Σε μια κοινωνία που το χρέος είναι παράνομο, μη βιώσιμο και απεχθές, κ. Παπαναστασίου, η μοναδική ευχή που έχει νόημα αυτές τις άγιες μέρες είναι μία: «Καλά Χρωστούγεννα»! (Καλά ή κακά μόνο ο καιρός θα δείξει)
- του Λευτέρη Τηλιγάδα |
| red line
«Καλά Χρωστούγεννα» (ενδεχομένως και «κακά»), κ Παπαναστασίου, γιατί η τοπική διοίκηση του Δήμου χρωστάει ακόμα τα «κλεμμένα» της ΔΕΥΑ Αγρινίου.
Χρωστάει ακόμα την «ποινή» του υψηλόβαθμου υπαλλήλου εκείνου της δημοτικής υπηρεσίας, που θεώρησε ότι οι «πέτρες του Πάρκου» είναι άχρηστες για την παραπέρα αναβάθμισή του και απροκάλυπτα και ανερυθρίαστα τις μετέφερε στο χωράφι του, για να τις αξιοποιήσει κατά το δοκούν.
Χρωστάει ακόμα και αυτές τις ίδιες τις «πέτρες», οι οποίες αποτελούν δημοτική περιουσία και παρά το ότι γνωρίζει και πού βρίσκονται και πς βρέθηκαν, εκεί που βρέθηκαν, αυτή συνεχίζει να «σφυρίζει αδιάφορα» και να καλεί «όποιον θέλει, να δει το πόρισμα της ΕΔΕ που διενεργήθηκε στο γραφείο του τοπικού διοικητή. όπως ακριβώς η προηγούμενη δημοτική αρχή , που καλούσε τους δημότες στο γραφείου του Δημάρχου, να δουν τη μελέτη του Πάρκου,λες και η διαφάνεια και η δημοκρατία είναι υπόθεση ιδιωτική ανάμεσα στον διοικητή και τον πολίτη κατά περίπτωση.
Χρωστάει ακόμα μια συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο για ένα οικόπεδο, που ο Δήμος Αγρινίου δώρισε σε ένα ιδιωτικό ίδρυμα (Βλέπε ΕΛΕΠΑΠ), οδηγώντας στην επαιτεία ένα δημόσιο και ειδικό σχολείο και εγκαταλείποντας τους μαθητές του στην απαξιωμένη τους μοίρα.
Χρωστάει επίσης μια συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο για την απευθείας ανάθεση της διαχειριστικής μελέτης του Πάρκου, όχι μόνο γιατί ο τρόπος με τον οποίο αυτή ανατέθηκε, εκεί που ανατέθηκε, αμφισβητήθηκε από σύσσωμη την αντιπολίτευση με ανακοινώσεις και δελτία τύπου, αλλά και γιατί με προσχηματικές αιτιάσεις απαγορεύτηκε κάθε περαιτέρω συζήτηση επ΄ αυτής.
Τέλος, χρωστάει πρωτίστως ένα μεγάλο συγνώμη στους φοιτητές των πανεπιστημιακών σχολών του Αγρινίου, καθώς και σε όλους εκείνους τους δημότες που θεωρούν, ότι ο Δήμαρχος της πόλης δεν μπορεί, κάθε φορά που μια ομάδα κατοίκων της πόλης διεκδικεί το δίκιο της με δυναμικό τρόπο, αυτός να μεταμορφώνεται σε διοικητή και να καλεί τις δυνάμεις καταστολής να επιβάλλουν «το νόμο και την τάξη».
Κακά Χρωστούγεννα, τελικά, κ. Παπαναστασίου! Κακά και κρύα…
Γιατί τα τελευταία χρόνια οι φωτεινές κουρτίνες πάνω από τον πεζόδρομο της Χαριλάου Τρικούπη είναι τόσο φτωχές και τόσο μίζερες, που ούτε καν υπονοούν τη χλιδή, που ματαιοπονούν να αναπαράγουν.
Ζούμε ανώμαλες ζωές… Άδικες, φτωχές και μίζερες, έχοντας ξεχάσει πώς είναι να ζεις φυσιολογικά και όμορφα.
Η μια ασχήμια διαδέχεται την άλλη ανεμπόδιστα και απρόσκοπτα. «Σαν αμαξάκι που έρχεται ή καλύτερα σαν συσσίτιο… Δηλαδή θα φάμε και θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε», όπως έλεγε και ο παππούς Αριστοφάνης που γύρισε από τα θυμαράκια.
Κάθε νέος διοικητής (τοπικός ή εθνικός) αντικαθιστά τον προηγούμενο με μοναδικό κριτήριο επιλογής την όλο και περισσότερο εκπτωτική φιλοσοφία των αξιών που εμπεριέχει η φράση «το μη χείρον, βέλτιστον». Και κάθε φορά το καινούργιο «βέλτιστο» είναι χειρότερο από το προηγούμενο «χειρότερο».
Μάθαμε να φοράμε χαζοχαρούμενα και ξύλινα χαμόγελα, κ. Παπαναστασίου, πάνω στα άδεια και θλιβερά μας πρόσωπα, σπουδάζοντας τη θεοποίηση του ανερμάτιστου και κενού περιεχομένου λόγου, που επιχειρεί με αηδιαστικές καλολογικές φαμφάρες και ασυνέχειες, να διαχειριστεί την πενία και την κατάθλιψη των ψυχών και των ημερών.
Είχατε και σεις της ευκαιρία σας, κ. Παπαναστασίου. Ακόμα την έχετε. Εξ’ όσων αντιλαμβάνομαι όμως, αρχίζετε να μπερδεύετε την ανοχή με την υπομονή, και αυτό δεν θα είναι καλό, ούτε για σας, ούτε και για μας.
Κακά Χρωστούγενα όμως και για μας, κ. Παπαναστασίου, που καθόμαστε και χαζεύουμε τους χειρότερους να μπαινοβγαίνουν λεηλατώντας τις ζωές μας ρουφώντας την «παραμύθα» από τη λευκή ναρκωτική αναισθησία μιας εντυπωσιακής ατάκας, μιας έξυπνης ασυναρτησίας που λέγεται για να αντικαταστήσει το επιχείρημα.
Στεκόμαστε μπροστά στις μικρές οικιακές οθόνες των υπολογιστών, των laptop και των ipad και στοιχηματίζουμε υπέρ του ενός ή του άλλου μονομάχου, που παλεύουν «για το καλό μας» μέσα στο εικονικό ριγκ της καθημερινότητάς μας, αντλώντας δυνάμεις από το ηδυπαθές και ναρκισσιστικό μας τρολάρισμα.
Ένα ατέλειωτο παιχνίδι εντυπώσεων όχι μόνο η διαχείριση της ελλιπούς καθημερινότητάς μας, αλλά και η ίδια η ουσία της ζωής μας. Μια ζωή που ανέχεται την μετατροπή της σε χόρτο για να ζεστάνει στη φάτνη των μνημονίων τα τέρατα που θα την λεηλατήσουν.
«Κακά Χρωστούγεννα» και άστεγα, κ. Παπαναστασίου. Κακά Χρωστούγεννα, γεμάτα συσσίτια και κοινωνικά παντοπωλεία, που διανέμουν παυσίπονα κοινωνικής φιλανθρωπίας στους υπηκόους ενός καθεστώτος, το οποίο δεν ενδιαφέρεται για τίποτΑ άλλο πέρα από τη διατήρησή του στα «πόστα».
Αυτές τις μέρες που το κυρίαρχο δόγμα αυτής της πολιτείας κ. Παπαναστασίου, ετοιμάζεται να γιορτάσει την δισχιλιοστή δέκατη έκτη επέτειο της γέννησης του θεανθρώπου του, λέω, να σταματήσω να τρέφομαι με «παραμύθια από ζάχαρη», να πάψω να κρυφοκοιτάζω σαν παιδάκι πεινασμένο τα υπέροχα εικονικά γλυκά στις βιτρίνες μιας πάνδημης υποτέλειας και να ζηλεύω… Αυτές τις μέρες θέλω να βάλω το δικό μου εγώ και το εγώ του συντρόφου και του φίλου μου το ένα δίπλα στο άλλο και να δημιουργήσουμε μαζί μια αξιοβίωτη ζωή, χωρίς αφεντικά και επιδοτήσεις πλασματικής ευμάρειας, χωρίς συσσίτια ελεημοσύνης…
Αυτές τις μέρες, κ. Παπαναστασίου, θα κάνω ένα μεγάλο δώρο στον εαυτό μου, τους συντρόφους μου, τους φίλους μου και στην κοινωνία των συμπολιτών μου: Θα σεβαστώ την αξία μου και την αξία τους.
