Βαδίζουμε πλέον τις πρώτες μέρες μιας χρονιάς εξαιρετικά αλγεινής και δύσκολης σε όλα τα επίπεδα και, πραγματικά, με πολύ δυσκολία αναζητώ μια ικμάδα ελπίδας και αισιοδοξίας ακόμα και μέσα στις ευχές που έφτασαν ως τα αυτιά μου τις προηγούμενες μέρες.
Δεν άκουσα ούτε μία ευχή ξέχειλη από φως, κ. Παπαναστασίου. Όλες ήταν γεμάτες σκιές και υπόγειες διαδρομές, μέσα στις οποίες διαβιούν και μεγεθύνονται οι φόβοι των ανθρώπων, για όσα έχουν δρομολογηθεί ή πρόκειται να δρομολογηθούν και αφορούν στη ζωή μας, από όλους εκείνους που ορίζουν και καθορίζουν την εξαθλίωση που βιώνουμε όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Θα μου πεις, «τέτοιες μέρες, τέτοια λόγια»; «Τι μιζέρια είναι αυτή»;
Όχι, δεν είναι ζήτημα ούτε απαισιοδοξίας, ούτε μιζέριας, είναι η πραγματικότητα και μόνο. Μια πραγματικότητα, που αν δεν την αντιληφθούμε σε όλη της την έκταση, πώς θα μπορέσουμε να την αλλάξουμε; Πώς αλλιώς θα κάνουμε αυτές τις μαγκωμένες ευχές να απαλλαγούν από τα «υπονοούμενα άγχη» που τις κρατούν λειψές;
Βρέθηκα την προηγούμενη εβδομάδα, κ Παπαναστασίου, στα εγκαίνια της πρώτης έκθεσης της Δημοτικής Πινακοθήκης με έργα που προσέφεραν σ’ αυτή κορυφαίοι Έλληνες εικαστικοί δημιουργοί (αλφαβητικά): Γιάννης Αδαμάκης, Αγήνωρ Αστεριάδης, Ανδρέας Βουρλούμης, Χρήστος Γαρουφαλής, Στρατηγούλα Γιαννικοπούλου, Πέτρος Ζουμπουλάκης, Ειρήνη Ηλιοπούλου, Θόδωρος, Σαράντης Καραβούζης, Χρίστος Καράς, Θεόφιλος Κατσιπάνος, Δημοσθένης Κοκκινίδης, Γεώργιος Κόρδης, Γιάννης Κόττης, Σπύρος Κουρσάρης, Δημήτρης Κουτσιαύτης, Δημήτρης Κρέτσης, Καλλιρόη Μαρούδα, Γιάννης Μόραλης, Χρήστος Μποκόρος, Μίλτος Παντελιάς, Ασπασία Παπαδοπεράκη, Βασίλης Παπανικολάου, Ηλίας Παπανικολάου, Κώστας Παπανικολάου, Βασίλης Παπασάϊκας, Δημήτρης Παπατρέχας, Γιώργος Ρόρρης, Παύλος Σάμιος, Νάντια Σκορδοπούλου, Σωτήρης Σόρογκας, Γιώργος Σταθόπουλος, Παναγιώτης Τέτσης, Νικήτας Φλέσσας, Μαρία Χατζηανδρέου και Γιάννης Ψυχοπαίδης.
Μια από τις πιο σημαντικές –η πιο κορυφαία – εικαστική παρακαταθήκη αυτής της πόλης και του Δήμου, που ξεπερνάει τα στενά όρια της γεωγραφίας του και «βάζει» το Αγρίνιο στον εικαστικό χάρτη της χώρας, όχι μόνο ως γενέθλιο τόπο αρκετών αξιόλογων εικαστικών, αλλά και ως εικαστικό προορισμό, για όσους ενδιαφέρονται για την πορεία και την εξέλιξη της συγκεκριμένης τέχνης.
Σημαντική προσφορά και οφείλουμε όλοι και να την αναδείξουμε και να την υπερασπιστούμε.
Άξιος και ο αγώνας του Χρήστου (Γαρουφαλή) και η δημιουργική του «τρέλα», όπως χαρακτηριστικά είπε, σ’ αυτή την, δυστυχώς, μικρή συνάθροιση των Αγρινιωτών εκείνη την ημέρα.
Από την προηγούμενη εβδομάδα όλα αυτά τα παιδιά, αλλά και οι μεγαλύτεροι που πλαισιώνουν το Εικαστικό Εργαστήρι του Δήμου θα έχουν την ευκαιρία και την δυνατότητα να «διαβάσουν ζωντανά» τη δημιουργία των μεγάλων «δασκάλων» της τέχνης τους και αυτό είναι μια σημαντική παράμετρος της όλης λειτουργίας του Εργαστηρίου.
Όσοι από το πολιτικό και υπαλληλικό προσωπικό του Δήμου ενστερνίστηκαν, βοήθησαν και υποστήριξαν αυτόν τον αγώνα και την αγωνία του Χρήστου, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι έπραξαν όχι απλά και μόνον προς το συμφέρον της πόλης, αλλά συνέβαλαν καθοριστικά και προς την πολιτιστική αναβάθμιση της περιοχής μας γενικότερα.
Η συμβολή και η δική σας, κ Παπαναστασίου και του προκατόχου σας, κ Μοσχολιού, σύμφωνα και με τη μαρτυρία του καλλιτεχνικού διευθυντή, διαμόρφωσε ένα ευνοϊκό περιβάλλον για την επιτυχή υλοποίηση του όλου εγχειρήματος και αυτό τιμά και τους δύο σας.
Μία ένσταση μόνο: Όχι, κ. Παπαναστασίου, η τέχνη δεν είναι καθόλου «απόλαυση». Είναι «εξέγερση». Είναι η διαρκής αμφισβήτηση και ανατροπή κάθε συμβατικού και καθιερωμένου τρόπου έκφρασης και επικοινωνίας με τον εσωτερικό και εξωτερικό μας κόσμο. Είναι το αποτέλεσμα μιας επώδυνης και καθόλου τυχαίας ανασύνθεσης των δεδομένων ενός ρευστού και ασύμμετρου χρόνου, που έρχεται ως καταλύτης να θριαμβεύσει ή να νικηθεί μέσα και πάνω στην τοξικότητα των ημερών που διανύουμε. Όλα τα άλλα, «χρηματιστηριακή» αξία των έργων, «σχολές», «αισθητικές», «απολαύσεις» και «αξιολογήσεις» έπονται ως βαστάζοι, οι οποίοι κάθε φορά που επιχειρούν να καθορίζουν και να διαμορφώσουν τις αναζητήσεις των συνειδήσεων που δρουν, αποτυγχάνουν να γευθούν την ουσία των πραγμάτων.
