­ε­ξάρ­τη­ση μέχρι την εν­δο-οι­κο­γε­νεια­κή βία και την παι­δι­κή κα­κο­ποί­η­ση, αφή­νο­ντας ολό­κλη­ρους πλη­θυ­σμούς με με­γά­λα τραύ­μα­τα, εν­δε­χο­μέ­νως μό­νι­μα.

Σε αυτό το πλαί­σιο, θα ήταν αφε­λές να πι­στέ­ψου­με ότι μόλις λήξει αυτή η υγειο­νο­μι­κή έκτα­κτη ανά­γκη θα μπο­ρέ­σουν οι με­μο­νω­μέ­νες χώρες ή ο πλα­νή­της στο σύ­νο­λό του να συ­νε­χί­σει όπως πριν. Η οργή και η πι­κρία θα βρουν νέες διε­ξό­δους. Τα πρώ­ι­μα ση­μά­δια πε­ρι­λαμ­βά­νουν εκα­τομ­μύ­ρια Βρα­ζι­λιά­νους να χτυ­πά­νε κα­τσα­ρό­λες στα μπαλ­κό­νια ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­σή τους ή Λι­βα­νέ­ζους φυ­λα­κι­σμέ­νους να εξε­γεί­ρο­νται μέσα στα ασφυ­κτι­κά γε­μά­τα κελιά τους.

Με τον καιρό, αυτά τα πάθη μπο­ρούν να με­τε­ξε­λι­χθούν σε νέα λαϊ­κι­στι­κά ή ρι­ζο­σπα­στι­κά κι­νή­μα­τα, απο­φα­σι­σμέ­να να σα­ρώ­σουν όποιο «παλιό κα­θε­στώς» κα­θο­ρί­σουν ως τον εχθρό. Η με­γά­λη παν­δη­μία του 2020 είναι συ­νε­πώς ένα τε­λε­σί­γρα­φο για όσους από εμάς απορ­ρί­πτου­με τον λαϊ­κι­σμό. Απαι­τεί να σκε­φτού­με πιο σκλη­ρά και πιο τολ­μη­ρά, αν και πάντα πραγ­μα­τι­στι­κά, για τα υπο­κεί­με­να προ­βλή­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζει η κοι­νω­νία, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της ανι­σό­τη­τας.  Είναι ένα κά­λε­σμα αφύ­πνι­σης σε όλους όσους ελ­πί­ζου­με όχι απλά να επι­βιώ­σου­με του κο­ρο­νοϊ­ού, αλλά να επι­βιώ­σου­με σε έναν κόσμο στον οποίο να αξί­ζει να ζει κα­νείς.

rproject.gr