Άιντε να στο ξαναπώ: Μπράβο, Δήμαρχε, ήρθες και το μάζεψες λίγο. Και πως θα μπορούσες να κάνεις αλλιώς, όταν στάθηκες μπροστά σε εκείνες της εικόνες μιας παλιάς προσφυγιάς, που ούτε λιγότερα υπέφερε, ούτε ευκολότερα εντάχθηκε μέσα σε αυτό που αποκαλούμε σήμερα αστικό ιστό της πόλης, τα όρια του οποίου επίμονα μου ζητάει να του διευκρινίσω ο φίλος μου ο Κώστας (Χολής), ίσως γιατί ξέρει κάτι παραπάνω από μένα, ίσως γιατί περιποιείται τίποτα ξεχειλωμένο «ράμματα» για παλιές «καμένες γούνες» πολεοδόμων και πάει, γυρεύοντας τα «χάκια»[1] του.
- του Λευτέρη Τηλιγάδα |
| red line
Ήταν και κείνη η «Ανυπότακτη» ανακοίνωση της πιο ισχνής μειοψηφίας του Δημοτικού Συμβουλίου, η οποία εξέφρασε ένα γενικότερο αίσθημα των κατοίκων (των «κατοίκων» γράφω και όχι των «δημοτών» μόνο) του μεγάλου και δοξασμένου μας καλλικρατικού Δήμου, ήταν και η εκπαίδευση σου δίπλα σε μεγαλύτερους καπεταναίους της λαϊκής δεξιάς κι ήρθες και το στρογγύλεψες κάπως το πράμα.
Ήταν κομμάτι μισαλλόδοξη η προηγούμενη δήλωση, ήταν και το γυαλόχαρτο που πήρες για να την λειάνεις, χρησιμοποιημένο χρόνια κι έμεινε το στρογγύλεμα με καρούμπαλα. Αλλά αυτά, θα τα αναλάβει, απ’ όσα μπορώ να υποψιαστώ, η δημόσια διαβούλευση, όταν και εφόσον αυτή την προκύψεις.
Αυτή η εμμονή σου όμως, Δήμαρχε, με τον αστικό ιστό δεν είναι απλά καρούμπαλο, είναι καρούμπαλο με σημαία. Ξέρεις τι θα πει, Δήμαρχε. εν συντομία η φράση, «θα πάρουμε και εμείς πρόσφυγες. […]Και θέλοντας να εκφράσω την κοινωνία του Αγρινίου, […] επανέλαβα αυτό που είχα πει και στο δημοτικό συμβούλιο, ότι δηλαδή είμαι αρνητικός, για εγκατάσταση προσφύγων στον αστικό ιστό», (Δείτε ΕΔΩ ολόκληρο το Δελτίο Τύπου).
Αυτό όλο λοιπόν, με δέκα λέξεις λέγεται ως ακολούθως: «θα πάρουμε κι εμείς πρόσφυγες, αρκεί να μην τους βλέπουμε».
Να πάρουμε και μάσκες, Δήμαρχε, σαν εκείνες που φορούσαν οι φρουροί στην «Εκάβη, μία πρόσφυγας», να έρθει να «κάτσει» η σκηνοθεσία.
Γιατί που ξέρεις καμιά φορά τι γίνεται! Μπορεί, επειδή δεν θα ξέρουμε, που θα τους έχετε κρυμμένους στην περιοχή, να πέσουμε κατά λάθος απάνω τους και να μας βρωμίσουν τα χνώτα τους.
Εν πάση περιπτώσει. Αυτά είπαμε θα τα βρει η διαβούλευση.
Διάβασα, Δήμαρχε, ότι απόψε ο Δήμος Αγρινίου θα φιλοξενήσει στη πόλη μας μια μεγάλη μορφή των γραμμάτων και των τεχνών. Τον πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών κ. Θανάση Βαλτινό.
Σπουδαίος άνθρωπος, Δήμαρχε· πνευματικός ηγέτης. Το βιογραφικό του μόνο ένας τόμος δερματόδετος με περγαμηνές… Να μη σου πω και δύο. (Δες ΕΔΩ ) Έρχεται λοιπόν στο Αγρίνιο, Δήμαρχε, προσκεκλημένος δικός σου μάλιστα και μπράβο για τις γνωριμίες σου, να μας μιλήσει με θέμα «Για τη γλώσσα πάλι». Αυτό το πρόβλημα με όμως με τη γλώσσα των ελλήνων ακαδημαϊκών, Δήμαρχε, που «κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα γυαλίζει» δεν αντέχω να το δω, ούτε για πλάκα. Γιατί ούτε πλάκα έχει, ούτε η τέχνη του περάσματος της λάκας σιέλου στα οστά του συστήματος της εξουσίας με ενδιαφέρει .
Θέλω όμως, μιας και θα τον δεις, να τον ρωτήσεις, αν γνωρίζει, καμιά ανακοίνωση της Ακαδημίας Αθηνών, για όλη αυτή την εξαθλίωση που έχει επιβληθεί στη χώρα .
Το ρωτάω, όχι γιατί καίγομαι, να μάθω, αλλά να: είναι πολλοί αυτοί, οι οποίοι με ρωτάνε, «που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι αυτής της χώρας»; «Γιατί δεν μιλάνε»; «Γιατί δεν συμμετέχουν στα κινήματα»; «Γιατί δεν τους έχει δει κανείς πουθενά»;
Άκου τώρα ερωτήσεις! Αυτά αντιμετωπίζω κάθε μέρα, στο δρόμο που κυκλοφορώ, Δήμαρχε. Ο καθένας το μακρύ του (ιδιαιτέρως αυτό) και το κοντό του.
Είπα «κυκλοφορώ» … και άκου τώρα, τι θυμήθηκα!
Καθόμουν που λες το βράδυ της Δευτέρας στο Σείριο, εκεί στην κορυφή της Πάνου Σούλου και έπινα το κρασάκι μου ρεμβάζοντας τα κατεβασμένα ρολά απέναντι. Ξαφνικά, τι να δω; Πέντε αυτοκίνητα, Δήμαρχε, ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε τρία, αλλά πέντε, πέντε το ένα πίσω από το άλλο, αντί να κατεβαίνουν τον μονόδρομο προς την Παναγοπούλου, τον ανέβαιναν προς την Μπάϊμπα. Ήρθα και τσίτωσα. «Τι έγινε, ρε παιδιά», αναρωτήθηκα. «Μήπως πίνω τίποτα ληγμένα και βλέπω τον κόσμο ανάποδα! Πλάκα θα ‘χει να δω τώρα, τον αδερφό μου ξένο | και τον εχθρό αδέρφι μου | αδίκο σκοτωμένο». Δεν μπορώ να πω τα χρειάστηκα. Κι όχι τίποτ’ άλλο, αλλά πριν από λίγο είχα προσέξει, ότι η Πάνου Σούλου ήταν κλειστή στο ύψος της Μπαϊμπά.
Να μην το συνεχίσω… Αντιλαμβάνεσαι! Παρά λίγο να ‘ρθω στα χέρια με τον Μήτσο σε στυλ, «τι μου δίνεις και δεν το πίνεις», και άλλα τέτοια… πολλά!
Ευτυχώς όμως που η πόλη είναι μικρή και τα νέα κυκλοφορούν γρήγορα. « Ο Δήμος…», μας φώναξε ένας περαστικός, που μας είδε, να είμαστε έτοιμοι να πιαστούμε στα χέρια. «Ο Δήμος έχει κλείσει όλο το κέντρο και βάφει τις διαγραμμίσεις στα σταυροδρόμια».
Ήρθα και ηρέμισα. Αλλά, ρε Δήμαρχε, ήταν ώρα αυτή; Την ώρα που τελειώνουν τα φροντιστήρια και κάνουν γύρες με τα αυτοκίνητα στο κέντρο οι πατεράδες, για να μαζέψουν τα παιδιά τους, να βρίσκεται η μπαντανόβουρτσα του μπογιατζή να περνάει με ασβέστη τις διασταυρώσεις του άγχους μας, λίγο πριν μας ξαναπάρει στα χέρια του ο Μορφέας;
Και επειδή το ένα φέρνει τ’ άλλο, εκείνο το μηχάνημα για το πλύσιμο των πεζοδρομίων, που πάει κάτι Σαββατοκύριακα, πάνω κάτω τη δημοτική οδό «Φιλελλήνων» και το εισπράττει ανελλιπώς το καλαμπαλίκι του. έτσι και μάθω, που έχει φωλιά , την έβαψε να πεις στο Θύμιο (Κομματά). Θα το ανατινάξω. Μιλημένα ξηγημένα.
Αυτά για σήμερα… και με προσοχή τη γλώσσα…
Υ.Γ. Δήμαρχε, άιντε θα σε βοηθήσω πάλι. Μη το πολύ σκέφτεσαι. Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου ο Χρήστος (Γκούντας), αντιδήμαρχος οικονομικών ο Βασίλης (Καρακώστας), που ξέρει από ταμεία και πρόεδρος της ΚΟΙΠΑ η Μαρία (Σαλμά}, που δεν μπορεί, όλο και κάτι θα της έχει δείξει ο Μαριος, για το πώς γίνεται η δουλειά.
Ευκολάκι, λοιπόν, Μη στενοχωριέσαι ντιπ!
[1] Δάνειο της αγρινιώτικης προφορικής διαλέκτου από την αγγλική και την ελληνική γλώσσα.
«High» (προφέρεται χάι)= ψηλά + εκείνα (προφέρεται ικειά)= όλα όσα δεν είναι πολύ κοντά μας, τοπικά ή χρονικά:
Χάι + ικειά = Χάκια = Όλα όσα σε «ανεβάζουν». Τα ανεβαστερά.
Φράση: «Πίρι τα χάκια τ’».
