Όπως όλο το ζουμί της γριάς κότας, Δήμαρχε, βρίσκεται στο πόδι και στον κριτσιλιάγκο, έτσι και όλο το ζουμί της κάθε κουβέντας βρίσκεται σε μια τόση δα λεξούλα, που μπορεί να μην την πιάνει και πολύ το μάτι σου (πόση σημασία μπορεί να δώσει κανείς σε ένα σύνδεσμό), όμως κάθε φορά που μπαίνει ανάμεσα στις προτάσεις, για να τις συνδέσει και καλά, τους «πετάει» τα ρήματα και τα ουσιαστικά στον όξ’ από δω… κι ακόμα παραπέρα. (Να μην σου πω, τι κάνει στα κοσμητικά επίθετα!)
- του Λευτέρη Τηλιγάδα |
| red line | Μπορείτε επίσης να δείτε την έντυπη εκδοχή του κείμενου στην εβδομαδιαία εφημερίδα του Αγρινίου ΕΒΔΟΜΑΔΑ, που κυκλοφορεί.
Αυτή η λεξούλα, Δήμαρχε, είναι καρκινική, όπως λεν κι οι γλωσσολόγοι, κι είτε από τα αριστερά προς τα δεξιά την διαβάσεις, είτε από τα δεξιά προς τα αριστερά, είναι και παραμένει ίδια η προφορά:
«Αλλά…»
Μεγάλος σαματάς, ύψιστη έριδα και παμμέγιστη λέξη το «αλλά», Δήμαρχε… Και στο χθεσινό δημοτικό συμβούλιο αυτό το «αλλά», μπήκε από την παράταξη του κ. Τραπεζιώτη και την έκανε την ομοφωνία yalanci (γιαλατζί).
Ως γνωστόν Δήμαρχε, το yalanci ελληνική λέξη δεν είναι. Είναι τούρκικη… Και οι Τούρκοι, ας είν΄ καλά οι άνθρωποι, εκτός από την αρχιτεκτονική του καμπινέ, που μας κληρονόμησαν, μπόλιασαν και το λεξιλόγιο μας με σημαντικές και καθόλου κατακριτέες λέξεις. Το αντίθετο μάλιστα.
Για την ακρίβεια λοιπόν… αλλά και επειδή πρέπει να ξέρουμε, τι εννούμε (είδες το «αλλά» Δήμαρχε, πως την κάνει τη δουλειά του: Σε βγάζει αμόρφωτο στο πι και φι) το yalanci σημαίνει το ψεύτικο, το ψευδεπώνυμο, το ιμιτασιόν. Απ΄αυτό και η πιο κοινή χρήση της λέξης, τα ντολμαδάκια γιαλαντζί.
Έτσι, όπως θα ξέρεις Δήμαρχε, λέμε τα νηστήσιμα ντολμαδάκια, τα τυλιχτά αμπελόφυλλα δηλαδή, που γίνονται μόνο με ρύζι, χωρίς καθόλου κιμά. Τους λείπει το κρέας δηλαδή, που είχε, προφανώς, η ορίτζιναλ συνταγή και για αυτό αποκαλούνται yalanci
Τα ντολμαδάκια γιαλαντζί λοιπόν Δήμαρχε, έχουν καταγραφεί ως προϊόν συμβιβασμού, ως κάτι όχι ακριβώς γνήσιο. Όπως ακριβώς και η προχθεσινή ομοφωνία για τις μηνύσεις στο Δημοτικό Συμβούλιο.
Ο κάθε άνθρωπος Δήμαρχε, έχει το δικαίωμα στο «αλλά». Αλλά, άλλο αυτό, κι άλλο το να συμφωνήσω μεν, αλλά να κάνω ταυτόχρονα και το στήριγμα το κυβερνητικό.
Αντιλαμβάνομαι ότι πέσανε πολλά τα «αλλά» Δήμαρχε και το δυσκολεύουν συμπέρασμα. Να αφήσω λοιπόν τις λογοτεχνίες, που μου αρέσουν και που με οδηγούν σε εσωστρεφείς αναζητήσεις. και να τα πω έτσι όπως τα καταλαβαίνω κι εγώ και συ, αλλά πρωτίστως ο κόσμος όλος.
Προχτές λοιπόν στο Δημοτικό Συμβούλιο ειπώθηκαν όλα Δήμαρχε, τσαμπουκαλεμένα και δυναμικά. Έτσι όπως ταιριάζει στους Αιτωλούς, όταν τους την πέφτουν οι κρατικοί και διορισμένοι με ΦΕΚ υπάλληλοι. «Όλοι μαζί στο πλευρό των Δημάρχων» ήταν η απόφαση… «Καπετάνιο, πάρε πίσω τις μηνύσεις»… «Κάτω τα χέρια από τη αυτοδιοίκηση»… Ωραίες κουβέντες ηρωικές, αντάξιες των ανδρών που τις είπαν και της ιστορίας τους…
Να τις έχουμε να τις χαιρόμαστε τις ρητορείες των ρητόρων.
Εκείνη τη «ρητορική μαλακία»[1], εκείνο το «αλλά» με περικεφαλαία για «εξαντλητικό διάλογο, έτσι ώστε ο Δήμος Αγρινίου να φανεί αλληλέγγυος στο πρόβλημα του Πύργου», την ήθελε ο Μήτσος της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ.
Αν κατάλαβα καλά δηλαδή Δήμαρχε, απ΄ την όλη τοποθέτηση του θέλησε και την «πίτα ολόκληρη και το σκυλί χορτάτο». Και το παράσημο του αντιστασιακού της αυτοδιοίκησης στο πέτο, και τη δουλειά του υπουργείου τελειωμένη, όχι δια της αντιπαραθέσεως βέβαια, αλλά δια της συναινέσεως. Εκεί που δεν πέρασε δηλαδή το «φωτιά και τσεκούρι», να περάσει το κραγιόν και το πονπον.
Χρήσιμο θα ήταν Δήμαρχε, να μας έλεγε κάποια στιγμή τι θα έκανε ο ίδιος στη θέση σου. Θα πήγαινε άραγε σε «εξαντλητικό διάλογο» με ανθρώπους που τον μηνύσανε, καταλύοντας κάθε θεσμικό και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του. Δεν είναι, που δεν νομίζω· είναι, που είμαι σίγουρος.
Τραπεζαρίες γιαχνί Δήμαρχε, με σάλτσα αυγοκομμένη.
Μα είσαι με τα σωστά σου Δήμαρχε. Τι ομοφωνία γιαλατζί είναι αυτή! Αφού κανένας δεν τα θέλει τα σκουπίδια του Πύργου στην Αιτωλοακαρνανία, σε ποιον εξαντλητικό διάλογο θα πάτε;
Αφήνω το ερώτημα να πλανιέται, γιατί αν πω περισσότερα θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε.
Προχτές Δήμαρχε, στο εκτός ημερησίας διάταξης θέμα για τις μηνύσεις του Καπετάνιου το τυπικό της ομοφωνίας, κατήργησε το ουσιαστικό της διαφωνίας και με την υπεράσπιση απλά και μόνο των «τυπικών» καμιά ουσιαστική συναίνεση δεν μπορεί να επιτευχθεί.
—————————————————–
[1] Η φράση χρησιμοποιείται για να δηλώσει τον ανούσιο λόγο.
