«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής», Δήμαρχε, «σκοτώθηκε το καλοκαίρι», έγραψε κάποτε ένας ποιητής και μετά σηκώθηκε και έφυγε και δεν είπε κουβέντα., ούτε για το «φόνο», ούτε για τα «αίματα».
- του Λευτέρη Τηλιγάδα |
| red line
Φαντάσου τώρα φαντασία, να ζούσε ακόμα αυτός ο ποιητής και να βρίσκονταν στην πόλη μας την προηγούμενη Παρασκευή. Είχε να γράψει και να περιγράψει τα μύρια όσα.
«Με την πρώτη επίσκεψη του Κούλη, έγιναν όλα μαλλιοκούβαρα και κάτ(α)ιγίδες», θα έλεγε.
Και θα συνέχιζε: «Ξεχαρβαλώθηκε το σύμπαν! Τι δέντρα πέσανε! Τι κεραμίδια και στέγες φύγανε! Τι χείμαρροι ορμήξανε, κυλώντας πέτρες, να βουλιάξουνε τον κάμπο! Άλλο να σου λέω κι άλλο να το ζεις».
Κιο… καλύτερα να ‘ρχόνταν ο πατέρας του…
Κι όχι τίποτ’ άλλο τον έβαλες και στο Δημαρχείο… Και περιμένεις να συγκρατήσεις και την παράταξη! Λάθος, Δήμαρχε, λάθος μέγα! Αλλά… «ηθελέστα και παθέστα».
Και δεν ενέσκηψε μόνο Κούλης, Δήμαρχε. Ενέσκηψε, εξ αυτού, και χειμών μέγας κι αντάρα και κακό μεγάλο, το οποίο εκτόξευσε ο Δημήτρης (Τραπεζιώτης), με τον γενικό τίτλο «τελική απευθυντέα απάντηση, προσωπικά στο δήμαρχο Αγρινίου», με αφορμή τα δίδακτρα που έβαλε η ΚΕΔΑ στα τμήματα της.
Τι διάλογος των μονολόγων κι αυτός!
Ειπώθηκε και τούτο, ειπώθηκε και τ’ άλλο, μα και το παραπέρα…
Για «το τυρί, κουμπάρε» όμως, ούτε κουβέντα.
Βρήκα προχθές, που λες Δήμαρχε, έναν πρόεδρο ενός συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, ο οποίος είναι χρόνια φίλος μου και ο οποίος γνωρίζει τα πολιτιστικά πράγματα πολύ καλά (να μη σου πω, ότι τα έστησε κιόλας) και τον ρώτησα, αν στέλνει τα παιδιά του στα τμήματα αυτά.
Γύρισε το μάτι του, Δήμαρχε. Έπιασε το φλιτζάνι του καφέ να πιει μια γουλιά, να πάρει φόρα και ν’ αρχίσει τα γαλλικά, που ξέρει.., κι έβρασε ξανά ο καφές μέσα στο φλιτζάνι από τα νεύρα.
«Μα είναι κατάσταση αυτή», με ρώτησε. «Γιατί δεν σηκώνεται ο κ. Τραπεζιώτης και ο κάθε κύριος Τραπεζιώτης, άμα θέλει να υπερασπιστεί την τοπική αυτοδιοίκηση και την προσφορά της στους Δημότες, να πάει στην ΚΕΔΑ και να ρωτήσει πόσα παιδιά γράφτηκαν ανά τμήμα» (αλήθεια, πόσα;), «πόσα πληρώνουν» (αλήθεια, πόσα;), «πόσοι καθηγητές έχουν προσληφθεί» (αλήθεια πόσοι;) «και πόσα παίρνουν» (αλήθεια, πόσα;).
«Γιατί το μόνο έξοδο, που έχει η ΚΕΔΑ», μου είπε, «στα χορευτικά , που ξέρω καλά για παράδειγμα, είναι μόνο οι καθηγητές του χορού. Όλα τα άλλα τα επιβαρύνεται το σχολείο και οι γονείς των παιδιών».
«Έτσι αποδεικνύονται τα πράγματα», μου είπε. «Ούτε με πορδές, ούτε μ’ αερολογίες του στυλ, «μπλα μπλα δημοκρατία , μπλα μπλα όχι εμείς, αυτοί».
Έξαλλος, Δήμαρχε, έξαλλος.
Κι εδώ που τα λέμε, σα να μου φαίνεται, ότι έχει δίκιο.
Γιατί δεν μπορεί, από τη μια ένας Δήμος να εισπράττει, για να προσφέρει υπηρεσίες πολιτισμού ή εν πάση περιπτώσει όποιες άλλες, στους δημότες του κι από την άλλη να βάζει στο ταμείο του την υπεραξία όλων αυτών των ανθρώπων, που με το ταλέντο και το μεράκι τους επιμένουν, με ένα χαρτζιλίκι μόνο, να κάνουν, ό,τι καλύτερο μπορούν.
Αυτό το θεματάκι, να το δεις λίγο, Δήμαρχε. Γιατί, αν είναι αλήθεια, τότε κακώς συμβαίνει. Τα άλλα όλα, λέω γι’ αυτό, που σας απασχολεί στις αντεγκλήσεις σας με τον επικεφαλής της «Ανατροπής», εμείς το ξέρουμε εδώ και καιρό. Και η προηγούμενη κυβέρνηση και η σημερινή είναι αποφασισμένες να μετατρέψουν τους Δήμους σε ανώνυμες εταιρείες. Αν τους αφήσουμε θα το κάνουν.
Να ξεκαθαρίσω επίσης, Δήμαρχε, ότι, αν σ’ αυτό δεν αντισταθείτε πρώτα εσείς, που έχετε «και το μαχαίρι και το πεπόνι», κάτι μου λέει, πως θα χαθεί η μπάλα… Και το «μαχαίρι» θα βρεθεί σε χέρια άλλα… Και το πεπόνι, δεν θα είναι καθόλου πεπόνι. «Ο νοών, νοήτω».
Υ.Γ. Λες να το φέρει η μοίρα μου να δω τον Βασίλη Πρόεδρο. Δεν γράφω ακόμα επώνυμο, γιατί η μέρα που γράφτηκε αυτό το κείμενο είναι η Τετάρτη, ή ώρα είναι 10:30 το πρωί και το μεσημέρι αναμένεται γκαστρωμένο.
Κάτι μου λέει όμως , πως ανεξάρτητα από το όνομα του Προέδρου, η εκλογή θα είναι κατά πλειοψηφία και μάλιστα με μεγάλο άνοιγμα στην «ψαλίδα».
Ίδωμεν…
