Σήμερα, λέω Δήμαρχε, να την κάνουμε την κουβέντα μας, λίγο καλλιτεχνική. Ήταν βλέπεις αυτό το δελτίο τύπου (Δείτε ΕΔΩ) της καλοκαιρινής παράστασης του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου για την «Εκάβη» , όχι του Ευριπίδη, αλλά για την «Εκάβη, μία πρόσφυγας», που είναι «βασισμένη στους μονολόγους της τραγικής βασίλισσας από τα έργα «Εκάβη» και «Τρωάδες» του Ευριπίδη», τους οποίους μετέφρασε ο κ. Κωστλης Κολώτας και συνέραψε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου και σκηνοθέτης… και αυτής της παράστασης της κεντρικής του σκηνής κ. Νίκος Καραγεώργος.
- του Λευτέρη Τηλιγάδα |
| red line
Το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε, Δήμαρχε, από το συγκεκριμένο δελτίο τύπου. είναι, ότι πρωταγωνίστρια σε αυτή την παράσταση θα είναι η κ. Δέσποινα Μπεμπεδέλη, καθώς επίσης ότι η παράσταση θα ανέβει στα αρχαία θέατρα της Στράτου και της Δήλου.
Αναντίρρητα, η κ. Μπεμπεδέλη, είναι ένα μεγάλο θεατρικό κεφάλαιο για τον χώρο της ανατολικής Μεσογείου και όχι μόνο… Φυσικά αυτό είναι μια σημαντική στιγμή στην ιστορία του θεάτρου της πόλης, έτσι κι αλλιώς.
Να ξεκινήσουμε όμως από το έργο.
Είναι της «δημιουργικής μοδός» τα τελευταία χρόνια στην τέχνη, το «ξεχαρβάλωμα» κάθε κλασσικής φόρμας. Καλλιτέχνες και δημιουργοί με έμπνευση και φαντασία τολμούν να πάρουν στα χέρια τους κείμενα, μουσικές ταινίες και «να τους αλλάξουν τα φώτα», αναζητώντας, άλλοτε με εξαιρετική επιτυχία, άλλοτε μέτρια και άλλοτε κακά, την επικοινωνία με ένα κοινό, που έχει δει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα.
Δεν είμαι απ’ αυτούς, που θα υποστηρίξουν μετά μανίας (ή και χωρίς αυτή) το ανίερο της πράξης. Άλλωστε όπως λέει και ο παππούς Διονύσης «όλα είναι ρόλοι» και ως τέτοιοι, αφήνουν στο καθένα αξιόλογα περιθώρια ερμηνείας και προσέγγισης της φόρμας. Έτσι εξελίσσεται η τέχνη, αφού, ως γνωστόν, παρθενογένεση δεν υφίσταται. «Ουδέν εκ του μηδενός».
Άλλο όμως είναι αυτό και άλλο να δημιουργείς ένα θεώρημα πλασματικό, το οποίο ικανοποιεί μεν τις αντικειμενικές ανάγκες και δυσκολίες του καλλιτεχνικού γεγονότος που επιθυμείς να δημιουργήσεις, παραμορφώνει δε, τα βασικά αξιώματα του μύθου και της «αλήθειας» του, που διαχειρίζεσαι καλλιτεχνικά.
«Η Εκάβη είναι γυναίκα – σύμβολο», αναφέρει το δελτίο τύπου της παράστασης και συνεχίζει, «στο πρόσωπο της οποίας αποτυπώνονται τα φρικτά σημάδια του πολέμου». Σωστό.
Από αυτή την διαπίστωση όμως, πόσο εύκολα μπορούμε να φτάσουμε στην παρακάτω ερμηνεία; «Στους δύσκολους και δίσεκτους καιρούς που ζούμε όπου το “μεταναστευτικό” είναι μόνιμα το “πρώτο θέμα” στις ειδήσεις και στη σκέψη όλων μας, η παρουσίαση των μονολόγων της τραγικής βασίλισσας- μετανάστριας σε μια ενιαία ενότητα φαντάζει πιο επίκαιρη από ποτέ».
Συγνώμη αν στενοχωρήσω κάποιους, αλλά η συγκεκριμένη τραγική βασίλισσα ουδέποτε υπήρξε μετανάστρια , ούτε κατά την αφηγηματική δομή του μύθου, ούτε κατά την ανασύστασή του από τον Ευριπίδη στις δύο προαναφερόμενες τραγωδίες.
Και τα δύο κείμενα θέλουν την Εκάβη βασίλισσα-δούλη, η οποία μετά την ήττα των Τρώων δεν αποδημεί από την πατρίδα της με τη θέληση της, αλλά σερνόμενη με τις αλυσίδες της σκλαβιάς. Δεν παζαρεύει τη ζωή της με εμπόρους ελπίδας, ούτε πνίγεται στη θάλασσα.
Θα μου πείτε, ότι όλα είναι θέμα ερμηνείας και θα συμφωνήσω μαζί σας. Άλλωστε, άλλος ένας ισχυρισμός μπορεί να είναι και ο παρακάτω: Το έργο που θα ανεβάσει το ΔΗΠΕΘΕ φέτος το καλοκαίρι δεν είναι του Ευριπίδη, αλλά του καλλιτεχνικού διευθυντή του.
Φαντάζει ορθός ισχυρισμός, αλλά παραμένει μετέωρος.
Επ’ αυτού όμως, και για να έχουμε την ευχέρεια του λόγου, λίγο υπομονή… Έπεται συνέχεια την Παρασκευή το πρωί γιατί τα θέματα είναι πολλά και τα μακρυνάρια στο διαδίκτυο, αδόκιμα.
Καλό υπόλοιπο… και εις το επανιδείν, Δήμαρχε.
