Αυτό που συμβαίνει, Δήμαρχε, με το 7ο Δημοτικό σχολείο δεν το λες και… «προκομμένο». Θα με ρωτήσεις βέβαια, τι κοινό μπορεί να έχει η προκοπή, με το «χέσε ψηλά κι αγνάντευε… και Νικολό καρτέρει»!!!
- του Λευτέρη Τηλιγάδα |
| red line
Μπορεί και να μην έχει… αλλά αυτό που συμβαίνει με την προκοπή των υπηρεσιών που είναι αρμόδιες για την μεταφορά του 7ου σχολείου Αγρινίου από το σημερινό παλιό κτήριο στο καινούργιο, σε πολλά, έχει να κάνει με τη στωική στάση (για να μην το πω χειρότερα και τρέχουμε και δεν φτάνουμε εδώ μέσα) των κάθε λογής εμπλεκόμενων γραφειοκρατών, που είτε καθυστερούν σκόπιμα είτε καθυστερούν ασκόπως, την πάνε τη δουλειά «κωλοφεράτζα»[1], που έλεγε κι ο γέροντας μπάρμπας μου, κάθε φορά που ζούσε στο πετσί του, τη μεγάλη οδύσσεια της υπογραφής από γραφείο σε γραφείο κι από Σκύλα σε Χάρυβδη.
Το κτήριο είναι έτοιμο. Το έχουμε και σ’ άλλη φωτογραφία.
Φως, νερό, τηλέφωνο… μπήκε. Ο δήμος είναι πανέτοιμος είπε προχτές ο αρμόδιος αντιδήμαρχος για την μεταφορά. Αυτό που γίνεται όμως και δεν προχωράει το πράγμα όμως, δεν μπορεί να πεις, είναι ένα ζητούμενο.
«Λείπει ο εξοπλισμός» (θρανία, πίνακες, γραφεία), είπε ο Σπύρος.
«Να πάμε, με αυτά που έχουμε τώρα», λένε οι γονείς.
«Άμα πάμε με αυτά, που έχει το παλιό σχολείο», ξαναματαλέει ο Σπύρος, «σιγά μη μας φέρουνε καινούργια».
Παρακάτω το κτήριο που στεγάζεται σήμερα το σχολείο.
Και “πάει το σχοινί, κορδόνι” κι η καλιακούδα με το τσόνι, το τραβούν και ξεχειλώνει, Δήμαρχε.
Δεν θα πω όχι… Τέτοια παροιμία μπορεί και να μην υπάρχει… Εδώ όμως δεν υπάρχει τσίπα και στην ανύπαρκτη παροιμία θα κολλήσουμε.
Οι υπηρεσίες, θα μου πεις κι εσύ.
Άκου λοιπόν κάτι που έμαθα, Δήμαρχε και μ’ έβαλε σε σκέψεις κι αμαρτίες.
Προσωπικά με τις ιδιοκτησίες γενικά, δε λες ότι τα πάω και καλά. Ούτε ενδιαφέρομαι, ούτε και ρωτάω, τίνος είναι αυτό και τίνος είναι τ’ άλλο, γιατί τις περισσότερες φορές η απάντηση στον περίεργο γι’ αυτά, είναι το ομοιοκατάληκτο «κάτσε κάτω να στο βάλω». Όταν όμως η γνώση περί των ιδιοκτησιών έρχεται και σε συναντάει, δεν μπορείς να πεις ότι και δεν την θέλεις… Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν απαντάει και σε μερικά ερωτήματα, τα οποία παραμένουν μέσα σου αναπάντητα.
Δεν ξέρω, αν το ξέρεις, Δήμαρχε, αλλά, όπως μου είπανε, το κτήριο που στεγάζεται σήμερα το 7ο σχολείο, είναι ιδιοκτησία της Ιεράς Μονής του Προυσσού.
Όπως αντιλαμβάνεσαι Δήμαρχε, αν εντάξεις και αυτή την πληροφορία σ’ αυτό το τεράστιο παζλ της καθυστέρησης που παρατηρείται στη μεταφορά του σχολείου, ίσως οι απαντήσεις να γίνονται λίγο πιο εύκολες.
Άλλωστε, σιγά το μυαλό που χρειάζεται μετά από αυτό, Δήμαρχε, για να καταλάβει εύκολα κανείς, γιατί οι υπηρεσίες του υπουργείου παιδείας, έρευνας και ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ – ειδικά το «θρησκευμάτων», των οποίων ηγείται ο πολύς κ. Φίλης, καθυστερεί να στείλει τον εξοπλισμό και να υπογραφούν τα «εντέλλεσθε» της μεταφοράς.
Μην το ταλαιπωρούμε, Δήμαρχε: Η ιδιοκτησία στην αστική δημοκρατία είναι θεσμός, και ιδιοκτησία του ιερατείου, ιερός θεσμός.
Αυτό όμως κανείς δεν το λέει, Δήμαρχε. Και δεν το λέει κανείς, γιατί τα ψηφαλάκια είναι πολλά, κι ώσπου να βρούνε πόρους τα ιερά, πρέπει τα όσια να μένουν ανθηρά.
Καλό το παραμύθι, Δήμαρχε… Κι έχει και δράκο ρασολάτρη. Τα παιδιά όμως του 7ου σχολείου, καθώς και οι γονείς τους, μπορείς να μου πεις, που φταίνε.
Να μην αναρωτηθούμε και για την κοινωνία, η οποία έχτισε ένα σχολείο, που παραμένει αδειανό, για να μην χάσει το «μετόχι» το ρευστό. Γιατί όσο κι αν αναρτηθούμε η απάντηση θα παραμένει η ίδια: «Σφάξε με αγά μ’ ν’ αγιάσω»… (“Μη ξεράσω και λερωθεί το ράσο”, που έλεγε κι ο μπάρμπας μου, ο αμαρτωλός).
Σήμερα, Δήμαρχε, θα σε καλημερίσω μουσικά με ένα αρχαίο και απλό μάθημα πολιτικής οικονομίας, με την υποσημείωση ότι κάποια στιγμή πρέπει να ανατραπεί αυτό, που λέει ο ποιητής: “τα κουκιά είναι μετρημένα | εκ θεού κανονισμένα”, μπας και γίνει επιτέλους κι αυτή η μεταφορά του σχολείου…
Άλα τα εμβατήρια…
[1] Κωλοφεράτζα: Kρατώ κάποιον απ’ τη μέση του παντελονιού (πισινό) και τον πηγαίνω όπου θέλω εγώ. Συνήθως συνοδεύεται με λαβή ελέγχου (πχ. κεφαλοκλείδωμα) απ’ το άλλο χέρι. Εναλλακτικά, βρίσκομαι πίσω από κάποιον και τον κάνω ό,τι θέλω.
