Τέλειωσε κι αυτό με το άνοιγμα του θεάτρου της Δήλου, Δήμαρχε. Το φχαριστηθήκαμε και μεις, το φχαριστηθήκανε κι οι Δήλιοι της Μυκόνου… κι όλα καλά και ευπροσήγορα, που θα μπορούσαν να λένε, όλοι όσοι έχουν μια «αντίληψη» και ένα «κλέος» περί τούτων.
- του Λευτέρη Τηλιγάδα |
| red line
Όμως, Δήμαρχε, ανεξάρτητα από την περηφάνια ή μη την οποία μπορώ να νοιώσω ως αγρινιώτης, αυτός ο περιορισμένος αριθμός των θεατών, που «κύριος οίδε» με ποιον τρόπο απέκτησε αυτό το μαγικό χαρτάκι της εισόδου του στον «ιερό χώρο», δεν αφήνει μια πικρή γεύση ελιτισμού της όλης μυσταγωγίας; Απορία είναι. Κάτι σαν homework, ας πούμε, που έναν στοιχειώδη σκεπτικισμό τον γεννάει. Ή μήπως όχι;
Μην με παρεξηγήσεις, αλλά δεν είναι, ότι θέλω, σώνει και καλά, να μειώσω το σημαντικότητα του γεγονότος, είναι, που δεν μπορώ να καταλάβω πως η «εκδρομή» μιας «παρέας» μπορεί να αποτελέσει ιστορικό γεγονός για την κοινωνία ολόκληρη.
Δεν αναφέρομαι ούτε στην ποιότητα της παράστασης, ούτε στην «τιμή» που επωμίσθηκε το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου με αυτή του την παραγωγή. Μιλώ για την συμμετοχή της ελληνικής, πολύ δε περισσότερο της παγκόσμιας κοινωνίας σε αυτή την ιστορική στιγμή. Γιατί, όπως και συ θα γνωρίζεις, Δήμαρχε, η Δήλος δεν είναι «ιερός τόπος» αναφοράς γα την Ελλάδα μόνο, αλλά για τον κόσμο όλο.
Πριν από 22 χρόνια, Μάιος του 1994 Δήμαρχε, οι δάσκαλοι και οι μαθητές δυο δημοτικών σχολείων (του Μεσολογγίου το ένα και του Γαλατά το άλλο) ανέβασαν, με πρωτοβουλία τους, στο αρχαίο θέατρο της Πλευρώνας τον «Μελέαγρο», ένα «μυθολογικό δράμα σε τρεις ημέρες» του Θανάση Παπαθανόσοπουλου.
Τηρουμένων των αναλογιών (άλλο ο λόγος του Ευριπίδη, έστω και ως προϊόν συρραφής κι άλλο ένα νεοελληνικό μυθολογικό δράμα, άλλο η παραγωγή ενός ΔΗΠΕΘΕ και άλλη η αισθητική μιας σχολικής παράστασης), θεωρώ αρκετά σημαντικό (ίσως πιο ουσιαστικό από αυτόν της Δήλου) τον τρόπο με τον οποίο η τοπική κοινωνία μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία επιχείρησε εκείνο το «άνοιγμα» της Πλευρώνας μετά από 2000 χρόνια. Βέβαια το γεγονός εκείνο έχει λησμονηθεί με το πέρασμα του χρόνου και πολύ αμφιβάλλω, αν και κατά πόσο αυτοί που στο μέλλον θα κληθούν να εγκαινιάσουν το ανακαινισμένο πια αυτό αρχαίο θέατρο της περιοχής του Μεσολογγίου θα «χαλαλίσουν» έστω και μια μικρή αναφορά σε κείνη την παράσταση. Όμως η ερασιτεχνική αθωότητα της προσέγγισης και η συμμετοχή των κατοίκων της περιοχής σ’ αυτή, θα μαρτυρά τον τρόπο, με τον οποίο, αυτοί οι «δύσβατοι» αρχαίοι δημόσιοι χώροι, που έφτασαν ως τις μέρες μας για να «ξανακερδηθούν» θα αποτελέσουν τους συνεκτικούς κρίκους του σημερινού μας πολιτισμού με ό,τι λειτούργησε αισθητικά αιώνες πολλούς πριν.
Τώρα όμως, Δήμαρχε, που όλα αυτά τα «θαυμάσια επικοινωνιακά» τελείωσαν, ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε τα θετικά και τα αρνητικά της περασμένης τοπικής θεατρικής σεζόν για να ιχνηλατήσουμε τις κατευθύνσεις που πρέπει να διατρέξει ο θεατρικός οργανισμός του Δήμου, έτσι ώστε να έρθει ακόμα πιο κοντά σε όσα η αναγκαιότητα των ιδρυτικών του στόχων, αλλά και οι υποχρεώσεις του απέναντι στην πολιτεία που το χρηματοδοτεί, επιτάσσουν. Απαιτείται, με άλλα λόγια, ένας διάλογος που πρέπει να ανοίξει και στον οποίο η τοπική κοινωνία οφείλει και πρέπει να έχει τη δική της συμμετοχή και συμβολή.
Από την Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου, Δήμαρχε, και επειδή η λειτουργία του Δημοτικού Θεάτρου αποτελεί για μας σημαντική πολιτιστική λειτουργία της ευρύτερης του Δήμου μας περιοχής θα προχωρήσουμε σε μια σειρά αναρτήσεων στο redlineagrinio.gr μέσα από τις οποίες θα επιχειρήσουμε τη «γενική δοκιμή μιας συνολικής προσέγγισης» του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, με στόχο όχι την εύκολη κριτική, αλλά την διατύπωση μιας ολοκληρωμένης άποψης για όσα θεωρούμε ότι οφείλει η συγκεκριμένη κορυφαία πολιτιστική δομή της τοπικής μας κοινωνίας να υπηρετεί και να καταξιώνει.
Οι αναρτήσεις αυτές θα δημοσιευτούν και στην εβδομαδιαία τοπική εφημερίδα, που φιλοξενεί αυτή τη στήλη.
Αυτά προς το παρόν, Δήμαρχε. Θα τα ξαναπούμε.
Υ.Γ. Αν έχεις χρόνο δες κι ΕΔΩ. Χρήσιμο θα είναι.
