Σ’ άκουγα χτες Δήμαρχε, να απολογείσαι και πιάστηκα στα χέρια με τον εαυτό μου.
Μα είναι δυνατόν, έλεγα από μέσα μου. Τέτοια μπίζνα και να πηγαίνει χαμένη. Τέτοια προκοπή! Τέτοια οργάνωση! Τέτοιο «πρώτη φορά στην πόλη μας» και να πηγαίνει στα μουγκά! Τέτοιο ταμειακό υπόλοιπο και να νοιώθει θαμμένο μέσα στη δημοτική «κάσα»!
Αυτός δεν είναι δήμος Δήμαρχε. Είνι βιλούδο!!!
Το άκουγα και δεν το πίστευα, Δήμαρχε.
Μα 7,7 εκατ, ταμειακό υπόλοιπο και κάθεσαι!
Κάνε το Δήμο Δήμαρχε, Ανώνυμη Εταιρεία, βάλ΄ τον στο χρηματιστήριο και δώσε εντολή στο Χρήστο ΤΩΡΑ: «Γκούντα δώστα όλα».
Μετοχές Δήμαρχε. Μετοχές στους δημότες ενός Δήμου προκομμένου, που έχει κατά κεφαλή 80 ευρώ περίπου σε ρευστό και ευκαιρίες μέσα στη φτώχεια, για να αναπτυχθεί.
Γιούρια! Γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια, Δήμαρχε!!! Όπου κουλούρια, τα «μηδενικά»… Αυτά τα εκατό χιλιάδες περίπου «μηδενικά», που περιφέρουν μετά σφοδρότατου αδιεξόδου εις τας οδούς και τας ρίμας της πόλης, το εντός τους και το εκτός τους τεράστιο κενό, ονειρευόμενοι τη βασιλεία των ουρανών. Θα έλεγα και των εμπόρων παραισθησιογόνων χαπιών, «…αλλά κρατιέμαι», όπως έλεγε και η Άννα Παναγιωτοπούλου στο ιστορικό πια επιθεωρησιακό νούμερο «Μαρία Πενταγιώτισσα» στην επιθεώρηση «Αλλαγή κι επάνω τούρλα» που είχε ανεβεί από την «Ελεύθερη σκηνή» στο θέατρο Βέμπο το 1982. Θα το βάλω στο τέλος της ανάρτησης για να στο θυμίσω
Είπα Παναγιωτοπούλου τώρα Δήμαρχε, και μου ‘ρθε στο μυαλό, αυτός ο διαλεκτικός εξπρεσιονισμός με τον οποίο ο αντιδήμαρχος των οικονομικών χαρακτήρισε την συμπεριφορά του επικεφαλής της «Ανατροπής».
Μα Μαντάμ Σουσού;! Είναι δυνατόν, Δήμαρχε; Οποία μοντέρνα τέχνη στο επιχείρημα του λόγου;! Και να φανταστείς δεν του το ‘χα καθόλου του Χρήστου.
Εμπνευσμένο παιδί, Δήμαρχε, αλλά αυτά δεν λέγονται! Δε λέγονται εύκολα. Γιατί χρειάζεται αρκετή δόση έξαρσης – Ξέρεις; Αυτό που παθαίνουν οι καλλιτέχνες στο εργαστήριο – να βλέπεις μπροστά σου έναν λεβέντη τρία μέτρα, που πατάει στη γη και τρίζει, όπως το τρίλετ στα τζάμια, και συ να τον αποκαλείς «Μαντάμ Σουσού».
Και καλά! Το «Σουσού» να το καταλάβω και να το ερμηνεύσω, ως μια κάποια αμηχανία επαναλαμβανόμενης εκφοράς της προσωπικής αντωνυμίας «σου». Ακόμα – ακόμα και ως αποτυχημένη αναζήτησηαπό τον ρήτορα, ίσως, του αρνητικού και πολλά υποσχόμενα μορίου «μη», πριν απ’ αυτή… Αλλά το «μαντάμ» Δήμαρχε, πάει πολύ.
Τόσο εξπρεσιονισμό… ούτε ο Καντίνσκι, δηλαδή!
Αλλά ας είν’ καλά ο Ρόκος, που δεν τα ανέχεται αυτά και την έσωσε την παρτίδα.
Τον έπιασε από το σβέρκο τον Γκούντα, και τον έκανε να τα μαρτυρήσει όλα: «Πες ήμαρτον, ρε! Πες ήμαρτον, γιατί θα σε τσακίσω!»
Τέτοιο βασανιστήριο, ο Γκούντας και ο Γαλιλαίος στην παγκόσμια ιστορία μόνο, Δήμαρχε.
Τελικά μάλλον το κούνησε ο Γκούντας το κεφάλι, αλλά ένα πρόβλημα με την νοηματική το έχω.
Προς το τέλος της συζήτησης, μάλιστα και αφού ο Σταύρος επανήλθε στο συγκεκριμένο θέμα… ένα κάτι σαν… «Και όμως κινείται», πρέπει να το ψέλλισε ο Χρήστος.
Αλλά άστα αυτά. Εκεί που θέλω να σου επιστήσω την προσοχή Δήμαρχε, είναι σ’ αυτό που είπες για τις αδερφοποιήσεις, που σχεδιάζεις με άλλες πόλεις.
Απαράδεκτος Δήμαρχε. Άκου αδερφοποιήσεις!!!
Ξαδερφοποιήσεις να κάνεις Δήμαρχε. Ξαδερφοποιήσεις… Γιατί τα πλάνα πρέπει να ανατραπούν Δήμαρχε, μπας και μπει τέρμα στη σεξουαλική μοναξιά της αρσενικής μέσης ηλικίας του Δήμου.
Να λόγου χάριν η αφεντιά μου, θα σου πρότεινα μια ξαδερφοποίηση, από τρίτο επίπεδο και πέρα (με τρίτη ξαδέρφη το επιτρέπει ακόμα και η εκκλησία) με την Αγία Πετρούπουλη της Ρωσίας (ξέρεις εσύ… το παλιό Λένιγκραντ), όπου ζει και εργάζεται… ένα παιδί… Μα τι παιδί! Άλογο! Μπαρισνίκοβα Σβετλάνα με τ’ όνομα, Δήμαρχε!
Υστερόγραφο: Χθες ο Σταύρος και κυρ Σταύρος Δήμαχρε, άκουσα ότι ανέλαβε κάποια ευθύνη… Χτύπησε τώρα κοντά καμιά τρομοκρατική οργάνωση και δεν το πήρα χαμπάρι.
Με συμπαθάς Δήμαρχε, αλλά δεν κατάλαβα καλά. Σ΄ ευχαριστώ που μου το διευκρινίζεις και δεν θα εκτεθώ. Την ευθύνη των ομόφωνων ψηφισμάτων του δημοτικού συμβουλίου ανέλαβε και όχι ανύπαρκτες τρομοκρατικές επιθέσεις όπως εγώ κατάλαβα.
Αυτά είναι!!! Ομόφωνα ψηφίσματα με ονοματεπώνυμο. Ένα πράμα σαν τη Lila Pouse, δηλαδή: Σοκολάτα με ονοματεπώνυμο!
Εδώ η Παναγιωτοπούλου στο «Μαρία Πενταγιώτισσα». Δώσε βάση στην εκφορά του «… αλλά κρατιέμαι» Δήμαρχε, για να καταλάβεις ακριβώς, τι εννοώ παραπάνω.
