Προχτές τη Δευτέρα που λες, Δήμαρχε, είπα να μην έρθω απ’ το Δημοτικό Συμβούλιο και να κάτσω να το δω το έργο από την οθόνη του υπολογιστή μου.
- του Λευτέρη Τηλιγάδα |
| red line
Τι το θελα;
Οκτακόσια watt ενισχυτή ξεπακετάρισα, για να μπορέσω να ακούσω, κάπως, τι λέγανε τα κινούμενα στόματα.
Τη βάζει που τη βάζει την κάμερα η υπηρεσία, δεν “πετάει” κάτω στο δάπεδο και καμιά εικοσαριά μέτρα καλώδιο, να την συνδέσει με τον ενισχυτή της αίθουσας, να μην είναι του βωβού το streaming.
Είπα «βωβός» τώρα και θυμήθηκα το «κάγκελο», που είδα μέσα στα μάτια του Σπύρου (Αδάμης), όταν άκουσε από το στόμα του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου και ισχυρού στελέχους της παράταξης, μέχρι χθες Δήμαρχε, την ανεξαρτητοποίηση του.
Καλά!!! Όλοι τόχατε κοινό καημό και τον Σπύρο τον αφήσατε απ’ έξω.
Δεν είναι αντρίκια πράγματα αυτά.
Αμ’ εκείνες οι τοποθετήσεις του συνόλου σχεδόν των αντιδημάρχων από “χάρτου”!
Δε λέω, αρκετές φορές ο ρητορικός λόγος είναι και γραπτός, ιδιαίτερα, όταν ο ρήτορας θέλει με περίσκεψη και φροντίδα μεγίστη, να τοποθετηθεί με σαφήνεια και διεξοδικά επί πολλών θεμάτων.
Αλλά τέτοιος συγχρονισμός των ρητόρων… Τι να πω!!!
Ένα τέτοιο όραμα σαν αυτό της Βιώσιμης Αστικής Ανάπτυξης και να μην μπορείς να το υπερασπιστείς με δυο κουβέντες απλές και σταράτες, δείχνει πως κάποιοι φοβήθηκαν τις εκδηλώσεις του παρασυμπαθητικού και την γλώσσα την λανθάνουσα και είπαν: «Μωρέ, δεν κάθομαι να τα γράψω, μην μου ξεφύγει καμιά χοντράδα και γίνουμε εκεί μέσα μαλλιά κουβάρια».
Εν πάση περιπτώσει, συνεδρίαση ήταν και πέρασε.
Εκείνο με την παραίτηση του Πρόεδρο όμως, ήταν τόσο ηχηρό, που τα “έπαιξε” ακόμα και ο ενισχυτής, ο οχτακοσάρης.
Αμ οι δηλώσεις Ρόκου την άλλη μέρα (Δείτε ΕΔΩ ):
«Στις δημοτικές εκλογές του 2014 εκτέθηκα απέναντί σας […]».
Ούτε να το διανοηθείς, Κώστα μου, ότι δεν εκτέθηκες! Κι όχι μόνο το 2014, αλλά και όλο αυτό το διάστημα που διακόνησες το αξίωμα του προέδρου. «Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω», που έλεγε και ο σγχωρεμένος ο Πυθαγόρας, ο Παπασταματίου. Αυτό δεν ήταν πιστή τήρηση του κανονισμού, ήταν άλλοτε κατάργηση της συζητήσεως, δια του κανονισμού και άλλοτε ξεκατίνιασμα, δια του κανονισμού επίσης.
Αμ το άλλο, που λες στην επιστολή: «[…] Είναι σκόπιμο να πληροφορήσω ότι ουδέποτε εμφιλοχώρησε σε μένα […]». Αυτά είναι! Αυτά είναι ρήματα του «ορθού λόγου»: «Εμφιλοχώρησε»!!! Τι είπαμε ότι τον έχεις τον Μήτσο (Τραπεζιώτη); Ξάδερφο;
«Εμφιλοχώρησε», το λες ή το γράφεις και γεμίζει το στόμα σου ή το γραπτό σου ρητορεία!
Να σου και το «αδήριτη»: «[…] Θυμίζω ότι προέκυπτε τότε ολοφάνερα ως αδήριτη ανάγκη, η επιταγή της σύνταξής μου, στην με κεντροδεξιά αναφορά Δημοτική παράταξη “Αγρίνιο, Νέα Αρχή-Τόπος να ζεις” […]».
Αν αυτές τις δύο λέξεις τις βάλεις μαζί στην ίδια πρόταση δεν χρειάζεται να πεις τίποτ’ άλλο:
«Εμφιλοχώρησε αδήριτη ανάγκη». Μιλάμε για πολλά γράμματα και σπουδαία μόρφωση. Της μορφώσεως και της εμφιλοχωρήσεως το ανάγνωσμα, ένα πράμα.
Κι έτσι όπως την πήρα την κατηφόρα στην άκρη της επιστολής του Ρόκου, ήρθα και εθαύμασα την ρητορική δεινότητα του ανδρός, τόσο, που δεν άντεξα, να μην το επιχειρήσω το πείραμα.
Πήρα τις προτάσεις με τις λέξεις «κλειδιά», τις λέξεις τις «ορθές, που βρήκα μέσα της και σκάρωσα κι εγώ μία παραίτηση, να έχω να τη διαβάζω και να τη χαίρομαι:
«Η παραίτησή αυτή είναι απότοκο γεγονός, που φέρει χαρακτηριστικά αμφισημίας και κυρίως αμφιθυμίας, απομειώνοντας εντέλλει την αξιοπιστία και την εμπιστοσύνη προς την Δημοτική Αρχή». Μη μου πεις… Ωραίο έτσι;
Αμ, εκείνο το άλλο με το Πάρκο, που το πας;
«Επιπρόσθετα η οδός που ακολουθείται μέσω απευθείας (ουσιαστικά) αναθέσεως της διαχειριστικής μελέτης για το Παπαστράτειο Πάρκο (το οποίο είναι μία από τις δράσεις του Β.Α.Α.) ενάντια στα προβλεπόμενα, γεννά επισφάλεια και καχυποψία, αλλά κυρίως δεν αποτελεί την προσήκουσα αντιμετώπιση που πρέπει να υπάρξει για ένα τέτοιο έργο, η οποία επιτάσσει τουλάχιστον διαγωνισμό με ανοιχτή προκήρυξη, (αν όχι αρχιτεκτονικό διαγωνισμό) και μας επαναφέρει σε τακτικές του παρελθόντος».
Ήρθε κι έδεσε, αλλά με καθυστέρηση.
Αν ήταν παιχνίδι ποδοσφαίρου όλο αυτό, Κώστα μου, ο διαιτητής θα είχε σφυρίξει τη λήξη και της τέταρτης παράτασης εδώ και κανένα μήνα και συ θα έβγαινες ξανά στον αγωνιστικό χώρο με το σωβρακάκι, για να βάλεις το γκολάκι, που είχες ξεχάσει, σε άδειο τερματάκι και μπροστά σε άδειο κερκιδάκι. Ωπα το παιδάκι!
Εκεί όμως, που πραγματικά υποκλίθηκα μπροστά στην παραταξιακή συνείδηση σου, Κώστα, ήταν όταν διάβασα την παρακάτω εμφιλοχωρούσα αβρότητα: «… εκείνο το οποίο προσφέρω ( ή μπορώ να προσφέρω) προς τον Δήμαρχο και συνοδοιπόρο Γιώργο Παπαναστασίου είναι ένας κραδασμός».
Τι είπε ο άνθρωπος!!! Κρακ ηκούσθει στον αέρα | και ο ψόγος πήγε πέρα.
Τέτοια προσφορά, ούτε ο Βασιλόπουλος, που προσφέρει και του πουλιού το γάλα, δηλαδή.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά Δήμαρχε, ξεχαστήκαμε όμως, και «πάει ο καιρός, πάει ο καιρός | που ήταν ο κόσμος δροσερός. | Πρέπει να φεύγω ολοταχώς |μη μ’ αλαλλιάξει ο «ορθός». (Ο λόγος εννοώ)
Άκου κι εσύ την Ελλαδογραφία και ο νοών νοείτω
