Θλίψη, Δήμαρχε. Θλίψη και αποστροφή. Όποιος παρακολούθησε χθες, είτε ζωντανά, είτε μέσω streaming, το Δημοτικό Συμβούλιο αυτού του Δήμου, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να νοιώσει περήφανος για το επίπεδο των προ ημερησίας διάταξης δηλώσεων και της αντιπαράθεσης που ακολούθησε και η οποία μου έφερε στο μυαλό ένα παλιό ανέκδοτο…
- του Λευτέρη Τηλιγάδα |
| red line
Σε μια επαρχιακή πόλη της Ιταλίας, λέει το ανέκδοτο, φτάνει ένα από τα μεγαλύτερα τσίρκο της χώρας. Στην πρεμιέρα ο κόσμος είναι τόσος πολύς που αρκετοί μένουν έξω. Η παράσταση ξεκινάει και κάποια στιγμή σβήνουν τα φώτα και οι προβολείς αρχίζουν να «σκανάρουν» τους θεατές.
Ξαφνικά, δύο απ΄ αυτούς, σταματούν απότομα πάνω στο πρόσωπο του Ρομπέρτο, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι στρέφονται και φωτίζουν έναν κλόουν, ο οποίος εκείνη τη στιγμή μπήκε στην σκηνή, απευθύνοντάς του το λόγο.
«Ρε… Καλώς το μαλάκα!» , ακούγεται να λέει ο κλόουν. «Τι μου λες, ρε μαλάκα!!! Σ’ άφησε η γυναίκα σου, να έρθεις στο τσίρκο; Ρε σήκω τράβα σπίτι σου, να δεις, ποιον αφήνει, να μπει στη κρεβατοκάμαρα… Μαλάκα!!! Ε Μαλάκα…».
Οι θεατές, κάθε φορά που ο κλόουν με ιδιαίτερους χρωματισμούς προφέρει τη λέξη «μαλάκα», ξεσπούν σε δυνατά γέλια, κάνοντας τον Ρομπέρτο, να προσεύχεται, «να ανοίξει η γη να τον καταπιεί».
Όταν οι προβολείς και ο κλόουν τον λυπούνται και βυθίζουν ξανά στο σκοτάδι την ύπαρξη του, σηκώνεται στα μουλωχτά και φεύγει, οικτίροντας τον εαυτό του, που ανέχθηκε κάτι τέτοιο από τον κλόουν, κυρίως όμως που δεν βρήκε, το κουράγιο, ούτε τις λέξεις για να του ανταπαντήσει.
Την επόμενη μέρα και επειδή το τσίρκο του άρεσε πολύ του Ρομπέρτο, αποφάσισε να ξαναπάει για να απολαύσει ότι δεν πρόλαβε, θεωρώντας το περιστατικό τυχαίο.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε, αλλά όταν έφτασε το σημείο που οι προβολείς άρχισαν να «σκανάρουν» τους θεατές, άρχισαν «να το ζώνουν τα φίδια», τον Ρομπέρτο,…
Ό,τι φοβάσαι συνήθως γίνεται, λέει ένας αρχαίος νόμος της φύσης. Ξανά πάνω του λοιπόν οι προβολείς, ξανά ο ίδιος… το περίγελο του τσίρκου,
«Πάλι εδώ ρε μαλάκα», του φωνάζει ο κλόουν… «Είπαμε!!! Αλλά η μαλακία πρέπει να έχει και όρια».
Πεπεισμένος πια, ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο σηκώνεται και φεύγει τρελαμένος. Αποφασίζει όμως «να πάρει το αίμα του πίσω».
Πάει σε ένα φίλο του ψυχολόγο, του λέει το πρόβλημα και του ζητάει μια ταχύρυθμη ψυχανάλυση, έτσι ώστε να βρει το κουράγιο, τον τσαμπουκά και τις λέξεις, για να σηκωθεί όρθιος και να ανταπαντήσει, την επόμενη φορά που θα του συμβεί κάτι τέτοιο.
Μετά από δυο βδομάδες καθημερινής ψυχανάλυσης και νοιώθοντας πανέτοιμος να αντιμετωπίσει το «θηρίο», φτάνει στην είσοδο του τσίρκου φουσκωμένος με αέρα και αυτοπεποίθηση τρομακτική.
Ανεβαίνει στις κερκίδες, βρίσκει τη θέση και κάθεται, με τη βεβαιότητα ότι όλα θα συμβούν, όπως πρέπει.
Ξεκινάει η παράσταση και φτάνει στο σημείο, που οι προβολείς αρχίζουν να «σκανάρουν» τους θεατές. Αντί όμως να «σταματήσουν» στο πρόσωπο του, σταματούν πάνω στο πρόσωπο του διπλανού του. Ο κλόουν εμφανίζεται στη σκηνή και πριν ανοίξει το στόμα του να μιλήσει, ο Ρομπέρτο σηκώνεται από τη θέση του, βάζει το κεφάλι του μπροστά από το πρόσωπο του διπλανού του και φωνάζει προς τον κλόουν: «Άντε γαμήσου ρε, που θα με πεις εμένα “μαλάκα”!»
Κι ο κλόουν μ’ ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά: «Γεια σου ρε κερατά!!! Καιρό είχαμε να σε δούμε!!! Τι κάνει η σύζυγος; Καλά;»
Μούγκα ο Ρομπέρτο.
Χθες Δήμαρχε, γίναμε μάρτυρες ενός ετεροχρονισμένου θυμού, ο οποίος ήρθε στο Δημοτικό Συμβούλιο, για να απαντήσει σε έναν προσβλητικό χαρακτηρισμό μιας προηγούμενης πολιτικής συμπεριφοράς. Το «Μαντάμ Σουσού» της προηγούμενης συνεδρίασης, βρήκε την απάντηση του στη φράση «ερίτιμος κυρία», με την οποία «στόλισε» ο επικεφαλής της «Ανατροπής», τον αντιδήμαρχο των οικονομικών.
Σοβαρότης μηδέν, Δήμαρχε. Όμως τα ζητήματα που αναδεικνύονται δεν είναι τόσο φαιδρά όσο φαίνονται… Είναι κάτι περισσότερο! Είναι κωμικοτραγικά!
Όταν ο επικεφαλής μιας παράταξης αποχωρεί από το Δημοτικό Συμβούλιο, πριν καν ξεκινήσει η διαδικασία του απολογισμού (μια τόσο σημαντική για τα αυτοδιοικητικά πράγματα διαδικασία), και μάλιστα μετά από μια σφοδρότατη καταγγελία για τις ευθύνες της Δημοτικής Αρχής για την έκθεση σε θανάσιμο κίνδυνο της ζωής ενός νεαρού παιδιού και η παράταξή του δεν το ακολουθεί σύσσωμη, τα πράγματα είναι τραγικά πολιτικά.
Εκτός αν η αποχώρηση δεν είχε ως στόχο την πολιτική ανάδειξη της καταγγελίας, και ήταν απλά και μόνο η αμήχανη διαχείριση μιας προσωπικής ψυχολογίας, οπότε τα πράγματα γίνονται κωμικοτραγικά.
Αγγίζουν μάλιστα τα όρια του αχαρακτήριστου, όταν η άσκηση του διαχειριστικού ελέγχου της δημοτικής αρχής ντύνεται το κουστούμι του προσωπικού ρεβανσισμού, για να υπερβεί μια προηγούμενη προσβλητική ρητορική υπερβολή.
Αυτά Δήμαρχε, μόνο με τον όρο «πολιτικές κατινιές» μπορούν να χαρακτηριστούν… Την ώρα μάλιστα που «τα πράγματα» – και μπροστά μας και πίσω μας – δεν είναι απλά και μόνο «χειμέρια», αλλά είναι «όρθια» και μας περιμένουν ως «παλούκια».
Πως το έλεγε ο Σαββόπουλος στους «Αχαρνής» του: «Κωμωδία ή δράμα η σκηνή αυτή έχει ψωμί»… που χορταίνει μέχρι σκασμού το τέρας του μιντιακού κουτσομπολιού.
