Ο Αύγουστος ελούζονταν στον Γουαδαλκιβίρ, Δήμαρχε, αλλά εδώ στο Αγρίνιο, να μην σου πω, ακριβώς, τι έκανε ο Αύγουστος, γιατί θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε.
Αυτό δεν ήταν ζέστα. Ήταν φωτιά!!! Κι όπως θα ‘χεις ακουστά κι εσύ, που ξέρεις απ’ αυτά, κάθε φορά που η φωτιά δεν συνοδεύεται από λάβρα, το αντρικό κορμί περνάει δύσκολα.
Για να σου δώσω μια τάξη μεγέθους, για να καταλάβεις, πως διαβίωσαν οι μονάδες (κυριολεκτώ, όταν λέω μονάδες) πυρασφάλειας, που εγκατέλειψες πέριξ της φλεγόμενης κεραμικής πλάκας, που φέρει την τοπική ονομασία «πλατεία Δημοκρατίας» θα σου πω ετούτο μόνο: Άνοιξα την κατάψυξη | να βγάλω δυο μπριζόλες | να φάω χοιρινές | κι αντί να είναι πάγος | καλοψημένες ήταν | κι απ’ τις δυο μεριές.
Ψημένες μπριζόλες στην κατάψυξη, Δήμαρχε!!! Αν δεν το είχα ζήσει και θα ήμουν σίγουρος, ότι με βάρεσε ο σουρεαλισμός στο κεφάλι!!!
Κι αν λέω ψέματα, «να μην εβρώ νερό να πιω, μη ρούχο να φορήσω», που λέει κι ο ποιητής… (Κύπριος είναι, και μη με ρωτήσεις άλλα, γιατί δεν ξέρω. Ρώτα την κ. Μπεμπεδέλη. Αυτή θα ξέρει, σίγουρα. Μη την ρωτήσεις όμως, ως «Εκάβη, μία πρόσφυγας», γιατί αυτά που θα σου πει, δεν θα τα ξέρει ούτε ο Ευριπίδης. Να την ρωτήσεις, ως Δέσποινα, πάει να πει ως προσωπικότητα, η οποία έχει διαμορφωθεί σε σημαντικό βαθμό με τις παραδόσεις και τα δημοτικά τραγούδια της γενέτειράς της.
Και να ήταν μόνο η κάψα, Δήμαρχε, θα ήταν λίγο το κακό. Αγρινιώτες είμαστε ξέρουμε από «βρασμένη ζέστα»…όπως οι καλαματιανές «ένα πράμα», που «ξέρουν από καλό λάδι»! Ήταν συνάμα, που αυτό το σύνηθες φαινόμενο, το οποίο χαρακτηρίζει τον αγρινιώτη Αύγουστο, μας βρήκε και με «καζαντζιμένα τα καλαμπαλίκια»[1]… Μας βρήκε μπόσικους, πάει να πει, και μας την φιλολόγησε κατακούτελα την ήττα.
Βέβαια εσύ, Δήμαρχε, την έστησες την «ταρζανιά» και παίζοντας «κατενάτσιο» την «έκανες μ’ ελαφρά, αφήνοντας στην αρένα το μονομάχο με το λιοντάρι, να προσφέρουν θέαμα και τσαμπουκάδες, εκεί που όλα έδειχναν παραλίες και φεγγαράδες.
Δεν μπορώ να πω… Μέχρι ώρας, φαίνεται να σου βγαίνει:
Θα φαγωθούν οι «λεβέντες» μεταξύ τους και στο φινάλε (κάτι μου λέει μέσα μου, ότι θα είναι ξεκληριστικό) θα σηκωθείς στον δημαρχιακό σου θρόνο, θα σφίξεις τη γροθιά, σηκώνοντας τον αντίχειρα προς τον ουρανό και κάνοντάς τη στροφή 180 μοιρών, θα την κατεβάσεις με δύναμη προς τα κάτω, ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι ο νικητής στον λάκκο των λεόντων.
Βέβαια, αυθορμήτως και παραχρήμα, την ώρα που η Ρώμη θα καίγεται και «τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται», θα αναλάβεις με περίσσια ευθύνη το πολιτικό κόστος και θα αποχωρήσεις «ψωροπερήφανα με ένα ταρατατζούμ», για να ‘χουν υλικό οι ιστοριογράφοι και οι άλλοι λογοτέχνες. να συνθέσουν το «άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο αντιδήμαρχο του τόπου να ζεις»…
Το έχουμε ξαναδεί, άλλωστε, αυτό το έργο και μάλιστα από ΠαΣωκο, Δήμαρχε. Λέω για τότε, που κάποιος, αν και καθυστερημένα κατά πολύ, πήρε γρήγορα τον «πούλο», κι «όλοι αποκρίνονταν μαζί: |Τζι, και τζι και τζι, και τζι και τζι | ο βασιλιάς ο ήλιος ζει»!;
Μόνο που Δήμαρχε, εμείς ξέρουμε και κάτι άλλο… Ελπίζω κι εσύ. Και καλό είναι να το πάρεις σοβαρά υπόψη σου: «Κάθε φορά που η ιστορία επαναλαμβάνεται, επαναλαμβάνεται ως φάρσα», Δήμαρχε. Και το ιστορικό ζητούμενο φυσικά παραμένει πάντα το ίδιο: Ποιος είναι ο φαρσέρ που παίζει μ’ αυτά… και κυρίως με τα νεύρα μας; (Είπα ΠαΣώκος τώρα… και ο συνειρμός με πάει μόνος του).
Αυτή η απάντηση όμως, Δήμαρχε, είναι προϊόν μιας διαδικασίας επίπονης και δύσκολης, στο τέλος της οποίας, «ο γαμπρός που θα ξυριστεί», δε θα ‘ναι για τα πανηγύρια, αλλά για τα «καλάμια» (Να μην πω για τα «παλούκια» και παρεξηγηθούμε).
Καλό χειμώνα, Δήμαρχε, να ‘χουμε… και θέματα να γράφουμε… γιατί από μεροκάματο: είναι το μάτι μου «θολό… Πωπωπω… Πω… πω… πω…»
———–
[1] Ισχυρή λοίμωξη της ενδοπαραταξιακής πλειοψηφίας του Δημοτικού Συμβουλίου Αγρινίου, κατασκευασμένη κρυφίως στο αυτοδιοικητικό εργαστήριο της Χαρ. Τρικούπη και εν αιθρία εκτοξευμένη επί της κεφαλής ανδρός και κραταιού εν τη Ιερουσαλήμ. Η νόσος εξαπλώθηκε με ταχύτατους ρυθμούς και έθεσε τον φορέα της σε καραντίνα ανεξαρτησίας. Θεωρείται σχεδόν βέβαιο, ότι μέσα στους επόμενους μήνες θα είναι υπεύθυνη για πολλές «συναγωνιστικές κηδείες», απείρου κάλους και ευρέος χάους.
